Windkracht 10 onder de schedelpan

“Heb jij soms dat gevoel ook niet thuis te horen in deze tijd ?

Frank Boeyen, Hier komt de storm”

Dag vrienden van de Wereld,

Mijn vorige blog fabriceerde ik in Koh Phangan.

Inmiddels zit ik te schrijven vanuit Oostende, met een strakke bries die op het gemakje tegen 80 km/uur tegen de ramen klettert.

Er is de prachtige zee en haar eindeloze einder.  Er is eveneens het eindeloze geneuzel over energieprijzen, oorlogen, politiek, vluchtelingen en dies meer.

Het thema dankbaarheid, dat ik graag ten berde breng in mijn blogs, is nog steeds aan de orde.  Mijn leven daar, mijn leven hier …  Er zijn veel zaken die ik niet for granted neem.  Ik ben bewust dankbaar voor veel zaken in mijn leven.  En terecht.

Desalniettemin.  De laatste dagen sluimert er ook een waas van existentiële droefheid doorheen mijn bestaan. 

Dat heeft onder meer te maken met hoe ik de mensheid, mezelf incluis, op dit moment ervaar.  Hier in België, in Thailand of waar dan ook ter wereld. 

Van Koh Phangan ging het eind september richting Mae Sot.  Het westen van Thailand, aan de grens met Myanmar.  Waar ik terecht kwam in een verlaten vluchtelingenkamp.  Omdat de mensen zonder papieren, zowat iedereen dus, opgepakt waren door de Thaise politie. Nogal wat locals bleken ook niet bepaald gediend van vluchtelingen in hun dorp.  Dat ze op de dool zijn omwille van honger, corruptie en geweld doet daarin blijkbaar niet zoveel terzake.  Dus ik besloot dan maar op eigen houtje rond te gaan rijden om zodoende te ontdekken waar en hoe ik een beetje kon helpen voor zij die tot over hun oren in de puree verkeerden.  En dat zal ik geweten hebben.  Mensen die leefden op een vuilnisbelt, in de stank en onder een plastic zeil met vele gaten erin.  Kinderen die van jongs af aan niet buiten de prikkeldraad van een kamp mochten komen, een boodschap die niet zo best is voor de ontwikkeling van eender welk kind.  Mensen met kogels in hun hoofd, geamputeerde armen en benen, ten gevolge van de burgeroorlog in Myanmar. Patiënten in ziekenhuizen, of wat ervoor moest doorgaan, die op de grond moesten slapen met weinig soelaas in het vooruitzicht …  Ik kan gerust zeggen dat ik meer leed heb gezien dan mij lief is.

Ik heb met het ingezamelde geld gedaan wat ik kon.  Maar het was alleszins te weinig en de beslissingen nemen omtrent wie wel en wie niet een beetje vooruit helpen vielen me erg zwaar.  En al had ik de jackpot van de EuroMillions op mijn rekening staan, het had nog niet genoeg geweest.

Schrijnende toestanden die me confronteerden met een moeilijk te aanvaarden kant van de mensheid.

En op één of andere manier is het hier in België, wederom mezelf incluis, van hetzelfde laken een broek.

Crisis, energieprijzen, jaloezie, bedrog hier, conflicten daar …

En dan komt dat existentiële verdriet boven water met als vraag die mijn inziens immer onbeantwoord zal blijven: ’Waarom ?’  Waarom maken wij er als mensen bij tijden zo een pijnlijk boeltje van ?  Voor onszelf en tevens ook voor de mensen rondom ons heen …  Ik stel vast dat mijn ogen soms moe zijn van wat ze allemaal te zien krijgen en dat mijn oren soms liever doof zouden zijn dan te horen wat ze moeten aanhoren.  Bij tijden lijk ik me niet thuis te voelen in deze wereld, waar ik kwansuis 45 jaar geleden en per malheur zeg maar, terecht ben gekomen.   

Ik lijk maar één fundamentele drijfveer in het leven te willen hebben en dat is de Liefde in de ruime zin van het woord.  Elkaar liefhebben als partners, familie, vrienden, collega’s, buren, dorpsgenoten, wereldbewoners …  Zweethutten begeleiden waar ik die dingen kan laten samenkomen op één dag, in één ceremonie. 

Maar dat is niet de realiteit en de aard van de mens.  Dat is het nooit geweest en dat zal het wellicht ook nooit zijn.

Zelfs het omgaan met mijn eigen familie loopt momenteel niet altijd van een leien dakje.  Mijn ouders, mijn broer, heel de meute er omheen graag zien zoals ze zijn.  Met alle menselijke trekjes die daarbij horen, zowel de goede als de lastige, bij mezelf en bij hen.  Mijn eigen aandeel zien in de strubbelingen en beseffen dat ik ook niet altijd even florissant uit de hoek kom, al mijn mooie woorden en goede intenties ten spijt.   

En met dit alles heb ik even te dealen en dat is al bij al ook ok.  De ups & downs komen en gaan in mijn leven.  Zo is het altijd gegaan en zo zal het ook blijven gaan, omdat dat deel uitmaakt van wie ik ben.  De ene periode voel ik de wind in mijn rug en zitten de zaken me mee.  Op andere momenten is het behoorlijk strak tegen de wind in, zwoegen om de positiviteit te blijven zien waar die aanwezig is. 

Ondanks dit gegeven probeer ik wel, te midden van de storm, om toch mijn eigen koers te blijven varen.  Het zo goed als mogelijk te doen op mijn eigen-wijze.  Mijn leven leven op een manier die het meest bij me past in de huidige omstandigheden.  Reizen, ontmoeten, helpen, open staan, verbinden.  Daar soms faliekant in mislukken om het daarna opnieuw te proberen.

Wat wel anders is dan voorheen, is dat er tegenwoordig een belangrijke lichtbaken in mijn leven aanwezig is. Met name mijn relatie met Aae.  Noch geld noch haar ego hebben veel invloed op haar manier van graag zien.  Dat doet me intens deugd.  Daarin mogen het lastige in de wereld en in mijn leven en de eveneens aanwezige Liefde tegenwoordig rustig naast elkaar bestaan.   

En aldusdanig heb ik toch maar mooi vijf fijne weken in het vooruitzicht.  Een periode waarin ik en Aae na 2 maanden ook weer eens fysiek samen zullen zijn.  Er staat een winterse road trip op het menu waarin we delen van België, Frankrijk, Nederland en Duitsland zullen bezoeken die op één of andere manier een bijzondere betekenis voor me hebben.  Daar wil ik haar graag deelgenoot van laten maken.  We zullen langs gaan bij veel mensen die me nauw aan het hart liggen om te kijken of ik de Liefde vanuit allerlei windrichtingen met elkaar kan laten samenvloeien.  Zonder hebzucht, zonder oorlog, zonder achterklap, zonder stiekem gedoe en met authenticiteit als leidraad.

Ondertussen ben ik ook al gestart met de voorbereidingen om opnieuw richting Thailand te vertrekken.  Visum, administratie, financiën, planning, etc.  De zaken zodanig voorbereiden dat ik met een enigszins gerust hart weer kan vertrekken voor een tijdje.  Goed voorbereid en onderwijl goed wetende dat veel dingen opnieuw anders zullen gaan dan dat ik het heb bedacht.   Maar sowieso wel naar een land waar ik door de jaren heen erg ben van gaan houden.  Deels zal ik er samenwonen met Aae, in het drukke en levendige Bangkok.  Deels zal ik ook op mezelf blijven reizen, verkennen, ontdekken, zoeken, vinden en weer opnieuw verliezen.

Met alles er op en eraan en in een wereld die ik niet kan veranderen, is dat hoe ik mijn leven wil leiden.  Behoorlijk lost in this world, verdrietig omwille van hoe het er bij tijd en wijle aan toe gaat. En tevens dankbaar voor de mogelijkheden die ik krijg en de onwaarschijnlijk mooie dingen die ik ook te zien krijg tijdens mijn onderweg zijn.

Ik hoop dat ook ieder van jullie zijn weg vindt, doorheen de obstakels en cadeaus die elk leven met zich meebrengt en in een wereld die soms helemaal gek lijkt te draaien.

Zodus en zodoende, hetzij tot ergens in den draai hier in België vooraleer ik vertrek, hetzij tot ergens in het bijzondere land van de eeuwige glimlach of hetzij tot ergens in the big online world.

Ik wens het allerbeste voor elk van jullie, stuur veel hartelijke groeten met een dikke knuffel erbovenop,

Geert     

Advertisement