Windkracht 10 onder de schedelpan

“Heb jij soms dat gevoel ook niet thuis te horen in deze tijd ?

Frank Boeyen, Hier komt de storm”

Dag vrienden van de Wereld,

Mijn vorige blog fabriceerde ik in Koh Phangan.

Inmiddels zit ik te schrijven vanuit Oostende, met een strakke bries die op het gemakje tegen 80 km/uur tegen de ramen klettert.

Er is de prachtige zee en haar eindeloze einder.  Er is eveneens het eindeloze geneuzel over energieprijzen, oorlogen, politiek, vluchtelingen en dies meer.

Het thema dankbaarheid, dat ik graag ten berde breng in mijn blogs, is nog steeds aan de orde.  Mijn leven daar, mijn leven hier …  Er zijn veel zaken die ik niet for granted neem.  Ik ben bewust dankbaar voor veel zaken in mijn leven.  En terecht.

Desalniettemin.  De laatste dagen sluimert er ook een waas van existentiële droefheid doorheen mijn bestaan. 

Dat heeft onder meer te maken met hoe ik de mensheid, mezelf incluis, op dit moment ervaar.  Hier in België, in Thailand of waar dan ook ter wereld. 

Van Koh Phangan ging het eind september richting Mae Sot.  Het westen van Thailand, aan de grens met Myanmar.  Waar ik terecht kwam in een verlaten vluchtelingenkamp.  Omdat de mensen zonder papieren, zowat iedereen dus, opgepakt waren door de Thaise politie. Nogal wat locals bleken ook niet bepaald gediend van vluchtelingen in hun dorp.  Dat ze op de dool zijn omwille van honger, corruptie en geweld doet daarin blijkbaar niet zoveel terzake.  Dus ik besloot dan maar op eigen houtje rond te gaan rijden om zodoende te ontdekken waar en hoe ik een beetje kon helpen voor zij die tot over hun oren in de puree verkeerden.  En dat zal ik geweten hebben.  Mensen die leefden op een vuilnisbelt, in de stank en onder een plastic zeil met vele gaten erin.  Kinderen die van jongs af aan niet buiten de prikkeldraad van een kamp mochten komen, een boodschap die niet zo best is voor de ontwikkeling van eender welk kind.  Mensen met kogels in hun hoofd, geamputeerde armen en benen, ten gevolge van de burgeroorlog in Myanmar. Patiënten in ziekenhuizen, of wat ervoor moest doorgaan, die op de grond moesten slapen met weinig soelaas in het vooruitzicht …  Ik kan gerust zeggen dat ik meer leed heb gezien dan mij lief is.

Ik heb met het ingezamelde geld gedaan wat ik kon.  Maar het was alleszins te weinig en de beslissingen nemen omtrent wie wel en wie niet een beetje vooruit helpen vielen me erg zwaar.  En al had ik de jackpot van de EuroMillions op mijn rekening staan, het had nog niet genoeg geweest.

Schrijnende toestanden die me confronteerden met een moeilijk te aanvaarden kant van de mensheid.

En op één of andere manier is het hier in België, wederom mezelf incluis, van hetzelfde laken een broek.

Crisis, energieprijzen, jaloezie, bedrog hier, conflicten daar …

En dan komt dat existentiële verdriet boven water met als vraag die mijn inziens immer onbeantwoord zal blijven: ’Waarom ?’  Waarom maken wij er als mensen bij tijden zo een pijnlijk boeltje van ?  Voor onszelf en tevens ook voor de mensen rondom ons heen …  Ik stel vast dat mijn ogen soms moe zijn van wat ze allemaal te zien krijgen en dat mijn oren soms liever doof zouden zijn dan te horen wat ze moeten aanhoren.  Bij tijden lijk ik me niet thuis te voelen in deze wereld, waar ik kwansuis 45 jaar geleden en per malheur zeg maar, terecht ben gekomen.   

Ik lijk maar één fundamentele drijfveer in het leven te willen hebben en dat is de Liefde in de ruime zin van het woord.  Elkaar liefhebben als partners, familie, vrienden, collega’s, buren, dorpsgenoten, wereldbewoners …  Zweethutten begeleiden waar ik die dingen kan laten samenkomen op één dag, in één ceremonie. 

Maar dat is niet de realiteit en de aard van de mens.  Dat is het nooit geweest en dat zal het wellicht ook nooit zijn.

Zelfs het omgaan met mijn eigen familie loopt momenteel niet altijd van een leien dakje.  Mijn ouders, mijn broer, heel de meute er omheen graag zien zoals ze zijn.  Met alle menselijke trekjes die daarbij horen, zowel de goede als de lastige, bij mezelf en bij hen.  Mijn eigen aandeel zien in de strubbelingen en beseffen dat ik ook niet altijd even florissant uit de hoek kom, al mijn mooie woorden en goede intenties ten spijt.   

En met dit alles heb ik even te dealen en dat is al bij al ook ok.  De ups & downs komen en gaan in mijn leven.  Zo is het altijd gegaan en zo zal het ook blijven gaan, omdat dat deel uitmaakt van wie ik ben.  De ene periode voel ik de wind in mijn rug en zitten de zaken me mee.  Op andere momenten is het behoorlijk strak tegen de wind in, zwoegen om de positiviteit te blijven zien waar die aanwezig is. 

Ondanks dit gegeven probeer ik wel, te midden van de storm, om toch mijn eigen koers te blijven varen.  Het zo goed als mogelijk te doen op mijn eigen-wijze.  Mijn leven leven op een manier die het meest bij me past in de huidige omstandigheden.  Reizen, ontmoeten, helpen, open staan, verbinden.  Daar soms faliekant in mislukken om het daarna opnieuw te proberen.

Wat wel anders is dan voorheen, is dat er tegenwoordig een belangrijke lichtbaken in mijn leven aanwezig is. Met name mijn relatie met Aae.  Noch geld noch haar ego hebben veel invloed op haar manier van graag zien.  Dat doet me intens deugd.  Daarin mogen het lastige in de wereld en in mijn leven en de eveneens aanwezige Liefde tegenwoordig rustig naast elkaar bestaan.   

En aldusdanig heb ik toch maar mooi vijf fijne weken in het vooruitzicht.  Een periode waarin ik en Aae na 2 maanden ook weer eens fysiek samen zullen zijn.  Er staat een winterse road trip op het menu waarin we delen van België, Frankrijk, Nederland en Duitsland zullen bezoeken die op één of andere manier een bijzondere betekenis voor me hebben.  Daar wil ik haar graag deelgenoot van laten maken.  We zullen langs gaan bij veel mensen die me nauw aan het hart liggen om te kijken of ik de Liefde vanuit allerlei windrichtingen met elkaar kan laten samenvloeien.  Zonder hebzucht, zonder oorlog, zonder achterklap, zonder stiekem gedoe en met authenticiteit als leidraad.

Ondertussen ben ik ook al gestart met de voorbereidingen om opnieuw richting Thailand te vertrekken.  Visum, administratie, financiën, planning, etc.  De zaken zodanig voorbereiden dat ik met een enigszins gerust hart weer kan vertrekken voor een tijdje.  Goed voorbereid en onderwijl goed wetende dat veel dingen opnieuw anders zullen gaan dan dat ik het heb bedacht.   Maar sowieso wel naar een land waar ik door de jaren heen erg ben van gaan houden.  Deels zal ik er samenwonen met Aae, in het drukke en levendige Bangkok.  Deels zal ik ook op mezelf blijven reizen, verkennen, ontdekken, zoeken, vinden en weer opnieuw verliezen.

Met alles er op en eraan en in een wereld die ik niet kan veranderen, is dat hoe ik mijn leven wil leiden.  Behoorlijk lost in this world, verdrietig omwille van hoe het er bij tijd en wijle aan toe gaat. En tevens dankbaar voor de mogelijkheden die ik krijg en de onwaarschijnlijk mooie dingen die ik ook te zien krijg tijdens mijn onderweg zijn.

Ik hoop dat ook ieder van jullie zijn weg vindt, doorheen de obstakels en cadeaus die elk leven met zich meebrengt en in een wereld die soms helemaal gek lijkt te draaien.

Zodus en zodoende, hetzij tot ergens in den draai hier in België vooraleer ik vertrek, hetzij tot ergens in het bijzondere land van de eeuwige glimlach of hetzij tot ergens in the big online world.

Ik wens het allerbeste voor elk van jullie, stuur veel hartelijke groeten met een dikke knuffel erbovenop,

Geert     

Writer’s block

“Soms ben ik wat neurotisch
Psychotisch en chaotisch
Labiel en neogotisch
Maar vandaag dus niet

Ik ben vandaag zo vrolijk
Zo vrolijk, zo vrolijk
Ik ben behoorlijk vrolijk
Zo vrolijk was ik nooit”

Herman Van Veen

Beste lezers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me liet horen. Dus bij deze nog eens een nieuw blogje. Vooraleer ik beschouwd word als een luiwammes van heb ik je daar oftewel een Jan-mijn-kloten die nooit iets van zich laat horen.

Het overkomt uw blogger niet zo vaak, maar voor de eerste keer sinds ik aan het het schrijven ben gegaan weet ik bij voorbaat niet zo goed wat gezegd in mijn schrijfsels.

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik vaker en vaker simpelweg gelukkig ben. Ik geloof dat ik er nog een beetje aan moet wennen.

Ik ben dankbaar voor wat ik heb en ontvang. En dat is behoorlijk veel. Een fijn leven op een mooi eiland. Geen Corona gedoe, elke dag mijn bordje eten, een dak boven mijn hoofd, veel buiten in de prachtige natuur, ik maak me hier en daar een beetje nuttig voor anderen, ik heb voldoende fijne contacten, ik leef in een warm klimaat zodat ik altijd in mijn Marcelleke kan rond paraderen …

En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, maar u merkt het al beste lezers, ik ben een gezegend persoon met veel voorspoed op zijn pad. Een goede reden om heel dankbaar te zijn.

Zeker in tijden waarin veel gewone zaken wereldwijd niet meer zo evident zijn, waardeer ik mijn eigen voorspoed in het kwadraat.

Ik volg het nieuws en spreek regelmatig met mijn familie en vrienden waardoor ik besef dat het voor veel mensen moeilijke tijden zijn.

Naast het dankbaar zijn voor mijn voorspoed kan ik redelijk goed dealen met de tegenslagen in mijn leven en de dingen des levens die ik lastiger vind. De fijne contacten die om welke reden dan ook wegvallen na een tijd, het feit dat niet alles eerlijk verloopt, de bijdrage van anderen maar zeker ook mijn eigen bijdrage hierin, gedoe rondom geld, wat er wereldwijd allemaal gaande is …

Ook nu zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan, maar daar ga ik u niet al te lang met vervelen, uw tijd is immers een kostbaar goed. Sec and to the point dus, de teleurstellingen in mijn leven brengen me niet zo gemakkelijk meer uit balans als vroeger.

Er zijn nog momenten dat ik intriest ben en er veel onbeantwoorde vragen door mijn hoofd spoken.

Geld en rechtvaardigheid zijn daaromtrent de thema’s die het meest gegeerd zijn bij de saboteurs in mijn kopke.

Maar deze struggles zijn minder talrijk en doorgaans korter van duur.

Hoe komt dit nu zo allemaal zult u zich wellicht afvragen ? Ik beschouw mijn lezerspubliek immers niet als een stelletje oelewappers die zomaar alles geloven wat de eerste de beste idioot uit zijn nek lult.

Welnu, ik zal het jullie haarfijn uitleggen. Naast het onderweg zijn, de tijd hebben, leerrijke ontmoetingen en ervaringen, inzichten van vroegere trainingen, het beetje wijsheid dat met de leeftijd lijkt in te dalen en dies meer, is er één inspirerende ontmoeting waarover ik u in dit blog graag iets meer vertel.

Ik leerde een tijdje terug Mai kennen, een Thaise vrouw. Oorspronkelijk uit Bangkok, maar nu in Koh Phangan dus.

Wat ik leer uit onze ontmoetingen is de eenvoud van gelukkig zijn.

Haar kracht en inspiratie zitten hem niet in dure en grootste woorden. Als wel in kleine daden die voor mij een hele belangrijke betekenis hebben.

Even los uit de pols: anderen zonder oordeel en zonder ze te kennen veilig thuisbrengen als ze met een ferm stuk in hun sjokkedijzen van hun scooter gekukkeld zijn, eten regelen en koken voor zij die honger hebben, vergeven na een ruzie waarbij de halve huisraad door de lucht is gevlogen, het Bhoedisme als leidraad hanteren zonder er in door te slaan, veel lachen, ook op de momenten dat het ferm tegenzit … Dat ze het allemaal niet al te groot maakt wat ze doet, maakt haar juist groots in mijn ogen. Dat ze heel genereus is, ondanks dat het leven niet altijd genereus was voor haar, zowel in hulp als in warmte, ervaar ik als een hartverwarmende eigenschap.

Nu is Mai ook verre van perfect en dat hoeft ze natuurlijk ook niet te zijn om inspirerend en vaak fijn gezelschap te zijn. Soms breekt de pleuris uit tussen ons. Dat hoort er ook bij. En ik kan het je vertellen, dan is het niet van de poes, wat men ook moge beweren over het land van de eeuwige glimlach. Als Biebie nog lacht, is het meestal redelijk groentjes. Maar erna vinden we elkaar weer in dat wat we fijn vinden als we samen zijn.

Enerzijds geniet ik ervan. En anderzijds inspireert het me om hier en daar nog wat bij te schaven aan mezelf. Wat dus een bijdrage levert aan het feit dat ik de laatste tijd geregeld eenvoudige momenten van intens geluk ervaar. En het maakt ook dat ik verder timmer aan de weg om de imperfectie te aanvaarden als onderdeel van het leven. Hard labeur maar er worden wel degelijk vorderingen gemaakt.

Afin soit, deze ontwikkelingen doen me ook nadenken over de vraag of ik hier in Thailand op langere termijn gelukkig zou kunnen zijn.

En zo ja, of ik daarvoor zou durven kiezen.

Na al de risico’s die ik al genomen heb met niet-evidente keuzes op gebied van werken en wonen. En natuurlijk genereert dat ook confronterende vragen als hoe het dan verder moet met mijn familie en goede vrienden in het verre België en Nederland.

En of ik dat kan combineren met mijn verlangen om te wonen in een gemeenschap waar het samen leven, samen koken, samen de toiletten poetsen en samen de tuin onderhouden, samen vrolijk zijn en samen verdrietig zijn het medicijn is dat ons met elkaar verbindt. En af en toe de verbindende warmte van de zweethut natuurlijk ! Een concept dat volgens mij alleen zou kunnen lukken met de nodige communicatie, wat op zich al niet zo evident is. Maar voor ondergetekende toch nog net iets gemakkelijker in het Nederlands dan in het Thais.

De beren op de weg en het reeds moeten weten hoe mijn reis eindigen zal, laat ik nog even voor wat het is. Zodat ik nog even kan genieten van wat er op dit moment is.

Erop vertrouwend dat het antwoord zich ten gepaste tijde wel aandient.

Zo beste lezers, bij deze zijn jullie nog eens op de hoogte van hoe het mij hier vergaat op het eiland Koh Phangan en wat er zoal roerselt in dat complexe zieltje van mij.

Dit blog is een keertje geschreven van op de boot. Op terugweg van het eiland Koh Samui, alwaar ik een leuk dagje met Mai achter de rug heb. En waar mijn vrolijke vrienden van de Thaise immigratiedienst een toelating tot 30 november in mijn paspoort neergepoot hebben.  Dus voorlopig blijf ik nog even hier in het verre Thailand.

Chock dee, chock dee kap 🙏

Veel oprecht gelukkige groeten en graag tot in den duik,

Geert

Pacha Mama

“Een dwaas houdt vast aan het pad en raakt zijn weg kwijt. Een wijze verlaat het pad en vindt zijn weg” (Lao Tse)

Hallokes allemaal,

Ik beloofde aan het einde van mijn vorige blog jullie op de hoogte te houden, en hopsakidee, de maand is nog niet gepasseerd en het is al van dattum !

De Alzheimer heeft me nog net niet te pakken en dat ik een Jan-lul-de-behanger zou zijn die zijn beloftes niet na komt, die kamikaze voorzet ga ik jullie niet op een dienblaadje presenteren.

Zodus, waar zitten we ? Juist ja, nog steeds in Koh Panghan.

Waar ik in mijn vorige blog rekening met hield, geschiede. De grenzen rondom Thailand hebben zich gesloten en ik stond voor de keuze om een tijdje te blijven waar ik was, of mijn reis af te breken door terug te keren naar België, zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken me ten stelligste aanraadde. Daar heb ik zo ongeveer een weekje over gewikt en gewogen. Om vervolgens resoluut de knoop door te hakken. Dat is de meest gangbare procedure bij uw blogger. Altijd eerst eventjes twijfelen tot ik zowat een ons weeg.

Maar wat was in deze nu de meest doorslaggevende factor om te blijven ? Dat ik zo bij mezelf dacht:

‘Als dat onnozele virus denkt dat ik als een heuse broekschijter zomaar op de vlucht sla en mijn wereldreis stop zet, dan kan dat Corana dinges maar beter wat anders gaan denken. Want ik blijf hier lekker in Koh Panghan en daarmee basta !’

Nu is dat – onder ons gezegd en gezwegen – wel een beetje eufemistisch uitgedrukt. Immers, er waren ook gegronde twijfels. Geraak ik hier nog weg als het echt uit de klauwen loopt ? Zal er genoeg eten zijn voor iedereen op het eiland als er een strenge lockdown komt ? Zullen wij als Europeanen niet de zwarte Piet toegespeeld krijgen inzake deze Corona toestand ? Etc.

Nu draait de laatste pipo die mij valselijk de zwarte Piet heeft toegespeeld nog steeds een beetje uit zijne center vanwege de verbale oplawaai die ik naderhand en als wederdienst dan weer aan hem heb toegespeeld.

Maar hier ben ik toch maar ferm in de minderheid als witneus en met dat Thaiboksen als plaatselijke specialiteit kijk ik wel een beetje uit vooraleer ik een kritische kanttekening plaats bij de algemene gang van zaken alhier ter plaatse. Bij tijd en wijle is een potje nederigheid wel op zijn plaats. Begrijpt u ?

Enfin soit, dat ik dus toch maar gebleven ben. Enerzijds een stuk door intuïtie en vertrouwen.

Anderzijds omdat de angsthaas in mij me nog niet vaak in situaties gebracht heeft waar ik echt gelukkig van word. Dus ik heb maar geleerd om risico’s te nemen in mijn leven. Soms zit ik naderhand op de blaren. Andere keren brengt het met op mooie plekken waar ik echt graag wil zijn. Zo ook deze keer.

Nu hoor ik de meer kritische lezers onder ons al denken: ‘En het is ook wat een recalcitrant bazeke. Dus als bijna iedereen vertrekt, heeft hij weer juist de neiging om te blijven !’

Dat zou eventueel misschien ook een heel klein beetje meegespeeld kunnen hebben.

Wat deze keuze me tot nu toe gebracht heeft is dat ik hier erg geniet van een leven in alle eenvoud.

Kamperend in een tentje langs het strand.

Dicht bij de natuur en altijd buiten zijnde, iets waar ik altijd van gedroomd heb. Het binnenland bestaat uit jungle waar ik graag in rond trek. Een fantastische omgeving en occasioneel kom je al eens een aap tegen, een slang, een gekko of een ander leuk diertje.

De mensen die hier ook gebleven zijn hebben een wat gelijkaardige inborst waardoor het vaak fijn samenleven is met hen.

Ik heb ook weer twee lieve viervoeters in mijn nieuwe vriendenkring. Kortom, ik voel me hier thuis op deze plek.

En meningen, daar kan van alles over gezegd worden.

Zo ook dat ik ze geregeld heb en dat ze in mijn geval de helft van de tijd verkeerd zijn, dat ze kant noch wal raken, niet al te best gefundeerd zijn en dies meer. Zo dien ik ook terug te komen op mijn mening uit het vorige blog, als dat de vriendelijkheid van de bevolking hier met 99 % naar beneden gekukkeld zou zijn omdat alles alleen maar om geld draait. Dat klopt niet. Nu ik hier 6 weken ben, kan ik zeggen dat ik ook al ongelofelijk veel warme en vriendelijke mensen ben tegen komen op dit eiland.

Gelukkig, want de mensen met een goed hart zijn hier momenteel broodnodig. Ook al zijn er in Koh Panghan geen zieken ten gevolge van dat Corona dinges, er worden wel keiharde mokerslagen uitgedeeld op financieel vlak. De meeste toeristen zijn vertrokken en dat betekent voor veel locals nauwelijks nog inkomsten. Met weinig sociale zekerheid zijn het ontzettend moeilijke tijden voor deze mensen.

De solidariteit is dan weer ongelofelijk groot hier. De bereidheid om elkaar te helpen is hartverwarmend. De initiatieven om gratis eten uit te delen aan zij die het moeilijk hebben schieten als paddestoelen uit de grond. Ze rekenen daarbij niet op de overheid. De Koning verblijft naar het schijnt ergens met 20 prostitués in een luxe hotel in Duitsland, dus die heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan zijn onderdanen die in nood verkeren te helpen. Maar in plaats van daar veel over te zagen tegen elkaar nemen ze het heft in eigen handen. Veel mensen geven en doen wat ze kunnen om elkaar te helpen. Formidabel om te zien !

Ik help zelf mee als vrijwilliger bij Happy Food.

Een organisatie die zich in hoofdzaak inzet voor de 500 mensen uit Myanmar die hier normaal gezien werken en wonen. Zij stonden al onderaan de ladder qua verdiensten. En veel van hen zijn ontslagen nu omdat er geen werk meer is. Ze hebben hier nergens recht op. Solidariteit is vrijwel de enige manier om te overleven. En gelukkig is die er dus ook. Elke dag is er een gratis voedselpakket om de honger te stillen van deze mensen. Sommige vrienden en familie in België hebben opnieuw gesponsord, waardoor ze voor 1500 € hebben gesteund voor deze mensen uit Myanmar. Ook via deze weg een warme dank je wel voor deze hulp !

En zo creëren we met veel geëngageerde mensen hier mee zorg voor elkaar.

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben met deze reis aan het ontdekken waar en hoe ik gelukkig kan zijn als wie ik ben. En daar hoort, eender hoe, het mee zorgen voor elkaar bij. Mooie projecten zoals ik ze hier soms zie en ervaar tijdens mijn reis, zal ik blijven opzoeken.

En zo volgt mijn reis haar eigen weg doorheen de ingrijpende toestanden in de wereld. Deze reis gaat niet zoals ik het gepland had. En toch heb ik heel sterk het gevoel dat ik nog steeds de juiste koers aan het varen ben.

Mijn visum voor Thailand is automatisch en kosteloos verlengd tot eind juli omwille van de uitzonderlijke omstandigheden. Of ik zolang hier zal blijven weet ik niet, maar wellicht lezen jullie het in de volgende blog.

Hartelijke groet voor jullie allemaal!

Geert

Minglaba

“Babe, I am dying to be born again. Bear’s Den, Broken Parable”

Eerwaarde lezers,

Deze keer zal ik kort van stof zijn. Niet omdat ik weinig te vertellen heb. Als wel omdat ik met een technisch euvel opgezadeld zit.

Uw blogger zijn laptop is naar de filistijnen geholpen. Hij riekt wel fris naar shampoo met munt nu, maar er een blogje met uit de vingers tokkelen, dat zit er de komende tijd even niet in.

Echter, geen paniek, met mijn goede oude Samsung J5 zal ik bij deze een beknopte verslagje neerschrijven, dewelke mijn oudere broer op WordPress zal plaatsen voor mij. Een jongere broer heb ik niet, dus daar kan ik het moeilijk aan vragen. Gelukkig is die oudere broer van mij de kwaadste nog niet. Als ik beweer dat hij het hart op de juiste plek heeft, ben ik geenszins een Pinokkio van heb ik je daar.

Om het maar even meteen op de man af te zeggen: het gaat hier waarlijk goed met me. Mijn ervaringen hier blijven heel bijzonder en deugddoend. De confrontaties met mezelve en het leven zoals het is zijn er ook nog steeds, maar de balans slaat ruimschoots door naar het positieve.

Hoe dat zo komt, illustreer ik u graag met een handvol voorbeelden. Veel geblaat, maar weinig wol, vermijd ik graag voor zover dat binnen mijn bescheiden mogelijkheden ligt.

Bij mijn aankomst in Mae Sariang voelde ik me wat verloren. Ik voelde me heel erg thuis in Mae Chaem en dan voelt het toch weer als opnieuw moeten beginnen als ik in een nieuwe stad aankom. Onbekend, alleen, niet goed wetende waar ik zoeken moet wat voor mij zo belangrijk is. Hartverwarmende contacten met mens en natuur.

In die gemoedstoestand rond dwalend in de stad zag ik een moskee waar de mensen aan het bidden waren. Ik besloot daar van op een afstandje te gaan kijken. Ik betrapte me op een vaag gevoel van angst die het tafereel bij me opriep. Ik weiger te geloven dat elke moslim het slecht met me voor heeft. En toch, hoe erg ik dat ook vind, was er iets wat een onbehagelijk gevoel bij me opriep. Ik besloot echter toch te blijven. Op een gegeven nodigde een oude man me uit om hem te vergezellen. Hij vertelde me dat hij gelooft dat alle nationaliteiten en religies gelijk zijn en dat het er voor hem om gaat hoe we daarin met elkaar kunnen samenleven in plaats van oorlog te voeren. Dat soort ontmoetingen verwarmt mijn hart op een ongelofelijke wijze. Het gaat niet om de religie, als wel om de oprechte goedheid die ik ervaar op dat moment en waar ik, ondanks mijn twijfels soms, toch in wil blijven geloven. En ik voelde me meteen al heel wat meer thuis op deze plek.

En ja, je mag je blogger van mij gerust een naïeve oelewapper vinden, er is immers ook veel geweld omwille van religies en andere zaken.

Dat doet me verdriet en pijn.

Deze ervaringen gebruik ik dan toch maar mooi om balans te creëren en te leren accepteren dat wat voor mij niet acceptabel is in de wereld. Ik heb simpelweg geen keus.

Vanuit Mae Sariang ging het richting Mae Sot. Ik heb tussen deze twee steden geslapen op campings in Nationale Parken. Met een Poolse reizigster die me gastvrij een slaapplek in haar tentje aanbood. De natuur die zich van haar schoonste kant liet zien, fijne gesprekken, veel oefeningen in samenzijn, prachtige zonsondergangen, veel overvloed en generositeit, deugddoende rust … Het was een nieuwe manier van overnachten tot nu toe op mijn reis. En wat voor één! Het beviel me, maar niet met mate 😊

In Mae Sot, waar ik de grens over kon steken naar Myanmar, was het opnieuw een tijd van afscheid nemen en los laten. Van Thailand met zijn munt, gewoontes, taal en eten.

Van mijn Poolse reisgenote en dat wat we samen gedeeld hadden de korte tijd dat we heel intens samen leefden.

Van de eerste twee maanden die ik nu reeds onderweg ben.

Na veel vijven en zessen, paspoortcontroles en een ritje van 135 km met de plaatselijke Louis Hamilton ben ik in de Birmeese stad Hpa-An aangekomen.

Bij een eerste wandeling kwam ik samen met een Nederlandse reisgenote in een arme wijk terecht. De gastvrijheid en hartelijkheid waren omgekeerd evenredig met de financiële draagkracht van deze mensen. Alle mingelaba’s (=Birmees voor goeiedag) komen één voor één terug met een stralende glimlach die me zonder meer deugd doen. Ik vermoed dat ik hier ook heel graag zal zijn en me vaak thuis zal voelen. Ik hou jullie graag op de hoogte!

Van hieruit zal ik dan naar Yangon/Rangoon reizen. Om me aan te melden voor een vrijwilligersproject.

Niet geheel zonder wat angstzweet onder de oksels. Want ik vermoed dat oog in oog komen te staan met de rauwe ellende die zich hier ook afspeelt niet van de poes zal zijn.

Maar ik wil het zien en ook leren hoe ik een bescheiden bijdrage kan leveren aan zij die het veel minder goed hebben dan ikzelf. Het zal me ook veel geven dat ik hierin iets kan betekenen met wat ik kan en als wie ik ben.

Nu ben ik van nature helaas niet gezegend met een beeld van mezelf dat ik veel kan waar anderen iets aan hebben. Maar wat het hart op de goede plek betreft, lijk ik gelukkig nogal op mijn broer, en dat neem ik graag mee naar dit project: http://www.thabarwa.org.

Ik hoop dat ik er kan doen wat ik in weze het liefste doe in mijn leven en dat is mensen graag zien, vooral diegenen voor wie dit niet zo evident is.

Tot dusverre een deel van mijn ervaringen en een blik op de nabije toekomst.

Vanuit de 33°C hier stuur ik graag een hartverwarmende hug naar iedereen in de Lage Landen die er behoefte aan heeft !

Geert

Kop-koon kap

Geachte lezers,

Waar waren we alweer gebleven ?

Juist, al liftend zou ik verder trekken vanuit Mae Hong Son naar verre en onbestemde oorden …

Echter, eerst ben ik even terug naar Pai gegaan om Nieuwjaar te vieren met opnieuw een Ecstatic Dancke.

Dat was deugddoend voor uw blogger zijn lichaam, mind en sociale contacten.  Voor wie bij deze denkt dat ik reeds op jeugdige leeftijd met mijn bovenkamer naar beneden van de trap ben gekukkeld en een tijdje ben blijven botsen , heb ik bij deze een ondersteunend nieuwtje:

“Extatische dans bestaat al duizenden jaren en je vindt het overal in de wereld. Dat is niet toevallig. Mensen hebben volgens filosoof Jules Evans een diepe behoefte om af en toe buiten zichzelf te treden. Dans is daarvoor het ideale middel“

(Bron = https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/12/5-redenen-om-meer-te-dansen/)

Ah ha!  Bij tijden doet het mij weleens deugd dat mijn eigen ervaringen ook nog eens bevestigd wordt door de voltallige VRT-redactie 🙂

Bij aanvang van het nieuwe jaar ben ik dan wel degelijk fris en fruitig verder gegaan waar ik eerder gestopt was.  Via Mae Hong Song naar Khun Yuang om uiteindelijk in Mae Chaem te belanden.

Het idee om te liften was geen mis idee, al zeg ik het zelf.  Sterker nog, naderhand bleek het de beste beslissing die ik had kunnen nemen op logistiek gebied.  Nog geen enkele keer heb ik gedacht: ‘Pot vol pillepap, nu ben ik lelijk in de aap gelogeerd met dat stom plan van me om te gaan liften!’.

Dat heeft te maken met de ongelofelijk gastvrije en hartelijke houding van veel Thaise mensen tegenover mij.  Ik benoem het opnieuw omdat het me in deze kwestie ook opnieuw raakt en deugd doet.

Mensen stoppen soms om te zeggen dat ze een andere richting uitgaan, maar me wel veel geluk toewensen met het vinden van een lift.  Super toch !  En ik heb nog geen enkele keer echt lang moeten wachten, altijd stopt er wel iemand die behulpzaam is en me een stukje meeneemt richting mijn bestemming.

Eén keertje zaten ze al met zes in de auto.  Iedereen schoof een beetje dichter bij elkaar, grootmoe nam een rugzak op haar schoot, de kleindochter ging achterin liggen en weg waren we met zijn zevenen in een auto die zeker Antwerpen niet meer binnen mag!

Ik heb zeker tien keer mijn dank betuigd voor dit genereuze gebaar van alle inzittenden.  Het was heel erg fijn om samen met hen onderweg te zijn.

Hartelijk, humoristisch, eten delend, ervaringen uitwisselend, google translate gebruikend.  Sindsdien ben ik blijven liften en elke keer waren het ervaringen waar ik blij van werd.  Soms kom ik ook in de laadbak terecht, alwaar ik van het mooie uitzicht geniet !

In Mae Chaem aangekomen was het even opnieuw zoeken naar mijn plekje.  Nieuwe guesthouse, hogere temperaturen, minder toeristisch en dus ook weinig mensen die Engels praten.  Desalniettemin werd ik op mijn eerste avond daar al uitgenodigd door een gezin om met hen nog eens Nieuwjaar te vieren, zoete aardappelen te eten en whisky achterover te kantelen.

Dit alles om het jaar vlotjes uit de startblokken te laten schieten zeg maar!

De whisky heb ik gelaten voor wat het was, de zoete patatten en het gastvrije gezelschap heb ik lekker naar binnen gesmikkeld.

Als gast aan de rijk gevulde tafel gezeten merkte ik echter ook op hoe ik mijn familie en vrienden miste.  Om niet ook bij hen aan tafel te zitten, in de buurt te zijn of een dikke knuffel te kunnen geven tijdens de voorbije zes weken dat ik reeds onderweg ben.  Dit besef drong mijn bewustzijn binnen met tranen in de ogen.  Zowel omwille van het gemis als omwille van de dankbaarheid.  Dat ik thuis zo een rijk netwerk om me heen heb en dat er zoveel mensen zijn om te missen en van te houden.

En ik wenste daar ter plekke dat iedereen die verwanten mist, aan een tafel en in een gezelschap uitgenodigd zou worden om mee aan te schuiven.  Wildvreemden die me spontaan vroegen erbij te komen zitten en lieten voelen dat ik welkom was.  Volgens mijn bescheiden mening hartverwarmend en deugddoend voor heel wat mensen die de eenzaamheid van dichterbij kennen dan hun lief is.  En de oogjes van uw blogger werden nog een streepje vochtiger.

Mae betekent volgens de uitbater van mijn hostel, een zeer sympathieke jongemanskerel trouwens, moeder.  En het staat voor respect voor zij die ons het leven heeft gegeven.  Vaak een nogal ver van mijn bed show in onze westerse cultuur geloof ik.  Maar niet zo gek dat juist hier dat voorvoegsel vaak gebruikt wordt voor veel steden.  De stad en de gemeenschap die mee zorg draagt voor zij die er zijn.

En natuurlijk voer ik tijdens mijn reis eveneens gesprekken met Thaise mensen die me vertellen dat het hier ten huize ook niet allemaal pees en vree is …  Dat niet iedereen zo lief is voor elkaar in Thailand, dat ik als buitenlander soms een meer bevoorrechte behandeling krijg, er ook veel corruptie is en onvrede over de politieke gang van zaken.  Het is goed om dit ook mee te nemen in mijn verhaal, zonder het afbreuk te laten doen aan de deugdzaamheid van mijn eigen ervaringen hier ter plekke.

Enfin, dit alles in acht genomen, ben ik een paar nachten in Mae Chaem gebleven omdat ik graag mijn tijd neem om de plek goed te leren kennen.  Dat zit hem bij mij niet zozeer in het bezoeken van de toeristische trekpleisters.  Als wel in het ronddwalen in de buurt en de parels ontdekken in het leven van alle dag.  Zo speel ik hier elke avond voetbal met vier weeskinderen en een monnik die de zorg voor hen op zich neemt.

Deze toevallige ontmoetingen vind ik gek genoeg niet terug op Tripadvasor 🙂

Toch zijn het de momenten waarop ik echte rijkdom verzamel op mijn reis.  Ook al heeft de monnik me in het heetst van de strijd al eens onderuit geschoffeld dat een rood kaartje niet echt overdreven was geweest!

Onder ons gezegd en gezwegen denk ik dat bidden hem beter afgaat dan een balletje doelgericht en vakkundig in de winkelhaak te lepelen.  Maar aan enthousiasme geen gebrek in ons groepke en het is echt lachen, gieren en brullen tijdens deze ontmoetingen.  Zowel voor die gastjes als voor de monnik en mezelf.

Ik heb die gastjes al in mijn hart gesloten en ik weet dat ik dat gevoel meeneem naar mijn volgende bestemming, ondanks dat ik ze ook zal missen als ik weer opnieuw onderweg ben.

En de andere verborgen paradijsjes blijf ik vaak terugvinden als ik hele dagen in de natuur vertoef.  Achter elke bocht kan een overweldigende waterval, een adembenemend uitzicht of een prachtige rood gekleurde zonsondergang verschijnen.  Ik aanschouw het elke keer met verwondering en in dankbaarheid!

Tot dusverre de gang van zaken hier in het verre en mooie Thailand.

Langzaam maar zeker beweeg ik verder richting de grensovergang van Thailand naar Myanmar.

Want tegen uiterlijk 24 januari word ik vriendelijk, of minder vriendelijk, verzocht om mijn biezen hier te pakken en het land te verlaten.  Maar daarover later weer meer in een nieuw blogje.

Chock dee, oftewel het allerbeste toegewenst voor iedereen en graag tot een volgende keer,

Geert

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt”

Dag beste lezers,

Dit is mijn – gloednieuwe – blog.

M’n travelblog.

Hier zal ik vertellen over het avontuur waar ik aan ben begonnen.

Om maar met de deur in huis te vallen:

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt” (Tennessee Williams)

Na een woelige periode in het leven, waarin ik onder andere ontslag nam bij de NMBS, waarin ik als zelfstandige heb geprobeerd om een zaak te leiden inzake ceremonies en persoonlijke ontwikkeling, en het opnieuw stopzetten van die zaak (niet zonder het gevoel van mislukken), besloot ik even m’n werkplunje aan de spreekwoordelijke haak te hangen.

Ik besloot een tijdje te gaan reizen. 

Jawel beste lezers, een heuse wereldreis zou het worden.  Waarin ik de overbodigheid van geld zou aantonen en het belang van menselijke contacten in de kijker zetten.

In mei was ik in Nepal geweest om een gezin te bezoeken dat de zorg op zich nam voor 12 straatkinderen.  Ik had gezien met hoe weinig deze mensen tevreden waren.  Zonder mijn bestemming helemaal vast te leggen, besloot ik mijn reis in Azië aan te vatten.  En ter plekke te zien hoe mijn pad zich verder zou ontvouwen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Na aankoop van mijn vliegtuigticket, een reisverzekering die geldig is buiten Europa, de benodigde inentingen en een visum om Azië überhaupt binnen te komen was ik al 1.000 euro armer.  Dus doelstelling 1 kon ik nog voor ik een halve meter ver was op mijn fameuze wereldreis al meteen weer opdoeken.  Zonder geld kom je nergens …  Althans ik toch niet in Azië en zonder dat er zich mogelijks een Japanse hersenvliesontsteking onder mijn hersenpan nestelt.

Doch, ware optimist dat ik ben, de andere doelstelling bleef overeind staan!

En op dat gebied kan ik zeggen dat mijn reis al meer dan geslaagd was, nog voor ik de lucht was ingegaan.

De band met mijn ouders en broer die steeds beter werd naarmate mijn vertrek naderde, een mooie werkweek in Frankrijk waarin een fijne manier van samenwerken belangrijker was dan de hoeveelheid winst, veel laatste ontmoetingen met dierbare vrienden die me echt nauw aan het hart liggen, het besef hoe mooi het in onze Belgische Ardennen wel niet is omdat ik er een laatste keer rond reed op mijn fietske…

Wat een fantastische ontwikkelingen!  Ik ben vertrokken als een dankbaar mens (Wopila !).  Beseffend hoeveel waardevolle contacten ik in mijn leven heb, moest ik me geen zorgen meer maken over de toekomst.  Ik weet dat er ook in mijn geboorteland een plek voor me is en dat ik niet bij gebrek daaraan dan maar de hele wereldbol hoef af te zoeken naar dat besef in mezelf.

“Mes cher parents je pars, je vous aime mais je pars”,

aldus Michel Sardou.  Mooi ingeweven in de ontroerende film La Famille Bélier. 

Wat een fijne basis om te vertrekken, zonder bij voorbaat te weten hoe het allemaal zou lopen.

En zo ging ik dan het vliegtuig op met mijn eerste en enige bestemming die op voorhand vastlag, Thailand.

Na de landing in Bangkok was ik moe van de vlucht en het tijdsverschil.  Zowel de temperatuur als cultuur schok misten hun effect niet.  Eind november en een zonnetje van 32 graden op de schedelpan en zoekend in een vreemde wereldstad met een rugzak van 25 kg op de bult, dat miste zijn effect niet op de gemoedstoestand van ondergetekende.

Maar na een nachtje goed geslapen te hebben deed ook de aangename verwondering zijn gevoelsmatige intrede …

Over het algemeen heel eerlijke en vriendelijke mensen wat mij als mens altijd erg deugd doet, de aangename kant van veel zon en warmte, het eenvoudige maar lekkere eten, de vele marktjes met groenten/kruiden/bloemen, …

Ik ging er steeds meer van genieten.

Ook vond ik het aangenaam hoe vaak ik Thaise mensen buiten samen zag eten  op straat.  Geen luxe 4-gangen diner, echter wel een heel eenvoudige maaltijd overgoten met een saus van deugddoend contact en samenzijn.

Dag 2 en ik trof al inspiratie aan inzake mijn essentie om een tijdje te gaan reizen.  Het geluk wordt wat mij betreft niet vergaard in je ééntje voor de TV.  Echter wel veel meer in het eenvoudige samenzijn met elkaar aan een bescheiden doch lekkere tafel.  Dat besef heeft wellicht iedereen, maar het zo overal om me heen in de praktijk ervaren deed me veel deugd  !  En dat er onderwijl al eens gelachen mag worden, dat hoef je die Thaise rakkers niet te leren 🙂

Een andere vaststelling was dat religie, gebed en solidariteit in Thailand op een positieve manier heel aanwezig zijn in het dagelijkse leven.  Gebed doen voor, tijdens, na het werk en aan charity doen, het lijkt daar de gewoonste zaak van de wereld.  Wat het eigenlijk ook is, en ik neem me voor om me daarin positief te laten beïnvloeden.

Dat ervaren hebbende ben ik met mijn reisgenoot Tom op de nachttrein naar Chiang Mai gestapt.

Richting het Noorden van Thailand en nieuwsgierig naar wat we daar zullen aantreffen …

Hopelijk meer van dit! 🙂

Met avontuurlijke groeten,

Geert