Home is where the Heart is

“Geluk (of gelukkig zijn) kan worden omschreven als het tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden.

Wikipedia”

Dag Vrienden van het Geluk,

Is uw blogger gelukkig op dit eigenste moment ?  Jazeker.

Ben ik tevreden met mijn huidige levensomstandigheden ? Jawel.

Heeft dat enkel te maken met mijn huidige levensomstandigheden an sich ?  Nope.

Bepaalde dingen zouden zeker nog steeds beter kunnen gaan in mijn eigen leven, bij mensen rondom me heen en zeker ook in de wereld.

Graag zou ik zelf veel dingen kunnen die ik nog steeds niet kan.  Graag zou ik sommige mensen uit mijn omgeving minder zien struggelen dan dat ik ze zie doen.  Niet omdat ik een betweter wil zijn, wel omdat ik ontzettend veel van ze houdt.  Nog steeds word ik elke ochtend wakker in een wereld waarin mensen leven die een godverdommese handtas van Channel kopen voor 5000 € terwijl anderen ’s avonds amper weten hoe eten op tafel te toveren voor zichzelf en hun kinderen, zelfs als ze 14 uur per dag de mijn ingaan zodat wij niet teveel hoeven te betalen voor het laatste nieuw modelletje van Samsung.  Om maar een paar voorbeeldjes los uit mijn spreekwoordelijke mouw te schudden. 

Daar staat tegenover:  ook veel dingen zouden best slechter kunnen gaan in mijn eigen leven, voor de mensen rondom mij heen en in de wereld.

Tevredenheid over mijn huidige levensomstandigheden zit in belangrijke mate ook in mijn kopke en mijn kijk op de zaken.  Dankbaar zijn voor wie ik ben, wat ik kan en wat ik heb, draagt bij tot mijn huidige gevoel van tevredenheid en het is iets waar ik me dagelijks in bijschool.

Accepteren dat er ook dingen zijn die ik niet ben, niet kan en niet heb is de andere kant van de medaille en ook dit is iets waar ik me dagelijks in oefen en dat evenzeer een wezenlijke bijdrage levert aan het feit dat ik me ontzettend goed in mijn vel voel op dit moment.

En toegegeven, als bij toeval en als een halfgare Wilson aangespoeld raken op een mooi eiland als Koh Phangan, maakt het wel iets gemakkelijker om mijn dankbaarheid in de praktijk om te zetten.   Desalniettemin,  zo staan de zaken er momenteel voor:  ik heb hier in Koh Phangan mijn Thuis gevonden en heb besloten mijn beslissing door te zetten me hier te vestigen op langere termijn. 

Een samenloop van meerdere ontwikkelingen vormen hiervoor de aanleiding.  Zo heb ik een leuk online baantje gevonden waarvan ik mijn kosten kan betalen voor een simpel leven.  Ik houd financieel niets over, maar ik kom ook niets tekort.  En een simpel leven gaat me goed af.  Ik woon in een eenvoudig huisje waar ik me onderdeel voel van een Thaise familie, ik geniet van de prachtige natuur rondom me heen, ik breng regelmatig tijd door met vrienden en houd ook voldoende tijd over voor mezelf.  Ik eet eenvoudig maar lekker en doorgaans gezond. Ik volg mijn eigen tempo doorheen de dag, dikwijls bepaald door de flow van het moment en zonder dat bijvoorbeeld om 07u00 ’s ochtends de wekker begint te blèren als een gek. 

Daarnaast is er opnieuw een bijzonder Vrouw in mijn leven gekomen.  Relatie-gewijs zijn er nog wel wat onzekerheden.    Er is echter wel de zekerheid dat ik haar graag zie en ik geloof wel dat dat wederzijds is.  Wat altijd voorop heeft gestaan voor mij in de Liefde is dat ik wil dat ik gelukkig mag zijn als wie ik ben.  En idem dito betekent Liefde voor me dat ik graag wil dat Aae zich gelukkig voelt als wie ze is in relatie met mij.  Dat staat in nogal schril contrast met bepaalde ervaringen die ik had in het verleden en die na verloop van tijd meer te maken hadden met het creëren van elkaars ellende, gevangenis, de ander ondergeschikt maken aan mijn eigen behoeftes, etc.  Ik ben daarin nogal extreem geloof ik, maar ik beschouw het toch als een invulling van het begrip Liefde die klopt voor mij.  Jaloezie is mij vreemd, leren omgaan met mijn eigen onzekerheden is dat dan weer niet.  Wellicht niet zo interessant, allerlei invalshoeken en meningen, als wel dat ik me gezegend voel dat ik opnieuw de kans krijg om te proberen het op mijn eigen manier waar te maken, samen met een gelijkgestemde en mooie Vrouw aan mijn zijde.  Een onzeker pad, want het is wel degelijk oefenen, mislukken en opnieuw proberen.  Hoe graag we elkaar ook zien en hoe kloppend ik mijn idee over de Liefde ook vind, het is vaak vallen en weer opstaan in het dagelijkse samenleven.  Irritaties, verwijten, schuldgevoelens, twijfels, afwijkende ideeën …  Ze komen ongewild tussen ons in te staan tijdens onze zoektocht en het is mijn verlangen om de oplossingen ervoor in mijn eigen Hart en Aae in het hare te vinden, wat bij tijden nogal eens gemakkelijker gezegd dan gedaan is.  Maar het is me meer dan de moeite waard en het staat los van in welke vorm ons gezamenlijk verhaal zich verder zal ontwikkelen.       

Ik heb hier in Koh Phangan ook nog steeds het gevoel iets zinvol te kunnen betekenen voor zij die minder met hun gat in de boter zijn gevallen dan ondergetekende.  Ik ga graag fruit kopen voor de kinderen van ouders die illegaal in Thailand verblijven en daardoor niet naar school kunnen gaan.  Dat doe ik samen met een groep van fantastische mensen.  Zo geeft iemand als vrijwilliger elke dag 2 uurtjes Engelse les aan de kinderen in een tempel, een andere vrijwilliger koopt schoolboeken aan, nog iemand anders haalt de kinderen elk dag thuis op en brengt ze nadien weer veilig naar huis, ik zorg ervoor dat ze naar de dokter kunnen gaan ze als ze ziek zijn, etc …  Op deze manier dragen we samen een heel klein beetje bij aan betere omstandigheden voor zij die niet vooraan in de rij stonden toen de kansen en mogelijkheden werden uitgedeeld.  Een veel te kleine druppel op een veel te grote plaat, maar daarom niet minder de moeite waard.      

En tenslotte is er ook mijn vrijheid die zo belangrijk voor me is en die maakt dat ik op langere termijn voor een leven zoals dit kies.   Zal ik altijd in Koh Phangan zijn ?   Dat dacht ik niet.  Ik wil vooralsnog onderweg blijven zijn.  Mensen ontmoeten, projecten opzoeken, prachtige natuur ontdekken, openstaan voor het onbekende en onverwachte.  Daarbij wetend dat er nu een plek is waar ik me Thuis voel en waar ik altijd terug naartoe kan, al is het maar gewoon om even uit te rusten op het bankje voor mijn huis terwijl ik naar de prachtige natuur kijk.  Dit recente gevoel van ergens ‘op mijn plek’ te zijn, is een houvast die me rust in mijn hart en hoofd zal bieden tijdens het onderweg zijn.  Ik had niet gedacht dat het er nog eens van zou komen dat ik me ergens Thuis zou voelen, maar op mijn 45 jaar is het eindelijk zover 😊 Het had vroeger gemogen, het had ook later gekund.

Sterker dan ooit kan ik voelen hoe belangrijk het is om trouw mijn Hart te blijven volgen en daarin nooit op te geven.  Dat ging en gaat niet altijd over rozen, maar het blijkt wel de moeite waard te zijn op momenten zoals deze, waarin veel puzzelstukjes op hun plek vallen. Op een manier die ook echt klopt voor me en zodat ik mijn leven kan leven als wie ik in weze ben.

Zodoende blijf ik nog tot 12 oktober hier op het eiland en dan reis ik samen met Aae naar Mae Sot in de provincie Tak, waar de grens ligt tussen Thailand en Myanmar.  Naar een kamp voor Birmezen die op de vlucht zijn voor de extreme moeilijkheden in hun eigen land zoals oorlog en honger.  Kijken of ik daar met mijn helpende handen en de donaties die ik ontvang iets kan betekenen voor de mensen die daar dienen te overleven in lastige omstandigheden.

En half november ga ik dan weer richting Bangkok om hopelijk op het vliegtuig naar België te sukkelen.  Het is wellicht een contradictio in terminis, want hoezeer ik me hier ook Thuis voel, ik verlang er ook intens naar om weer voor even terug in België te zijn.  Vrienden en familie in levende lijve een dikke knuffel kunnen geven, onderweg zijn in het land waar ik vandaan kom, opnieuw de zweethut ingaan met mensen die van de warmte, het vuur en elkaar houden, nog eens sporadisch naar mijn stamcafé van weleer afzakken om aldaar een glazen boterhammeke af te snijden … 

Ook zal Aae voor een maandje op bezoek komen naar België om eens te kijken hoe wij er als witneuzen samen een zootje van maken in dat kleine gekke landje met zes regeringen, ver bij haar vandaan.

Home is where the Heart is …  Het is goed nu en ik heb vertrouwen in de toekomst.  Ik hoop hetzelfde voor ieder van jullie, zeker in tijden dat het misschien niet zo vanzelfsprekend is. 

Met dit gevoel stuur ik jullie allen een dikke herfstknuffel en heel graag tot binnenkort.

Supergroover         

Advertisement