Windkracht 10 onder de schedelpan

“Heb jij soms dat gevoel ook niet thuis te horen in deze tijd ?

Frank Boeyen, Hier komt de storm”

Dag vrienden van de Wereld,

Mijn vorige blog fabriceerde ik in Koh Phangan.

Inmiddels zit ik te schrijven vanuit Oostende, met een strakke bries die op het gemakje tegen 80 km/uur tegen de ramen klettert.

Er is de prachtige zee en haar eindeloze einder.  Er is eveneens het eindeloze geneuzel over energieprijzen, oorlogen, politiek, vluchtelingen en dies meer.

Het thema dankbaarheid, dat ik graag ten berde breng in mijn blogs, is nog steeds aan de orde.  Mijn leven daar, mijn leven hier …  Er zijn veel zaken die ik niet for granted neem.  Ik ben bewust dankbaar voor veel zaken in mijn leven.  En terecht.

Desalniettemin.  De laatste dagen sluimert er ook een waas van existentiële droefheid doorheen mijn bestaan. 

Dat heeft onder meer te maken met hoe ik de mensheid, mezelf incluis, op dit moment ervaar.  Hier in België, in Thailand of waar dan ook ter wereld. 

Van Koh Phangan ging het eind september richting Mae Sot.  Het westen van Thailand, aan de grens met Myanmar.  Waar ik terecht kwam in een verlaten vluchtelingenkamp.  Omdat de mensen zonder papieren, zowat iedereen dus, opgepakt waren door de Thaise politie. Nogal wat locals bleken ook niet bepaald gediend van vluchtelingen in hun dorp.  Dat ze op de dool zijn omwille van honger, corruptie en geweld doet daarin blijkbaar niet zoveel terzake.  Dus ik besloot dan maar op eigen houtje rond te gaan rijden om zodoende te ontdekken waar en hoe ik een beetje kon helpen voor zij die tot over hun oren in de puree verkeerden.  En dat zal ik geweten hebben.  Mensen die leefden op een vuilnisbelt, in de stank en onder een plastic zeil met vele gaten erin.  Kinderen die van jongs af aan niet buiten de prikkeldraad van een kamp mochten komen, een boodschap die niet zo best is voor de ontwikkeling van eender welk kind.  Mensen met kogels in hun hoofd, geamputeerde armen en benen, ten gevolge van de burgeroorlog in Myanmar. Patiënten in ziekenhuizen, of wat ervoor moest doorgaan, die op de grond moesten slapen met weinig soelaas in het vooruitzicht …  Ik kan gerust zeggen dat ik meer leed heb gezien dan mij lief is.

Ik heb met het ingezamelde geld gedaan wat ik kon.  Maar het was alleszins te weinig en de beslissingen nemen omtrent wie wel en wie niet een beetje vooruit helpen vielen me erg zwaar.  En al had ik de jackpot van de EuroMillions op mijn rekening staan, het had nog niet genoeg geweest.

Schrijnende toestanden die me confronteerden met een moeilijk te aanvaarden kant van de mensheid.

En op één of andere manier is het hier in België, wederom mezelf incluis, van hetzelfde laken een broek.

Crisis, energieprijzen, jaloezie, bedrog hier, conflicten daar …

En dan komt dat existentiële verdriet boven water met als vraag die mijn inziens immer onbeantwoord zal blijven: ’Waarom ?’  Waarom maken wij er als mensen bij tijden zo een pijnlijk boeltje van ?  Voor onszelf en tevens ook voor de mensen rondom ons heen …  Ik stel vast dat mijn ogen soms moe zijn van wat ze allemaal te zien krijgen en dat mijn oren soms liever doof zouden zijn dan te horen wat ze moeten aanhoren.  Bij tijden lijk ik me niet thuis te voelen in deze wereld, waar ik kwansuis 45 jaar geleden en per malheur zeg maar, terecht ben gekomen.   

Ik lijk maar één fundamentele drijfveer in het leven te willen hebben en dat is de Liefde in de ruime zin van het woord.  Elkaar liefhebben als partners, familie, vrienden, collega’s, buren, dorpsgenoten, wereldbewoners …  Zweethutten begeleiden waar ik die dingen kan laten samenkomen op één dag, in één ceremonie. 

Maar dat is niet de realiteit en de aard van de mens.  Dat is het nooit geweest en dat zal het wellicht ook nooit zijn.

Zelfs het omgaan met mijn eigen familie loopt momenteel niet altijd van een leien dakje.  Mijn ouders, mijn broer, heel de meute er omheen graag zien zoals ze zijn.  Met alle menselijke trekjes die daarbij horen, zowel de goede als de lastige, bij mezelf en bij hen.  Mijn eigen aandeel zien in de strubbelingen en beseffen dat ik ook niet altijd even florissant uit de hoek kom, al mijn mooie woorden en goede intenties ten spijt.   

En met dit alles heb ik even te dealen en dat is al bij al ook ok.  De ups & downs komen en gaan in mijn leven.  Zo is het altijd gegaan en zo zal het ook blijven gaan, omdat dat deel uitmaakt van wie ik ben.  De ene periode voel ik de wind in mijn rug en zitten de zaken me mee.  Op andere momenten is het behoorlijk strak tegen de wind in, zwoegen om de positiviteit te blijven zien waar die aanwezig is. 

Ondanks dit gegeven probeer ik wel, te midden van de storm, om toch mijn eigen koers te blijven varen.  Het zo goed als mogelijk te doen op mijn eigen-wijze.  Mijn leven leven op een manier die het meest bij me past in de huidige omstandigheden.  Reizen, ontmoeten, helpen, open staan, verbinden.  Daar soms faliekant in mislukken om het daarna opnieuw te proberen.

Wat wel anders is dan voorheen, is dat er tegenwoordig een belangrijke lichtbaken in mijn leven aanwezig is. Met name mijn relatie met Aae.  Noch geld noch haar ego hebben veel invloed op haar manier van graag zien.  Dat doet me intens deugd.  Daarin mogen het lastige in de wereld en in mijn leven en de eveneens aanwezige Liefde tegenwoordig rustig naast elkaar bestaan.   

En aldusdanig heb ik toch maar mooi vijf fijne weken in het vooruitzicht.  Een periode waarin ik en Aae na 2 maanden ook weer eens fysiek samen zullen zijn.  Er staat een winterse road trip op het menu waarin we delen van België, Frankrijk, Nederland en Duitsland zullen bezoeken die op één of andere manier een bijzondere betekenis voor me hebben.  Daar wil ik haar graag deelgenoot van laten maken.  We zullen langs gaan bij veel mensen die me nauw aan het hart liggen om te kijken of ik de Liefde vanuit allerlei windrichtingen met elkaar kan laten samenvloeien.  Zonder hebzucht, zonder oorlog, zonder achterklap, zonder stiekem gedoe en met authenticiteit als leidraad.

Ondertussen ben ik ook al gestart met de voorbereidingen om opnieuw richting Thailand te vertrekken.  Visum, administratie, financiën, planning, etc.  De zaken zodanig voorbereiden dat ik met een enigszins gerust hart weer kan vertrekken voor een tijdje.  Goed voorbereid en onderwijl goed wetende dat veel dingen opnieuw anders zullen gaan dan dat ik het heb bedacht.   Maar sowieso wel naar een land waar ik door de jaren heen erg ben van gaan houden.  Deels zal ik er samenwonen met Aae, in het drukke en levendige Bangkok.  Deels zal ik ook op mezelf blijven reizen, verkennen, ontdekken, zoeken, vinden en weer opnieuw verliezen.

Met alles er op en eraan en in een wereld die ik niet kan veranderen, is dat hoe ik mijn leven wil leiden.  Behoorlijk lost in this world, verdrietig omwille van hoe het er bij tijd en wijle aan toe gaat. En tevens dankbaar voor de mogelijkheden die ik krijg en de onwaarschijnlijk mooie dingen die ik ook te zien krijg tijdens mijn onderweg zijn.

Ik hoop dat ook ieder van jullie zijn weg vindt, doorheen de obstakels en cadeaus die elk leven met zich meebrengt en in een wereld die soms helemaal gek lijkt te draaien.

Zodus en zodoende, hetzij tot ergens in den draai hier in België vooraleer ik vertrek, hetzij tot ergens in het bijzondere land van de eeuwige glimlach of hetzij tot ergens in the big online world.

Ik wens het allerbeste voor elk van jullie, stuur veel hartelijke groeten met een dikke knuffel erbovenop,

Geert     

Home is where the Heart is

“Geluk (of gelukkig zijn) kan worden omschreven als het tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden.

Wikipedia”

Dag Vrienden van het Geluk,

Is uw blogger gelukkig op dit eigenste moment ?  Jazeker.

Ben ik tevreden met mijn huidige levensomstandigheden ? Jawel.

Heeft dat enkel te maken met mijn huidige levensomstandigheden an sich ?  Nope.

Bepaalde dingen zouden zeker nog steeds beter kunnen gaan in mijn eigen leven, bij mensen rondom me heen en zeker ook in de wereld.

Graag zou ik zelf veel dingen kunnen die ik nog steeds niet kan.  Graag zou ik sommige mensen uit mijn omgeving minder zien struggelen dan dat ik ze zie doen.  Niet omdat ik een betweter wil zijn, wel omdat ik ontzettend veel van ze houdt.  Nog steeds word ik elke ochtend wakker in een wereld waarin mensen leven die een godverdommese handtas van Channel kopen voor 5000 € terwijl anderen ’s avonds amper weten hoe eten op tafel te toveren voor zichzelf en hun kinderen, zelfs als ze 14 uur per dag de mijn ingaan zodat wij niet teveel hoeven te betalen voor het laatste nieuw modelletje van Samsung.  Om maar een paar voorbeeldjes los uit mijn spreekwoordelijke mouw te schudden. 

Daar staat tegenover:  ook veel dingen zouden best slechter kunnen gaan in mijn eigen leven, voor de mensen rondom mij heen en in de wereld.

Tevredenheid over mijn huidige levensomstandigheden zit in belangrijke mate ook in mijn kopke en mijn kijk op de zaken.  Dankbaar zijn voor wie ik ben, wat ik kan en wat ik heb, draagt bij tot mijn huidige gevoel van tevredenheid en het is iets waar ik me dagelijks in bijschool.

Accepteren dat er ook dingen zijn die ik niet ben, niet kan en niet heb is de andere kant van de medaille en ook dit is iets waar ik me dagelijks in oefen en dat evenzeer een wezenlijke bijdrage levert aan het feit dat ik me ontzettend goed in mijn vel voel op dit moment.

En toegegeven, als bij toeval en als een halfgare Wilson aangespoeld raken op een mooi eiland als Koh Phangan, maakt het wel iets gemakkelijker om mijn dankbaarheid in de praktijk om te zetten.   Desalniettemin,  zo staan de zaken er momenteel voor:  ik heb hier in Koh Phangan mijn Thuis gevonden en heb besloten mijn beslissing door te zetten me hier te vestigen op langere termijn. 

Een samenloop van meerdere ontwikkelingen vormen hiervoor de aanleiding.  Zo heb ik een leuk online baantje gevonden waarvan ik mijn kosten kan betalen voor een simpel leven.  Ik houd financieel niets over, maar ik kom ook niets tekort.  En een simpel leven gaat me goed af.  Ik woon in een eenvoudig huisje waar ik me onderdeel voel van een Thaise familie, ik geniet van de prachtige natuur rondom me heen, ik breng regelmatig tijd door met vrienden en houd ook voldoende tijd over voor mezelf.  Ik eet eenvoudig maar lekker en doorgaans gezond. Ik volg mijn eigen tempo doorheen de dag, dikwijls bepaald door de flow van het moment en zonder dat bijvoorbeeld om 07u00 ’s ochtends de wekker begint te blèren als een gek. 

Daarnaast is er opnieuw een bijzonder Vrouw in mijn leven gekomen.  Relatie-gewijs zijn er nog wel wat onzekerheden.    Er is echter wel de zekerheid dat ik haar graag zie en ik geloof wel dat dat wederzijds is.  Wat altijd voorop heeft gestaan voor mij in de Liefde is dat ik wil dat ik gelukkig mag zijn als wie ik ben.  En idem dito betekent Liefde voor me dat ik graag wil dat Aae zich gelukkig voelt als wie ze is in relatie met mij.  Dat staat in nogal schril contrast met bepaalde ervaringen die ik had in het verleden en die na verloop van tijd meer te maken hadden met het creëren van elkaars ellende, gevangenis, de ander ondergeschikt maken aan mijn eigen behoeftes, etc.  Ik ben daarin nogal extreem geloof ik, maar ik beschouw het toch als een invulling van het begrip Liefde die klopt voor mij.  Jaloezie is mij vreemd, leren omgaan met mijn eigen onzekerheden is dat dan weer niet.  Wellicht niet zo interessant, allerlei invalshoeken en meningen, als wel dat ik me gezegend voel dat ik opnieuw de kans krijg om te proberen het op mijn eigen manier waar te maken, samen met een gelijkgestemde en mooie Vrouw aan mijn zijde.  Een onzeker pad, want het is wel degelijk oefenen, mislukken en opnieuw proberen.  Hoe graag we elkaar ook zien en hoe kloppend ik mijn idee over de Liefde ook vind, het is vaak vallen en weer opstaan in het dagelijkse samenleven.  Irritaties, verwijten, schuldgevoelens, twijfels, afwijkende ideeën …  Ze komen ongewild tussen ons in te staan tijdens onze zoektocht en het is mijn verlangen om de oplossingen ervoor in mijn eigen Hart en Aae in het hare te vinden, wat bij tijden nogal eens gemakkelijker gezegd dan gedaan is.  Maar het is me meer dan de moeite waard en het staat los van in welke vorm ons gezamenlijk verhaal zich verder zal ontwikkelen.       

Ik heb hier in Koh Phangan ook nog steeds het gevoel iets zinvol te kunnen betekenen voor zij die minder met hun gat in de boter zijn gevallen dan ondergetekende.  Ik ga graag fruit kopen voor de kinderen van ouders die illegaal in Thailand verblijven en daardoor niet naar school kunnen gaan.  Dat doe ik samen met een groep van fantastische mensen.  Zo geeft iemand als vrijwilliger elke dag 2 uurtjes Engelse les aan de kinderen in een tempel, een andere vrijwilliger koopt schoolboeken aan, nog iemand anders haalt de kinderen elk dag thuis op en brengt ze nadien weer veilig naar huis, ik zorg ervoor dat ze naar de dokter kunnen gaan ze als ze ziek zijn, etc …  Op deze manier dragen we samen een heel klein beetje bij aan betere omstandigheden voor zij die niet vooraan in de rij stonden toen de kansen en mogelijkheden werden uitgedeeld.  Een veel te kleine druppel op een veel te grote plaat, maar daarom niet minder de moeite waard.      

En tenslotte is er ook mijn vrijheid die zo belangrijk voor me is en die maakt dat ik op langere termijn voor een leven zoals dit kies.   Zal ik altijd in Koh Phangan zijn ?   Dat dacht ik niet.  Ik wil vooralsnog onderweg blijven zijn.  Mensen ontmoeten, projecten opzoeken, prachtige natuur ontdekken, openstaan voor het onbekende en onverwachte.  Daarbij wetend dat er nu een plek is waar ik me Thuis voel en waar ik altijd terug naartoe kan, al is het maar gewoon om even uit te rusten op het bankje voor mijn huis terwijl ik naar de prachtige natuur kijk.  Dit recente gevoel van ergens ‘op mijn plek’ te zijn, is een houvast die me rust in mijn hart en hoofd zal bieden tijdens het onderweg zijn.  Ik had niet gedacht dat het er nog eens van zou komen dat ik me ergens Thuis zou voelen, maar op mijn 45 jaar is het eindelijk zover 😊 Het had vroeger gemogen, het had ook later gekund.

Sterker dan ooit kan ik voelen hoe belangrijk het is om trouw mijn Hart te blijven volgen en daarin nooit op te geven.  Dat ging en gaat niet altijd over rozen, maar het blijkt wel de moeite waard te zijn op momenten zoals deze, waarin veel puzzelstukjes op hun plek vallen. Op een manier die ook echt klopt voor me en zodat ik mijn leven kan leven als wie ik in weze ben.

Zodoende blijf ik nog tot 12 oktober hier op het eiland en dan reis ik samen met Aae naar Mae Sot in de provincie Tak, waar de grens ligt tussen Thailand en Myanmar.  Naar een kamp voor Birmezen die op de vlucht zijn voor de extreme moeilijkheden in hun eigen land zoals oorlog en honger.  Kijken of ik daar met mijn helpende handen en de donaties die ik ontvang iets kan betekenen voor de mensen die daar dienen te overleven in lastige omstandigheden.

En half november ga ik dan weer richting Bangkok om hopelijk op het vliegtuig naar België te sukkelen.  Het is wellicht een contradictio in terminis, want hoezeer ik me hier ook Thuis voel, ik verlang er ook intens naar om weer voor even terug in België te zijn.  Vrienden en familie in levende lijve een dikke knuffel kunnen geven, onderweg zijn in het land waar ik vandaan kom, opnieuw de zweethut ingaan met mensen die van de warmte, het vuur en elkaar houden, nog eens sporadisch naar mijn stamcafé van weleer afzakken om aldaar een glazen boterhammeke af te snijden … 

Ook zal Aae voor een maandje op bezoek komen naar België om eens te kijken hoe wij er als witneuzen samen een zootje van maken in dat kleine gekke landje met zes regeringen, ver bij haar vandaan.

Home is where the Heart is …  Het is goed nu en ik heb vertrouwen in de toekomst.  Ik hoop hetzelfde voor ieder van jullie, zeker in tijden dat het misschien niet zo vanzelfsprekend is. 

Met dit gevoel stuur ik jullie allen een dikke herfstknuffel en heel graag tot binnenkort.

Supergroover         

Waarom Supergroovers bloed kruipt waar het niet gaan kan

“Anderen zullen je vertellen wat je moet doen en hoe je je moet voelen.

En voor je het weet ben je je hele leven op zoek naar iets …

wat je van anderen moest zoeken.

The Queen’s Gambit, Netflix”

Dag vrienden van mijn blog,

Vele lezers zijn inmiddels afgehaakt, daar hoef ik niet flauw over te doen. De hoogtijdagen van weleer zijn gepasseerd.  De statistieken van mijn blog zien er beroerder uit dan de bloedrode cijfers tijdens de befaamde beurscrash anno 1987. Doch, diegenen die nu aan het lezen zijn, behoren nog steeds tot mijn trouwe lezerspubliek.  Hoe fijn is dat wel niet ?!? 😊

Tijdens het sporadisch nalezen van die statistieken, wat Supergroover uiteraard nog steeds doet met een brede glimlach op zijn tronie, zag ik dat er o.a. 11 Chinezen, 5 Canadezen, 2 Bulgaren en 1 Zuid-Koreaan een blikje hebben geworpen op het laatste blog over mijn vrolijke strapatsen in het levendige Bangkok.  Wat pakweg zo een Zuid Koreaanse gozer denkt van mijn gewauwel over het leven zelve, dat is mij niet geheel duidelijk, maar ik beschouw het toch maar als een compliment dat er internationale belangstelling is voor wat ik hier zoal los uit de pols neer kwak op WordPress.

Ik benader in deze de zaak graag een beetje optimistisch.  Niet dat ik daar bepaald veel aanleg voor heb.  Maar met een broer die een blog schrijft dat door zijn lezers inmiddels vlotjes 647 151 aangetikt werd (ik weet niet hoeveel keren daarvan door een Zuid-Koreaan), is het eerder een beetje noodzaak om zelf de roze bril te hanteren zeg maar.   

Maar dat gezegd zijnde, even meedelen aan vriend en vijand dat ik nog steeds in Bangkok vertoef.

Is het hier elke dag rozengeur en maneschijn ?  Dat dacht ik niet.  Is het nog steeds de moeite waard ?  Dat dacht ik wel. 

‘Begint dat daar niet een beetje uw sjokkadijzen uit te hangen beste Supergroover, daar in dat eeuwige Bangkok van jou ?’, hoor ik menige lezers zichzelf al binnensmonds mompelend afvragen …  Welnu, mijn antwoord daaromtrent is nee.

Tegensteken zal ik het zeker niet noemen.  De stad en wat hier te beleven valt, bekoren mij nog steeds. 

Wat ik wel meer heb dan tijdens mijn eerste trip in de wijde wereld, is dat de twijfels over mijn toekomst intenser aanwezig zijn. 

Hoe zal het aflopen als ik resoluut deze weg blijf inslaan ?  De weg waarin ik kies om niet voor zekerheid te gaan, maar wel voor hoe het zich ontvouwt als ik onderweg ben.  Niet als éénmalig avontuur zoals het ooit begon, maar als lange-termijn-intentie om op deze manier mijn leven te leven.

Meer dan voorheen lig ik daar wel eens wakker van.  En natuurlijk is er een deel van mij dat omwille van die onzekerheid er aan denkt om terug te keren naar België.  Aldaar een baantje, een vrouw, een huis, een hond aan te schaffen en vervolgens op mijn gemakje te leven volgens wat nog steeds als het meest ‘normaal’ wordt beschouwd.   Vooral door mezelf dan, want het is in mijn eigen mindset dat ik dit gevecht voer.

Gelukkig heb ik daar een helder bewustzijn over.  Dat waar ik tegenaan loop, ook nu ik weer terug in het land ben waar ik me goed voel, wordt in mijn eigen mind gecreëerd.  En bijgevolg is daar ook de oplossing te vinden.  In hoe ik naar mezelf kijk, het leven, mijn beperkingen en mijn mogelijkheden.  Het lukt me niet altijd om het tij onmiddellijk te keren daarboven in mijn koekenpan, maar ik weet wel dat daar de spreekwoordelijke lamp brandt.  Een belangrijk inzicht dat me weg houdt uit het slachtofferschap.

Het medicijn, en ik spreek graag voor mezelf want voor ieder van jullie kan dit misschien anders zijn, dat voor mij het beste werkt is dat ik mezelf steeds weer probeer te herinneren aan wat ik in essentie wil uitvreten op deze wereldbol, tijdens de tijd die ik hier heb.

En dat weet ik.  Ik wil zoveel mogelijk mensen graag zien.  En natuurlijk vinden veel mensen, ook uit mijn nabije omgeving, dat onzin, zweverig, drama, quatsch, gezever,  gedrag van een loepzuivere profiteur en dies meer.  De kunst is om het daarom niet zelf als onzin te gaan beschouwen.  Overal waar ik tot op heden ben geweest sinds ik 4 jaar geleden vertrok, waren er mensen om van te houden, en vice versa.  Mensen die het als hartverwarmend en ondersteunend ervoeren dat er iemand was die de tijd had om graag te zien, in een wereld waar nogal wat mensen te weinig tijd of interesse hebben om graag te zien.  Ik heb onderweg vaak mensen ontmoet die het niet gemakkelijk hadden en bij wie ik een onwaarschijnlijk ontroerende dankbaarheid in de ogen zag voor de betrokkenheid en hulp van een clown als ik die toevallig onderweg was en voorbij kwam.  En zo trof ik ook mensen die het deugd deed dat iemand niet van zijn stoel schoof van ongemakkelijkheid als er een traan of een conflict aan te pas kwam.    

Want voor alle duidelijkheid, bij mijn manier van graag zien horen ook:  eerlijk durven zijn als dat lastig is, confrontaties durven aangaan met wie ik graag zie, elkaar willen ondersteunen als dat al eens minder goed in mijn kraam past, accepteren dat dingen soms anders zijn en ik mijn zinnetje niet krijg, gekwetst worden, teleurgesteld zijn, geconfronteerd worden met mijn eigen bullshit, etc.  Dat alles hoort bij het ontzettend waardevolle proces van graag zien.  Het resultaat dat nadien uit de bus komt bij zo een wederzijds commitment, vind ik zo bijzonder. Dat koester ik en beschouw het als de belangrijkste bron van zingeving in mijn leven.

En is dit een bochtig parkoers met veel hindernissen in en buiten mezelf ?  Jazeker.  Is dit de gemakkelijkste weg, zelfs als ik daarmee in verre en mooie landen kom en niet van 08u00 tot 17u00 aan een bureau hoef te zitten ?  Zeker niet.  Kom ik onderweg vaak mensen tegen die niet bepaald het allerbeste met me voorhebben en schijt hebben aan graag zien, eerlijkheid en zorgzaamheid ?  Mijn gedacht.  Hebben veel mensen hun niet al te florissante oordeel over mijn levensstijl ? Jazekers.  Zou ik het zelf graag soms anders willen, op de momenten dat het water mij tot aan de lippen staat ?  Eerlijk gezegd, bij tijd en wijlen best wel.  Maar heb ik het gevoel dat ik het anders kan doen dan op mijn eigengereide manier waarop ik het doe ?  Nee.  Ik kan en wil mijn leven niet op een andere manier invullen dan dit.  Dit is wie ik ben en dit is waar ik voor sta.    

Ik zal tot ik mijn allerlaatste adem uitblaas en mijn biezen pak richting de eeuwige jachtvelden, geplaagd worden door niet aflatende angsten twijfels en onzekerheden.  Maar nog nooit ben ik, op liefde, menselijke verbondenheid en zelfvertrouwen te na gelaten, iets tekort gekomen in mijn leven.  En ook in de nabije toekomst zal dat niet meteen gebeuren.  Durf ik er op te vertrouwen dat als dit is wat ik hier wil doen op deze aardkloot, mij richten op menselijke warmte en verbondenheid, dat het dan ook op lange termijn wel goed zal komen met Supergroover himself ?   En zo niet, dat het toch meer dan de moeite waard zal geweest zijn ?  Dat is lastig voor me, maar ik ben vastbeslotener dan ooit tevoren dat ik het toch zal doen.  Want het is me verdomme meer dan de moeite waard.  En ik denk dat het alleszins beter voor me is dan dat ik rust zou proberen creëren door te kiezen voor een leven dat het mijne niet is en misschien ook nooit zal zijn. 

Het is gemakkelijk schrijven zo van achter mijn computerke, maar er is nog veel werk aan de winkel, geloof me.

Mijn moeder en vader zullen dit blog wellicht weeral met lede ogen aanschouwen …  Je zal het maar aan de hand hebben, graag een normale zoon willen en dan een geval als mij afgeleverd krijgen door de ooievaar.  Maar goed, gelukkig hebben ze mijn broer nog, inclusief zijn blog met 647 151 hits (https://peterdegroof.com/), dat moet toch als enige zalf op de wonde dienen, denken jullie ook niet ?  

Gelukkig word ik tijdens mijn onderweg zijn geïnspireerd door bijzondere ontmoetingen op mijn pad.  Zo sliep ik laatst in een tempel waar ik ‘s morgens mee de alms ging doen.  Een ritueel waarbij de monniken om 06u00 des morgens en barrevoets de straat op gaan om te bidden en waarbij allerlei mensen dan naar buiten komen om te geven.   Eten, geld, verzorgingsproducten, hun gebed …  Zodat zij die het moeilijk hebben ook iets hebben om zichzelf te voeden en te verzorgen.  Het is moeilijk te omschrijven, maar dan kan ik het voelen, waar het mij echt om te doen is in mijn leven.  Het loslaten van mijn zekerheden, geen schrik meer hebben om te verliezen wat ik heb, het vertrouwen hebben dat het in de Liefde is dat ik het ooit zal vinden, wat ik eigenlijk al heel mijn leven zoek.  En wellicht in niets anders dan dat.

Ook op de gaypride die hier 2 weken geleden plaats vond in Bangkok, werd ik enorm geraakt en geïnspireerd door wat ik zag.  Mensen die zich ondanks de vele vooroordelen die er anno 2022 nog steeds leven, zichzelf durven te zijn.  Ik vond het fantastisch om die levenslustige energie te ervaren en daar mijn eigen sprankeling aan toe te voegen.  Ondanks alle obstakels die anders zijn nog met zich meebrengt, kwam ik terecht in een groep van mensen die er voluit voor kiezen om op een kleurrijke manier zichzelf te zijn. I have nothing to hide.  En die ervan genieten om te zijn wie ze zijn en die waarde graag met elkaar en verdraagzame anderen delen in een vrolijk en uitbundig feest.

Afin soit, om het even kort samen te vatten:  ik heb zo mijn pittige uitdagingen hier in Bangkok-city en de ene dag gaat me al wat beter af dan de andere.  Ik ervaar het hier echter nog steeds als een ontzettend bijzondere en inspirerende plek die zich goed leent om te ontdekken wat echt belangrijk is in mijn leven en waar ik verder de moed kon verzamelen om er voor te blijven gaan.  Ondanks dat gevoel, is het ook stilletjes aan tijd om weer te veranderen van omgeving.  Ik verlang naar de schoonheid en de rust van de natuur.  Daarom zal ik begin juli het prachtige eiland Koh Phangan opnieuw opzoeken.  Een weerzien waar ik me erg op verheug.

Een oprechte dank je wel om nog steeds tot mijn lezerspubliek te behoren.  Ik hoop dat mijn blog ondanks het persoonlijke van wat ik schrijf, ook inspirerend kan zijn voor hoe jullie graag zelf in het leven willen staan.

Ik denk aan velen van jullie terwijl ik hier ben en wens iedereen het allerbeste toe.

Sawàtdii khráp (all goodness),

Geert        

Bangkok life

“Een samenleving groeit wanneer oude mensen bomen planten waaronder ze zelf nooit zullen zitten om van de schaduw te genieten.  Goede mensen doen goede dingen voor andere mensen.  Dat is het en klaar.

After life, Netflixserie“

Dag vrienden van de zon,

Waar was ik gebleven ?

Juist ja, dat ik graag snel weer het vliegtuig op wilde richting Thailand.

Dat was wel even buiten de waard gerekend.  Omwille van allerlei redenen, waar ik u verder niet met ga lastig vallen, geschiedde mijn vertrek wat later dan gepland.  That’s life, denk ik dan, plannen maken om die telkenmale weer aan te passen als de omstandigheden daar om vragen of me ertoe dwingen.   

Maar nu beste lezers, vertoef ik weer op Thaise bodem.

Met dagelijks een zonnetje van circa 37 graden Celsius op mijn schedelpan, hoef ik van de gasrekening vooralsnog niet wakker te liggen.

En jawel, ik ben niet zomaar in Thailand, echter wel in het fameuze Bangkok.  Een grootstad zonder begin en zonder einde, zo lijkt het wel.  Een grote markt of een kathedraal waarrond het centrum zo een beetje opgebouwd is, daar doen ze hier in Thailand niet aan mee.  Alles is verspreid over een grote oppervlakte en overal liggen geheime schatten verborgen, net zoals de doffe ellende ook overal op de loer ligt.

Het is de vierde keer dat ik hier ben en de eerste drie keren kon ik niet snel genoeg mijn biezen pakken om weer de stad uit te zijn.  Te druk, te vervuilend, te duur, teveel confronterende ellende, te weinig natuur, te weinig rust …

Deze keer is mijn ervaring echter anders, want ik ben geneigd hier langere tijd te blijven om de stad beter te leren kennen.  Hoe dieper ik ergens in duik, hoe meer ik alle facetten te zien krijg, zowel de deugddoende als de pijnlijke.  Maar hoe meer ik ook van een plek (of een persoon) ga houden.  Als ik de tijd ervoor neem is er altijd iets om van te houden, waar (of bij wie) ik ook ben.

Zoals vaak in mijn leven heeft dit alles vooral te maken met me omringd weten door fijne mensen.  David, een Spaanse kameraad met een hart van goud en die hier al 5 jaar woont, heeft me al veel verborgen paradijsjes in de stad getoond.  Rachel, een Australische vriendin met evenzeer een warm hart, gaat soms met me de natuur in om rust op te zoeken en te praten over het leven zelve.  Nong, mijn beste vriendin hier in Thailand, biedt me een gratis verblijf en haar erg deugddoende vriendschap aan.  Dus ja, ik val in herhaling zonder dat het een teken van vroegtijdige dementie is, maar ik voel me opnieuw super gezegend door wie ik op mijn pad tref terwijl ik als rondreizende ziel onderweg ben in een land waar ik me best wel thuis voel maar ook altijd een ‘vreemde’ zal blijven.

Doorheen het onderweg zijn en de afwisseling die eigen is aan het leven waarvoor ik kies, zijn er toch ook bepaalde constanten die steeds terugkeren in mijn leven zonder dat ik er doelbewust op aanstuur.  Zo ontdekte ik bij toeval een aantal plekken waar ik opnieuw mee een potje volleybal kan spelen.  Niet dat ik er goed in ben, maar ik doe het wel supergraag.  Het levert me plezier op en ook nieuwe fijne contacten met de mensen met wie ik speel.  Soms speel ik met andere ‘farang’ (buitenlanders), soms enkel met Thaise kornuiten.  In het laatste geval versta ik geen jota van wat er gezegd wordt.  Maar samen spelen, lachen en plezier maken verbindt over de taalbarrière heen.  En dat ervaar ik vaak als echt bijzondere en ook deugddoende momenten.

Ook me laten raken en inspireren door mensen die zich met een groot hart inzetten voor het welzijn van anderen blijft een rode draad doorheen mijn leven.  En zo hier en daar mag ik daar ook zelf een kleine bijdrage aan leveren.  Zo ontmoette ik onlangs Rose, een vrouw uit Singapore, die elke dag 45 straathonden te eten geeft en met ze naar de dierenarts gaat als dat binnen haar financiële mogelijkheden ligt.  Dat vind ik zo ontzettend bijzonder, iemand die aandacht en zorg geeft zonder dat het moet, zonder dat het financieel iets opbrengt, en zodoende vanuit een goede inborst haar tijd en geld besteedt aan zij die het goed kunnen gebruiken.  In dit geval aan dieren waar nagenoeg niemand anders nog naar omkijkt. Geregeld ga ik samen met haar op pad, om te genieten van wat ik zie gebeuren.  Ik heb ook enkele sponsors met een groot hart voor dieren gevonden, die een donatie hebben gedaan, een bedrag dat bijgelegd wordt bij de mengeling van 5 kg kip, rijst en hondenbrokken die elke dag bereid wordt of de dierenarts die soms betaald moet worden.  Als er nog mensen zijn die graag een bijdrage willen leveren aan een project als dit, laat het me gerust weten.

Geregeld de natuur opzoeken is ook iets wat blijft terugkeren, ondanks dat ik tijdelijk in de grote stad vertoef.  Zo bezocht ik Kanchanaburi, een mooie omgeving in het westen van Thailand met prachtige watervallen.  Waar ik in mijn tentje kon kamperen en genieten van een eenvoudig leven dat me ook intens gelukkig maakt.  Binnenkort ga ik Nan ontdekken, een bergachtig en groen gebied in het noorden.  Het is deugddoend om mijn verblijf in de stad al eens af te wisselen met een weekje in de natuur.

Doorheen dit alles blijf ik het leven ook beschouwen als een levenslange scholing inzake zo gelukkig als mogelijk zijn, als wie ik ben en met wat ik kan en niet kan.  Zo leidde een bijzondere vriendschap laatst tot het inzicht dat ondanks het oprecht graag zien van elkaar, onze wegen zullen scheiden en de mogelijkheden die er onderling zijn in de toekomst zullen veranderen.

En dan ben ik blij dat ik kan huilen om het verdriet dat er is, zonder dat ik ga overdrijven en zonder dat ik het onder de mat hoef te vegen.  En dat ik nog steeds dankbaar kan zijn voor dat wat er was, en dat wat nog steeds mogelijk zal zijn in de toekomst als ik mijn hart niet afsluit.  Processen die ik geleerd heb en nog steeds aan het leren ben door het leven zelf, terwijl ik on the road ben en ongeacht de plek waar ik op dat moment ben.

En zo hobbel ik verder in mijn leven, verdwalend in de straten van Bangkok waar ik vaak aangenaam verrast wordt door wat ik per toeval aantref als ik onbestemd onderweg ben.

Dankbaar voor hoe mijn leven me momenteel vergaat, met de talloze mogelijkheden en uitdagingen die daarbij horen.

Vanuit het levendige Bangkok stuur ik veel hartelijke groeten voor iedereen die mij lief is,

Geert    

Mijn tocht naar Huis

“Reizen betekent telkens weer afscheid nemen.  Nu mijn hart op zoveel plaatsen ligt, wordt het continu gebroken.  Toch heb ik liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.”

Fulltime avonturier, Over alles achterlaten en de zoektocht naar ultieme vrijheid.  Tamar Valkenier”

Dag vrienden van het avontuur,

Ah ha, eens een blogje schrijven vanuit het pittoreske Antwerpen.  Dat moet ook kunnen, nietwaar beste lezers ?  Voor één keertje dan toch, want mijn volgende blog zal naar alle waarschijnlijkheid opnieuw vanuit het mooie Thailand geschreven worden.

Zoals sommigen onder jullie reeds weten is Groofy eind september op de vlieger van Bangkok naar Frankfurt gestapt.

Na 1 jaar en 10 maanden weg te zijn geweest deed het deugd om vrienden en familie weer eens in levende lijve te ontmoeten.

Bij veel mensen was het weerzien alsof ik nooit was weg geweest. 

Misschien dat echte vriendschap niet onderhevig is aan slijtage omwille van de tijd ?  Misschien dat echt graag zien dermate in het hart verankerd is dat het niet zomaar kan verdwijnen doordat ik een jaartje of twee van huis ben geweest ?  Zo ervoer ik het alleszins vaak bij mijn thuiskomst. 

Andere vriendschappen stierven dan weer een stille dood.  Te weinig tijd, te volle planningen, te verschillende leefwerelden, gebrek aan initiatief van beide kanten … 

Alleszins is het in die optiek de belangrijkste eigenschap voor mij om me ergens Thuis te voelen, me omringd weten door mensen (en dieren) waar ik goed met overweg kan en bij wie ik vriendschap en graag zien ervaar. 

Ik gebruik dit blog graag nog eens om te onderstrepen hoe gezegend ik me hierin voel.  Aan gastvrije familie en vrienden heb ik geen gebrek gehad sinds ik weer terug in België en Nederland ben.  Op zoveel plekken word ik met open armen ontvangen en wordt er genereus met me gedeeld in hartelijkheid, een deugddoende maaltijd en een bed om in te slapen.  Dankbaarheid met een hoofdletter D valt me hieromtrent weeral te beurt.

De vraag wat ik te bieden heb om terug te geven wat ik ontvang, is een vraag waar ik me nog vaak ongemakkelijk bij voel.  Soms voelt het als te weinig en ik weet niet hoe ik meer kan geven dan wat ik momenteel doe. Niet dat het er niet is, ik weet alleen niet hoe ik het moet geven.  Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik hoop dat de dag nog komt, waarop ik in alle vertrouwen zelf meer geef dan ik hoef te ontvangen. Het lijstje met nog openstaande rekeningen is inmiddels aardig opgelopen.

In het begin toen ik terug was, had ik best een euforisch gevoel.  De vaststelling dat ik in België even gelukkig kon zijn als tijdens mijn reis in Azië, maakte me blij.

Maar eerlijk is eerlijk, na twee maanden is het schaap alweer behoorlijk de preut af. 

Ik ben positief getest op corona en bijgevolg bezig aan een quarantaine van 10 dagen.  Tien dagen binnen zitten omwille van een matchke volleyball, daar word ik niet bepaald een vrolijke Frans van.

Ik heb veel tijd om na te denken nu, maar los van al de argumenten die als een tierelier tekeer gaan in mijn kopke, komt het erop neer dat ik snel weer terug het vliegtuig op wil.

Opnieuw vertrekken richting de zon, het leven in de natuur, te midden van eenvoud en terug naar een omgeving waar ik gemakkelijker mensen ontmoet die er ook voor kiezen om gelukkig te zijn zonder veel te bezitten en zonder dat alles van A tot Z geregeld hoeft te zijn.

Ik ben momenteel een boekje aan het lezen dat me erg raakt.  Fulltime avonturier, geschreven door ene Tamar Valkenier.  Ze beschrijft voor mij heel erg herkenbaar hoe zij tijdens haar reizen geluk haalt uit andere zaken dan waar het dikwijls over gaat in onze Europese samenleving.  Met name in de mooie natuur zijn zonder al te veel technologie en onnodige spullen.  Voeg daar af en toe een bordje eten aan toe, fijn gezelschap rondom me heen en ergens een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan een mooi project …  En eigenlijk is mijn lijstje van wat ik in essentie nodig heb om gelukkig te zijn dan al compleet. Less is more.

Dus ja, dit blog over thuiskomen is er meteen ook ééntje over weer vertrekken.  Over dat ik overal gelukkig zou moeten kunnen zijn, omdat geluk in mijn hoofd en hart zit en gevoed wordt door deugddoende vriendschappen.  En toch ook weer niet.  Vrijheid, natuur, de hoge prijzen, het grenzeloze consumptiegedrag, de onuitputtelijke stroom aan negatief nieuws, etc. beïnvloeden me toch nog meer dan ik zou willen.  Helemaal onafhankelijk en van binnenuit gelukkig zijn, zover ben ik nog niet.  De wereld rondom mij heen en waar ik in te leven heb, heeft nog wel zo zijn invloed op hoe ik mij in mijn vel voel als mens.

Voor deze drang naar vrijheid en de poging om mij met mijn levensstijl zo veel als mogelijk te ontdoen van datgene dat me ongelukkig maakt, betaal ik ook een behoorlijke prijs.  Geen eigen plek, maar altijd onderweg zijn.  Geen financiële zekerheid hebben, maar hopen dat het geld dat ik nog heb goed geïnvesteerd is en er voldoende zal zijn voor een leven in eenvoud zolang ik hier rond loop.  Veel rekenen op gastvrijheid, zonder veel gastvrijheid te kunnen aanbieden aan wie mij lief is.  Geen liefdespartner hebben omdat ik altijd onderweg ben, maar overal mijn hart een beetje half geven en half laten breken omdat ik weet dat liefde en onderweg zijn doorgaans moeizaam door één deur kunnen.    

Dit alles is helemaal mijn eigen keuze. Ik schrijf het zonder enige vorm van slachtofferschap.  Het is echter wel een keuze die me soms goed af gaat, met name op momenten dat ik de wind in de zeilen heb. En die me soms intense zorgen baart, meer bepaald op momenten dat de onzekerheid genadeloos toeslaat.

Daarin is het voor mij ook een kwestie van een strijd te aanvaarden die binnen in me woedt, want ik heb ook een andere kant.  Een kant die ook graag elke maand 2000 euroflappen op zijn bankrekening zou zien verschijnen, die het ook fijn zou vinden om een eigen huisje te hebben waar ik altijd terecht zou kunnen als ik behoefte heb om even op mezelf te zijn, die graag een fijne relatie wil hebben en eigen kinderen fantastisch zou vinden.  Dus soms vraag ik me wel eens af waar ik in godsnaam met bezig ben en waarom ik niet gewoon voor een normaal leven kies dat me minder onzekerheid oplevert.  Omdat ik het niet kan, niet weet hoe dat moet en mijn pogingen tot nu toe me meer ongelukkig dan gelukkig maakte.  Dus sla ik momenteel opnieuw de weg in van het reizen, de zoektocht naar vrijheid en een manier van leven die het beste bij me past.  Misschien dat ik ‘het’ op een dag tegenkom, op de juiste plek en bij de juiste mensen. 

En, zoals Tamar het voor mij mooi beschrijft in haar boek, inderdaad toch liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.  Toch liever een leven met veel  onzekerheid, dan een veilig leven zonder risico’s waar ik niet echt gelukkig van word.

Daarbij laat ik het dan ook maar in het midden of mijn tocht naar Huis richting België ging, dan wel opnieuw richting Azië gaat.

Als de Corona-goden mij gunstig gezind zijn, zal ik ongeveer half januari weer het vliegtuig opstappen richting Thailand.  Velen van jullie zal ik daarvoor nog zien om opnieuw afscheid te nemen en tot ziens te zeggen.  Bij anderen zal het afscheid bloggewijs verlopen, en die zie of lees ik dan wel weer eens bij een andere gelegenheid.  It’s s a small world.   

Ik wens jullie ook allemaal veel wijsheid en courage toe, om te zien waar jullie best mogelijke pad heen gaat, doorheen alle geluksmomenten, uitdagingen en onzekerheden.

Hartelijke groet & hug,

Geert

To be (convinced) or not to be (convinced) ?

“Opinion is the lowest form of human knowledge.

Plato”

Dag vrolijke vrienden van de Zon,

Hoe gaat het daar in La Belgique of in het pittoreske Nederland ?  Verloopt alles een beetje naar believen ? Ik mag het zo hopen.  Volgens wat ik hoor zeggen, kunnen de beentjes binnenkort weer eens lustig in het rond gezwierd worden op de dansvloer.  Toch iets om naar uit te kijken me dunkt.  Tenzij jullie niet van een vrolijk danske gediend zijn.  In dat geval hoop ik dat er iets anders is om naar uit te kijken.  Of dat het goed is zoals het nu is, zonder dat er persé naar iets uitgekeken hoeft te worden.

Als een solidair mens, die ik op tijd en stond weleens pleeg te zijn, neem ik de fakkel even van jullie over.  Niet geheel van harte, maar ik doe het wel.  De Covid-cijfers in Thailand swingen hier momenteel op hun gemakje  de pan uit.  Met dagelijks ongeveer 20 000 nieuwe gevallen erbij in de statistieken, zijn de restricties dan ook niet van de poes.

Dat Supergroover zijn voortreffelijke dansmoves nog eens ten berde kan brengen, zit er dus voorlopig even niet meer in.  En net zo min is het een puik idee om op dit moment naar Bangkok af te zakken om me gezellig op de vlieger naar Zaventem te nestelen.  De zaak even rustig afwachten, geduld hebben en accepteren dat het momenteel gaat zoals het gaat, is momenteel de boodschap hier in het land van de eeuwige, en bij tijd en wijle ook wel eens achterbakse, glimlach.

Voor mezelf schuilt de grootste uitdaging in deze niet in het omgaan met het Corona-virus an sich.  Daar ben ik zelf nogal relaxt in.  Ook niet in hoe het beleid zich ontwikkelt omtrent de maatregelen en vaccinaties.  Echter wel in de tegenstrijdige meningen die mensen hebben omtrent het Corona-virus en hoe daar met om te gaan.  Ik zou mezelf daar graag tussen bewegen zonder helemaal tuureluurs te worden, maar dat is tot op heden gemakkelijker gezegd dan gedaan.  Ik zou om dit euvel te vermijden in een mooie iglo kunnen gaan wonen op de Zuidpool, samen met mijn vrolijke vrienden de pinguïns.  Zij het niet dat ik een redelijk sociaal mens ben die toch graag omringd is door andere gelijkgestemde mensen.  En die loop je op de Zuidpool nu eenmaal minder gemakkelijk tegen het lijf. 

Het lastige in het vinden van mijn weg hierin, is dat de meningen nogal vaak resoluut op me overkomen en het u misschien niet onbekende verschijnsel ontstaat, dat mensen gaan strijden om hun gelijk in deze of gene te behalen.  In die gang van zaken ervaar ik weinig ruimte voor onzekerheid en het feit dat het enkel om een overtuiging gaat.  Die in mijn geval bijvoorbeeld gebaseerd is op bronnen die niet altijd gemakkelijk te checken zijn, op mijn persoonlijkheid, mijn angsten, mijn opvoeding, mijn kijk op de wereld, mijn persoonlijke levensvisie, mijn behoeftes en verlangens en ga zo maar verder.  Ik mis in de strijd die ontstaat nogal eens de ruimte dat het ‘maar’ onze mening is over iets.  Die eerst en vooral persoonlijk gekleurd is en die ook best wel eens verkeerd kan blijken te zijn en dus later bijgeschaafd dient te worden.  Ik ben bijvoorbeeld niet zo heel erg bang voor de gevolgen van het Corona-virus.  Ik ben een gezonde jongemanskerel (?) en ik vermoed dat dat virus zich maar beter een beetje gedeisd kan houden in plaats van dat het mij probeert ziek te maken.  Maar als ik morgen met mijn poten omhoog en zwaar ziek in het ziekenhuis lig, dan zal het me ook niet zoveel moeite kosten om te schrijven dat ik dat verkeerd ingeschat had.  Net zoals het me ook weinig moeite kost om te zien dat het plaatje veel omvangrijker is dan enkel en alleen mijn eigen gezondheid.  Dat ik me daar bewust van ben maakt het voor mij wat zachter.  Zo wil ik me bijvoorbeeld wel ten dele en gebruik makend van mijn gezond verstand, meebewegen in maatregelen die, gebaseerd op mijn bescheiden mening, niet persé nuttig zijn.  Ik heb immers niet de waarheid in pacht, noch voor mezelf noch voor de wereld.  Niet rondom het Corona-virus en niet rondom veel andere onderwerpen. En ik wil me ook niet gaan gedragen alsof ik dat wel heb en jawel, ik vind het nogal van de pot gerukt dat sommige hansworsten zich gedragen alsof ze de allesomvattende wijsheid voor alles en iedereen wel degelijk in pacht hebben. 

En dan zit ik hier in Koh Phangan wel op de juiste plek om te oefenen om daar met te leren omgaan.  Hier in mijn buurt lopen wel wat knakkers rond die ervan overtuigd zijn dat ze in hoogst eigen persoon het warme water hebben uitgevonden.  En die terwijl ik een kilootje mango’s aan het kopen ben, ongevraagd hun mening of advies omtrent wat dan ook door mijn strot proberen te kegelen.  Daar is Supergroover niet bepaald van gediend en vaak komen ze dan ook van een kale reis thuis na hun bezoek aan de fruitstal. 

We mogen best een andere mening hebben over dingen, maar het is de manier waarop we het op elkaars bordje gooien die me vaak doet denken: ‘Dan geef ik mijn portie toch maar liever aan de hond …’

Laatst zag ik dat twee mannen met elkaar op de vuist gingen op de parking van de supermarkt omdat ze het niet eens waren over het wel of niet dragen van een mondmasker.  En daar word ik dan intriest van.  Tegen dat soort gevoelens van wanhoop kan ik me moeilijk wapenen.  En datzelfde gevoel heb ik ook als ik het nieuws bekijk over Afghanistan, Syrië, Wit-Rusland en ga zomaar verder.  Me afvragend waar sommige mensen in godsnaam met bezig zijn. 

Maar de oplossing ligt éénder hoe binnen in mezelf, in hoe ik op dergelijke toestanden reageer.  Want ik kan de idioterie in de wereld rondom me heen vaak niet veranderen. Dus er wordt verder in geoefend hoe ik de vrede in mezelf kan bewaren terwijl ik hier op het verder paradijselijke eiland Koh Phangan vertoef, te midden van een Corona-crisis.  Ook als twee stoethaspels het nodig vinden om elkaar een klap voor hun kanis te verkopen vanwege een meningsverschil, wellicht met angst als ondertoon.

Van hieruit probeer ik wat minder waarde te hechten aan meningen allerhande, noch die van mezelf, noch die van andere oelewappers om me heen.  Over het algemeen denk ik dat 80 % van de meningen die ik heb, uiteindelijk helemaal nergens over gaan.  Althans, ze gaan vaak niet over wat mij in essentie als mens gelukkig maakt.  Dus daar kan ik maar beter met stoppen denk ik dan.  Wat ik in een opleiding mee gekregen heb en waar ik meer en meer belang aan ga hechten, zijn bepaalde waarden in mijn leven die wel mijn gevoel van gelukkig zijn en de wereld rondom me heen ten goede komen als ik daar meer van mijn energie in steek.  Vriendschap, solidariteit, autonomie, respect, diversiteit, betrokkenheid, vrijgevigheid, groei, liefde, nieuwsgierigheid, speelsheid, etc.  En de kunst is om van daaruit mijn keuzes te maken en mijn leven vorm te geven.  Wederom wordt er geoefend door ondergetekende, zonder dat de perfectie helaas al in zicht is.   

Zo heb ik hier onlangs mijn 44^ste verjaardag gevierd.  In de prachtige natuur en omringd door fijne mensen rondom me heen.  Ik hoef geen materiële cadeaus te krijgen om een gelukkige verjaardag te hebben.  Wat daar wel voor zorgde, is de schoonheid van de zee, de bergen en de jungle hier in Koh Phangan.  En me onderdeel voelen van een groep mensen die allemaal zo hun eigen kleine kantjes hebben, maar zeker ook het hart op de goede plek.  Op mijn verjaardag zelf hebben we beach volleyball gespeeld tot zonsondergang en daarna samen gezeten op het strand tot middernacht, onder een prachtige sterrenhemel.  In het weekend ben ik nog eens met een groep de bergen ingetrokken, naar een mooi viewpoint en een afgelegen strand waar we konden samenzijn en spelen.  Een fijne verjaardag die me blij en dankbaar maakte, omdat ik mijn liefde voor de natuur en verbinding met elkaar kon delen met fijne vrienden om me heen.

Diezelfde waarden probeer ik ook als ankerpunten te gebruiken in het project dat ik hier doe, omdat het niet altijd gemakkelijk werken is.  Zaken zoals jaloezie, de Covid-situatie, gebrek aan samenhorigheid, egoïsme, angst, onverschilligheid, onmacht, wanhoop, etc. maken het doel dat ik graag zou willen bereiken behoorlijk lastig.  Dat doel is dat iedereen elkaar hier zou helpen.  Maar dat gebeurt niet altijd.  En soms voel ik me heel alleen in wat ik doe en probeer te bereiken.  Veel mensen spreken de wens uit om te helpen, maar als puntje bij paaltje komt verschijnen er vaak maar weinigen echt op het appél.  En ik kan dat niet alleen, het betreft een attitude die alleen gedragen kan worden door een hele gemeenschap denk ik dan.  Ik kan ondersteunen met eten en ziekenhuiskosten met het geld dat ingezameld is.  Maar op lange termijn brengt dat geen structurele oplossing voor het armere deel van de bevolking hier op het eiland.  Zolang er geen nieuwe toeristen komen, en dat zou nog wel eens even kunnen duren, zal er armoede zijn.  Tenzij er meer gedeeld wordt, er minder angst is, er meer sociale projecten opgestart worden, er oog is voor het geheel van alle mensen op het eiland en zelfs in de wereld, dat we elkaar beschouwen als één grote familie waarin we niemand met een lege maag achterlaten.  Maar zo is het niet en ik kan dat op mijn ééntje niet veranderen met het project dat ik doe.  Dus ik doe wat ik kan momenteel, kleine dingen die de problemen niet oplossen.  Maar het zorgt er wel voor dat een gezin met kinderen een keertje extra eten op tafel krijgt.  Het maakt dat mensen die ziek zijn toch een keertje bij de dokter terecht kunnen en de medicijnen krijgen die ze nodig hebben.  Dat maakt me blij en geeft mee zin aan mijn leven, naast dat ik mijn onvermogen tegen kom in dit project.  Wanhoop en voldoening gaan bijgevolg hand in hand, wat ik hier doe met het project zal nooit voldoende zijn en tegelijk altijd goed genoeg.    

Allez vooruit, bij deze zijn jullie weer een keertje up-to-date over de zaken die hier spelen tijdens mijn verblijf op dit mooie plekje in de Golf van Thailand.

Zoals steeds voel ik me vanop afstand verbonden met mijn familie en dierbare vrienden in België/Nederland.  Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.

Hartelijke groet & big hug voor allen,

Geert

Mijn ware gelaat

“Ik vind dat dat eraan ontbreekt op school.  We leren om naar buiten toe te functioneren …  Maar we leren niet wie we vanbinnen zijn en wat het doel van het leven is.

Roger Hodson, zanger Supertramp”

Dag eerwaarde lezers,

Op de vraag: ‘Hoe gaat ie ?”, volgt clichématig en vaak a priori het antwoord: ‘Goed’.  Daar zal uw klomp wellicht niet van breken. 

Nu ben ik dit blog in de eerste plaats gestart om mijn verwanten aan het thuisfront op de hoogte te houden van hoe het mij vergaat, als ik ver weg ben van huis.  Bijvoorbeeld zo een slordige 12 000 km zoals nu, en dat al 18 maanden aan een stuk.

Ik ga dan eerlijkheidshalve ook iets anders bloggen dan: ‘Het gaat hier goed met me, don’t worry.  Zonnige groetjes vanuit Thailand !’

Mede doordat ik onlangs geraakt werd door de eerlijkheid en authenticiteit van mijn Beste Vriend.  Door te laten zien hoe ze zich voelde, ontstond er bij meer inzicht in waar ze doorheen ging.  Over haar goede bedoelingen en de teleurstellingen die haar dat soms oplevert.  En last but not least over mijn eigen gedrag en communicatie, en hoe ik daar nog graag in kan en wil bijleren.

Zelf doe ik dat nog steeds niet zo gemakkelijk in mijn dagelijks leven, eerlijk en authentiek zijn.  Terwijl het wel mijn belangrijkste doelstelling is in mijn leven denk ik.  Durven zijn wie ik ben en dat ook laten zien aan vriend en vijand, aan bekenden en onbekenden, los van verwachtingen, los van hoe mensen daar op reageren, los van wat ik daar eventueel bij te verliezen heb.  Ik ben nog steeds iemand met vele gezichten.

Zo was het opnieuw een tijdje geleden dat ik nog eens een vers blogje in de ether had gegooid.  Abusievelijk werd aangenomen door sommigen onder jullie dat ik aan het wachten was op minstens 10 smeekbedes vooraleer ik de spreekwoordelijke pen weer ter hand zou nemen.  Dat was een geintje.  De realiteit is dat ik mij elke keer ergens overheen moet zetten vooraleer ik als een wildeman op de toetsen van mijn hightech laptop begin te beuken om een nieuw blog in elkaar te flansen.  “En waar moet meneer zich dan elke keer wel weer overheen zetten als ik het even vragen mag ?  Stukske Jan-mijn-kloten van heb ik je daar !”, hoor ik sommige bij-de-handjes onder jullie al enigszins kritisch opperen.  Welnu, dat ik twijfel of wat ik schrijf wel goed genoeg is.  Interessant genoeg, grappig genoeg, rakend genoeg.  Of de lezers deze keer niet halverwege het blog in slaap gekukkeld zullen zijn.  Of mijn schrijfsels niet op het kleinste kamertje zullen belanden om na het gevoeg de kont weer in het reine te brengen.  Hopelijk in afgedrukte versie, voor jullie kont of voor jullie multimedia tools, afhankelijk van waar u zelf uw prioriteiten legt.

En kijk, zo kan een blog ook al eens een handje helpen om misverstanden uit de wereld te helpen.  Bij tijden lijkt het leven van uw blogger een beetje op dat van Oscar Crucke, de heroïsche barman uit de Vlaamse tv-serie FC De Kampioenen, voor wie de dagelijkse misverstanden met zijn Pascalleke vaak ook niet van de poes waren en met de regelmaat van de klok door mijn toendertijd jeugdige strot geduwd werden.

Natuurlijk zou het me geen ene reet moeten uitmaken, wat anderen vinden van mijn blogs of wat ze er met doen.  Zou het me worst moeten wezen dat er al eens een deftig uiltje wordt gevangen onder het lezen of dat mijn blogs het corona tekort aan WC-papier helpen op te vangen.  Ik wil schrijven wat ik schrijf, omdat het uitdrukt wie ik ben en hoe het hier met mij gaat.  Los van de reacties en de statistieken.  Maar het raakt een gevoelige snaar, met name de behoefte aan bevestiging van buitenaf.  Dat anderen in mijn plaats laten merken dat het goed genoeg is, omdat ik daar niet zo goed op durf te vertrouwen vanuit mezelf.        

En zoals mijn onzekerheid me parten speelt bij het schrijven van deze blogs, doet het dat ook op andere gebieden zoals relaties, seks, werk, geld, vriendschappen, grenzen, vertrouwen, conflicten …  In al deze zaken zorgen twijfels over mezelf vaak dat ik minder succesvol ben dan ik zou willen.  In bepaalde gevallen zet ik een grote bek op, in andere omstandigheden sluit ik mezelf af en verdwijn ik zonder te zeggen wat er in weze met me gebeurt op dat moment.  Maar in beide gevallen levert het zelden op wat belangrijk voor me is.  Zijn wie ik ben en op die manier de mensen en dingen aantrekken die echt bij me passen.

En dat is dus ook een onderdeel van hoe het mij hier vergaat in Koh Phangan, dat ik me soms verdomd alleen voel als wie ik echt ben en de dag doorkom met een groot gemis aan wat ik graag zou willen in mijn leven, in essentie de zin van mijn bestaan kunnen vatten en dat ook kunnen delen met gelijkgestemden rondom me heen.  Nu is dit niet echt iets nieuws onder de zon, in België had ik dat ook geregeld eens aan de hand.  Samen met mijn drinkebroers van weleer, van de ene dronken bui naar de andere fietsend, omdat het moeilijk voor me was om een bepaalde leegte die ik soms ervaar in mijn leven, recht in de ogen te kijken.

Dit gezegd zijnde, omdat het is hoe het is, wil ik daar verder niet teveel poespas meer van maken.   Ik heb dat te accepteren als onderdeel van mijn karakter, als wie ik ben en waar ik vandaan kom.  Misschien dat het accepteren er net voor zorgt dat het wat minder invloed zal hebben op de weg die nog voor me ligt.  En daarom is het wel fijn om er gewoon open over te kunnen schrijven, zonder het groter te maken dan nodig is, zonder het te willen verstoppen achter één of ander masker als ik blog over mezelf.

Om nieuwe misverstanden te vermijden, betekent dit nu dat het slecht met me gaat ? 

Nee, helemaal niet. Mijn karakter omvat nog veel meer aspecten dan alleen mijn onzekerheid en bepaalde andere complexe kanten.

Zo heb ik het bijvoorbeeld het vermogen ontwikkeld om dankbaar te zijn tot in het diepste van mijn ziel voor de kansen die ik krijg in mijn leven.  Die dankbaarheid is ook vandaag de dag niet al te min en maakt dat ik me de laatste twee jaren van mijn leven, met de ups en downs die erbij horen, gelukkiger voel dan ooit voorheen.  Zo is er mijn mogelijkheid om te reizen, in een ver en mooi land te leven, eindeloos door de bergen te wandelen, omgeven te zijn door veel zon en warmte, een gezond lichaam te hebben, te kunnen eten en drinken als mijn buikje dat belieft, veel ontzettend waardevolle Vriendschappen en een liefdevolle Familie om me heen te hebben, een hoge mate van vrijheid te ervaren, inmiddels veel bijgeleerd te hebben over het leven, veel nieuwe mensen van over de hele wereld te leren kennen hier in Koh Phangan, etc.  De lijst is erg lang en daar prijs ik mezelf gelukkig om.

Ik zag laatst in een aflevering van ‘The gift of life’, een documentaire over een donortransplantatiecentrum in Newcastle, hoe een gezonde vrouw vrijwillig en gratis een nier afstond aan een onbekende zieke vrouw.  Die daardoor nu langer en beter kan leven samen met haar zoontje.  Dat raakte me tot tranen toe.

Enerzijds omdat ik heel goed besef dat sommige van mijn ‘blessings’ niet iedereen te beurt vallen.  Dat ik een Grote Geluksvogel ben.   Veel dingen die ik kan, zijn voor anderen helemaal niet vanzelfsprekend en ik vind het belangrijk, daarom alleen al, er dankbaar voor te zijn.  En sommige dingen die ik nu kan doen en waar ik blij van word, zullen ook voor mij op een dag niet meer vanzelfsprekend zijn.  Dus wil ik er bewust van genieten, elke dag dat het kan.  Ik wil niet op mijn sterfbed liggen en tot de conclusie komen dat ik eigenlijk veel te weinig heb genoten van de kansen die ik heb gekregen in mijn leven.

Anderzijds was ik erg geraakt door die serie omdat ik zag hoe ontzettend veel rijkdom de beslissing van die vrouw, om vrijwillig een nier af te staan aan een onbekende, creëerde.  Voor die zieke vrouw, maar ook voor de donor zelf, alle families en kinderen er omheen, zelfs de dokters en de verpleegkundigen.  Iedereen werd geraakt en ik zag veel verdriet en onzekerheid, maar ik zag ook ontzettend veel voeding voor de ziel.  Door iemand die van geven iets belangrijker maakte , dan alleen aan haar eigen hagje denken.

Dit alles maakt dat ik een belangrijk besluit heb genomen.  Ik zal binnen afzienbare tijd voor 2 of 3 maanden terug komen naar België.  In de eerste plaats om vrienden en familie te bezoeken en een tijdlang met hen te kunnen doorbrengen.  Daarnaast ga ik ook kijken of ik ergens een plek kan vinden waar ik  opnieuw een paar zweethut ceremonies zou kunnen begeleiden, ik mis deze oude liefde hier geregeld en tot in het diepste van mijn hart.

Maar daarna zal ik, met mijn onzekerheid en heel de kus-te-kloten, wel weer een tijdje naar Koh Phangan terugkeren.  De plek waar ik door toeval ben terecht gekomen, maar waar ik ook een soort geluk heb gevonden, zoals ik dat voorheen in mijn leven nooit gekend heb.  Ik heb de intentie om er als gids aan de slag te gaan.  Mensen meenemen op wandeltochten in de prachtige natuur, ze laten merkend dat ze welkom zijn als wie ze zijn, ook met hun ware gelaat.

Ik wil me ook verder blijven engageren voor het project dat ik hier opgestart ben.  Me verder wijden aan iets dat mijn eigen belangen overstijgt.  Onderdeel zijn van een community waar ik kan helpen, op mijn eigen manier en volgens mijn eigen kunnen, maar zonder dat ik mensen zomaar aan hun lot hoef over te laten als ze het moeilijk hebben en het logisch ga vinden dat een ander dat maar per definitie moet oplossen.  Waar ik samen met anderen de waarde kan ervaren van een gezonde balans tussen geven en ontvangen.  Iets wat ik nodig heb om me gelukkig en goed in mijn vel te voelen, een bijdrage leveren aan iets wat er voor mij wezenlijk toe doet.

Zo, dit is uiteindelijk een lang blog geworden, dat me eerlijk gezegd wel wat zweet en tranen heeft gekost.  Maar ik ben intens blij dat ik het geschreven en bij deze gepubliceerd heb.  In de eerste plaats voor mezelf.  En misschien dat sommigen onder jullie, ook met veel zweet en tranen, toch het einde gehaald hebben ? 😊

En zodus, ergens tussen augustus en oktober mogen jullie mij op de Zaventemse tarmac verwachten.  Helemaal klaar voor hartelijk weerzien, dikke knuffels, fijne gesprekken, mooie wandelingen, vrolijke danskes en speelse potjes UNO !

Terwijl ik nog hier ben, denk ik aan velen van jullie.  Ik hoop dat het jullie goed gaat op jullie pad, waar jullie ook met bezig zijn. 

Hartelijke groet & hug,

Geert

Kut met peren, op grootmoeders wijze

“Je hart is als een parachute, het gaat pas open als je valt.

Harlan Coben, De Levenslijn”

Beste lezers,

Hebben jullie me gemist ?  Ik mag het hopen.  Sinds 27 november 2020 heb ik niets meer van me laten horen.  Eerlijk gezegd was het een test.  Ik zou niets meer schrijven tot er tenminste 10 van mijn lezers al smekend voor mijn voeten zouden vallen om a.u.b. nog eens een prachtig schrijfsel uit mijn losse pols te schudden.

Als je niet van teleurstellingen houdt, kan je dit soort testjes best achterwege laten, ik kan het jullie vertellen.

Ik mis velen onder jullie.  En nog geen klein beetje ook.  Dat ik daarom voor jullie voeten ga vallen om waar dan ook om te smeken, daar zou ik echter niet te veel op rekenen.  Ik draag mijn gemis in waardigheid.  En daarmee basta.

Het waren pittige tijden voor jullie blogger.  Woelige watertjes werden doorzwommen.  En daarbij is het schrijven er wat bij ingeschoten.  Net op het moment dat een open hart me van pas zou kunnen komen,  doet het vaak net het tegenovergestelde.  Het is altijd wat met dat gekke hart van mij.

Wat maakte de tijden pittig en de wateren woelig voor uw blogger ?  Welnu, gaat u er even rustig bij zitten.

De relatie met Mai is geëindigd in een gevecht zonder winnaars.  Wat belangrijk was voor haar is niet gerealiseerd in onze Liefde, en idem dito voor wat belangrijk was voor mij.  Wat overbleef was een strijd, die ik uiteindelijk los gelaten heb.  Maar niet zonder verdriet om hoe het gelopen is, van een bijzondere relatie tot een situatie waar uiteindelijk onbegrip en kwaadheid de boventoon voerde.  En niet zonder teleurstelling om wat er uiteindelijk niet was, niet is en nooit zal zijn tussen mij en deze bijzondere Vrouw.  Ik wens haar echt wel het allerbeste toe in hoe het leven verder zal lopen voor haar. En ook al is dat niet geheel wederzijds, om het zacht uit te drukken, ik ben toch blij dat ik het haar wel kan blijven toewensen. 

Mijn portefeuille met daarin redelijk wat Thaise dollars, mijn identiteitscard, kredietkaarten, rijbewijs, etc is gestolen.  Niet de praktische gevolgen, als wel de schending van mijn vertrouwen in mensen raakt me daarin het meest.  Wat zou het fijn zijn als ik alle mensen kon vertrouwen die ik tegenkom op mijn pad.  En vice versa.  Maar zo is het niet, dat is niet de realiteit.  En ik zie helaas niet het verschil tussen wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen.  Soms heb ik daar wel een idee van, echter, ik heb me al vaak vergist in beide richtingen. Dus het zal misschien niet de laatste keer zijn dat mijn vrolijke vrienden van de Europabank nieuwe kredietkaarten dienen op te sturen naar Koh Phangan city.

Haven, de plek waar ik de laatste 6 maanden gratis kon verblijven en waar ik me erg thuis ben gaan voelen, is overgenomen door een nieuwe eigenaar.  We kregen een week de tijd om ons boeltje te pakken en op te hoepelen.  Voor me mezelf vond ik dat snelle vertrek best aanvaardbaar.  Maar het raakte me diep in mijn hart om te zien hoe het personeel dat daar nog werkte en woonde op een week tijd zonder inkomen op straat werd gezet.  Doorheen mijn verblijf in Haven was ik een beetje onderdeel geworden van deze Burmese familie.  Ik ga niet beweren dat ze professioneel gezien het beste personeel waren dat ik ooit meegemaakt heb, maar als mensen hebben ze zeker het hart op de goede plek.  En Linka, het zoontje van vier en nog te klein om het allemaal te vatten, zag ik met lede ogen achter de hele bende aan huppelen, een onzekere toekomst tegemoet.  Boven op dit alles baart de militaire staatsgreep in Myanmar, hun thuisland, deze mensen ontzettend veel zorgen.  Hoeveel tegelijk kan een mensen hebben denk ik dan ?  Elke week ga ik een keer langs op hun nieuwe woonplek, voor een hartelijke groet en om te helpen hoe ik kan.

Dit alles bracht me nog eens opnieuw terug naar de vraag hoe ik omga met zaken die me verdriet doen, die ik heel graag anders zou zien gaan, die mijn hart in 100 000 stukken breken, me aan het twijfelen maken over de wereld en mezelf.

Een vraag die trouwens niet alleen mezelf aanbelangt.  Momenteel krijgt zowat de hele wereldbol  ongevraagd een Corona-crisis door zijn strot geduwd met bijhorende maatregelen die iedereen danig op de proef stellen.  En er zullen ongetwijfeld ook nog wel andere zaken zijn die u graag tot heeeeeel graag anders had/zou zien gaan, niet ? 

Een tijd geleden werd mijn stiefvader ziek.  De dokters deden lange tijd wat ze konden.  Hijzelf en de mensen rondom hem heen deden dan weer lange tijd wat zij konden om de positiviteit er in te houden.  En op een dag stierf hij toch.  Zonder dat iemand eerst gevraagd heeft of we daar klaar voor waren en of we hiervan wel gediend waren.  En toch gebeurde het, zomaar op een ochtend.  Een man met een ontzettend goede inborst die stierf omdat het nu eenmaal zo ging.

En het antwoord op de vraag hoe ik, als gevoelige ziel, met dit soort tegenslagen omga is redelijk veelzijdig.  Er is geen kant en klare handleiding. 

Mijn favoriet is iets of iemand anders de schuld geven.  Echter, op mijn 43-Jarige leeftijd besluit ik om,  zoveel als voor mij mogelijk is, af te zien van deze strategie.  Zelfs als het gerechtvaardigd zou zijn, terwijl het eigenlijk vaak over perspectief of onmacht gaat, zet het in mijn leven uiteindelijk weinig zoden aan de dijk.  Net zoals mijn slachtofferschap en klaagmodus dat ook niet doen. Ik ga er me niet beter door voelen.

Dus oefen ik maar in het ontwikkelen van nieuwe strategieën, als belangrijk onderdeel van mijn reis.  Oefenen in rouwen en overgave.  Het verdriet het verdriet laten zijn, zolang het nodig is en zonder te weten hoelang het nodig zal zijn.  Zo oefen ik in relativering en humor, de ernst van de situatie niet overschatten, noch bagatelliseren.  Zo oefen ik verder in dankbaarheid voor dat wat wel goed gaat.  Zo oefen ik in een balans hanteren van grenzen proberen stellen en vertrouwen dat het wel goed komt als ik die grenzen vanuit vertrouwen toch maar achterwege laat.  Zo oefen ik verder in het niet per sé willen vermijden van risico’s, soms doet het pijn en soms is het meer dan de moeite waard.  En zo vind ik nog steeds veel medicijn in de natuur, tijdens mijn vele wandelingen en in het samenzijn met fijne mensen, al dan niet zittend rondom een deugddoend vuurtje en onderwijl mooie liederen zingend dat het een lieve lust is voor oor en hart. 

Misschien ziet u de bui al hangen, maar mijn keuze voor het woordje ‘oefenen’ impliceert dat ik ook regelmatig met mijn gebruinde bakkes tegen de Koh Phanganse grond klets.  Dus ook het accepteren van wie ik ben en wie ik niet ben, wat ik kan en niet kan, is onlosmakelijk met dit proces verbonden.  Er zijn dingen waar ik goed in ben en er zijn dingen waar ik slecht in ben.  Er is mijn vrijgevigheid en er is ook mijn gierigheid.  Mijn open mind en mijn bekrompen mind.  Mijn haat en mijn liefde.  Mijn vergevingsgezindheid en mijn rancune.  Etc.  Ik heb er een hele kluif aan, neemt u het van mij aan.  Maar het loont de moeite, daar geloof ik nog steeds in.  En ik zal hierin anders van mijn reis terugkomen dan ik vertrokken ben.  Dat staat vast.

Geregeld speel ik hier de laatste tijd ook een spelletje ping pong met vrienden, dat helpt goed om de luchtigheid en speelsheid er wat in te houden.  Voor mezelf dan toch althans.  Mijn zwaar getraumatiseerde tegenstanders zullen daar ongetwijfeld een heel ander blog over weten te schrijven, na de spreekwoordelijke onderdompeling in de emmer der vernedering.

Tenslotte breng ik nog graag even mijn nieuw project ten berde.  Omdat het een belangrijk onderdeel is van mijn leven hier, maar ook om commerciële reden.  Zonder nieuwe donaties kan ik mijn steun hier niet verder zetten.  Het project in Bangkok, waar ik in mijn vorig blog heb geschreven, heb ik gecanceld.  Enerzijds door de evolutie met Mai, die samenwerken niet meer mogelijk maakt.  Anderzijds door een recente uitbraak van Covid-19 rondom Bangkok waardoor er een tijdje een nieuwe lock down in de lucht hing.  Daarom heb ik het doel van mijn project bijgesteld en gebruik ik het ingezamelde geld voor een nieuw project.  Ik steun nu opnieuw mensen hier in Koh Phangan zelf, die geen salaris meer hebben, om hun medische kosten te betalen.  Ik richt me vooral op een doelgroep van zwangere vrouwen en families met jonge kindjes waarvan voor beide ouders het salaris weg gevallen is door het gebrek aan toerisme op dit moment.  Maar voor iedereen in nood probeer ik, in samenwerking met een fijne collega en de hulp van lokale vrijwilligers, een oplossing te vinden.  Hospitalistatiekosten, doktersrekeningen, medicijnen, basisvoedsel om gezond te blijven.  En ik zoek ook actief mee naar oplossingen voor problemen die hier moeilijk opgelost kunnen worden op het eiland.  Zo kunnen we volgende week een schat van een baby, die van kop tot teen vol uitslag staat, naar het naburige eiland Koh Samui laten gaan om geholpen te worden door een huidspecialist.  Die is hier op het eiland Koh Phangan immers niet te vinden waardoor het probleem niet opgelost geraakt.

En ik zou heel graag willen dat mijn project overbodig was, maar dat is het niet.  En dan is de dankbaarheid van mensen die geholpen worden in de moeilijke situatie waarin ze zich bevinden, misschien wel het meest efficiënte medicijn tegen mijn eigen weemoedigheid die soms de kop op steekt na een tegenslag.  Het doet me zoveel deugd om die ouders en hun (toekomstige) kleintjes te helpen waar ik kan en met steun van velen onder jullie.

Wellicht komen er nog enkele blogs vanuit Koh Phangan.  Want mijn visum gaat opnieuw verlengd worden, dit keer tot eind mei.  Zolang blijf ik zeker nog hier op deze mooie plek.  Afwachtend hoe de Corona-situatie zich in België verder ontwikkelen gaat.    

In de tussentijd denk ik veel aan wie thuis is en ik zal erg blij zijn als ik weer eens voet op Belgische/Nederlandse bodem zal zetten om vrienden en familie weer te zien.

Hasta la vista en ik wens ieder van jullie het allerbeste toe op zijn/haar pad !

Hartelijke groet & hug,

Geert

Tabula rasa

“Soms zijn de dingen zoals ze zijn, en dat is niet altijd slecht.”

Maria Vangenechten, “Van vlees en bloed”

Beste lezers,

We schrijven vandaag vrijdag 27 november 2020.

Een bijzondere dag, want slechts éénmaal in je leven zal het vrijdag 27 november 2020 zijn. Maak er dus een vrolijk feestje van zou ik zo zeggen. Laat deze dag niet verloren gaan aan besluiteloosheid, kwaadheid, verveling of een andere bezigheid waar je weinig aan hebt. Laat de Liefde hoogtij vieren, de creativiteit, de vrolijkheid, de zingeving …

Of gebruik deze dag om een kruiwagen vol geld te verdienen, of een hele dag van de ene Franse colère in de andere te schieten, zo u wilt. Het zijn per slot van rekening mijn zaken niet waar u op deze bijzondere dag uw tijd aan besteed.

Voor mezelf is het alleszins een bijzondere dag omdat ik exact één jaar geleden, tegelijk met mijn copain Tom, op de vlieger ben gestapt die me van Zaventem-city richting Bangkok gebracht heeft. Een vlucht die zonder noemenswaardige malheuren verlopen is, waarvoor mijn eeuwige dank aan de piloot van Russische makelij. Je mag van die Russen zeggen wat je wilt, bijvoorbeeld dat ze over het algemeen al eens graag een glaasje zelfgestookte wodka achterover kantelen, maar een vliegtuig van Zaventem naar Bangkok vliegen, doen ze met hun twee vingers in de neus. Stel je voor, op avontuur vertrekken en al op dag één met je ijzeren vogel en heel de kus-te-kloten in de Andamanse zee donderen, dat had geen al te beste start van mijn avontuur geweest me dunkt. Dat begrijpt u zelf ook wel.

Mijn avontuur dat min of meer begon als een tabula rasa. Blanco over hoe het lopen zou, zonder te weten waar ik eindigen zou. Klaar om als een ware held de avonturen aan te gaan waar ik ze vinden zou. De wereld te verbeteren waar me dat lukken zou. En vooral met knikkende knieën en onzeker of ik het daar allemaal wel zou redden in mijn ééntje en niet al na drie weken terug op den tarmac van Zaventem zou staan met mijn veel te zware rugzak.

Dat er al na drie maanden één of andere pandemie zou uitbreken die alle omringende grenzen met Thailand zou sluiten, stond ook niet bepaald in mijnen tabula rasa geschreven, maar dat even geheel terzijde.

Zeven keer ‘zou’ in één alinea is veels te veels. Maar ik laat het lekker staan, ik ben baas in mijn eigen blog !

Als ik zo terugblik op een jaar van huis zijn, zie ik een parcours dat me meer dan de moeite waard is geweest.

Eerst het onderweg zijn in het noorden van Thailand. Elke dag verwonderd door de prachtige natuur, de hartelijke gastvrijheid, de ontmoetingen met medereizigers uit alle uithoeken van de wereld, de vele tempels waar ik kon danken en bidden, het leven van dag tot dag, het liften van de ene mooie plek naar de andere.

Soms waren er ook momenten dat ik het lastig had. Dat ik me eenzaam voelde, het moeilijk vond om in mijn ééntje alle keuzes te moeten maken, voorspelbaarheid en structuur miste. Maar ik ben blij dat ik het ervaren heb, ik heb er veel van geleerd en had het voor geen geld ter wereld willen missen.

Ook mijn rondtrekken in Myanmar heeft me herinneringen opgeleverd die ik nooit en nooit meer zal vergeten en die me waar ik ook ben, een glimlach op mijn gezicht zullen toveren. Het meehelpen in het Thabarwa-project, de vele tempels in Bagan, het rondtrekken in de bergen van Hsipaw.

Vervolgens kwam ik vast te zitten op het zuidelijke eiland Koh Phangan, maar dat deed geen afbreuk aan de kwaliteit van mijn reis. Zaken veranderden, ik vertrok niet meer elke keer na een paar dagen. Maar het gaf me wel een ervaring van thuiskomen op een plek waar ik echt graag ben. Waar ik me oprecht gelukkig voel.

Ik kwam er thuis in de natuur omdat ik zes maanden in een tent op het strand leefde. Ik kwam er thuis bij mezelf doordat ik mezelf en het leven steeds meer accepteerde zoals het is. Ik had er fijne contacten, nam deel aan veel workshops, danste de benen van onder mijn lijf op leuke feestjes, voedde me elke dag met zon en lekker eten, tufte blij rond op mijn scooter, wandelde eindeloos door de bergen, zette mijn schouders mee onder vrijwilligersprojecten en vooral, ik had de tijd om van dit alles te genieten.

Ik denk dat mijn meest kostbare goed tijdens deze reis het hebben van tijd is. Zonder de tijd te hebben om te genieten van datgene waarvoor ik zo dankbaar ben, stelt het allemaal niet zoveel voor. En daarmee gepaard is ook het minder onder controle willen hebben een heel fijne gewaarwording.

Veel dingen op mijn reis gaan zoals ze gaan. Van dag tot dag probeer ik zoveel mogelijk mee te gaan in de flow van het moment. En daarmee val ik best met mijn gat in de boter. Want het levert me tot dusverre een gelukkig bestaan op. Ik hoef niet persé alles meer op voorhand te weten of alles in een tijdsschema vast te leggen. Er is steeds minder verlangen om steeds meer en meer te willen hebben. Wel om te genieten van wat er op dat moment is. Of evengoed om te accepteren wat op dat moment als een tegenslag op mijn pad komt.

De andere kant van deze medaille is dat ik minder doeltreffend ben dan iemand die met 200 % vastberadenheid voor zijn vooropgestelde doelen gaat. In weinig dingen zal ik de beste zijn en in veel zaken zal ik geen hoge toppen scheren. Ik weet het, ik snap het en het is ok.

Dat er nu met Mai een soulmate in mijn leven is met wie ik het fijn heb in de eenvoud van samen koken, een potje UNO spelen, samen naar de zonsondergang kijken, niet meer altijd alleen op mijn scooter rond te tuffen, is een mooie bonus. Wat ik bijzonder vind aan Mai is dat ze best een gehavend Hart heeft, maar desondanks het beste uit zichzelf en anderen probeert te halen. Ze durft ondanks alles uit haar comfortzone te komen en dat waardeer ik enorm. Ook in het vinden van een weg om te leren omgaan met onze verschillende culturele achtergronden, taal, geschiedenis, persoonlijkheid. Ik denk dat we wederzijds wel het beste in elkaar en onszelf proberen naar boven te halen in hoe we omgaan met elkaar. Met soms pijnlijk vallen en daarna weer opstaan. En zonder te hoeven weten hoe dit verhaal eindigen gaat.

Ergens rond eind december / begin januari zijn we van plan om samen af te zakken naar Bangkok. Ik ben nog steeds geld aan het inzamelen voor het goede doel. Dit keer ga ik samen met Mai met het ingezamelde geld vers eten kopen op de night market van Bangkok, er maaltijden met bereiden om die dan ‘s nachts uit te delen aan zij die dakloos zijn en op straat leven. Omwille van de COVID-situatie of welke reden dan ook. We willen op deze manier mensen proberen bereiken die volgens ons het meeste hulp van doen hebben op dit moment. We hopen dat het voeding voor een aantal lege magen oplevert, maar evenzeer ook een beetje voeding op het gebied van menselijkheid en warmte.

Om dit project in Bangkok te realiseren moet ik er wel op rekenen dat mijn goede vrienden van de Thaise immigratiedienst zich een beetje een constructieve houding aanmeten op 15 december, want dan dien ik me daar opnieuw aan te melden voor een verlenging van mijn visum tot 31 januari 2021.

Wat, net zoals vandaag, ongetwijfeld weer een bijzondere dag zal worden !

In de tijd dat ik het hier goed heb, voel ik me verbonden met mijn familie, vrienden en dat wat er allemaal gaande is in België, Nederland en de rest van de wereld.

Ik hoop dat jullie er allemaal het beste van kunnen maken, ondanks de moeilijke omstandigheden op dit moment!

Hartelijke en verbonden groet,

Geert

Writer’s block

“Soms ben ik wat neurotisch
Psychotisch en chaotisch
Labiel en neogotisch
Maar vandaag dus niet

Ik ben vandaag zo vrolijk
Zo vrolijk, zo vrolijk
Ik ben behoorlijk vrolijk
Zo vrolijk was ik nooit”

Herman Van Veen

Beste lezers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me liet horen. Dus bij deze nog eens een nieuw blogje. Vooraleer ik beschouwd word als een luiwammes van heb ik je daar oftewel een Jan-mijn-kloten die nooit iets van zich laat horen.

Het overkomt uw blogger niet zo vaak, maar voor de eerste keer sinds ik aan het het schrijven ben gegaan weet ik bij voorbaat niet zo goed wat gezegd in mijn schrijfsels.

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik vaker en vaker simpelweg gelukkig ben. Ik geloof dat ik er nog een beetje aan moet wennen.

Ik ben dankbaar voor wat ik heb en ontvang. En dat is behoorlijk veel. Een fijn leven op een mooi eiland. Geen Corona gedoe, elke dag mijn bordje eten, een dak boven mijn hoofd, veel buiten in de prachtige natuur, ik maak me hier en daar een beetje nuttig voor anderen, ik heb voldoende fijne contacten, ik leef in een warm klimaat zodat ik altijd in mijn Marcelleke kan rond paraderen …

En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, maar u merkt het al beste lezers, ik ben een gezegend persoon met veel voorspoed op zijn pad. Een goede reden om heel dankbaar te zijn.

Zeker in tijden waarin veel gewone zaken wereldwijd niet meer zo evident zijn, waardeer ik mijn eigen voorspoed in het kwadraat.

Ik volg het nieuws en spreek regelmatig met mijn familie en vrienden waardoor ik besef dat het voor veel mensen moeilijke tijden zijn.

Naast het dankbaar zijn voor mijn voorspoed kan ik redelijk goed dealen met de tegenslagen in mijn leven en de dingen des levens die ik lastiger vind. De fijne contacten die om welke reden dan ook wegvallen na een tijd, het feit dat niet alles eerlijk verloopt, de bijdrage van anderen maar zeker ook mijn eigen bijdrage hierin, gedoe rondom geld, wat er wereldwijd allemaal gaande is …

Ook nu zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan, maar daar ga ik u niet al te lang met vervelen, uw tijd is immers een kostbaar goed. Sec and to the point dus, de teleurstellingen in mijn leven brengen me niet zo gemakkelijk meer uit balans als vroeger.

Er zijn nog momenten dat ik intriest ben en er veel onbeantwoorde vragen door mijn hoofd spoken.

Geld en rechtvaardigheid zijn daaromtrent de thema’s die het meest gegeerd zijn bij de saboteurs in mijn kopke.

Maar deze struggles zijn minder talrijk en doorgaans korter van duur.

Hoe komt dit nu zo allemaal zult u zich wellicht afvragen ? Ik beschouw mijn lezerspubliek immers niet als een stelletje oelewappers die zomaar alles geloven wat de eerste de beste idioot uit zijn nek lult.

Welnu, ik zal het jullie haarfijn uitleggen. Naast het onderweg zijn, de tijd hebben, leerrijke ontmoetingen en ervaringen, inzichten van vroegere trainingen, het beetje wijsheid dat met de leeftijd lijkt in te dalen en dies meer, is er één inspirerende ontmoeting waarover ik u in dit blog graag iets meer vertel.

Ik leerde een tijdje terug Mai kennen, een Thaise vrouw. Oorspronkelijk uit Bangkok, maar nu in Koh Phangan dus.

Wat ik leer uit onze ontmoetingen is de eenvoud van gelukkig zijn.

Haar kracht en inspiratie zitten hem niet in dure en grootste woorden. Als wel in kleine daden die voor mij een hele belangrijke betekenis hebben.

Even los uit de pols: anderen zonder oordeel en zonder ze te kennen veilig thuisbrengen als ze met een ferm stuk in hun sjokkedijzen van hun scooter gekukkeld zijn, eten regelen en koken voor zij die honger hebben, vergeven na een ruzie waarbij de halve huisraad door de lucht is gevlogen, het Bhoedisme als leidraad hanteren zonder er in door te slaan, veel lachen, ook op de momenten dat het ferm tegenzit … Dat ze het allemaal niet al te groot maakt wat ze doet, maakt haar juist groots in mijn ogen. Dat ze heel genereus is, ondanks dat het leven niet altijd genereus was voor haar, zowel in hulp als in warmte, ervaar ik als een hartverwarmende eigenschap.

Nu is Mai ook verre van perfect en dat hoeft ze natuurlijk ook niet te zijn om inspirerend en vaak fijn gezelschap te zijn. Soms breekt de pleuris uit tussen ons. Dat hoort er ook bij. En ik kan het je vertellen, dan is het niet van de poes, wat men ook moge beweren over het land van de eeuwige glimlach. Als Biebie nog lacht, is het meestal redelijk groentjes. Maar erna vinden we elkaar weer in dat wat we fijn vinden als we samen zijn.

Enerzijds geniet ik ervan. En anderzijds inspireert het me om hier en daar nog wat bij te schaven aan mezelf. Wat dus een bijdrage levert aan het feit dat ik de laatste tijd geregeld eenvoudige momenten van intens geluk ervaar. En het maakt ook dat ik verder timmer aan de weg om de imperfectie te aanvaarden als onderdeel van het leven. Hard labeur maar er worden wel degelijk vorderingen gemaakt.

Afin soit, deze ontwikkelingen doen me ook nadenken over de vraag of ik hier in Thailand op langere termijn gelukkig zou kunnen zijn.

En zo ja, of ik daarvoor zou durven kiezen.

Na al de risico’s die ik al genomen heb met niet-evidente keuzes op gebied van werken en wonen. En natuurlijk genereert dat ook confronterende vragen als hoe het dan verder moet met mijn familie en goede vrienden in het verre België en Nederland.

En of ik dat kan combineren met mijn verlangen om te wonen in een gemeenschap waar het samen leven, samen koken, samen de toiletten poetsen en samen de tuin onderhouden, samen vrolijk zijn en samen verdrietig zijn het medicijn is dat ons met elkaar verbindt. En af en toe de verbindende warmte van de zweethut natuurlijk ! Een concept dat volgens mij alleen zou kunnen lukken met de nodige communicatie, wat op zich al niet zo evident is. Maar voor ondergetekende toch nog net iets gemakkelijker in het Nederlands dan in het Thais.

De beren op de weg en het reeds moeten weten hoe mijn reis eindigen zal, laat ik nog even voor wat het is. Zodat ik nog even kan genieten van wat er op dit moment is.

Erop vertrouwend dat het antwoord zich ten gepaste tijde wel aandient.

Zo beste lezers, bij deze zijn jullie nog eens op de hoogte van hoe het mij hier vergaat op het eiland Koh Phangan en wat er zoal roerselt in dat complexe zieltje van mij.

Dit blog is een keertje geschreven van op de boot. Op terugweg van het eiland Koh Samui, alwaar ik een leuk dagje met Mai achter de rug heb. En waar mijn vrolijke vrienden van de Thaise immigratiedienst een toelating tot 30 november in mijn paspoort neergepoot hebben.  Dus voorlopig blijf ik nog even hier in het verre Thailand.

Chock dee, chock dee kap 🙏

Veel oprecht gelukkige groeten en graag tot in den duik,

Geert