Tabula rasa

“Soms zijn de dingen zoals ze zijn, en dat is niet altijd slecht.”

Maria Vangenechten, “Van vlees en bloed”

Beste lezers,

We schrijven vandaag vrijdag 27 november 2020.

Een bijzondere dag, want slechts éénmaal in je leven zal het vrijdag 27 november 2020 zijn. Maak er dus een vrolijk feestje van zou ik zo zeggen. Laat deze dag niet verloren gaan aan besluiteloosheid, kwaadheid, verveling of een andere bezigheid waar je weinig aan hebt. Laat de Liefde hoogtij vieren, de creativiteit, de vrolijkheid, de zingeving …

Of gebruik deze dag om een kruiwagen vol geld te verdienen, of een hele dag van de ene Franse colère in de andere te schieten, zo u wilt. Het zijn per slot van rekening mijn zaken niet waar u op deze bijzondere dag uw tijd aan besteed.

Voor mezelf is het alleszins een bijzondere dag omdat ik exact één jaar geleden, tegelijk met mijn copain Tom, op de vlieger ben gestapt die me van Zaventem-city richting Bangkok gebracht heeft. Een vlucht die zonder noemenswaardige malheuren verlopen is, waarvoor mijn eeuwige dank aan de piloot van Russische makelij. Je mag van die Russen zeggen wat je wilt, bijvoorbeeld dat ze over het algemeen al eens graag een glaasje zelfgestookte wodka achterover kantelen, maar een vliegtuig van Zaventem naar Bangkok vliegen, doen ze met hun twee vingers in de neus. Stel je voor, op avontuur vertrekken en al op dag één met je ijzeren vogel en heel de kus-te-kloten in de Andamanse zee donderen, dat had geen al te beste start van mijn avontuur geweest me dunkt. Dat begrijpt u zelf ook wel.

Mijn avontuur dat min of meer begon als een tabula rasa. Blanco over hoe het lopen zou, zonder te weten waar ik eindigen zou. Klaar om als een ware held de avonturen aan te gaan waar ik ze vinden zou. De wereld te verbeteren waar me dat lukken zou. En vooral met knikkende knieën en onzeker of ik het daar allemaal wel zou redden in mijn ééntje en niet al na drie weken terug op den tarmac van Zaventem zou staan met mijn veel te zware rugzak.

Dat er al na drie maanden één of andere pandemie zou uitbreken die alle omringende grenzen met Thailand zou sluiten, stond ook niet bepaald in mijnen tabula rasa geschreven, maar dat even geheel terzijde.

Zeven keer ‘zou’ in één alinea is veels te veels. Maar ik laat het lekker staan, ik ben baas in mijn eigen blog !

Als ik zo terugblik op een jaar van huis zijn, zie ik een parcours dat me meer dan de moeite waard is geweest.

Eerst het onderweg zijn in het noorden van Thailand. Elke dag verwonderd door de prachtige natuur, de hartelijke gastvrijheid, de ontmoetingen met medereizigers uit alle uithoeken van de wereld, de vele tempels waar ik kon danken en bidden, het leven van dag tot dag, het liften van de ene mooie plek naar de andere.

Soms waren er ook momenten dat ik het lastig had. Dat ik me eenzaam voelde, het moeilijk vond om in mijn ééntje alle keuzes te moeten maken, voorspelbaarheid en structuur miste. Maar ik ben blij dat ik het ervaren heb, ik heb er veel van geleerd en had het voor geen geld ter wereld willen missen.

Ook mijn rondtrekken in Myanmar heeft me herinneringen opgeleverd die ik nooit en nooit meer zal vergeten en die me waar ik ook ben, een glimlach op mijn gezicht zullen toveren. Het meehelpen in het Thabarwa-project, de vele tempels in Bagan, het rondtrekken in de bergen van Hsipaw.

Vervolgens kwam ik vast te zitten op het zuidelijke eiland Koh Phangan, maar dat deed geen afbreuk aan de kwaliteit van mijn reis. Zaken veranderden, ik vertrok niet meer elke keer na een paar dagen. Maar het gaf me wel een ervaring van thuiskomen op een plek waar ik echt graag ben. Waar ik me oprecht gelukkig voel.

Ik kwam er thuis in de natuur omdat ik zes maanden in een tent op het strand leefde. Ik kwam er thuis bij mezelf doordat ik mezelf en het leven steeds meer accepteerde zoals het is. Ik had er fijne contacten, nam deel aan veel workshops, danste de benen van onder mijn lijf op leuke feestjes, voedde me elke dag met zon en lekker eten, tufte blij rond op mijn scooter, wandelde eindeloos door de bergen, zette mijn schouders mee onder vrijwilligersprojecten en vooral, ik had de tijd om van dit alles te genieten.

Ik denk dat mijn meest kostbare goed tijdens deze reis het hebben van tijd is. Zonder de tijd te hebben om te genieten van datgene waarvoor ik zo dankbaar ben, stelt het allemaal niet zoveel voor. En daarmee gepaard is ook het minder onder controle willen hebben een heel fijne gewaarwording.

Veel dingen op mijn reis gaan zoals ze gaan. Van dag tot dag probeer ik zoveel mogelijk mee te gaan in de flow van het moment. En daarmee val ik best met mijn gat in de boter. Want het levert me tot dusverre een gelukkig bestaan op. Ik hoef niet persé alles meer op voorhand te weten of alles in een tijdsschema vast te leggen. Er is steeds minder verlangen om steeds meer en meer te willen hebben. Wel om te genieten van wat er op dat moment is. Of evengoed om te accepteren wat op dat moment als een tegenslag op mijn pad komt.

De andere kant van deze medaille is dat ik minder doeltreffend ben dan iemand die met 200 % vastberadenheid voor zijn vooropgestelde doelen gaat. In weinig dingen zal ik de beste zijn en in veel zaken zal ik geen hoge toppen scheren. Ik weet het, ik snap het en het is ok.

Dat er nu met Mai een soulmate in mijn leven is met wie ik het fijn heb in de eenvoud van samen koken, een potje UNO spelen, samen naar de zonsondergang kijken, niet meer altijd alleen op mijn scooter rond te tuffen, is een mooie bonus. Wat ik bijzonder vind aan Mai is dat ze best een gehavend Hart heeft, maar desondanks het beste uit zichzelf en anderen probeert te halen. Ze durft ondanks alles uit haar comfortzone te komen en dat waardeer ik enorm. Ook in het vinden van een weg om te leren omgaan met onze verschillende culturele achtergronden, taal, geschiedenis, persoonlijkheid. Ik denk dat we wederzijds wel het beste in elkaar en onszelf proberen naar boven te halen in hoe we omgaan met elkaar. Met soms pijnlijk vallen en daarna weer opstaan. En zonder te hoeven weten hoe dit verhaal eindigen gaat.

Ergens rond eind december / begin januari zijn we van plan om samen af te zakken naar Bangkok. Ik ben nog steeds geld aan het inzamelen voor het goede doel. Dit keer ga ik samen met Mai met het ingezamelde geld vers eten kopen op de night market van Bangkok, er maaltijden met bereiden om die dan ‘s nachts uit te delen aan zij die dakloos zijn en op straat leven. Omwille van de COVID-situatie of welke reden dan ook. We willen op deze manier mensen proberen bereiken die volgens ons het meeste hulp van doen hebben op dit moment. We hopen dat het voeding voor een aantal lege magen oplevert, maar evenzeer ook een beetje voeding op het gebied van menselijkheid en warmte.

Om dit project in Bangkok te realiseren moet ik er wel op rekenen dat mijn goede vrienden van de Thaise immigratiedienst zich een beetje een constructieve houding aanmeten op 15 december, want dan dien ik me daar opnieuw aan te melden voor een verlenging van mijn visum tot 31 januari 2021.

Wat, net zoals vandaag, ongetwijfeld weer een bijzondere dag zal worden !

In de tijd dat ik het hier goed heb, voel ik me verbonden met mijn familie, vrienden en dat wat er allemaal gaande is in België, Nederland en de rest van de wereld.

Ik hoop dat jullie er allemaal het beste van kunnen maken, ondanks de moeilijke omstandigheden op dit moment!

Hartelijke en verbonden groet,

Geert

Writer’s block

“Soms ben ik wat neurotisch
Psychotisch en chaotisch
Labiel en neogotisch
Maar vandaag dus niet

Ik ben vandaag zo vrolijk
Zo vrolijk, zo vrolijk
Ik ben behoorlijk vrolijk
Zo vrolijk was ik nooit”

Herman Van Veen

Beste lezers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me liet horen. Dus bij deze nog eens een nieuw blogje. Vooraleer ik beschouwd word als een luiwammes van heb ik je daar oftewel een Jan-mijn-kloten die nooit iets van zich laat horen.

Het overkomt uw blogger niet zo vaak, maar voor de eerste keer sinds ik aan het het schrijven ben gegaan weet ik bij voorbaat niet zo goed wat gezegd in mijn schrijfsels.

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik vaker en vaker simpelweg gelukkig ben. Ik geloof dat ik er nog een beetje aan moet wennen.

Ik ben dankbaar voor wat ik heb en ontvang. En dat is behoorlijk veel. Een fijn leven op een mooi eiland. Geen Corona gedoe, elke dag mijn bordje eten, een dak boven mijn hoofd, veel buiten in de prachtige natuur, ik maak me hier en daar een beetje nuttig voor anderen, ik heb voldoende fijne contacten, ik leef in een warm klimaat zodat ik altijd in mijn Marcelleke kan rond paraderen …

En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, maar u merkt het al beste lezers, ik ben een gezegend persoon met veel voorspoed op zijn pad. Een goede reden om heel dankbaar te zijn.

Zeker in tijden waarin veel gewone zaken wereldwijd niet meer zo evident zijn, waardeer ik mijn eigen voorspoed in het kwadraat.

Ik volg het nieuws en spreek regelmatig met mijn familie en vrienden waardoor ik besef dat het voor veel mensen moeilijke tijden zijn.

Naast het dankbaar zijn voor mijn voorspoed kan ik redelijk goed dealen met de tegenslagen in mijn leven en de dingen des levens die ik lastiger vind. De fijne contacten die om welke reden dan ook wegvallen na een tijd, het feit dat niet alles eerlijk verloopt, de bijdrage van anderen maar zeker ook mijn eigen bijdrage hierin, gedoe rondom geld, wat er wereldwijd allemaal gaande is …

Ook nu zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan, maar daar ga ik u niet al te lang met vervelen, uw tijd is immers een kostbaar goed. Sec and to the point dus, de teleurstellingen in mijn leven brengen me niet zo gemakkelijk meer uit balans als vroeger.

Er zijn nog momenten dat ik intriest ben en er veel onbeantwoorde vragen door mijn hoofd spoken.

Geld en rechtvaardigheid zijn daaromtrent de thema’s die het meest gegeerd zijn bij de saboteurs in mijn kopke.

Maar deze struggles zijn minder talrijk en doorgaans korter van duur.

Hoe komt dit nu zo allemaal zult u zich wellicht afvragen ? Ik beschouw mijn lezerspubliek immers niet als een stelletje oelewappers die zomaar alles geloven wat de eerste de beste idioot uit zijn nek lult.

Welnu, ik zal het jullie haarfijn uitleggen. Naast het onderweg zijn, de tijd hebben, leerrijke ontmoetingen en ervaringen, inzichten van vroegere trainingen, het beetje wijsheid dat met de leeftijd lijkt in te dalen en dies meer, is er één inspirerende ontmoeting waarover ik u in dit blog graag iets meer vertel.

Ik leerde een tijdje terug Mai kennen, een Thaise vrouw. Oorspronkelijk uit Bangkok, maar nu in Koh Phangan dus.

Wat ik leer uit onze ontmoetingen is de eenvoud van gelukkig zijn.

Haar kracht en inspiratie zitten hem niet in dure en grootste woorden. Als wel in kleine daden die voor mij een hele belangrijke betekenis hebben.

Even los uit de pols: anderen zonder oordeel en zonder ze te kennen veilig thuisbrengen als ze met een ferm stuk in hun sjokkedijzen van hun scooter gekukkeld zijn, eten regelen en koken voor zij die honger hebben, vergeven na een ruzie waarbij de halve huisraad door de lucht is gevlogen, het Bhoedisme als leidraad hanteren zonder er in door te slaan, veel lachen, ook op de momenten dat het ferm tegenzit … Dat ze het allemaal niet al te groot maakt wat ze doet, maakt haar juist groots in mijn ogen. Dat ze heel genereus is, ondanks dat het leven niet altijd genereus was voor haar, zowel in hulp als in warmte, ervaar ik als een hartverwarmende eigenschap.

Nu is Mai ook verre van perfect en dat hoeft ze natuurlijk ook niet te zijn om inspirerend en vaak fijn gezelschap te zijn. Soms breekt de pleuris uit tussen ons. Dat hoort er ook bij. En ik kan het je vertellen, dan is het niet van de poes, wat men ook moge beweren over het land van de eeuwige glimlach. Als Biebie nog lacht, is het meestal redelijk groentjes. Maar erna vinden we elkaar weer in dat wat we fijn vinden als we samen zijn.

Enerzijds geniet ik ervan. En anderzijds inspireert het me om hier en daar nog wat bij te schaven aan mezelf. Wat dus een bijdrage levert aan het feit dat ik de laatste tijd geregeld eenvoudige momenten van intens geluk ervaar. En het maakt ook dat ik verder timmer aan de weg om de imperfectie te aanvaarden als onderdeel van het leven. Hard labeur maar er worden wel degelijk vorderingen gemaakt.

Afin soit, deze ontwikkelingen doen me ook nadenken over de vraag of ik hier in Thailand op langere termijn gelukkig zou kunnen zijn.

En zo ja, of ik daarvoor zou durven kiezen.

Na al de risico’s die ik al genomen heb met niet-evidente keuzes op gebied van werken en wonen. En natuurlijk genereert dat ook confronterende vragen als hoe het dan verder moet met mijn familie en goede vrienden in het verre België en Nederland.

En of ik dat kan combineren met mijn verlangen om te wonen in een gemeenschap waar het samen leven, samen koken, samen de toiletten poetsen en samen de tuin onderhouden, samen vrolijk zijn en samen verdrietig zijn het medicijn is dat ons met elkaar verbindt. En af en toe de verbindende warmte van de zweethut natuurlijk ! Een concept dat volgens mij alleen zou kunnen lukken met de nodige communicatie, wat op zich al niet zo evident is. Maar voor ondergetekende toch nog net iets gemakkelijker in het Nederlands dan in het Thais.

De beren op de weg en het reeds moeten weten hoe mijn reis eindigen zal, laat ik nog even voor wat het is. Zodat ik nog even kan genieten van wat er op dit moment is.

Erop vertrouwend dat het antwoord zich ten gepaste tijde wel aandient.

Zo beste lezers, bij deze zijn jullie nog eens op de hoogte van hoe het mij hier vergaat op het eiland Koh Phangan en wat er zoal roerselt in dat complexe zieltje van mij.

Dit blog is een keertje geschreven van op de boot. Op terugweg van het eiland Koh Samui, alwaar ik een leuk dagje met Mai achter de rug heb. En waar mijn vrolijke vrienden van de Thaise immigratiedienst een toelating tot 30 november in mijn paspoort neergepoot hebben.  Dus voorlopig blijf ik nog even hier in het verre Thailand.

Chock dee, chock dee kap 🙏

Veel oprecht gelukkige groeten en graag tot in den duik,

Geert

Wat als …

“Wat als mijn tante Fien kloten had ?
Dan was het mijn nonkel Gerard !

Tom Wymeersch”

Beste lezers,

Sommige onder jullie vinden dat misschien wel leuk, zo een inleidende quote met wat vuile praat erin. Maar wie heeft er volgende week zijn moeder aan de lijn met de niet mis te verstane vraag of ze me met deze vuilbekkerij heeft opgevoed ? En geloof me vrij, dan kan ik best eerst eens heel goed nadenken vooraleer ik een antwoord uit mijn hoge hoed tover.

Nu ja, iedereen te vriend houden als blogger, daar begin ik niet aan.

Dus vrij en frank, en met de dichterlijke vrijheid hoog in het vaandel geheven starten we dit nieuwe blog !

Bovendien ben ik ver weg van huis, dus ik zie me nog niet meteen in de hoek belanden met een ferm paar ezelsoren op mijn kop. Ik weet het beste lezers, dat creëert een beetje de schijn van een held op sloffen. Maar dat is dan toch maar beter dan helemaal geen held !

Wat als …

Ik ga deze vorm gebruiken in dit blog om te schrijven over de dingen waar ik trots op ben over mezelf. Iets wat ik vanuit de diepte van mijn zijn niet zo gemakkelijk doe, een lijst maken van mijn tekortkomingen gaat me gemakkelijker af zeg maar. Ik gedraag me wel geregeld arrogant en als een betweter, dat is echter meer een uit de hand gelopen poging om met mijn onpeilbare onzekerheid te maskeren dan dat ik dat echt leuk vind om te doen.

Ik doe hier een poging om op een gezonde manier trots te zijn op wie ik ben en wat ik doe. Op een gezonde manier betekent voor mij dat ik me niet beter wil voelen dan een ander. En ook niet minder. Zo simpel zou het moeten zijn.

Zodus … Wat als ik me niet zomaar gewonnen geef na een tegenslag met Happy Food ?

De organisatie die zich engageerde voor de mensen die hier in Koh Phangan honger hebben door de Covid. Welnu, ik heb bekeken ik wat ik zelf kan betekenen, zonder afhankelijk te zijn van Happy Food. Van daaruit heb ik mijn eigen organisatie opgestart. Wat ik doe, doe ik met liefde, daar gaat het me niet om. Maar het is het terug opnemen van de draad na de mokerslag van de teleurstelling waar ik trots op ben.

Als er mensen zijn die het bericht nog niet gezien hadden op Facebook, achter het project staan en zelf nog voldoende middelen hebben vraag ik bij deze ongeneerd om een bijdrage te doen:

Steun mensen in nood in Koh Phangan omwille van de COVID-pandemie

Ik doe goede dingen met alles wat gestort wordt.

Wat als ik na een afwijzing in de liefde mijn hart open houd en leer om op mijn eigen benen te staan zonder uit verbinding te gaan ?

Ik leerde Begum kennen tijdens een feestje, een mooie Turkse vrouw. En even zag het er heel goed uit, een mogelijkheid om mijn Grote Verlangen te realiseren.

Plots keerde het en ging haar hart op slot en was er enkel nog afwijzing. Nog tijdens de teleurstelling besloot ik verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen pijn, verleden en verlangen.

Zonder al te veel beschuldigingen en verwijten. Al kiezend voor de leuke mogelijkheden die ik nog alleen of met anderen kan doen. Zonder het contact te verbreken en in de wrok te gaan. Daar ben ik fier op en het levert me nog steeds mooie momenten op met haar.

Wat als ik na een annulatie van een workshop blijf geloven in wat ik te bieden heb als trainer ? Mijn eerste workshop beschouw ik als een succes. Voldoende deelnemers en een resultaat waar ik meer dan tevreden over was.

De tweede editie heb ik moeten annuleren omdat er maar drie deelnemers kwamen opdagen.

De teleurstelling en de vraag of ik wel iets te bieden heb als trainer waren niet van de poes.

Maar ook die teleurstelling heb ik doorleefd en de vraag heb ik beantwoord met ja, ik heb wel degelijk iets te bieden aan de mensen die bij mij in een cirkel terecht komen.

Daar ben ik trots op en het geeft me de kracht om het vroeg of laat weer opnieuw te proberen.

Wat als je als niet-creatieveling naar een Burning Man festival gaat en daar mee een artistiek project opzet ?

Ik ben naar een plaatselijke versie van Burning Man gegaan. Dit festival gaat over expressie, creativiteit, bijdragen, geven, delen.

Je kan alleen komen als je iets bijdraagt waar iedereen wat aan heeft. Enkel een ticket kopen is niet mogelijk.

Ik heb samen met een vriendin een constructie met touwen opgezet met de symboliek dat alles en iedereen uiteindelijk met elkaar in verbinding is. Dat ik mij daar mee in gegooid heb, ook daar ben ik fier op.

En als afsluiting voor dit blog. Ik ben ontzettend trots dat ik veel zekerheden heb durven opgeven om deze reis te kunnen maken. Daar ben ik ontzettend fier op.

En dankbaar, want van de 43 jaar dat ik hier rondloop op deze aardkloot, heb ik me nog nooit zo gelukkig gevoeld als op dit moment !

Ongetwijfeld zullen er zich opnieuw momenten aandienen waarop ik moeilijker overweg kan met de tegenwind op mijn pad.

Maar ik ben van plan op die momenten dit blog nog eens te herlezen.

Opnieuw hoop ik met dit blog ook lezers te inspireren. . Dus ja beste lezers, waar zijn jullie zoal trots op als het over jullie zelf gaat ?

Dat er na het lezen van dit blog een lange lijst mag ontstaan bij ieder van jullie ❤

Gelukkige groet & hartelijke knuffel,

Geert

Balanske

“Ik ben altijd onderweg
Ik leef onrustig en onzeker
Tussen de Liefde en de Leegte”

Stef Bos

Beste lezers,

Na zowat een maandje of 8 op schok te zijn geweest, lijkt dit blog mij een prima aanleiding om eens een balanske op te maken.

Hoe staan de zaken ervoor ?

Doen we er nog eens een maandje of 8 bovenop ?

Pak ik morgen mijne schoofzak om terug te keren naar België ?

Dat soort pertinente vragen, daar dient uw blogger in al zijn wijsheid telke male maar weer een antwoord op te verzinnen.

Dus waarom zouden we daarover niet eens wat meer uitwijden in dit tot dusverre super interessante reisblog vol leuke weetjes, ditjes en datjes ? Precies. Sommigen onder jullie denken misschien dat ik de onderwerpen voor deze blogjes zomaar los uit de pols schudt. Wat inderdaad grotendeels klopt. Maar toch.

Laten we beginnen met de overweging om terug naar België te keren. Om daar dan dag en nacht met mijn mondmasker rond te lopen en 1.000 keer per dag een nieuwe Corona-statistiek door mijn strot geduwd te krijgen. Dat dacht ik niet ! Ik zou wel behoorlijk van het loodje getikt moeten zijn. Hier loop ik hele dagen rond zonder mondmasker en geen kat die er zich een buil aan valt. Geen enkele snuiter hier op het eiland heeft het virus tot dusverre opgelopen.

Gevaarlijke praat is dit. Want als de Corona-pleuris hier morgen uitbreekt en ik hang met mijn uitgemergelde longen aan een beademingsapparaat, zie ik de bui al hangen. Dubbel en dik verdient met die franke muil van hem !

Afin, ik blijf dus hier. Daarmee zou ik dit blog dus normaliter gezien stillekesaan weer kunnen afronden.

Zij het niet dat mijn balanske er in de realiteit iets complexer uitziet.

Om te beginnen en niet in het minst, zijn er meer en meer momenten waarop ik mijn familie en vrienden intens mis.

Nemen we als voorbeeld Quintje, het zoontje van mijn broer. Mijn petekind en in alle objectiviteit, tevens het mooiste kindje van heel de wereld. Een eigenschap die hij, daar hoeven we ook in dit blog niet flauw over te doen, geenszins van zijn papa geërfd heeft.

Welnu, als ik die kleine kornuit zie groeien als kool en voor de cam kusjes zie uitdelen dat het een lieve lust is, dan krijg ik bij wijle weleens een ferme krop in de keel.

Idem dito voor iedereen in mijn familie en de vele goede vrienden die ik zo ontzettend graag zie.

Het leven gaat verder. Ook als Biebie zo nodig een wereldreis wilt maken. Natuurlijk. En zo tikt de klok dus verder en besef ik meer en meer dat ik soms waardevolle momenten van samenzijn mis.

Mijn grootmoeder is gestorven als gevolg van het Corona-virus.

Ik heb afscheid van haar genomen voor ik vertrok en een video mee genomen waarop ze zingt, als een mooie herinnering.

Ik hield rekening met dit scenario voor ik vertrok.

En toch doet het wel veel met me dat ik op zo een moment te ver weg ben om bij mijn familie te zijn. Het doet wel veel met me dat ik Quintje enkel via de cam zie groeien als kool.

Dus toch maar stante pede terug naar België ? Nee, zover ben ik nog niet. Maar het speelt en leeft in mijn hart en zal op een dag mee de balans doen omslaan die me weer naar huis brengt.

Mijn familie van herkomst, mijn Zweethut-familie, mijn Ubuntu-familie, mijn Agape-familie, mijn Allerbeste Vriend en haar familie en veel anderen die een enorme warme plaats in mijn hart hebben.

Een andere oorzaak die de balans af en toe ferm doet kwakkelen, is het feit dat Thailand me ook meer en meer zijn andere gelaat laat zien.

Een gezicht waar ik bij tijde heel verdrietig van word. Zo is er recent beslist om het project van Happy Food on hold te zetten.

Tot dusverre konden we garanderen dat al de middelen die ingezameld werden integraal naar mensen in nood gingen. Sinds kort gaat dat niet meer. Corrupte mensen met macht eisen een deel van de koek op met gevaar voor gevangenis als we daar niet op ingaan. En dit schijnt een vrij normale aangelegenheid te zijn in Thailand en op een eiland als Koh Panghan. Dus stoppen we met onmiddellijke ingang het verzamelen van nieuwe donaties. Daarnaast zijn er Thaise mensen die vinden dat een Thaise persoon meer recht heeft op onze rijst dan een Birmese persoon. Los van wie het het meest in de penarie zit, wat wel degelijk de beslissende factor moet zijn tijdens dit verdeelproces.

En dan beste lezers, schieten woorden mij te kort hoe mijn hart in 1.000 stukken breekt. Dat mensen liever de boel naar de kloten helpen uit persoonlijk winstbejag, dan diegenen te helpen die zwaar te leiden hebben onder financiële moeilijkheden zoals bijvoorbeeld nu met de actuele Covid-situatie.

Het liefst zou ik dan ver weg kruipen in een klein hoekje. Of weg vluchten naar niemandsland waar dit soort gedrag niet aan de orde van de dag is. Maar niemandsland bestaat niet. Overal waar ik naartoe zal reizen zal ik te maken krijgen met dit soort toestanden. In meer of in mindere mate.

Dus ik heb besloten om nog een tijdje te blijven. Verder te zoeken naar het medicijn van mijn reis, vast besloten het te vinden vooraleer ik terug keer. Het onacceptabele leren aanvaarden en ondanks alles met een open hart mijn weg blijven gaan. Zonder te stoppen met het goede te zoeken en te vinden. Want dat is er ook altijd en overal natuurlijk. Zo zijn er ook ontzettend veel helpende Thaise mensen. Ook daarvoor schieten woorden mij tekort. En zo is het op elke plek in de wereld vermoed ik. Dus ik kan naar mijn gevoel niet anders dan leren hoe hierin mijn weg te vinden.

En zodoende zal ik mee blijven zoeken naar een andere manier om de mensen te steunen die het hier moeilijk hebben.

En die manier zal ik ook vinden.

Wellicht op veel kleinere schaal dan het project.

Maar alle beetjes helpen.

Dat zie ik in de ogen van de mensen als ik help waar ik kan en met wat ik kan. En daarbij interesseert het mij geen fuck of ze Birmees, Thais of iets anders zijn. Het zijn mensen voor wie hulp welkom is en niets anders dan dat is belangrijk voor mij.

En ik kan het hier mooi verwoorden. Maar geloof me, het gaat met verdomd veel vallen en opstaan. Gelukkig weet ik dat al de mensen die ik mis op dit moment en die me graag zien, me steunen op dit pad. Zonder dat te bevragen weet ik dat 200 % zeker en dat helpt me enorm !

Last en not least is er nog een reden waarom ik vooralsnog niet vertrek uit Koh Panghan. En dat is dat ik hier een tryout ga doen van wat ik het liefste deed in België. Het begeleiden van groepen en het creëren van cirkels. Een workshop over het belang van familie in de ruime zin van het woord.

Familie als een groep van mensen bij wie we welkom zijn als wie we zijn. En waar de spirit van community heerst, elkaar graag zien en het beste in onszelf en elkaar naar boven halen.

Oefenen in geven, dat even belangrijk is als ontvangen.

Ruimte creëren voor kwetsbaarheid, stilte, plezier, speelsheid, humor, steun, ceremonie, een danske en zo verder.

Ik zal kijken of het aanslaat hier, wat ik niet zeker weet. Maar ik wil het op zijn minst geprobeerd hebben voor ik dit eiland weer verlaat.

Dus helaas pindakaas kom ik nog niet naar huis.

Ik voel dat mijn reisverhaal nog niet rond is.

Wanneer wel, dat zal ik merken als het zover is. Hetzij van binnen uit. Hetzij omdat op 26 sept mijn visum hier in Thailand niet meer verlengd wordt. En tot die tijd blijf ik onderweg, onrustig en onzeker, tussen de Liefde en de Leegte …

Hartelijke groet & vurige hug voor iedereen die wilt,

Geert

In de schaduw van Koh Panghan

“Als je moet kakken, moet je kakken
Dieter De Leus – De Ronde”

Eerwaarde lezers,

Voor wie het nog niet wist, met kakken is het zoals met onze donkere kantjes als mens. Iedereen doet het of heeft ze, maar we hebben het er liefst niet al te vaak over. Al zeker niet en plein public.

Et voilà, ziehier het onderwerp van deze blog. Nee beste, ik ga het niet over kakken hebben. Als wel over de keerzijde van mijn reisavontuur.

Een keerzijde waar ik het niet zo vaak over heb in mijn blogs. De momenten dat ik mezelf hier tegenkom op een confronterende manier. De situaties waarin ik niet zo blij ben met mezelf of alleszins met het gedrag dat ik dan aan de dag leg.

Dit onderwerp werd me op een dienblaadje aangeleverd door een dierbare vriendin. Die me een bericht stuurde, dat vrij vertaald als volgt ging.

“Beste Geert. In je blogs klink je vaak als een vrolijke Frans. Echter, in onze persoonlijke communicatie klink je ook geregeld als een hoopje miserie, een ferme bak ellende oftewel een pessimist van heb ik je daar. Ik wilde het alleen maar even gezegd hebben. Bij deze. Hartelijke groet RB.”

Tja, daar stond ik wel eventjes van te kijken, met mijn grote bakkes vol tanden.

Of niet. Want ik weet natuurlijk dat ze gelijk heeft. En dat is grotendeels een keuze waar ik nog altijd achtersta. Ik heb niet de betrachting om elke keer als blog een therapeutische klachtenbrief te schrijven waar de doorsnee lezer instant depressief van wordt.

Positiviteit en humor vormen een belangrijk medicijn, de dag van vandaag. En die boodschap wil ik ook graag verder blijven uitdragen tijdens het schrijven van mijn blogs.

Waar het hem om gaat is dat ik de vrolijke pen ook deels gebruik om de schone schijn hoog te houden. Om een kant van mezelf en bepaalde aspecten van mijn reis te verbergen waar ik minder fier op ben.

Welnu, vandaag gaan we dat voor de verandering eens anders doen.

Ik heb een belofte gedaan om jullie met dit blog op de hoogte te houden van mijn reis.

Nu valt er weinig te reizen met grenzen die vooralsnog overal potdicht zitten.

Maar ik reis nog steeds binnen in mezelf. Om via mijn reiservaringen bij te leren over wie ik ben als mens en eventueel nog wat bij te sturen waar het mogelijk is. En aldusdanig zo veel mogelijk uit mijn leven te halen als wat er qua potentie in zit. Voor mezelf. Maar ook voor de mensen en de wereld rondom mij heen.

Als ik een aangenamer mens word voor mezelf, word ik dat ook voor mijn omgeving denk ik zo.

Een thema dat me hier geregeld parten speelt is mijn verlangen naar contact en community.

Waar op zich en in gezonde mate niets mis met is. Maar in mijn geval merk ik al reizend hoe groot mijn angst is om alleen te zijn.

Meer bepaald om in een bodemloze eenzaamheid terecht te komen waar ik in verdrink. Soms niet te weten hoe ik de dag moet doorkomen in mijn ééntje. Iets wat ik nog ken uit mijn jongere jaren. Nu is de toestand ondertussen wel anders.

Ik ben beter in staat om contact te maken terwijl ik onderweg ben. Maar de angst is blijkbaar nog niet verdwenen. En zo leer ik hier over mezelf dat ik meer wil gaan vertrouwen. Dat ik het goed kan hebben met mezelf, wat ook zo is als ik de angst laat varen. Dat ik me kan verbinden met de mooie natuurelementen om me heen. Dat het af en toe alleen zijn op mijn reis een dynamisch gegeven is en dat er na een tijd weer fijne mensen op mijn pad zullen komen met wie ik deugddoend contact kan aangaan.

Et bien sur mesdames et messieurs, het wordt nog straffer. Want ik zou het ook nog kunnen hebben over al die keren dat ik hier op mijn reis een fijn contact ervaar, dat waar ik zoveel behoefte aan heb. Om het daarna weer te verbreken. Omdat na een teleurstelling mijn hart op slot gaat en ik een terugtrekkende beweging maak. Niet in staat expressie te geven aan dat wat me dwarszit.

Ik weet niet welk nut dit mechanisme in zich draagt, mijn insziens is er namelijk geen enkel nut. Maar het zit diep verankerd in mijn zijn en ik ben er al ontiegelijk vaak met verloren wat ik eigenlijk net heel graag wil. Verbinding die door dik en dun blijft bestaan. Er werd reeds aan gewerkt in therapieen, workshops en opleidingen allerhande.

Maar door mijn reiservaringen hier stel ik vast dat ik er nog niet ben. Gelukkig ben ik ook koppig en zal ik blijven oefenen in openheid op momenten dat er zich een conflict aandient. En blijven leren over hoe ik ondanks een ruzie open maar ook zacht kan blijven voor mezelf en voor de ander. Zodat bruggen met mensen die ik graag zie en vice versa, niet opgeblazen hoeven te worden en de liefde altijd weer opnieuw een kans krijgt.

De Liefde. Ik geef het niet graag openlijk toe, maar het is eigenlijk het belangrijkste thema in mijn leven. Hoe rijk de ervaringen ook zijn op mijn pad. Ik denk dat ik bereid zou zijn om alles op te geven voor een liefdesrelatie die klopt. Iets waar ik na 42 jaar naar mijn gevoel nog niet al te vaak in de buurt ben geweest.

Als laatste topic voor vandaag en omdat het niet helemaal los staat van voorgaande issues speelt ook geld een aanzienlijke rol tijdens mijn reis als ik het over mijn schaduwkanten wil hebben. Hoe mooi het ook klinkt dat ik in mijn reizen op zoek ben naar het geluk in de eenvoud der dingen. Hoe romantisch het ook klinkt dat ik een fijn leven leid in mijn tentje op het strand. De andere kant die hier bijna dagelijks aan de orde is, gaat over de vraag of ik in staat ben om geld uit te geven zonder dat ik me schuldig voel of dat het pijn doet ? Helaas is het antwoord vaak nee. Er komt niets binnen op dit moment, dat klopt. Maar er staat nog voldoende op de rekening om een hele tijd vooruit te kunnen met de levensstijl die ik hanteer. En mezelf dan toch regelmatig tekort doen door bijvoorbeeld voor de zevendertigste dag op rij een goedkoop noedelsoepje te eten i.p.v. eens een lekker of gezond ander gerechtje te kiezen dat wat meer kost. Soms anderen tekort doen door niet mijn rijkdom te delen met wie me lief is of het nodig heeft.

Ik geef veel hier op gebied van vrijwilligerswerk. Hulp met mijn handen, warmte met mijn hart, vriendelijkheid met mijn gedrag. Maar niet zo vaak iets wat geld kost. Terwijl ik heel veel ontvang van de mensen rondom me heen. Ik ben er zeker niet trots op. Wat maakt dat ik hierin niet kan vertrouwen ? Dat ik ooit weer in staat zal zijn om op een fijne manier geld te verdienen. Dat er voldoende zal terugkomen als ik zelf ook voldoende geef. Wat ik kan doen is er in alle eerlijkheid over schrijven. En hopen dat ik dit nog kan draaien in mijn leven. Ik hoop op een dag alles te kunnen delen wat ik heb. En ik denk dat ik op die dag gelukkiger zal zijn dan ooit tevoren.

Met dit blog trek ik een open kaart over een aantal schaduwkanten die ook bij mijn reis horen als dagelijks onderdeel van mijn bestaan hier. Om een volledig beeld te geven van hoe het hier gaat in Ver-weg-gistan.

Het doet voor mij geen afbreuk aan wat ik schreef in mijn vorige blogs. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor de vele positieve ervaringen tijdens mijn reis. En ook voor het feit dat ik deze schaduwkanten van mezelf hier tegenkom trouwens. Want die kwam ik uiteraard ook vaak tegen in België.

Maar in de omstandigheden van het reizen voel ik meer ruimte om er naar te kijken, ze in eerste instantie te accepteren als onderdeel van wie ik ben en ook waar mogelijk nieuwe stappen te zetten in de richting van hoe ik het liever wil.

Nog steeds gebruik ik in deze context graag een uitdrukking van de noord amerikaanse Lakota Sioux indianen, Wopila ! Zijnde, ik ben een dankbaar mens voor alle ervaringen die ik in mijn leven tegen kom.

Dankbaar voor de vele cadeaus en kansen die ik telkenmale ontvang in mijn leven.

Ook al de shit accepterend in mijn leven, wetend dat deze uitdagingen me in staat stellen om te groeien en sterker te worden als mens.

En ik denk dat ik met dit blog ook wel een bescheiden bijdrage probeer te leveren aan een wereld zonder al te veel onnodige schaamte.

Noch voor onze kak, noch voor onze minder fraaie kantjes die we allemaal wel hebben.

Ik hoop dat het inspireert !

Warme groet & schaamteloze hug voor iedereen die wilt,

Geert

Pacha Mama

“Een dwaas houdt vast aan het pad en raakt zijn weg kwijt. Een wijze verlaat het pad en vindt zijn weg” (Lao Tse)

Hallokes allemaal,

Ik beloofde aan het einde van mijn vorige blog jullie op de hoogte te houden, en hopsakidee, de maand is nog niet gepasseerd en het is al van dattum !

De Alzheimer heeft me nog net niet te pakken en dat ik een Jan-lul-de-behanger zou zijn die zijn beloftes niet na komt, die kamikaze voorzet ga ik jullie niet op een dienblaadje presenteren.

Zodus, waar zitten we ? Juist ja, nog steeds in Koh Panghan.

Waar ik in mijn vorige blog rekening met hield, geschiede. De grenzen rondom Thailand hebben zich gesloten en ik stond voor de keuze om een tijdje te blijven waar ik was, of mijn reis af te breken door terug te keren naar België, zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken me ten stelligste aanraadde. Daar heb ik zo ongeveer een weekje over gewikt en gewogen. Om vervolgens resoluut de knoop door te hakken. Dat is de meest gangbare procedure bij uw blogger. Altijd eerst eventjes twijfelen tot ik zowat een ons weeg.

Maar wat was in deze nu de meest doorslaggevende factor om te blijven ? Dat ik zo bij mezelf dacht:

‘Als dat onnozele virus denkt dat ik als een heuse broekschijter zomaar op de vlucht sla en mijn wereldreis stop zet, dan kan dat Corana dinges maar beter wat anders gaan denken. Want ik blijf hier lekker in Koh Panghan en daarmee basta !’

Nu is dat – onder ons gezegd en gezwegen – wel een beetje eufemistisch uitgedrukt. Immers, er waren ook gegronde twijfels. Geraak ik hier nog weg als het echt uit de klauwen loopt ? Zal er genoeg eten zijn voor iedereen op het eiland als er een strenge lockdown komt ? Zullen wij als Europeanen niet de zwarte Piet toegespeeld krijgen inzake deze Corona toestand ? Etc.

Nu draait de laatste pipo die mij valselijk de zwarte Piet heeft toegespeeld nog steeds een beetje uit zijne center vanwege de verbale oplawaai die ik naderhand en als wederdienst dan weer aan hem heb toegespeeld.

Maar hier ben ik toch maar ferm in de minderheid als witneus en met dat Thaiboksen als plaatselijke specialiteit kijk ik wel een beetje uit vooraleer ik een kritische kanttekening plaats bij de algemene gang van zaken alhier ter plaatse. Bij tijd en wijle is een potje nederigheid wel op zijn plaats. Begrijpt u ?

Enfin soit, dat ik dus toch maar gebleven ben. Enerzijds een stuk door intuïtie en vertrouwen.

Anderzijds omdat de angsthaas in mij me nog niet vaak in situaties gebracht heeft waar ik echt gelukkig van word. Dus ik heb maar geleerd om risico’s te nemen in mijn leven. Soms zit ik naderhand op de blaren. Andere keren brengt het met op mooie plekken waar ik echt graag wil zijn. Zo ook deze keer.

Nu hoor ik de meer kritische lezers onder ons al denken: ‘En het is ook wat een recalcitrant bazeke. Dus als bijna iedereen vertrekt, heeft hij weer juist de neiging om te blijven !’

Dat zou eventueel misschien ook een heel klein beetje meegespeeld kunnen hebben.

Wat deze keuze me tot nu toe gebracht heeft is dat ik hier erg geniet van een leven in alle eenvoud.

Kamperend in een tentje langs het strand.

Dicht bij de natuur en altijd buiten zijnde, iets waar ik altijd van gedroomd heb. Het binnenland bestaat uit jungle waar ik graag in rond trek. Een fantastische omgeving en occasioneel kom je al eens een aap tegen, een slang, een gekko of een ander leuk diertje.

De mensen die hier ook gebleven zijn hebben een wat gelijkaardige inborst waardoor het vaak fijn samenleven is met hen.

Ik heb ook weer twee lieve viervoeters in mijn nieuwe vriendenkring. Kortom, ik voel me hier thuis op deze plek.

En meningen, daar kan van alles over gezegd worden.

Zo ook dat ik ze geregeld heb en dat ze in mijn geval de helft van de tijd verkeerd zijn, dat ze kant noch wal raken, niet al te best gefundeerd zijn en dies meer. Zo dien ik ook terug te komen op mijn mening uit het vorige blog, als dat de vriendelijkheid van de bevolking hier met 99 % naar beneden gekukkeld zou zijn omdat alles alleen maar om geld draait. Dat klopt niet. Nu ik hier 6 weken ben, kan ik zeggen dat ik ook al ongelofelijk veel warme en vriendelijke mensen ben tegen komen op dit eiland.

Gelukkig, want de mensen met een goed hart zijn hier momenteel broodnodig. Ook al zijn er in Koh Panghan geen zieken ten gevolge van dat Corona dinges, er worden wel keiharde mokerslagen uitgedeeld op financieel vlak. De meeste toeristen zijn vertrokken en dat betekent voor veel locals nauwelijks nog inkomsten. Met weinig sociale zekerheid zijn het ontzettend moeilijke tijden voor deze mensen.

De solidariteit is dan weer ongelofelijk groot hier. De bereidheid om elkaar te helpen is hartverwarmend. De initiatieven om gratis eten uit te delen aan zij die het moeilijk hebben schieten als paddestoelen uit de grond. Ze rekenen daarbij niet op de overheid. De Koning verblijft naar het schijnt ergens met 20 prostitués in een luxe hotel in Duitsland, dus die heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan zijn onderdanen die in nood verkeren te helpen. Maar in plaats van daar veel over te zagen tegen elkaar nemen ze het heft in eigen handen. Veel mensen geven en doen wat ze kunnen om elkaar te helpen. Formidabel om te zien !

Ik help zelf mee als vrijwilliger bij Happy Food.

Een organisatie die zich in hoofdzaak inzet voor de 500 mensen uit Myanmar die hier normaal gezien werken en wonen. Zij stonden al onderaan de ladder qua verdiensten. En veel van hen zijn ontslagen nu omdat er geen werk meer is. Ze hebben hier nergens recht op. Solidariteit is vrijwel de enige manier om te overleven. En gelukkig is die er dus ook. Elke dag is er een gratis voedselpakket om de honger te stillen van deze mensen. Sommige vrienden en familie in België hebben opnieuw gesponsord, waardoor ze voor 1500 € hebben gesteund voor deze mensen uit Myanmar. Ook via deze weg een warme dank je wel voor deze hulp !

En zo creëren we met veel geëngageerde mensen hier mee zorg voor elkaar.

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben met deze reis aan het ontdekken waar en hoe ik gelukkig kan zijn als wie ik ben. En daar hoort, eender hoe, het mee zorgen voor elkaar bij. Mooie projecten zoals ik ze hier soms zie en ervaar tijdens mijn reis, zal ik blijven opzoeken.

En zo volgt mijn reis haar eigen weg doorheen de ingrijpende toestanden in de wereld. Deze reis gaat niet zoals ik het gepland had. En toch heb ik heel sterk het gevoel dat ik nog steeds de juiste koers aan het varen ben.

Mijn visum voor Thailand is automatisch en kosteloos verlengd tot eind juli omwille van de uitzonderlijke omstandigheden. Of ik zolang hier zal blijven weet ik niet, maar wellicht lezen jullie het in de volgende blog.

Hartelijke groet voor jullie allemaal!

Geert

Van Noord naar Zuid

“Be kind whenever possible.

It is always possible.”

(Dalai Lama)

Buongiorno allemaal,

Tja, een blog schrijven over mijn reizen in tijden van chaos door het Corona virus, het is me ook wat.

Misschien is het lezen ervan een leuk verzetje voor wie van armoe troef thuis op de bank zit met een sixpack Clara pils omdat de café’s gesloten zijn, en de Jupiler alreeds weg gehamsterd is ?

Ik heb wel te doen met iedereen die betrokken is bij deze situatie en ik wens allen sterkte, vertrouwen en onderlinge steun toe, in deze chaotische tijd.

Dat wenst Bibi ook zichzelf toe trouwens. Want Vietnam heeft zijn grenzen reeds gesloten voor buitenlanders en als de omringende landen van Thailand dat voorbeeld volgen, dan zijn de rapen wel gaar, ook voor ondergetekende. Doch, zover zijn we nog niet, en als het wel zover is, dan zien we wel weer verder. De toekomst, daar hebben we momenteel niet zoveel vat op, dus laat ik mijn licht hier maar eventjes schijnen over de afgelopen etappes op mijn reis.

Om even kort door de bocht te gaan. Tijdens mijn reizen ken ik onwaarschijnlijke hoogtepunten, als ook steeds terugkomende dieptepunten.

Om er zomaar eventjes twee los uit de pols te schudden.

Tijdens mijn trektocht in Hsipaw/Myanmar vertelde onze gids dat het conflict tussen het regeringsleger en de lokale bevolkinglegers nog niet meteen zal opgelost zijn. China steunt de lokale troepen door wapens te leveren in ruil voor gunstige prijzen voor teak-hout, maïs en buffels. De Russen steunen het regeringsleger met wapens in ruil voor gunstige prijzen voor diamant. En zodus hebben beide grootmachten er alle belang bij dat het conflict nog zolang mogelijk blijft duren, want dat spijst de kas. Van dat soort verhalen zinkt de moed en het geloof in de mensheid me waarlijk en diep in de schoenen.

Op een andere dag dans ik temidden van honderden mensen van allerlei slag. Die zonder drugs en alcohol en met veel respect voor elkaar 200 % van zichzelf geven in het dansen, plezier hebben en speels zijn. Op die momenten geloof ik echt dat er meer dan voldoende liefde onder de mensen is om alle uitdagingen ter wereld aan te kunnen!

Je merkt het, de wind kan wel eens van richting veranderen, wat betreft mijn gemoedstoestand tijdens dit avontuur.

Maar voor de liefhebbers van structuur onder ons, zal ik eens overlopen hoe ik hier op mijn paradijselijke eilandje, Kho Phangan genaamd, ben beland.

Welnu, in Hsipaw heb ik heel erg genoten van de natuur door nog eens opnieuw een trekking te doen.

Heel mooi landschap, fantastische gids, fijne groep, …

De derde trekking die ik deed en opnieuw enorm veel voldoening zoals voorheen.

Daarna was het de bus op voor 21 uur richting Thailand.

Je moet er wat voor over hebben, als je het vliegtuig wil vermijden 😊

In Mae Sot / Thailand aangekomen heb ik een goedkope privé kamer gevonden en voor mezelf besloten een tijdje rust te nemen.

Zelfzorg na een intense periode van slapen in slaapzalen.

Ik ontmoette een fijne vrouw uit Frankrijk en aardige man uit Lithouwen. We hadden het goed samen. We deden zowel onze eigen dingen als dat we geregeld samen op pad waren. Een fijne combi ! Heel fijn was het gezamenlijke stoombad met de local people in een nabijgelegen Boedhistische tempel.

Vanuit Mae Sot ben ik naar Umphang gereisd. Met de scooter langs wondermooie wegen die door de bergen slingerden. De tocht naar daar was al een topattractie op zich!

Aldaar heb ik opnieuw gewandeld, dit keer zonder gids. Me, myself and I. Hier komen heel weinig toeristen. Een tijd van op mezelf zijn. Ook broodnodig op een reis als deze.

Eens mijn scooter binnen geleverd in Mae Sot, vertrok ik al liftend naar Ayutaya. Een oude stad met veel tempels. Na 5 min werd ik meegenomen door een gastvrij gezin. In één trok door 500 km naar mijn bestemming.

Boem patat en er los op ! Het lot was mij weeral gunstig gezind. Bovendien mocht ik voor het eten mee aanschuiven bij de familie en overnachten in de Moskee ter plaatse.  Echt heel bijzonder en toen ik ging slapen dacht ik bij mezelf: “Wat fantastisch dat ik dit allemaal nog mag meemaken !”

Ongelooflijk hoe ik hier gastvrije en behulpzame mensen blijf tegen komen op mijn pad.

Ik ontmoette in Ayutaya ook een straatmuzikant die zijn liederen ten berde bracht alsof hij Bono himself was. Hij ontving me met een kop thee en met een glunderende glimlach speelde hij zijn songs voor zijn éénkoppige publiek. De magere opkomst kon de pret geenszins drukken 😊

Van Ayutaya ging het naar Bangkok voor een administratieve tussenstop en als doorgang naar het Zuiden van Thailand.

Ook in Bangkok ontstond er een mooie vriendschap. Ik ontmoette er een doofstomme man die vriendelijker dan vriendelijk was en we ontmoette elkaar altijd met een enthousiasme van heb ik je daar.

Je ziet de bui al hangen, mijn hoogtepunt in een wereldstad als Bangkok 😊

Vanuit Bangkok ben ik naar het Zuiden van Thailand getrokken. Ik wilde het eerst niet doen, vanwege te toeristisch. Echter, zowel de intense hitte als een zekere nieuwsgierigheid hebben me toch naar Kho Phangan gedreven.

En inderdaad, blauwe zeeën en hagelwitte Bounty-stranden.

En inderdaad, in velden noch wegen een hartelijke local te bespeuren.

Het toerisme heeft geld hier tot prioriteit gemaakt waardoor de hartelijkheid met 99 % naar beneden is gekukkeld in vergelijking met mijn voorgaande ervaringen.

Ik geniet echter wel van de verkoeling in de zee en het snorkelen. Onder water en tussen de kleurrijke vissen voel ik me heerlijk thuis. Van het gedoe rondom virussen en geld is dan even niets te merken. Een droomwereld waar ik graag in vertoef.

Ik sta hier met mijn tentje langs het strand. Ik denk dat voor het eerst in mijn leven er echt op me neer gekeken wordt en dat laten mensen me ook merken. Ik ben hier niet welkom omdat ik weinig geld oplever. Ik ben voldoende gezegend om verder te trekken naar plekken waar het weer anders is.

Mijn gedachten gaan bij deze ervaring vaak uit naar mensen die om welke reden dan ook buiten gesloten worden en nergens welkom zijn. Dit gevoel snijdt door het hart en ziel van uw blogger.

Gelukkig zijn er wel mede kampeerders met wie het erg fijn vertoeven is. We delen veel met elkaar. Lekker fruit, vriendschap, waardering en geregeld een potje schaken met zicht op zee. Dus in deze toch ook veel redenen om dankbaar te zijn 😊

Hoe het nu verder zal gaan op mijn reis, wordt mee bepaald door de wereldwijde maatregelen rondom het Corona virus.

Ik houd jullie verder op de hoogte.

Warme en hartelijke groet,

Geert

Inspiratie pur sang

“Don’t complain about the darkness, light a candle”

(Chinees gezegde)

Dag jonge en minder jonge lui,

Ik zeg het jullie eerlijk, deze keer zal ik minder kort van stof zijn.

Simpelweg omdat ik veel te vertellen heb, meer moeten jullie er niet achter zoeken.

Soms kan het leven heel eenvoudig zijn. En bovendien, verandering van spijs doet eten. Elke keer een kort blogje, dat is me ook wat.

Bovendien is dit voor uw blogger een bijzondere editie, want het is geschreven op de trein. Zoals jullie wel of niet weten, heb ik mijn machinistenpet zo een tweetal jaar geleden aan de haak gehangen. Ik werkte niet graag voor de NMBS als organisatie. Maar het rijden vond ik doorgaans wel leuk. Altijd onderweg van hier naar daar, een aangename bezigheid voor mijn rusteloze ziel. Daarom is het fijn weer eens op de trein te vertoeven en van hieruit te bloggen.

Ik hoop voor de andere treinofielen onder ons dat ook Mevrouw Sophie Dutordoir met guitige oogjes mijn blog leest. Want ik betaal voor mijn treinrit van Mandalay naar Hsipaw, toch algauw een slordige 12 uur sporen, 4.000 kyat. Dat is los uit de pols omgerekend ongeveer 1,33€. Misschien weet ons Sophieke zich qua prijszetting geïnspireerd na het verschijnen van mijn blog?

De prijs is overigens inclusief een levensverzekering, die ik, gezien de staat van het spoorwegmateriaal -en personeel hier ter plaatse, wel nuttig acht 😊

Maar goed, een reisblog dient over reizen te gaan, dus laten we de koe maar weer eens stilletjes aan bij haar horens vatten.

Vanuit Hpa-An ben ik in Rangoon (Yangon) terecht gekomen. Dit is de voormalige hoofdstad van Myanmar, alwaar ik op mijn gemakje wat rond gedwaald heb, te voet en per velo. De belangrijkste toeristische trekpleisters heb ik opnieuw aan mij laten voorbij gaan. Ik heb er wel veel rond gekeken naar het leven van alledag. En ik werd er een eerste keer geïnspireerd door positiviteit in moeilijke omstandigheden. Myanmar en een grote stad als Rangoon toonde me meer armoede dan ik in Thailand gewend was. En dat vind ik altijd pijnlijk om te zien.

Maar op een voetgangersbrug zat altijd een jongeman zonder benen die een manier had gevonden om zich zonder rolstoel maar steeds met een glimlach op zijn gezicht te verplaatsen. Hij hield er met een borsteltje de trappen proper. Ongelofelijk mooi vond ik dat om te zien. Elke avond zocht ik hem op om wat van mijn geld en waardering te delen met hem.

En dit verhaal is meteen de aanzet naar mijn verblijf als vrijwilliger in het ThaWarBa centrum, 20 km ten Zuiden van Rangoon.

Bij mijn aankomst aldaar had ik meteen zin om weer terug naar huis te keren. Wat een beetje lastig is, daar ik momenteel geen huis heb. Laten we het erop houden dat de omstandigheden er niet van de poes waren. Het was niet meteen de Hilton waar ik terecht kwam zeg maar. Grote slaapzalen, hygiënisch ver onder het niveau van wat ik ‘normaal’ acht, chaotisch door een komen en gaan vanuit alle windrichtingen. De vleermuizen vlogen vrolijk op en neer door de slaapkamer. Net zoals mijnheer luis en mevrouw bedwants het er best naar hun zin zouden kunnen hebben vreesde ik toch wel zo een klein beetje. Doch, rustig de zaak eens verder afwachten, dacht ik zo bij mezelf. Gaan lopen van wat ik lastig vind, daar heb ik morgen ook nog tijd voor. Zodoende volgde ik er een rondleiding doorheen het centrum. En bij het zien van de niet al te florissante omstandigheden waarin de mensen daar leven en in het ziekenhuis liggen dacht ik wederom: ‘Dit trek ik echt niet’.

Toch ben ik gebleven. En eerlijk is eerlijk, in het begin was het echt overleven. Slapeloze nachten, wat taakjes doen om de dag door te komen en de eerste twee avonden overwoog ik om de volgende dag alsnog weer te vertrekken.

Echter, uiteindelijk ben ik twee weken gebleven. De omslag kwam er door te zien hoe die mensen in staat zijn om ondanks de moeilijke omstandigheden positief te blijven en bereid zijn om elkaar te helpen. Dat is ook het levensmotto van de monnik die dit gebeuren gestart is. Alle dagen mediteren zodat je mindset positief blijft en elkaar voor de rest heel veel helpen. Met plezier doen wat nodig is voor het geheel in plaats van enkel en alleen je eigen hachje te redden. En daar ook echt voldoening uit halen. Het was voor mij echt bijzonder om te zien wat een resultaat dat geeft. Het werkt gewoon daar. Elke dag wordt er eten bereid, een slaapplek voorzien en medische opvang gecreëerd voor een 900-tal mensen. Zonder subsidies. Het onmogelijke wordt daar elke dag opnieuw gerealiseerd. Door dat te zien en er onderdeel van te worden ging ik me er meer en meer thuis voelen. Ik heb er geholpen door mee eten te verzamelen in straten en op markten, Engelse les te geven aan kinderen, mee te bouwen aan een nieuwe locatie, mee te koken voor de vrijwilligersploeg, de 200 zwerfhonden die er leefden mee te verzorgen, etc. Bepaalde taken, in de medische en verzorgende hoek, vond ik te confronterend en heb ik gelaten voor zij die het zagen zitten om dat op zich te nemen. En wat heb ik veel respect voor zij die dat doen ! Elke avond werd er een schema ingevuld met elkaar en elke keer raakten alle taken ook grosso modo ingevuld met de vrijwilligers die er waren.

Mijn familie heeft het project financieel gesteund. Als er nog mensen zijn die dat graag zouden willen doen, kunnen ze het mij laten weten. Ik zorg dat het geld daar terecht komt en garandeer dat het gebruikt wordt waarvoor het dient, voor de hulpbehoevende mensen die er terecht komen. Meer info vind je hier: http://www.thabarwa.org.

Ook al ging ik me er meer en meer thuis voelen. Soms raakten de dingen me soms ook pijnlijk tot in het diepste van mijn ziel.

Zo was er Bam Bam, een kleine jongen die door zijn moeder was achter gelaten in het centrum. Wellicht omdat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.

Hoe leg je dat in hemelsnaam uit?

Gelukkig werd hij er met liefde opgevangen door de vrijwilligers en kreeg hij een slaapplek in het centrum. Maar de schade was voor mij toch al pijnlijk zichtbaar in zijn gedrag.

Liefst zou je zo een jongen dan mee in je rugzak steken en hem de liefde geven die hij verdient, maar zo werkt het niet. In de toekomst zal hij er wellicht opgevoed worden door de monniken en er zelf ook één worden. Een weg van leren aanvaarden van wat eigenlijk niet te vatten is.

Er waren ook heel fijne taferelen die ik mocht gadeslaan tijdens mijn verblijf in het ThaWarBa centrum.

Zo was er Titto, een jongen met een verstandelijke handicap, die er grenzeloos plezier in had mee te koken, de afwas te doen en graag knuffelde dat het een lieve lust was om te zien. Voeding voor mijn ziel.

‘s Avonds zat ik graag buiten op een trap.

Om op mijn gemakje te verwerken wat ik tijdens de dag zoal mee gemaakt had. Daar zat ik dan tussen een aantal straathonden en ik werd er na een tijd onderdeel van de roedel. Een fijn gevoel en tevens compensatie voor het feit dat ik daar onder mensen wat meer tijd voor nodig heb.

Dit schatje kwam geregeld bij me liggen, en ik durf te gewagen van een zekere vriendschap tussen uw blogger en dit vinnige beestje.

Na twee weken heb ik afscheid kunnen nemen met een goed gevoel. Ik liep nergens meer van weg.

Ik heb er tijdens die twee weken het beste van mezelf gegeven en me enorm laten raken door wat ik allemaal gezien heb. Ik weet zeker dat ik deze ervaring levenslang bij me zal dragen.

Dat deze herinnering me zal blijven inspireren om minder te klagen en meer te helpen daar waar ik kan.

En dat dat voldoende is om samen met gelijkgestemden het onmogelijke mogelijk te maken.

Zodoende ben ik van Rangoon naar Bagan getrokken, een oude stad in het centrum van Myanmar. Om er te genieten van de 2.000 oude tempels en de prachtige zons op -en ondergangen.

En nu ben ik dus onderweg naar Hsipaw, een mooie plek in de natuur via een spoorlijn die één van de mooiste van de wereld blijkt te zijn.

De uitzichten zijn fenomenaal! Eens aangekomen ga ik me een paar dagen onderdompelen in de rust en het mooie landschap.

Na deze trip moet ik jammer genoeg Myanmar weer verlaten omdat mijn visum verstrijkt.

Maar ik weet zeker dat ik hier nog zal terugkomen.

Ik ga van hieruit opnieuw naar Thailand, waar mijn visum nog 2 maanden geldig is.

Wat ik er precies ga doen weet ik nog niet.

“Day by day” zal dat wel duidelijk worden.

En bij wijze van afsluiting stuur ik naar iedereen aan het thuisfront een tevreden en hulpvaardige groet!

Geert

Minglaba

“Babe, I am dying to be born again. Bear’s Den, Broken Parable”

Eerwaarde lezers,

Deze keer zal ik kort van stof zijn. Niet omdat ik weinig te vertellen heb. Als wel omdat ik met een technisch euvel opgezadeld zit.

Uw blogger zijn laptop is naar de filistijnen geholpen. Hij riekt wel fris naar shampoo met munt nu, maar er een blogje met uit de vingers tokkelen, dat zit er de komende tijd even niet in.

Echter, geen paniek, met mijn goede oude Samsung J5 zal ik bij deze een beknopte verslagje neerschrijven, dewelke mijn oudere broer op WordPress zal plaatsen voor mij. Een jongere broer heb ik niet, dus daar kan ik het moeilijk aan vragen. Gelukkig is die oudere broer van mij de kwaadste nog niet. Als ik beweer dat hij het hart op de juiste plek heeft, ben ik geenszins een Pinokkio van heb ik je daar.

Om het maar even meteen op de man af te zeggen: het gaat hier waarlijk goed met me. Mijn ervaringen hier blijven heel bijzonder en deugddoend. De confrontaties met mezelve en het leven zoals het is zijn er ook nog steeds, maar de balans slaat ruimschoots door naar het positieve.

Hoe dat zo komt, illustreer ik u graag met een handvol voorbeelden. Veel geblaat, maar weinig wol, vermijd ik graag voor zover dat binnen mijn bescheiden mogelijkheden ligt.

Bij mijn aankomst in Mae Sariang voelde ik me wat verloren. Ik voelde me heel erg thuis in Mae Chaem en dan voelt het toch weer als opnieuw moeten beginnen als ik in een nieuwe stad aankom. Onbekend, alleen, niet goed wetende waar ik zoeken moet wat voor mij zo belangrijk is. Hartverwarmende contacten met mens en natuur.

In die gemoedstoestand rond dwalend in de stad zag ik een moskee waar de mensen aan het bidden waren. Ik besloot daar van op een afstandje te gaan kijken. Ik betrapte me op een vaag gevoel van angst die het tafereel bij me opriep. Ik weiger te geloven dat elke moslim het slecht met me voor heeft. En toch, hoe erg ik dat ook vind, was er iets wat een onbehagelijk gevoel bij me opriep. Ik besloot echter toch te blijven. Op een gegeven nodigde een oude man me uit om hem te vergezellen. Hij vertelde me dat hij gelooft dat alle nationaliteiten en religies gelijk zijn en dat het er voor hem om gaat hoe we daarin met elkaar kunnen samenleven in plaats van oorlog te voeren. Dat soort ontmoetingen verwarmt mijn hart op een ongelofelijke wijze. Het gaat niet om de religie, als wel om de oprechte goedheid die ik ervaar op dat moment en waar ik, ondanks mijn twijfels soms, toch in wil blijven geloven. En ik voelde me meteen al heel wat meer thuis op deze plek.

En ja, je mag je blogger van mij gerust een naïeve oelewapper vinden, er is immers ook veel geweld omwille van religies en andere zaken.

Dat doet me verdriet en pijn.

Deze ervaringen gebruik ik dan toch maar mooi om balans te creëren en te leren accepteren dat wat voor mij niet acceptabel is in de wereld. Ik heb simpelweg geen keus.

Vanuit Mae Sariang ging het richting Mae Sot. Ik heb tussen deze twee steden geslapen op campings in Nationale Parken. Met een Poolse reizigster die me gastvrij een slaapplek in haar tentje aanbood. De natuur die zich van haar schoonste kant liet zien, fijne gesprekken, veel oefeningen in samenzijn, prachtige zonsondergangen, veel overvloed en generositeit, deugddoende rust … Het was een nieuwe manier van overnachten tot nu toe op mijn reis. En wat voor één! Het beviel me, maar niet met mate 😊

In Mae Sot, waar ik de grens over kon steken naar Myanmar, was het opnieuw een tijd van afscheid nemen en los laten. Van Thailand met zijn munt, gewoontes, taal en eten.

Van mijn Poolse reisgenote en dat wat we samen gedeeld hadden de korte tijd dat we heel intens samen leefden.

Van de eerste twee maanden die ik nu reeds onderweg ben.

Na veel vijven en zessen, paspoortcontroles en een ritje van 135 km met de plaatselijke Louis Hamilton ben ik in de Birmeese stad Hpa-An aangekomen.

Bij een eerste wandeling kwam ik samen met een Nederlandse reisgenote in een arme wijk terecht. De gastvrijheid en hartelijkheid waren omgekeerd evenredig met de financiële draagkracht van deze mensen. Alle mingelaba’s (=Birmees voor goeiedag) komen één voor één terug met een stralende glimlach die me zonder meer deugd doen. Ik vermoed dat ik hier ook heel graag zal zijn en me vaak thuis zal voelen. Ik hou jullie graag op de hoogte!

Van hieruit zal ik dan naar Yangon/Rangoon reizen. Om me aan te melden voor een vrijwilligersproject.

Niet geheel zonder wat angstzweet onder de oksels. Want ik vermoed dat oog in oog komen te staan met de rauwe ellende die zich hier ook afspeelt niet van de poes zal zijn.

Maar ik wil het zien en ook leren hoe ik een bescheiden bijdrage kan leveren aan zij die het veel minder goed hebben dan ikzelf. Het zal me ook veel geven dat ik hierin iets kan betekenen met wat ik kan en als wie ik ben.

Nu ben ik van nature helaas niet gezegend met een beeld van mezelf dat ik veel kan waar anderen iets aan hebben. Maar wat het hart op de goede plek betreft, lijk ik gelukkig nogal op mijn broer, en dat neem ik graag mee naar dit project: http://www.thabarwa.org.

Ik hoop dat ik er kan doen wat ik in weze het liefste doe in mijn leven en dat is mensen graag zien, vooral diegenen voor wie dit niet zo evident is.

Tot dusverre een deel van mijn ervaringen en een blik op de nabije toekomst.

Vanuit de 33°C hier stuur ik graag een hartverwarmende hug naar iedereen in de Lage Landen die er behoefte aan heeft !

Geert

Kop-koon kap

Geachte lezers,

Waar waren we alweer gebleven ?

Juist, al liftend zou ik verder trekken vanuit Mae Hong Son naar verre en onbestemde oorden …

Echter, eerst ben ik even terug naar Pai gegaan om Nieuwjaar te vieren met opnieuw een Ecstatic Dancke.

Dat was deugddoend voor uw blogger zijn lichaam, mind en sociale contacten.  Voor wie bij deze denkt dat ik reeds op jeugdige leeftijd met mijn bovenkamer naar beneden van de trap ben gekukkeld en een tijdje ben blijven botsen , heb ik bij deze een ondersteunend nieuwtje:

“Extatische dans bestaat al duizenden jaren en je vindt het overal in de wereld. Dat is niet toevallig. Mensen hebben volgens filosoof Jules Evans een diepe behoefte om af en toe buiten zichzelf te treden. Dans is daarvoor het ideale middel“

(Bron = https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/12/5-redenen-om-meer-te-dansen/)

Ah ha!  Bij tijden doet het mij weleens deugd dat mijn eigen ervaringen ook nog eens bevestigd wordt door de voltallige VRT-redactie 🙂

Bij aanvang van het nieuwe jaar ben ik dan wel degelijk fris en fruitig verder gegaan waar ik eerder gestopt was.  Via Mae Hong Song naar Khun Yuang om uiteindelijk in Mae Chaem te belanden.

Het idee om te liften was geen mis idee, al zeg ik het zelf.  Sterker nog, naderhand bleek het de beste beslissing die ik had kunnen nemen op logistiek gebied.  Nog geen enkele keer heb ik gedacht: ‘Pot vol pillepap, nu ben ik lelijk in de aap gelogeerd met dat stom plan van me om te gaan liften!’.

Dat heeft te maken met de ongelofelijk gastvrije en hartelijke houding van veel Thaise mensen tegenover mij.  Ik benoem het opnieuw omdat het me in deze kwestie ook opnieuw raakt en deugd doet.

Mensen stoppen soms om te zeggen dat ze een andere richting uitgaan, maar me wel veel geluk toewensen met het vinden van een lift.  Super toch !  En ik heb nog geen enkele keer echt lang moeten wachten, altijd stopt er wel iemand die behulpzaam is en me een stukje meeneemt richting mijn bestemming.

Eén keertje zaten ze al met zes in de auto.  Iedereen schoof een beetje dichter bij elkaar, grootmoe nam een rugzak op haar schoot, de kleindochter ging achterin liggen en weg waren we met zijn zevenen in een auto die zeker Antwerpen niet meer binnen mag!

Ik heb zeker tien keer mijn dank betuigd voor dit genereuze gebaar van alle inzittenden.  Het was heel erg fijn om samen met hen onderweg te zijn.

Hartelijk, humoristisch, eten delend, ervaringen uitwisselend, google translate gebruikend.  Sindsdien ben ik blijven liften en elke keer waren het ervaringen waar ik blij van werd.  Soms kom ik ook in de laadbak terecht, alwaar ik van het mooie uitzicht geniet !

In Mae Chaem aangekomen was het even opnieuw zoeken naar mijn plekje.  Nieuwe guesthouse, hogere temperaturen, minder toeristisch en dus ook weinig mensen die Engels praten.  Desalniettemin werd ik op mijn eerste avond daar al uitgenodigd door een gezin om met hen nog eens Nieuwjaar te vieren, zoete aardappelen te eten en whisky achterover te kantelen.

Dit alles om het jaar vlotjes uit de startblokken te laten schieten zeg maar!

De whisky heb ik gelaten voor wat het was, de zoete patatten en het gastvrije gezelschap heb ik lekker naar binnen gesmikkeld.

Als gast aan de rijk gevulde tafel gezeten merkte ik echter ook op hoe ik mijn familie en vrienden miste.  Om niet ook bij hen aan tafel te zitten, in de buurt te zijn of een dikke knuffel te kunnen geven tijdens de voorbije zes weken dat ik reeds onderweg ben.  Dit besef drong mijn bewustzijn binnen met tranen in de ogen.  Zowel omwille van het gemis als omwille van de dankbaarheid.  Dat ik thuis zo een rijk netwerk om me heen heb en dat er zoveel mensen zijn om te missen en van te houden.

En ik wenste daar ter plekke dat iedereen die verwanten mist, aan een tafel en in een gezelschap uitgenodigd zou worden om mee aan te schuiven.  Wildvreemden die me spontaan vroegen erbij te komen zitten en lieten voelen dat ik welkom was.  Volgens mijn bescheiden mening hartverwarmend en deugddoend voor heel wat mensen die de eenzaamheid van dichterbij kennen dan hun lief is.  En de oogjes van uw blogger werden nog een streepje vochtiger.

Mae betekent volgens de uitbater van mijn hostel, een zeer sympathieke jongemanskerel trouwens, moeder.  En het staat voor respect voor zij die ons het leven heeft gegeven.  Vaak een nogal ver van mijn bed show in onze westerse cultuur geloof ik.  Maar niet zo gek dat juist hier dat voorvoegsel vaak gebruikt wordt voor veel steden.  De stad en de gemeenschap die mee zorg draagt voor zij die er zijn.

En natuurlijk voer ik tijdens mijn reis eveneens gesprekken met Thaise mensen die me vertellen dat het hier ten huize ook niet allemaal pees en vree is …  Dat niet iedereen zo lief is voor elkaar in Thailand, dat ik als buitenlander soms een meer bevoorrechte behandeling krijg, er ook veel corruptie is en onvrede over de politieke gang van zaken.  Het is goed om dit ook mee te nemen in mijn verhaal, zonder het afbreuk te laten doen aan de deugdzaamheid van mijn eigen ervaringen hier ter plekke.

Enfin, dit alles in acht genomen, ben ik een paar nachten in Mae Chaem gebleven omdat ik graag mijn tijd neem om de plek goed te leren kennen.  Dat zit hem bij mij niet zozeer in het bezoeken van de toeristische trekpleisters.  Als wel in het ronddwalen in de buurt en de parels ontdekken in het leven van alle dag.  Zo speel ik hier elke avond voetbal met vier weeskinderen en een monnik die de zorg voor hen op zich neemt.

Deze toevallige ontmoetingen vind ik gek genoeg niet terug op Tripadvasor 🙂

Toch zijn het de momenten waarop ik echte rijkdom verzamel op mijn reis.  Ook al heeft de monnik me in het heetst van de strijd al eens onderuit geschoffeld dat een rood kaartje niet echt overdreven was geweest!

Onder ons gezegd en gezwegen denk ik dat bidden hem beter afgaat dan een balletje doelgericht en vakkundig in de winkelhaak te lepelen.  Maar aan enthousiasme geen gebrek in ons groepke en het is echt lachen, gieren en brullen tijdens deze ontmoetingen.  Zowel voor die gastjes als voor de monnik en mezelf.

Ik heb die gastjes al in mijn hart gesloten en ik weet dat ik dat gevoel meeneem naar mijn volgende bestemming, ondanks dat ik ze ook zal missen als ik weer opnieuw onderweg ben.

En de andere verborgen paradijsjes blijf ik vaak terugvinden als ik hele dagen in de natuur vertoef.  Achter elke bocht kan een overweldigende waterval, een adembenemend uitzicht of een prachtige rood gekleurde zonsondergang verschijnen.  Ik aanschouw het elke keer met verwondering en in dankbaarheid!

Tot dusverre de gang van zaken hier in het verre en mooie Thailand.

Langzaam maar zeker beweeg ik verder richting de grensovergang van Thailand naar Myanmar.

Want tegen uiterlijk 24 januari word ik vriendelijk, of minder vriendelijk, verzocht om mijn biezen hier te pakken en het land te verlaten.  Maar daarover later weer meer in een nieuw blogje.

Chock dee, oftewel het allerbeste toegewenst voor iedereen en graag tot een volgende keer,

Geert

Onbeschaamd

“Who needs a heart when a heart can be broken”

(Tina Turner)

Beste lezers,

Gezeten in een hostel in Mae Hong Son, kies ik ervoor om blog-gewijs even een persoonlijke kaart te trekken. 

Het Noord-Amerikaanse Lakota-volk schijnt geen woord te kennen voor schaamte, omdat dat simpelweg niet aan de orde is in hun cultuur.

Toen ik dat vertelde aan een vriendin vermoedde ze dat daar veel onheil van zou komen bij ons in het Westen.

Omdat schaamte volgens haar het menselijke ras op het juiste spoor houdt.

Daar dacht ik zo een beetje het mijne over. Want ja, mijn mond is tijdens het bloggen nu éénmaal iets groter dan tijdens de realtime communicatie met mijn medemensen. Dan durf ik mijne kak wel eens in te houden, zoals iemand uit mijn zeer dichte vriendenkring het wel eens plastisch placht uit te drukken.

Ik zou het prachtig vinden, dacht ik zo bij mezelve, als niemand zich zou hoeven te schamen over wie die is en wat die voelt of doet. Met dien verstande dat we vanuit mooie en gedeelde waarden, waar we volledig achter staan, dingen doen of laten in ons leven en samenleven met anderen.

Zodus, even met de billetjes bloot. Ik heb vijf dagen rond getrokken met een heel fijne Cubaanse vrouw. Ik voelde meer dan vriendschap voor haar, om niet te zeggen dat ik tot over mijn dikke flaporen verliefd werd!

Zij vond mij ook wel een leuke gozer maar meer was er niet en ze besloot dan ook een andere weg in te slaan, die niet de mijne of de onze was. En dat deed pijn. Verdomd veel pijn. Want dat had ik wel eventjes heel graag anders gewild. Ik ken de visie dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor ons eigen geluk, en ik onderstreep die onafhankelijke levenshouding ook maar al te graag. En dat gaat me dan het beste af als ik me helemaal in mijn nopjes voel of als het een ander betreft. Maar op een moment als dit mocht die visie eventjes gestoken worden daar ze het zonlicht niet ziet.

En ja, zelfs op 42-jarige leeftijd kan een voorval als dit me helemaal onderuit halen. Wat de pijn dan doorgaans met me doet is dat ik heel negatief word.

En daar zit de groei die ik vaststel bij mezelf. Die fase laat ik niet zo lang meer toe als vroeger. Want deze teleurstelling is mij uiteraard niet geheel onbekend. Ik ben opnieuw in mijn positiviteit gaan staan en heb me gefocust op datgene waar ik nog steeds dankbaar voor ben op dit moment en waar ik verder naartoe wil met mijn reis.

Dit medicijn werkte wonderbaarlijk goed. Beter dan instant een aantal hectoliters bier achter de kiezen te trekken, mij in vroegere tijden helaas ook niet geheel onbekend!

Ik heb per scooter een aantal ontzettend mooie tochten gemaakt in de buurt van Mae Hong Son en over de grens met Myanmar. De natuur in het Noorwesten van Thailand is adembenemend mooi! Ik ben tijdens mijn tochten vaak tussen de lokale bevolking en dat doet me erg goed.

De gastvrijheid en hartelijkheid hier zijn van een voor mij ongekend hoog niveau. Zo heb ik heb samen met een oude vrouw een gebed gedaan.

Ze kende mij van haar noch pluim, nodigde me uit bij haar thuis en samen hebben we elkaar het allerbeste toegewenst in het leven, zij op haar manier ik op de mijne.

Ik verstond haar niet en zij mij niet, en toch was het duidelijk hoeveel goedheid en warmte in haar woorden vervat zaten.

Dit soort dingen zijn het die voor mij het reizen echt bijzonder maken. Dit is waarvoor ik het doe !

Ik heb ook wat vooruitgekeken en beslist dat ik een tijdje al liftend wil verder trekken. Ik zal wel zien hoe het gaat en waar ik uiteindelijk uitkom. En zo gaat het al sinds langere tijd in mijn leven. De behoefte om van de begaanbare wegen af te wijken en op mijn eigenzinnige manier te zoeken naar de bijzonderheid van wat ongewoon is.

Wat bij tijden wel eens onzekerheid kan opleveren voor mezelf en mijn omgeving.

En toch wil ik op geen andere manier dan dit mijn leven leiden.

Zelfs als ik op mijn oude dag onder een brug eindig, en geloof me, die gedachte spookt vaker door mijn hoofd dan me lief is sinds ik ontslag heb genomen bij de NMBS.

Dan nog zal ik rijk aan mooie herinneringen en trots op de keuzes die ik gemaakt heb ten onder gaan. Dat kan ik hier tijdens mijn reis duidelijker voelen dan ooit tevoren!

En op die manier is mijn reis toch vooral een reis naar binnen in mezelf.

Naar wie ik in essentie ben en graag wil zijn.

Af en toe stevig met mijne voorgevel tegen de grond kletsend en een hart dat radeloos is, om daarna weer recht te klauteren en verder te gaan …

Wordt wellicht vervolgd 🙂

En zo wens ik vanuit het verre Thailand iedereen fijne en verbindende feestdagen toe en dat 2020 een fantastisch jaar mag worden voor alles en iedereen!

Met avontuurlijke groeten,

Geert

Return to simple

“You think you have to want
More than you need
Until you have it all you won’t be free”

Eddie Vedder 

Beste lezers,

Goed en wel gezind,  gekleed in mijn Marcelleke, begin ik hier aan de tweede blog over mijn avonturen en strapatsen in het verre Azië.

Ik schijn mij momenteel in het winterseizoen te bevinden en je gelooft het of niet, maar sommige Thaise rakkers lopen hier rond met heuse oorverwarmers op, bij een zonnetje van om en bij de 29 graden Celsius !

Als ik daar een opmerking over dorst te maken, blijven ze bij hoog en laag beweren dat het een extreem koude winter is dit jaar 🙂

Of dit blog veel gaat verschillen van het vorige dat moeten jullie nog maar even afwachten me dunkt.  De beer kent immers vele verhalen, doch ze gaan allemaal over honing.  Aldus Iemand uit mijn heel dichte vriendenkring.

Wie op een gedetailleerde beschrijving zit te wachten van allerlei tempels, watervallen, Thaise gerechtjes, etc, is er bij voorbaat al aan voor de moeite, vrees ik. Schrijven over de dingen die mij hier raken als mens terwijl ik onderweg ben, dat vind ik dan weer smikken en smullen dat het een lieve lust is …

Allez votre corridor, hop met de geit en laten we eindelijk eens van wal steken! Om meteen eens met een uitzonderlijk positieve deur in huis te vallen.  Na onze aankomst in Chiang Mai hebben mijn copain Tom en ik meteen een trekking geboekt bij ene zeker Mr.  Tannet.   Zonder onrespectvol te willen zijn, mag ik wel opperen dat er een serieus schroefke los zit in onze kameraad zijn bovenkamer.

En dan zegt mijn intuïtie: ‘Doen Supergroover, gewoon doen!’.

Gewone mensen zal je nog meer ontmoeten dan je lief is.  Veel mensen doen er immers en jammer genoeg hun stinkende best voor, om zo normaal mogelijk te zijn.  Het was eveneens duidelijk dat die man een groot en warm hart had, dat vermeld ik er eerlijkheidshalve ook graag bij.  Drie dagen zijn we met elkaar door de prachtige natuur getrokken en ik vond het zonder meer fantastisch !  Mooie uitzichten, in contact zijn met Tom, gestaag meer te weten komen over de gids en zijn leven hier in Thailand (hij is sjamaan!), in een klein bergdorp slapen en zien hoe de mensen er wonen, koken, met elkaar omgaan.  En ja, het slapen op den houten planché was niet zo comfortabel als gezapig indommelen in een kingsize bed van Auping, het was bij tijden redelijk fris aan de vis daar er meer tochtgat dan muur was in ons gammel barrakske.  En toch, ik voelde me tien keer gelukkiger dan in luxueuze omstandigheden maar dan zonder het contact met elkaar en de natuur.  Als een vis dartelde ik drie dagen rond in het frisse water zeg maar.  Tot dusverre de topervaring van mijn reis !

Clichés die door de ervaring verankerd worden in mijn zijn, dat beschouw ik als prachtige cadeaus.  Ook deze neem ik mee in mijn rugzakje als ik ooit weer naar Europa terug keer.

Nadien zijn we verder gereisd naar Pai, een leuk hippiedorpje in de bergen en dicht bij de grens met Myanmar.

Daar hebben we o.a. vlotjes en met veel passie een Extatic Danceke uit de beentjes getoverd.  Voor de leken onder de lezers, bij Extatic Dance wordt er niet gepraat.  Wat verteld wilt worden uit zich in de dans.  Alweer een mooie ervaring want nadien bleek dat ik o.a. met een kloeke Rus had gedanst, een speelse Canadese, een sensuele Française, etc.

Hoe mooi is het om te ervaren dat taal en afkomst ondergeschikt zijn aan een fundamentele taal die gesproken en begrepen kan worden door iedereen ter wereld die ervoor open staat en risico’s durft te nemen.

Een alfabet van respect, speelsheid, genieten, nieuwsgierigheid, experimenteren, ontdekken, toestaan …  Hopla, het lijstje met bijzondere ervaringen wordt opnieuw langer 🙂

Ik ervoer de openheid  zoals tijdens de Extatic dance ook nadat ik afscheid had genomen van Tom, die na 2 fijne weken samen, naar Elversele city terugkeerde.  Als vanzelf en de flow volgende kon ik voor het avondeten aanschuiven bij Cubaanse, Italiaanse en Spaanse mensen.

En het was zo fijn om het met elkaar te hebben over het leven, onze verlangens en struggles, onze gaven en onze beperkingen. Dit alles over de grenzen heen.

Ik waande me in de film van l’Auberge Espagnole …  Ik dacht bij mezelf: ‘Gelukkiger dan op dit moment kan ik nooit meer worden  …’.  Wat natuurlijk larie en apekool is.  Als mijn broereman zijn PR op de 10 km steeds kan aanscherpen, dan kan ik dat ook op het gebied van gelukkig zijn.  Een fijne gedachte 🙂

En betekent dat dat het hier allemaal rozegeur en maneschijn is ?  Nee hoor.  Ook hier breekt mijn hart soms in 1.000 stukken als ik bepaalde zaken rondom me heen zie gebeuren.  Ook hier worden mensen soms uitgesloten.  Zo bezocht ik de McKain village in Chiang Mai.  Een voormalige Lepra-kolonie waar nog mensen met geamputeerde ledematen wonen.  Weg van alles en iedereen.  Ik deed wat ik kon met een vriendelijke en hartelijke namasté, maar dat voelde uiteindelijk toch als bitter weinig wat ik kon doen voor die mensen.  Ik vermoedde dat niet de verdwenen ledematen het meest pijn deden, als wel de eenzaamheid die ik meende te zien in de ogen van die  mensen en het levensvuur dat daardoor grotendeels tot geheel gedoofd leek te zijn …  Maar ook dat soort dingen wil ik ervaren en me erdoor laten raken, het hoort evengoed bij het leven hier in Azië.  En dat het me mag inspireren om mijn steentje bij te dragen om er voor alles en iedereen een mooie wereld van te maken spreekt voor zich !

Het helpt mij ook om op een positieve manier nederig te zijn …  Het maakt me bewust dat ik een grote geluksvogel ben dat ik deze reis kan maken.  Dat het geld er is, de gezondheid, de vrijheid, de durf, de steun rondom mij heen.

Een warme dank je wel voor alle mogelijkheden die ik tot nu toe heb gekregen van het leven zelve, mijn ouders en iedereen die mij al gesteund heeft op mijn weg die me uiteindelijk hier gebracht heeft.  Ik zal mijn stinkende best doen.  Niet om zo gewoon mogelijk te zijn, wel om de mogelijkheden die ik ontvang niet te verprutsen!

Met deze ingesteldheid pak ik morgen mijn rugzakje en verhuis ik weer, deze keer naar Mae Hong Son.  Opnieuw benieuwd naar datgene dat me daar zal raken …

Met avontuurlijke groeten,

Geert

Windkracht 10 onder de schedelpan

“Heb jij soms dat gevoel ook niet thuis te horen in deze tijd ?

Frank Boeyen, Hier komt de storm”

Dag vrienden van de Wereld,

Mijn vorige blog fabriceerde ik in Koh Phangan.

Inmiddels zit ik te schrijven vanuit Oostende, met een strakke bries die op het gemakje tegen 80 km/uur tegen de ramen klettert.

Er is de prachtige zee en haar eindeloze einder.  Er is eveneens het eindeloze geneuzel over energieprijzen, oorlogen, politiek, vluchtelingen en dies meer.

Het thema dankbaarheid, dat ik graag ten berde breng in mijn blogs, is nog steeds aan de orde.  Mijn leven daar, mijn leven hier …  Er zijn veel zaken die ik niet for granted neem.  Ik ben bewust dankbaar voor veel zaken in mijn leven.  En terecht.

Desalniettemin.  De laatste dagen sluimert er ook een waas van existentiële droefheid doorheen mijn bestaan. 

Dat heeft onder meer te maken met hoe ik de mensheid, mezelf incluis, op dit moment ervaar.  Hier in België, in Thailand of waar dan ook ter wereld. 

Van Koh Phangan ging het eind september richting Mae Sot.  Het westen van Thailand, aan de grens met Myanmar.  Waar ik terecht kwam in een verlaten vluchtelingenkamp.  Omdat de mensen zonder papieren, zowat iedereen dus, opgepakt waren door de Thaise politie. Nogal wat locals bleken ook niet bepaald gediend van vluchtelingen in hun dorp.  Dat ze op de dool zijn omwille van honger, corruptie en geweld doet daarin blijkbaar niet zoveel terzake.  Dus ik besloot dan maar op eigen houtje rond te gaan rijden om zodoende te ontdekken waar en hoe ik een beetje kon helpen voor zij die tot over hun oren in de puree verkeerden.  En dat zal ik geweten hebben.  Mensen die leefden op een vuilnisbelt, in de stank en onder een plastic zeil met vele gaten erin.  Kinderen die van jongs af aan niet buiten de prikkeldraad van een kamp mochten komen, een boodschap die niet zo best is voor de ontwikkeling van eender welk kind.  Mensen met kogels in hun hoofd, geamputeerde armen en benen, ten gevolge van de burgeroorlog in Myanmar. Patiënten in ziekenhuizen, of wat ervoor moest doorgaan, die op de grond moesten slapen met weinig soelaas in het vooruitzicht …  Ik kan gerust zeggen dat ik meer leed heb gezien dan mij lief is.

Ik heb met het ingezamelde geld gedaan wat ik kon.  Maar het was alleszins te weinig en de beslissingen nemen omtrent wie wel en wie niet een beetje vooruit helpen vielen me erg zwaar.  En al had ik de jackpot van de EuroMillions op mijn rekening staan, het had nog niet genoeg geweest.

Schrijnende toestanden die me confronteerden met een moeilijk te aanvaarden kant van de mensheid.

En op één of andere manier is het hier in België, wederom mezelf incluis, van hetzelfde laken een broek.

Crisis, energieprijzen, jaloezie, bedrog hier, conflicten daar …

En dan komt dat existentiële verdriet boven water met als vraag die mijn inziens immer onbeantwoord zal blijven: ’Waarom ?’  Waarom maken wij er als mensen bij tijden zo een pijnlijk boeltje van ?  Voor onszelf en tevens ook voor de mensen rondom ons heen …  Ik stel vast dat mijn ogen soms moe zijn van wat ze allemaal te zien krijgen en dat mijn oren soms liever doof zouden zijn dan te horen wat ze moeten aanhoren.  Bij tijden lijk ik me niet thuis te voelen in deze wereld, waar ik kwansuis 45 jaar geleden en per malheur zeg maar, terecht ben gekomen.   

Ik lijk maar één fundamentele drijfveer in het leven te willen hebben en dat is de Liefde in de ruime zin van het woord.  Elkaar liefhebben als partners, familie, vrienden, collega’s, buren, dorpsgenoten, wereldbewoners …  Zweethutten begeleiden waar ik die dingen kan laten samenkomen op één dag, in één ceremonie. 

Maar dat is niet de realiteit en de aard van de mens.  Dat is het nooit geweest en dat zal het wellicht ook nooit zijn.

Zelfs het omgaan met mijn eigen familie loopt momenteel niet altijd van een leien dakje.  Mijn ouders, mijn broer, heel de meute er omheen graag zien zoals ze zijn.  Met alle menselijke trekjes die daarbij horen, zowel de goede als de lastige, bij mezelf en bij hen.  Mijn eigen aandeel zien in de strubbelingen en beseffen dat ik ook niet altijd even florissant uit de hoek kom, al mijn mooie woorden en goede intenties ten spijt.   

En met dit alles heb ik even te dealen en dat is al bij al ook ok.  De ups & downs komen en gaan in mijn leven.  Zo is het altijd gegaan en zo zal het ook blijven gaan, omdat dat deel uitmaakt van wie ik ben.  De ene periode voel ik de wind in mijn rug en zitten de zaken me mee.  Op andere momenten is het behoorlijk strak tegen de wind in, zwoegen om de positiviteit te blijven zien waar die aanwezig is. 

Ondanks dit gegeven probeer ik wel, te midden van de storm, om toch mijn eigen koers te blijven varen.  Het zo goed als mogelijk te doen op mijn eigen-wijze.  Mijn leven leven op een manier die het meest bij me past in de huidige omstandigheden.  Reizen, ontmoeten, helpen, open staan, verbinden.  Daar soms faliekant in mislukken om het daarna opnieuw te proberen.

Wat wel anders is dan voorheen, is dat er tegenwoordig een belangrijke lichtbaken in mijn leven aanwezig is. Met name mijn relatie met Aae.  Noch geld noch haar ego hebben veel invloed op haar manier van graag zien.  Dat doet me intens deugd.  Daarin mogen het lastige in de wereld en in mijn leven en de eveneens aanwezige Liefde tegenwoordig rustig naast elkaar bestaan.   

En aldusdanig heb ik toch maar mooi vijf fijne weken in het vooruitzicht.  Een periode waarin ik en Aae na 2 maanden ook weer eens fysiek samen zullen zijn.  Er staat een winterse road trip op het menu waarin we delen van België, Frankrijk, Nederland en Duitsland zullen bezoeken die op één of andere manier een bijzondere betekenis voor me hebben.  Daar wil ik haar graag deelgenoot van laten maken.  We zullen langs gaan bij veel mensen die me nauw aan het hart liggen om te kijken of ik de Liefde vanuit allerlei windrichtingen met elkaar kan laten samenvloeien.  Zonder hebzucht, zonder oorlog, zonder achterklap, zonder stiekem gedoe en met authenticiteit als leidraad.

Ondertussen ben ik ook al gestart met de voorbereidingen om opnieuw richting Thailand te vertrekken.  Visum, administratie, financiën, planning, etc.  De zaken zodanig voorbereiden dat ik met een enigszins gerust hart weer kan vertrekken voor een tijdje.  Goed voorbereid en onderwijl goed wetende dat veel dingen opnieuw anders zullen gaan dan dat ik het heb bedacht.   Maar sowieso wel naar een land waar ik door de jaren heen erg ben van gaan houden.  Deels zal ik er samenwonen met Aae, in het drukke en levendige Bangkok.  Deels zal ik ook op mezelf blijven reizen, verkennen, ontdekken, zoeken, vinden en weer opnieuw verliezen.

Met alles er op en eraan en in een wereld die ik niet kan veranderen, is dat hoe ik mijn leven wil leiden.  Behoorlijk lost in this world, verdrietig omwille van hoe het er bij tijd en wijle aan toe gaat. En tevens dankbaar voor de mogelijkheden die ik krijg en de onwaarschijnlijk mooie dingen die ik ook te zien krijg tijdens mijn onderweg zijn.

Ik hoop dat ook ieder van jullie zijn weg vindt, doorheen de obstakels en cadeaus die elk leven met zich meebrengt en in een wereld die soms helemaal gek lijkt te draaien.

Zodus en zodoende, hetzij tot ergens in den draai hier in België vooraleer ik vertrek, hetzij tot ergens in het bijzondere land van de eeuwige glimlach of hetzij tot ergens in the big online world.

Ik wens het allerbeste voor elk van jullie, stuur veel hartelijke groeten met een dikke knuffel erbovenop,

Geert     

Home is where the Heart is

“Geluk (of gelukkig zijn) kan worden omschreven als het tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden.

Wikipedia”

Dag Vrienden van het Geluk,

Is uw blogger gelukkig op dit eigenste moment ?  Jazeker.

Ben ik tevreden met mijn huidige levensomstandigheden ? Jawel.

Heeft dat enkel te maken met mijn huidige levensomstandigheden an sich ?  Nope.

Bepaalde dingen zouden zeker nog steeds beter kunnen gaan in mijn eigen leven, bij mensen rondom me heen en zeker ook in de wereld.

Graag zou ik zelf veel dingen kunnen die ik nog steeds niet kan.  Graag zou ik sommige mensen uit mijn omgeving minder zien struggelen dan dat ik ze zie doen.  Niet omdat ik een betweter wil zijn, wel omdat ik ontzettend veel van ze houdt.  Nog steeds word ik elke ochtend wakker in een wereld waarin mensen leven die een godverdommese handtas van Channel kopen voor 5000 € terwijl anderen ’s avonds amper weten hoe eten op tafel te toveren voor zichzelf en hun kinderen, zelfs als ze 14 uur per dag de mijn ingaan zodat wij niet teveel hoeven te betalen voor het laatste nieuw modelletje van Samsung.  Om maar een paar voorbeeldjes los uit mijn spreekwoordelijke mouw te schudden. 

Daar staat tegenover:  ook veel dingen zouden best slechter kunnen gaan in mijn eigen leven, voor de mensen rondom mij heen en in de wereld.

Tevredenheid over mijn huidige levensomstandigheden zit in belangrijke mate ook in mijn kopke en mijn kijk op de zaken.  Dankbaar zijn voor wie ik ben, wat ik kan en wat ik heb, draagt bij tot mijn huidige gevoel van tevredenheid en het is iets waar ik me dagelijks in bijschool.

Accepteren dat er ook dingen zijn die ik niet ben, niet kan en niet heb is de andere kant van de medaille en ook dit is iets waar ik me dagelijks in oefen en dat evenzeer een wezenlijke bijdrage levert aan het feit dat ik me ontzettend goed in mijn vel voel op dit moment.

En toegegeven, als bij toeval en als een halfgare Wilson aangespoeld raken op een mooi eiland als Koh Phangan, maakt het wel iets gemakkelijker om mijn dankbaarheid in de praktijk om te zetten.   Desalniettemin,  zo staan de zaken er momenteel voor:  ik heb hier in Koh Phangan mijn Thuis gevonden en heb besloten mijn beslissing door te zetten me hier te vestigen op langere termijn. 

Een samenloop van meerdere ontwikkelingen vormen hiervoor de aanleiding.  Zo heb ik een leuk online baantje gevonden waarvan ik mijn kosten kan betalen voor een simpel leven.  Ik houd financieel niets over, maar ik kom ook niets tekort.  En een simpel leven gaat me goed af.  Ik woon in een eenvoudig huisje waar ik me onderdeel voel van een Thaise familie, ik geniet van de prachtige natuur rondom me heen, ik breng regelmatig tijd door met vrienden en houd ook voldoende tijd over voor mezelf.  Ik eet eenvoudig maar lekker en doorgaans gezond. Ik volg mijn eigen tempo doorheen de dag, dikwijls bepaald door de flow van het moment en zonder dat bijvoorbeeld om 07u00 ’s ochtends de wekker begint te blèren als een gek. 

Daarnaast is er opnieuw een bijzonder Vrouw in mijn leven gekomen.  Relatie-gewijs zijn er nog wel wat onzekerheden.    Er is echter wel de zekerheid dat ik haar graag zie en ik geloof wel dat dat wederzijds is.  Wat altijd voorop heeft gestaan voor mij in de Liefde is dat ik wil dat ik gelukkig mag zijn als wie ik ben.  En idem dito betekent Liefde voor me dat ik graag wil dat Aae zich gelukkig voelt als wie ze is in relatie met mij.  Dat staat in nogal schril contrast met bepaalde ervaringen die ik had in het verleden en die na verloop van tijd meer te maken hadden met het creëren van elkaars ellende, gevangenis, de ander ondergeschikt maken aan mijn eigen behoeftes, etc.  Ik ben daarin nogal extreem geloof ik, maar ik beschouw het toch als een invulling van het begrip Liefde die klopt voor mij.  Jaloezie is mij vreemd, leren omgaan met mijn eigen onzekerheden is dat dan weer niet.  Wellicht niet zo interessant, allerlei invalshoeken en meningen, als wel dat ik me gezegend voel dat ik opnieuw de kans krijg om te proberen het op mijn eigen manier waar te maken, samen met een gelijkgestemde en mooie Vrouw aan mijn zijde.  Een onzeker pad, want het is wel degelijk oefenen, mislukken en opnieuw proberen.  Hoe graag we elkaar ook zien en hoe kloppend ik mijn idee over de Liefde ook vind, het is vaak vallen en weer opstaan in het dagelijkse samenleven.  Irritaties, verwijten, schuldgevoelens, twijfels, afwijkende ideeën …  Ze komen ongewild tussen ons in te staan tijdens onze zoektocht en het is mijn verlangen om de oplossingen ervoor in mijn eigen Hart en Aae in het hare te vinden, wat bij tijden nogal eens gemakkelijker gezegd dan gedaan is.  Maar het is me meer dan de moeite waard en het staat los van in welke vorm ons gezamenlijk verhaal zich verder zal ontwikkelen.       

Ik heb hier in Koh Phangan ook nog steeds het gevoel iets zinvol te kunnen betekenen voor zij die minder met hun gat in de boter zijn gevallen dan ondergetekende.  Ik ga graag fruit kopen voor de kinderen van ouders die illegaal in Thailand verblijven en daardoor niet naar school kunnen gaan.  Dat doe ik samen met een groep van fantastische mensen.  Zo geeft iemand als vrijwilliger elke dag 2 uurtjes Engelse les aan de kinderen in een tempel, een andere vrijwilliger koopt schoolboeken aan, nog iemand anders haalt de kinderen elk dag thuis op en brengt ze nadien weer veilig naar huis, ik zorg ervoor dat ze naar de dokter kunnen gaan ze als ze ziek zijn, etc …  Op deze manier dragen we samen een heel klein beetje bij aan betere omstandigheden voor zij die niet vooraan in de rij stonden toen de kansen en mogelijkheden werden uitgedeeld.  Een veel te kleine druppel op een veel te grote plaat, maar daarom niet minder de moeite waard.      

En tenslotte is er ook mijn vrijheid die zo belangrijk voor me is en die maakt dat ik op langere termijn voor een leven zoals dit kies.   Zal ik altijd in Koh Phangan zijn ?   Dat dacht ik niet.  Ik wil vooralsnog onderweg blijven zijn.  Mensen ontmoeten, projecten opzoeken, prachtige natuur ontdekken, openstaan voor het onbekende en onverwachte.  Daarbij wetend dat er nu een plek is waar ik me Thuis voel en waar ik altijd terug naartoe kan, al is het maar gewoon om even uit te rusten op het bankje voor mijn huis terwijl ik naar de prachtige natuur kijk.  Dit recente gevoel van ergens ‘op mijn plek’ te zijn, is een houvast die me rust in mijn hart en hoofd zal bieden tijdens het onderweg zijn.  Ik had niet gedacht dat het er nog eens van zou komen dat ik me ergens Thuis zou voelen, maar op mijn 45 jaar is het eindelijk zover 😊 Het had vroeger gemogen, het had ook later gekund.

Sterker dan ooit kan ik voelen hoe belangrijk het is om trouw mijn Hart te blijven volgen en daarin nooit op te geven.  Dat ging en gaat niet altijd over rozen, maar het blijkt wel de moeite waard te zijn op momenten zoals deze, waarin veel puzzelstukjes op hun plek vallen. Op een manier die ook echt klopt voor me en zodat ik mijn leven kan leven als wie ik in weze ben.

Zodoende blijf ik nog tot 12 oktober hier op het eiland en dan reis ik samen met Aae naar Mae Sot in de provincie Tak, waar de grens ligt tussen Thailand en Myanmar.  Naar een kamp voor Birmezen die op de vlucht zijn voor de extreme moeilijkheden in hun eigen land zoals oorlog en honger.  Kijken of ik daar met mijn helpende handen en de donaties die ik ontvang iets kan betekenen voor de mensen die daar dienen te overleven in lastige omstandigheden.

En half november ga ik dan weer richting Bangkok om hopelijk op het vliegtuig naar België te sukkelen.  Het is wellicht een contradictio in terminis, want hoezeer ik me hier ook Thuis voel, ik verlang er ook intens naar om weer voor even terug in België te zijn.  Vrienden en familie in levende lijve een dikke knuffel kunnen geven, onderweg zijn in het land waar ik vandaan kom, opnieuw de zweethut ingaan met mensen die van de warmte, het vuur en elkaar houden, nog eens sporadisch naar mijn stamcafé van weleer afzakken om aldaar een glazen boterhammeke af te snijden … 

Ook zal Aae voor een maandje op bezoek komen naar België om eens te kijken hoe wij er als witneuzen samen een zootje van maken in dat kleine gekke landje met zes regeringen, ver bij haar vandaan.

Home is where the Heart is …  Het is goed nu en ik heb vertrouwen in de toekomst.  Ik hoop hetzelfde voor ieder van jullie, zeker in tijden dat het misschien niet zo vanzelfsprekend is. 

Met dit gevoel stuur ik jullie allen een dikke herfstknuffel en heel graag tot binnenkort.

Supergroover         

Waarom Supergroovers bloed kruipt waar het niet gaan kan

“Anderen zullen je vertellen wat je moet doen en hoe je je moet voelen.

En voor je het weet ben je je hele leven op zoek naar iets …

wat je van anderen moest zoeken.

The Queen’s Gambit, Netflix”

Dag vrienden van mijn blog,

Vele lezers zijn inmiddels afgehaakt, daar hoef ik niet flauw over te doen. De hoogtijdagen van weleer zijn gepasseerd.  De statistieken van mijn blog zien er beroerder uit dan de bloedrode cijfers tijdens de befaamde beurscrash anno 1987. Doch, diegenen die nu aan het lezen zijn, behoren nog steeds tot mijn trouwe lezerspubliek.  Hoe fijn is dat wel niet ?!? 😊

Tijdens het sporadisch nalezen van die statistieken, wat Supergroover uiteraard nog steeds doet met een brede glimlach op zijn tronie, zag ik dat er o.a. 11 Chinezen, 5 Canadezen, 2 Bulgaren en 1 Zuid-Koreaan een blikje hebben geworpen op het laatste blog over mijn vrolijke strapatsen in het levendige Bangkok.  Wat pakweg zo een Zuid Koreaanse gozer denkt van mijn gewauwel over het leven zelve, dat is mij niet geheel duidelijk, maar ik beschouw het toch maar als een compliment dat er internationale belangstelling is voor wat ik hier zoal los uit de pols neer kwak op WordPress.

Ik benader in deze de zaak graag een beetje optimistisch.  Niet dat ik daar bepaald veel aanleg voor heb.  Maar met een broer die een blog schrijft dat door zijn lezers inmiddels vlotjes 647 151 aangetikt werd (ik weet niet hoeveel keren daarvan door een Zuid-Koreaan), is het eerder een beetje noodzaak om zelf de roze bril te hanteren zeg maar.   

Maar dat gezegd zijnde, even meedelen aan vriend en vijand dat ik nog steeds in Bangkok vertoef.

Is het hier elke dag rozengeur en maneschijn ?  Dat dacht ik niet.  Is het nog steeds de moeite waard ?  Dat dacht ik wel. 

‘Begint dat daar niet een beetje uw sjokkadijzen uit te hangen beste Supergroover, daar in dat eeuwige Bangkok van jou ?’, hoor ik menige lezers zichzelf al binnensmonds mompelend afvragen …  Welnu, mijn antwoord daaromtrent is nee.

Tegensteken zal ik het zeker niet noemen.  De stad en wat hier te beleven valt, bekoren mij nog steeds. 

Wat ik wel meer heb dan tijdens mijn eerste trip in de wijde wereld, is dat de twijfels over mijn toekomst intenser aanwezig zijn. 

Hoe zal het aflopen als ik resoluut deze weg blijf inslaan ?  De weg waarin ik kies om niet voor zekerheid te gaan, maar wel voor hoe het zich ontvouwt als ik onderweg ben.  Niet als éénmalig avontuur zoals het ooit begon, maar als lange-termijn-intentie om op deze manier mijn leven te leven.

Meer dan voorheen lig ik daar wel eens wakker van.  En natuurlijk is er een deel van mij dat omwille van die onzekerheid er aan denkt om terug te keren naar België.  Aldaar een baantje, een vrouw, een huis, een hond aan te schaffen en vervolgens op mijn gemakje te leven volgens wat nog steeds als het meest ‘normaal’ wordt beschouwd.   Vooral door mezelf dan, want het is in mijn eigen mindset dat ik dit gevecht voer.

Gelukkig heb ik daar een helder bewustzijn over.  Dat waar ik tegenaan loop, ook nu ik weer terug in het land ben waar ik me goed voel, wordt in mijn eigen mind gecreëerd.  En bijgevolg is daar ook de oplossing te vinden.  In hoe ik naar mezelf kijk, het leven, mijn beperkingen en mijn mogelijkheden.  Het lukt me niet altijd om het tij onmiddellijk te keren daarboven in mijn koekenpan, maar ik weet wel dat daar de spreekwoordelijke lamp brandt.  Een belangrijk inzicht dat me weg houdt uit het slachtofferschap.

Het medicijn, en ik spreek graag voor mezelf want voor ieder van jullie kan dit misschien anders zijn, dat voor mij het beste werkt is dat ik mezelf steeds weer probeer te herinneren aan wat ik in essentie wil uitvreten op deze wereldbol, tijdens de tijd die ik hier heb.

En dat weet ik.  Ik wil zoveel mogelijk mensen graag zien.  En natuurlijk vinden veel mensen, ook uit mijn nabije omgeving, dat onzin, zweverig, drama, quatsch, gezever,  gedrag van een loepzuivere profiteur en dies meer.  De kunst is om het daarom niet zelf als onzin te gaan beschouwen.  Overal waar ik tot op heden ben geweest sinds ik 4 jaar geleden vertrok, waren er mensen om van te houden, en vice versa.  Mensen die het als hartverwarmend en ondersteunend ervoeren dat er iemand was die de tijd had om graag te zien, in een wereld waar nogal wat mensen te weinig tijd of interesse hebben om graag te zien.  Ik heb onderweg vaak mensen ontmoet die het niet gemakkelijk hadden en bij wie ik een onwaarschijnlijk ontroerende dankbaarheid in de ogen zag voor de betrokkenheid en hulp van een clown als ik die toevallig onderweg was en voorbij kwam.  En zo trof ik ook mensen die het deugd deed dat iemand niet van zijn stoel schoof van ongemakkelijkheid als er een traan of een conflict aan te pas kwam.    

Want voor alle duidelijkheid, bij mijn manier van graag zien horen ook:  eerlijk durven zijn als dat lastig is, confrontaties durven aangaan met wie ik graag zie, elkaar willen ondersteunen als dat al eens minder goed in mijn kraam past, accepteren dat dingen soms anders zijn en ik mijn zinnetje niet krijg, gekwetst worden, teleurgesteld zijn, geconfronteerd worden met mijn eigen bullshit, etc.  Dat alles hoort bij het ontzettend waardevolle proces van graag zien.  Het resultaat dat nadien uit de bus komt bij zo een wederzijds commitment, vind ik zo bijzonder. Dat koester ik en beschouw het als de belangrijkste bron van zingeving in mijn leven.

En is dit een bochtig parkoers met veel hindernissen in en buiten mezelf ?  Jazeker.  Is dit de gemakkelijkste weg, zelfs als ik daarmee in verre en mooie landen kom en niet van 08u00 tot 17u00 aan een bureau hoef te zitten ?  Zeker niet.  Kom ik onderweg vaak mensen tegen die niet bepaald het allerbeste met me voorhebben en schijt hebben aan graag zien, eerlijkheid en zorgzaamheid ?  Mijn gedacht.  Hebben veel mensen hun niet al te florissante oordeel over mijn levensstijl ? Jazekers.  Zou ik het zelf graag soms anders willen, op de momenten dat het water mij tot aan de lippen staat ?  Eerlijk gezegd, bij tijd en wijlen best wel.  Maar heb ik het gevoel dat ik het anders kan doen dan op mijn eigengereide manier waarop ik het doe ?  Nee.  Ik kan en wil mijn leven niet op een andere manier invullen dan dit.  Dit is wie ik ben en dit is waar ik voor sta.    

Ik zal tot ik mijn allerlaatste adem uitblaas en mijn biezen pak richting de eeuwige jachtvelden, geplaagd worden door niet aflatende angsten twijfels en onzekerheden.  Maar nog nooit ben ik, op liefde, menselijke verbondenheid en zelfvertrouwen te na gelaten, iets tekort gekomen in mijn leven.  En ook in de nabije toekomst zal dat niet meteen gebeuren.  Durf ik er op te vertrouwen dat als dit is wat ik hier wil doen op deze aardkloot, mij richten op menselijke warmte en verbondenheid, dat het dan ook op lange termijn wel goed zal komen met Supergroover himself ?   En zo niet, dat het toch meer dan de moeite waard zal geweest zijn ?  Dat is lastig voor me, maar ik ben vastbeslotener dan ooit tevoren dat ik het toch zal doen.  Want het is me verdomme meer dan de moeite waard.  En ik denk dat het alleszins beter voor me is dan dat ik rust zou proberen creëren door te kiezen voor een leven dat het mijne niet is en misschien ook nooit zal zijn. 

Het is gemakkelijk schrijven zo van achter mijn computerke, maar er is nog veel werk aan de winkel, geloof me.

Mijn moeder en vader zullen dit blog wellicht weeral met lede ogen aanschouwen …  Je zal het maar aan de hand hebben, graag een normale zoon willen en dan een geval als mij afgeleverd krijgen door de ooievaar.  Maar goed, gelukkig hebben ze mijn broer nog, inclusief zijn blog met 647 151 hits (https://peterdegroof.com/), dat moet toch als enige zalf op de wonde dienen, denken jullie ook niet ?  

Gelukkig word ik tijdens mijn onderweg zijn geïnspireerd door bijzondere ontmoetingen op mijn pad.  Zo sliep ik laatst in een tempel waar ik ‘s morgens mee de alms ging doen.  Een ritueel waarbij de monniken om 06u00 des morgens en barrevoets de straat op gaan om te bidden en waarbij allerlei mensen dan naar buiten komen om te geven.   Eten, geld, verzorgingsproducten, hun gebed …  Zodat zij die het moeilijk hebben ook iets hebben om zichzelf te voeden en te verzorgen.  Het is moeilijk te omschrijven, maar dan kan ik het voelen, waar het mij echt om te doen is in mijn leven.  Het loslaten van mijn zekerheden, geen schrik meer hebben om te verliezen wat ik heb, het vertrouwen hebben dat het in de Liefde is dat ik het ooit zal vinden, wat ik eigenlijk al heel mijn leven zoek.  En wellicht in niets anders dan dat.

Ook op de gaypride die hier 2 weken geleden plaats vond in Bangkok, werd ik enorm geraakt en geïnspireerd door wat ik zag.  Mensen die zich ondanks de vele vooroordelen die er anno 2022 nog steeds leven, zichzelf durven te zijn.  Ik vond het fantastisch om die levenslustige energie te ervaren en daar mijn eigen sprankeling aan toe te voegen.  Ondanks alle obstakels die anders zijn nog met zich meebrengt, kwam ik terecht in een groep van mensen die er voluit voor kiezen om op een kleurrijke manier zichzelf te zijn. I have nothing to hide.  En die ervan genieten om te zijn wie ze zijn en die waarde graag met elkaar en verdraagzame anderen delen in een vrolijk en uitbundig feest.

Afin soit, om het even kort samen te vatten:  ik heb zo mijn pittige uitdagingen hier in Bangkok-city en de ene dag gaat me al wat beter af dan de andere.  Ik ervaar het hier echter nog steeds als een ontzettend bijzondere en inspirerende plek die zich goed leent om te ontdekken wat echt belangrijk is in mijn leven en waar ik verder de moed kon verzamelen om er voor te blijven gaan.  Ondanks dat gevoel, is het ook stilletjes aan tijd om weer te veranderen van omgeving.  Ik verlang naar de schoonheid en de rust van de natuur.  Daarom zal ik begin juli het prachtige eiland Koh Phangan opnieuw opzoeken.  Een weerzien waar ik me erg op verheug.

Een oprechte dank je wel om nog steeds tot mijn lezerspubliek te behoren.  Ik hoop dat mijn blog ondanks het persoonlijke van wat ik schrijf, ook inspirerend kan zijn voor hoe jullie graag zelf in het leven willen staan.

Ik denk aan velen van jullie terwijl ik hier ben en wens iedereen het allerbeste toe.

Sawàtdii khráp (all goodness),

Geert        

Bangkok life

“Een samenleving groeit wanneer oude mensen bomen planten waaronder ze zelf nooit zullen zitten om van de schaduw te genieten.  Goede mensen doen goede dingen voor andere mensen.  Dat is het en klaar.

After life, Netflixserie“

Dag vrienden van de zon,

Waar was ik gebleven ?

Juist ja, dat ik graag snel weer het vliegtuig op wilde richting Thailand.

Dat was wel even buiten de waard gerekend.  Omwille van allerlei redenen, waar ik u verder niet met ga lastig vallen, geschiedde mijn vertrek wat later dan gepland.  That’s life, denk ik dan, plannen maken om die telkenmale weer aan te passen als de omstandigheden daar om vragen of me ertoe dwingen.   

Maar nu beste lezers, vertoef ik weer op Thaise bodem.

Met dagelijks een zonnetje van circa 37 graden Celsius op mijn schedelpan, hoef ik van de gasrekening vooralsnog niet wakker te liggen.

En jawel, ik ben niet zomaar in Thailand, echter wel in het fameuze Bangkok.  Een grootstad zonder begin en zonder einde, zo lijkt het wel.  Een grote markt of een kathedraal waarrond het centrum zo een beetje opgebouwd is, daar doen ze hier in Thailand niet aan mee.  Alles is verspreid over een grote oppervlakte en overal liggen geheime schatten verborgen, net zoals de doffe ellende ook overal op de loer ligt.

Het is de vierde keer dat ik hier ben en de eerste drie keren kon ik niet snel genoeg mijn biezen pakken om weer de stad uit te zijn.  Te druk, te vervuilend, te duur, teveel confronterende ellende, te weinig natuur, te weinig rust …

Deze keer is mijn ervaring echter anders, want ik ben geneigd hier langere tijd te blijven om de stad beter te leren kennen.  Hoe dieper ik ergens in duik, hoe meer ik alle facetten te zien krijg, zowel de deugddoende als de pijnlijke.  Maar hoe meer ik ook van een plek (of een persoon) ga houden.  Als ik de tijd ervoor neem is er altijd iets om van te houden, waar (of bij wie) ik ook ben.

Zoals vaak in mijn leven heeft dit alles vooral te maken met me omringd weten door fijne mensen.  David, een Spaanse kameraad met een hart van goud en die hier al 5 jaar woont, heeft me al veel verborgen paradijsjes in de stad getoond.  Rachel, een Australische vriendin met evenzeer een warm hart, gaat soms met me de natuur in om rust op te zoeken en te praten over het leven zelve.  Nong, mijn beste vriendin hier in Thailand, biedt me een gratis verblijf en haar erg deugddoende vriendschap aan.  Dus ja, ik val in herhaling zonder dat het een teken van vroegtijdige dementie is, maar ik voel me opnieuw super gezegend door wie ik op mijn pad tref terwijl ik als rondreizende ziel onderweg ben in een land waar ik me best wel thuis voel maar ook altijd een ‘vreemde’ zal blijven.

Doorheen het onderweg zijn en de afwisseling die eigen is aan het leven waarvoor ik kies, zijn er toch ook bepaalde constanten die steeds terugkeren in mijn leven zonder dat ik er doelbewust op aanstuur.  Zo ontdekte ik bij toeval een aantal plekken waar ik opnieuw mee een potje volleybal kan spelen.  Niet dat ik er goed in ben, maar ik doe het wel supergraag.  Het levert me plezier op en ook nieuwe fijne contacten met de mensen met wie ik speel.  Soms speel ik met andere ‘farang’ (buitenlanders), soms enkel met Thaise kornuiten.  In het laatste geval versta ik geen jota van wat er gezegd wordt.  Maar samen spelen, lachen en plezier maken verbindt over de taalbarrière heen.  En dat ervaar ik vaak als echt bijzondere en ook deugddoende momenten.

Ook me laten raken en inspireren door mensen die zich met een groot hart inzetten voor het welzijn van anderen blijft een rode draad doorheen mijn leven.  En zo hier en daar mag ik daar ook zelf een kleine bijdrage aan leveren.  Zo ontmoette ik onlangs Rose, een vrouw uit Singapore, die elke dag 45 straathonden te eten geeft en met ze naar de dierenarts gaat als dat binnen haar financiële mogelijkheden ligt.  Dat vind ik zo ontzettend bijzonder, iemand die aandacht en zorg geeft zonder dat het moet, zonder dat het financieel iets opbrengt, en zodoende vanuit een goede inborst haar tijd en geld besteedt aan zij die het goed kunnen gebruiken.  In dit geval aan dieren waar nagenoeg niemand anders nog naar omkijkt. Geregeld ga ik samen met haar op pad, om te genieten van wat ik zie gebeuren.  Ik heb ook enkele sponsors met een groot hart voor dieren gevonden, die een donatie hebben gedaan, een bedrag dat bijgelegd wordt bij de mengeling van 5 kg kip, rijst en hondenbrokken die elke dag bereid wordt of de dierenarts die soms betaald moet worden.  Als er nog mensen zijn die graag een bijdrage willen leveren aan een project als dit, laat het me gerust weten.

Geregeld de natuur opzoeken is ook iets wat blijft terugkeren, ondanks dat ik tijdelijk in de grote stad vertoef.  Zo bezocht ik Kanchanaburi, een mooie omgeving in het westen van Thailand met prachtige watervallen.  Waar ik in mijn tentje kon kamperen en genieten van een eenvoudig leven dat me ook intens gelukkig maakt.  Binnenkort ga ik Nan ontdekken, een bergachtig en groen gebied in het noorden.  Het is deugddoend om mijn verblijf in de stad al eens af te wisselen met een weekje in de natuur.

Doorheen dit alles blijf ik het leven ook beschouwen als een levenslange scholing inzake zo gelukkig als mogelijk zijn, als wie ik ben en met wat ik kan en niet kan.  Zo leidde een bijzondere vriendschap laatst tot het inzicht dat ondanks het oprecht graag zien van elkaar, onze wegen zullen scheiden en de mogelijkheden die er onderling zijn in de toekomst zullen veranderen.

En dan ben ik blij dat ik kan huilen om het verdriet dat er is, zonder dat ik ga overdrijven en zonder dat ik het onder de mat hoef te vegen.  En dat ik nog steeds dankbaar kan zijn voor dat wat er was, en dat wat nog steeds mogelijk zal zijn in de toekomst als ik mijn hart niet afsluit.  Processen die ik geleerd heb en nog steeds aan het leren ben door het leven zelf, terwijl ik on the road ben en ongeacht de plek waar ik op dat moment ben.

En zo hobbel ik verder in mijn leven, verdwalend in de straten van Bangkok waar ik vaak aangenaam verrast wordt door wat ik per toeval aantref als ik onbestemd onderweg ben.

Dankbaar voor hoe mijn leven me momenteel vergaat, met de talloze mogelijkheden en uitdagingen die daarbij horen.

Vanuit het levendige Bangkok stuur ik veel hartelijke groeten voor iedereen die mij lief is,

Geert    

Mijn tocht naar Huis

“Reizen betekent telkens weer afscheid nemen.  Nu mijn hart op zoveel plaatsen ligt, wordt het continu gebroken.  Toch heb ik liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.”

Fulltime avonturier, Over alles achterlaten en de zoektocht naar ultieme vrijheid.  Tamar Valkenier”

Dag vrienden van het avontuur,

Ah ha, eens een blogje schrijven vanuit het pittoreske Antwerpen.  Dat moet ook kunnen, nietwaar beste lezers ?  Voor één keertje dan toch, want mijn volgende blog zal naar alle waarschijnlijkheid opnieuw vanuit het mooie Thailand geschreven worden.

Zoals sommigen onder jullie reeds weten is Groofy eind september op de vlieger van Bangkok naar Frankfurt gestapt.

Na 1 jaar en 10 maanden weg te zijn geweest deed het deugd om vrienden en familie weer eens in levende lijve te ontmoeten.

Bij veel mensen was het weerzien alsof ik nooit was weg geweest. 

Misschien dat echte vriendschap niet onderhevig is aan slijtage omwille van de tijd ?  Misschien dat echt graag zien dermate in het hart verankerd is dat het niet zomaar kan verdwijnen doordat ik een jaartje of twee van huis ben geweest ?  Zo ervoer ik het alleszins vaak bij mijn thuiskomst. 

Andere vriendschappen stierven dan weer een stille dood.  Te weinig tijd, te volle planningen, te verschillende leefwerelden, gebrek aan initiatief van beide kanten … 

Alleszins is het in die optiek de belangrijkste eigenschap voor mij om me ergens Thuis te voelen, me omringd weten door mensen (en dieren) waar ik goed met overweg kan en bij wie ik vriendschap en graag zien ervaar. 

Ik gebruik dit blog graag nog eens om te onderstrepen hoe gezegend ik me hierin voel.  Aan gastvrije familie en vrienden heb ik geen gebrek gehad sinds ik weer terug in België en Nederland ben.  Op zoveel plekken word ik met open armen ontvangen en wordt er genereus met me gedeeld in hartelijkheid, een deugddoende maaltijd en een bed om in te slapen.  Dankbaarheid met een hoofdletter D valt me hieromtrent weeral te beurt.

De vraag wat ik te bieden heb om terug te geven wat ik ontvang, is een vraag waar ik me nog vaak ongemakkelijk bij voel.  Soms voelt het als te weinig en ik weet niet hoe ik meer kan geven dan wat ik momenteel doe. Niet dat het er niet is, ik weet alleen niet hoe ik het moet geven.  Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik hoop dat de dag nog komt, waarop ik in alle vertrouwen zelf meer geef dan ik hoef te ontvangen. Het lijstje met nog openstaande rekeningen is inmiddels aardig opgelopen.

In het begin toen ik terug was, had ik best een euforisch gevoel.  De vaststelling dat ik in België even gelukkig kon zijn als tijdens mijn reis in Azië, maakte me blij.

Maar eerlijk is eerlijk, na twee maanden is het schaap alweer behoorlijk de preut af. 

Ik ben positief getest op corona en bijgevolg bezig aan een quarantaine van 10 dagen.  Tien dagen binnen zitten omwille van een matchke volleyball, daar word ik niet bepaald een vrolijke Frans van.

Ik heb veel tijd om na te denken nu, maar los van al de argumenten die als een tierelier tekeer gaan in mijn kopke, komt het erop neer dat ik snel weer terug het vliegtuig op wil.

Opnieuw vertrekken richting de zon, het leven in de natuur, te midden van eenvoud en terug naar een omgeving waar ik gemakkelijker mensen ontmoet die er ook voor kiezen om gelukkig te zijn zonder veel te bezitten en zonder dat alles van A tot Z geregeld hoeft te zijn.

Ik ben momenteel een boekje aan het lezen dat me erg raakt.  Fulltime avonturier, geschreven door ene Tamar Valkenier.  Ze beschrijft voor mij heel erg herkenbaar hoe zij tijdens haar reizen geluk haalt uit andere zaken dan waar het dikwijls over gaat in onze Europese samenleving.  Met name in de mooie natuur zijn zonder al te veel technologie en onnodige spullen.  Voeg daar af en toe een bordje eten aan toe, fijn gezelschap rondom me heen en ergens een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan een mooi project …  En eigenlijk is mijn lijstje van wat ik in essentie nodig heb om gelukkig te zijn dan al compleet. Less is more.

Dus ja, dit blog over thuiskomen is er meteen ook ééntje over weer vertrekken.  Over dat ik overal gelukkig zou moeten kunnen zijn, omdat geluk in mijn hoofd en hart zit en gevoed wordt door deugddoende vriendschappen.  En toch ook weer niet.  Vrijheid, natuur, de hoge prijzen, het grenzeloze consumptiegedrag, de onuitputtelijke stroom aan negatief nieuws, etc. beïnvloeden me toch nog meer dan ik zou willen.  Helemaal onafhankelijk en van binnenuit gelukkig zijn, zover ben ik nog niet.  De wereld rondom mij heen en waar ik in te leven heb, heeft nog wel zo zijn invloed op hoe ik mij in mijn vel voel als mens.

Voor deze drang naar vrijheid en de poging om mij met mijn levensstijl zo veel als mogelijk te ontdoen van datgene dat me ongelukkig maakt, betaal ik ook een behoorlijke prijs.  Geen eigen plek, maar altijd onderweg zijn.  Geen financiële zekerheid hebben, maar hopen dat het geld dat ik nog heb goed geïnvesteerd is en er voldoende zal zijn voor een leven in eenvoud zolang ik hier rond loop.  Veel rekenen op gastvrijheid, zonder veel gastvrijheid te kunnen aanbieden aan wie mij lief is.  Geen liefdespartner hebben omdat ik altijd onderweg ben, maar overal mijn hart een beetje half geven en half laten breken omdat ik weet dat liefde en onderweg zijn doorgaans moeizaam door één deur kunnen.    

Dit alles is helemaal mijn eigen keuze. Ik schrijf het zonder enige vorm van slachtofferschap.  Het is echter wel een keuze die me soms goed af gaat, met name op momenten dat ik de wind in de zeilen heb. En die me soms intense zorgen baart, meer bepaald op momenten dat de onzekerheid genadeloos toeslaat.

Daarin is het voor mij ook een kwestie van een strijd te aanvaarden die binnen in me woedt, want ik heb ook een andere kant.  Een kant die ook graag elke maand 2000 euroflappen op zijn bankrekening zou zien verschijnen, die het ook fijn zou vinden om een eigen huisje te hebben waar ik altijd terecht zou kunnen als ik behoefte heb om even op mezelf te zijn, die graag een fijne relatie wil hebben en eigen kinderen fantastisch zou vinden.  Dus soms vraag ik me wel eens af waar ik in godsnaam met bezig ben en waarom ik niet gewoon voor een normaal leven kies dat me minder onzekerheid oplevert.  Omdat ik het niet kan, niet weet hoe dat moet en mijn pogingen tot nu toe me meer ongelukkig dan gelukkig maakte.  Dus sla ik momenteel opnieuw de weg in van het reizen, de zoektocht naar vrijheid en een manier van leven die het beste bij me past.  Misschien dat ik ‘het’ op een dag tegenkom, op de juiste plek en bij de juiste mensen. 

En, zoals Tamar het voor mij mooi beschrijft in haar boek, inderdaad toch liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.  Toch liever een leven met veel  onzekerheid, dan een veilig leven zonder risico’s waar ik niet echt gelukkig van word.

Daarbij laat ik het dan ook maar in het midden of mijn tocht naar Huis richting België ging, dan wel opnieuw richting Azië gaat.

Als de Corona-goden mij gunstig gezind zijn, zal ik ongeveer half januari weer het vliegtuig opstappen richting Thailand.  Velen van jullie zal ik daarvoor nog zien om opnieuw afscheid te nemen en tot ziens te zeggen.  Bij anderen zal het afscheid bloggewijs verlopen, en die zie of lees ik dan wel weer eens bij een andere gelegenheid.  It’s s a small world.   

Ik wens jullie ook allemaal veel wijsheid en courage toe, om te zien waar jullie best mogelijke pad heen gaat, doorheen alle geluksmomenten, uitdagingen en onzekerheden.

Hartelijke groet & hug,

Geert

To be (convinced) or not to be (convinced) ?

“Opinion is the lowest form of human knowledge.

Plato”

Dag vrolijke vrienden van de Zon,

Hoe gaat het daar in La Belgique of in het pittoreske Nederland ?  Verloopt alles een beetje naar believen ? Ik mag het zo hopen.  Volgens wat ik hoor zeggen, kunnen de beentjes binnenkort weer eens lustig in het rond gezwierd worden op de dansvloer.  Toch iets om naar uit te kijken me dunkt.  Tenzij jullie niet van een vrolijk danske gediend zijn.  In dat geval hoop ik dat er iets anders is om naar uit te kijken.  Of dat het goed is zoals het nu is, zonder dat er persé naar iets uitgekeken hoeft te worden.

Als een solidair mens, die ik op tijd en stond weleens pleeg te zijn, neem ik de fakkel even van jullie over.  Niet geheel van harte, maar ik doe het wel.  De Covid-cijfers in Thailand swingen hier momenteel op hun gemakje  de pan uit.  Met dagelijks ongeveer 20 000 nieuwe gevallen erbij in de statistieken, zijn de restricties dan ook niet van de poes.

Dat Supergroover zijn voortreffelijke dansmoves nog eens ten berde kan brengen, zit er dus voorlopig even niet meer in.  En net zo min is het een puik idee om op dit moment naar Bangkok af te zakken om me gezellig op de vlieger naar Zaventem te nestelen.  De zaak even rustig afwachten, geduld hebben en accepteren dat het momenteel gaat zoals het gaat, is momenteel de boodschap hier in het land van de eeuwige, en bij tijd en wijle ook wel eens achterbakse, glimlach.

Voor mezelf schuilt de grootste uitdaging in deze niet in het omgaan met het Corona-virus an sich.  Daar ben ik zelf nogal relaxt in.  Ook niet in hoe het beleid zich ontwikkelt omtrent de maatregelen en vaccinaties.  Echter wel in de tegenstrijdige meningen die mensen hebben omtrent het Corona-virus en hoe daar met om te gaan.  Ik zou mezelf daar graag tussen bewegen zonder helemaal tuureluurs te worden, maar dat is tot op heden gemakkelijker gezegd dan gedaan.  Ik zou om dit euvel te vermijden in een mooie iglo kunnen gaan wonen op de Zuidpool, samen met mijn vrolijke vrienden de pinguïns.  Zij het niet dat ik een redelijk sociaal mens ben die toch graag omringd is door andere gelijkgestemde mensen.  En die loop je op de Zuidpool nu eenmaal minder gemakkelijk tegen het lijf. 

Het lastige in het vinden van mijn weg hierin, is dat de meningen nogal vaak resoluut op me overkomen en het u misschien niet onbekende verschijnsel ontstaat, dat mensen gaan strijden om hun gelijk in deze of gene te behalen.  In die gang van zaken ervaar ik weinig ruimte voor onzekerheid en het feit dat het enkel om een overtuiging gaat.  Die in mijn geval bijvoorbeeld gebaseerd is op bronnen die niet altijd gemakkelijk te checken zijn, op mijn persoonlijkheid, mijn angsten, mijn opvoeding, mijn kijk op de wereld, mijn persoonlijke levensvisie, mijn behoeftes en verlangens en ga zo maar verder.  Ik mis in de strijd die ontstaat nogal eens de ruimte dat het ‘maar’ onze mening is over iets.  Die eerst en vooral persoonlijk gekleurd is en die ook best wel eens verkeerd kan blijken te zijn en dus later bijgeschaafd dient te worden.  Ik ben bijvoorbeeld niet zo heel erg bang voor de gevolgen van het Corona-virus.  Ik ben een gezonde jongemanskerel (?) en ik vermoed dat dat virus zich maar beter een beetje gedeisd kan houden in plaats van dat het mij probeert ziek te maken.  Maar als ik morgen met mijn poten omhoog en zwaar ziek in het ziekenhuis lig, dan zal het me ook niet zoveel moeite kosten om te schrijven dat ik dat verkeerd ingeschat had.  Net zoals het me ook weinig moeite kost om te zien dat het plaatje veel omvangrijker is dan enkel en alleen mijn eigen gezondheid.  Dat ik me daar bewust van ben maakt het voor mij wat zachter.  Zo wil ik me bijvoorbeeld wel ten dele en gebruik makend van mijn gezond verstand, meebewegen in maatregelen die, gebaseerd op mijn bescheiden mening, niet persé nuttig zijn.  Ik heb immers niet de waarheid in pacht, noch voor mezelf noch voor de wereld.  Niet rondom het Corona-virus en niet rondom veel andere onderwerpen. En ik wil me ook niet gaan gedragen alsof ik dat wel heb en jawel, ik vind het nogal van de pot gerukt dat sommige hansworsten zich gedragen alsof ze de allesomvattende wijsheid voor alles en iedereen wel degelijk in pacht hebben. 

En dan zit ik hier in Koh Phangan wel op de juiste plek om te oefenen om daar met te leren omgaan.  Hier in mijn buurt lopen wel wat knakkers rond die ervan overtuigd zijn dat ze in hoogst eigen persoon het warme water hebben uitgevonden.  En die terwijl ik een kilootje mango’s aan het kopen ben, ongevraagd hun mening of advies omtrent wat dan ook door mijn strot proberen te kegelen.  Daar is Supergroover niet bepaald van gediend en vaak komen ze dan ook van een kale reis thuis na hun bezoek aan de fruitstal. 

We mogen best een andere mening hebben over dingen, maar het is de manier waarop we het op elkaars bordje gooien die me vaak doet denken: ‘Dan geef ik mijn portie toch maar liever aan de hond …’

Laatst zag ik dat twee mannen met elkaar op de vuist gingen op de parking van de supermarkt omdat ze het niet eens waren over het wel of niet dragen van een mondmasker.  En daar word ik dan intriest van.  Tegen dat soort gevoelens van wanhoop kan ik me moeilijk wapenen.  En datzelfde gevoel heb ik ook als ik het nieuws bekijk over Afghanistan, Syrië, Wit-Rusland en ga zomaar verder.  Me afvragend waar sommige mensen in godsnaam met bezig zijn. 

Maar de oplossing ligt éénder hoe binnen in mezelf, in hoe ik op dergelijke toestanden reageer.  Want ik kan de idioterie in de wereld rondom me heen vaak niet veranderen. Dus er wordt verder in geoefend hoe ik de vrede in mezelf kan bewaren terwijl ik hier op het verder paradijselijke eiland Koh Phangan vertoef, te midden van een Corona-crisis.  Ook als twee stoethaspels het nodig vinden om elkaar een klap voor hun kanis te verkopen vanwege een meningsverschil, wellicht met angst als ondertoon.

Van hieruit probeer ik wat minder waarde te hechten aan meningen allerhande, noch die van mezelf, noch die van andere oelewappers om me heen.  Over het algemeen denk ik dat 80 % van de meningen die ik heb, uiteindelijk helemaal nergens over gaan.  Althans, ze gaan vaak niet over wat mij in essentie als mens gelukkig maakt.  Dus daar kan ik maar beter met stoppen denk ik dan.  Wat ik in een opleiding mee gekregen heb en waar ik meer en meer belang aan ga hechten, zijn bepaalde waarden in mijn leven die wel mijn gevoel van gelukkig zijn en de wereld rondom me heen ten goede komen als ik daar meer van mijn energie in steek.  Vriendschap, solidariteit, autonomie, respect, diversiteit, betrokkenheid, vrijgevigheid, groei, liefde, nieuwsgierigheid, speelsheid, etc.  En de kunst is om van daaruit mijn keuzes te maken en mijn leven vorm te geven.  Wederom wordt er geoefend door ondergetekende, zonder dat de perfectie helaas al in zicht is.   

Zo heb ik hier onlangs mijn 44^ste verjaardag gevierd.  In de prachtige natuur en omringd door fijne mensen rondom me heen.  Ik hoef geen materiële cadeaus te krijgen om een gelukkige verjaardag te hebben.  Wat daar wel voor zorgde, is de schoonheid van de zee, de bergen en de jungle hier in Koh Phangan.  En me onderdeel voelen van een groep mensen die allemaal zo hun eigen kleine kantjes hebben, maar zeker ook het hart op de goede plek.  Op mijn verjaardag zelf hebben we beach volleyball gespeeld tot zonsondergang en daarna samen gezeten op het strand tot middernacht, onder een prachtige sterrenhemel.  In het weekend ben ik nog eens met een groep de bergen ingetrokken, naar een mooi viewpoint en een afgelegen strand waar we konden samenzijn en spelen.  Een fijne verjaardag die me blij en dankbaar maakte, omdat ik mijn liefde voor de natuur en verbinding met elkaar kon delen met fijne vrienden om me heen.

Diezelfde waarden probeer ik ook als ankerpunten te gebruiken in het project dat ik hier doe, omdat het niet altijd gemakkelijk werken is.  Zaken zoals jaloezie, de Covid-situatie, gebrek aan samenhorigheid, egoïsme, angst, onverschilligheid, onmacht, wanhoop, etc. maken het doel dat ik graag zou willen bereiken behoorlijk lastig.  Dat doel is dat iedereen elkaar hier zou helpen.  Maar dat gebeurt niet altijd.  En soms voel ik me heel alleen in wat ik doe en probeer te bereiken.  Veel mensen spreken de wens uit om te helpen, maar als puntje bij paaltje komt verschijnen er vaak maar weinigen echt op het appél.  En ik kan dat niet alleen, het betreft een attitude die alleen gedragen kan worden door een hele gemeenschap denk ik dan.  Ik kan ondersteunen met eten en ziekenhuiskosten met het geld dat ingezameld is.  Maar op lange termijn brengt dat geen structurele oplossing voor het armere deel van de bevolking hier op het eiland.  Zolang er geen nieuwe toeristen komen, en dat zou nog wel eens even kunnen duren, zal er armoede zijn.  Tenzij er meer gedeeld wordt, er minder angst is, er meer sociale projecten opgestart worden, er oog is voor het geheel van alle mensen op het eiland en zelfs in de wereld, dat we elkaar beschouwen als één grote familie waarin we niemand met een lege maag achterlaten.  Maar zo is het niet en ik kan dat op mijn ééntje niet veranderen met het project dat ik doe.  Dus ik doe wat ik kan momenteel, kleine dingen die de problemen niet oplossen.  Maar het zorgt er wel voor dat een gezin met kinderen een keertje extra eten op tafel krijgt.  Het maakt dat mensen die ziek zijn toch een keertje bij de dokter terecht kunnen en de medicijnen krijgen die ze nodig hebben.  Dat maakt me blij en geeft mee zin aan mijn leven, naast dat ik mijn onvermogen tegen kom in dit project.  Wanhoop en voldoening gaan bijgevolg hand in hand, wat ik hier doe met het project zal nooit voldoende zijn en tegelijk altijd goed genoeg.    

Allez vooruit, bij deze zijn jullie weer een keertje up-to-date over de zaken die hier spelen tijdens mijn verblijf op dit mooie plekje in de Golf van Thailand.

Zoals steeds voel ik me vanop afstand verbonden met mijn familie en dierbare vrienden in België/Nederland.  Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.

Hartelijke groet & big hug voor allen,

Geert

Mijn ware gelaat

“Ik vind dat dat eraan ontbreekt op school.  We leren om naar buiten toe te functioneren …  Maar we leren niet wie we vanbinnen zijn en wat het doel van het leven is.

Roger Hodson, zanger Supertramp”

Dag eerwaarde lezers,

Op de vraag: ‘Hoe gaat ie ?”, volgt clichématig en vaak a priori het antwoord: ‘Goed’.  Daar zal uw klomp wellicht niet van breken. 

Nu ben ik dit blog in de eerste plaats gestart om mijn verwanten aan het thuisfront op de hoogte te houden van hoe het mij vergaat, als ik ver weg ben van huis.  Bijvoorbeeld zo een slordige 12 000 km zoals nu, en dat al 18 maanden aan een stuk.

Ik ga dan eerlijkheidshalve ook iets anders bloggen dan: ‘Het gaat hier goed met me, don’t worry.  Zonnige groetjes vanuit Thailand !’

Mede doordat ik onlangs geraakt werd door de eerlijkheid en authenticiteit van mijn Beste Vriend.  Door te laten zien hoe ze zich voelde, ontstond er bij meer inzicht in waar ze doorheen ging.  Over haar goede bedoelingen en de teleurstellingen die haar dat soms oplevert.  En last but not least over mijn eigen gedrag en communicatie, en hoe ik daar nog graag in kan en wil bijleren.

Zelf doe ik dat nog steeds niet zo gemakkelijk in mijn dagelijks leven, eerlijk en authentiek zijn.  Terwijl het wel mijn belangrijkste doelstelling is in mijn leven denk ik.  Durven zijn wie ik ben en dat ook laten zien aan vriend en vijand, aan bekenden en onbekenden, los van verwachtingen, los van hoe mensen daar op reageren, los van wat ik daar eventueel bij te verliezen heb.  Ik ben nog steeds iemand met vele gezichten.

Zo was het opnieuw een tijdje geleden dat ik nog eens een vers blogje in de ether had gegooid.  Abusievelijk werd aangenomen door sommigen onder jullie dat ik aan het wachten was op minstens 10 smeekbedes vooraleer ik de spreekwoordelijke pen weer ter hand zou nemen.  Dat was een geintje.  De realiteit is dat ik mij elke keer ergens overheen moet zetten vooraleer ik als een wildeman op de toetsen van mijn hightech laptop begin te beuken om een nieuw blog in elkaar te flansen.  “En waar moet meneer zich dan elke keer wel weer overheen zetten als ik het even vragen mag ?  Stukske Jan-mijn-kloten van heb ik je daar !”, hoor ik sommige bij-de-handjes onder jullie al enigszins kritisch opperen.  Welnu, dat ik twijfel of wat ik schrijf wel goed genoeg is.  Interessant genoeg, grappig genoeg, rakend genoeg.  Of de lezers deze keer niet halverwege het blog in slaap gekukkeld zullen zijn.  Of mijn schrijfsels niet op het kleinste kamertje zullen belanden om na het gevoeg de kont weer in het reine te brengen.  Hopelijk in afgedrukte versie, voor jullie kont of voor jullie multimedia tools, afhankelijk van waar u zelf uw prioriteiten legt.

En kijk, zo kan een blog ook al eens een handje helpen om misverstanden uit de wereld te helpen.  Bij tijden lijkt het leven van uw blogger een beetje op dat van Oscar Crucke, de heroïsche barman uit de Vlaamse tv-serie FC De Kampioenen, voor wie de dagelijkse misverstanden met zijn Pascalleke vaak ook niet van de poes waren en met de regelmaat van de klok door mijn toendertijd jeugdige strot geduwd werden.

Natuurlijk zou het me geen ene reet moeten uitmaken, wat anderen vinden van mijn blogs of wat ze er met doen.  Zou het me worst moeten wezen dat er al eens een deftig uiltje wordt gevangen onder het lezen of dat mijn blogs het corona tekort aan WC-papier helpen op te vangen.  Ik wil schrijven wat ik schrijf, omdat het uitdrukt wie ik ben en hoe het hier met mij gaat.  Los van de reacties en de statistieken.  Maar het raakt een gevoelige snaar, met name de behoefte aan bevestiging van buitenaf.  Dat anderen in mijn plaats laten merken dat het goed genoeg is, omdat ik daar niet zo goed op durf te vertrouwen vanuit mezelf.        

En zoals mijn onzekerheid me parten speelt bij het schrijven van deze blogs, doet het dat ook op andere gebieden zoals relaties, seks, werk, geld, vriendschappen, grenzen, vertrouwen, conflicten …  In al deze zaken zorgen twijfels over mezelf vaak dat ik minder succesvol ben dan ik zou willen.  In bepaalde gevallen zet ik een grote bek op, in andere omstandigheden sluit ik mezelf af en verdwijn ik zonder te zeggen wat er in weze met me gebeurt op dat moment.  Maar in beide gevallen levert het zelden op wat belangrijk voor me is.  Zijn wie ik ben en op die manier de mensen en dingen aantrekken die echt bij me passen.

En dat is dus ook een onderdeel van hoe het mij hier vergaat in Koh Phangan, dat ik me soms verdomd alleen voel als wie ik echt ben en de dag doorkom met een groot gemis aan wat ik graag zou willen in mijn leven, in essentie de zin van mijn bestaan kunnen vatten en dat ook kunnen delen met gelijkgestemden rondom me heen.  Nu is dit niet echt iets nieuws onder de zon, in België had ik dat ook geregeld eens aan de hand.  Samen met mijn drinkebroers van weleer, van de ene dronken bui naar de andere fietsend, omdat het moeilijk voor me was om een bepaalde leegte die ik soms ervaar in mijn leven, recht in de ogen te kijken.

Dit gezegd zijnde, omdat het is hoe het is, wil ik daar verder niet teveel poespas meer van maken.   Ik heb dat te accepteren als onderdeel van mijn karakter, als wie ik ben en waar ik vandaan kom.  Misschien dat het accepteren er net voor zorgt dat het wat minder invloed zal hebben op de weg die nog voor me ligt.  En daarom is het wel fijn om er gewoon open over te kunnen schrijven, zonder het groter te maken dan nodig is, zonder het te willen verstoppen achter één of ander masker als ik blog over mezelf.

Om nieuwe misverstanden te vermijden, betekent dit nu dat het slecht met me gaat ? 

Nee, helemaal niet. Mijn karakter omvat nog veel meer aspecten dan alleen mijn onzekerheid en bepaalde andere complexe kanten.

Zo heb ik het bijvoorbeeld het vermogen ontwikkeld om dankbaar te zijn tot in het diepste van mijn ziel voor de kansen die ik krijg in mijn leven.  Die dankbaarheid is ook vandaag de dag niet al te min en maakt dat ik me de laatste twee jaren van mijn leven, met de ups en downs die erbij horen, gelukkiger voel dan ooit voorheen.  Zo is er mijn mogelijkheid om te reizen, in een ver en mooi land te leven, eindeloos door de bergen te wandelen, omgeven te zijn door veel zon en warmte, een gezond lichaam te hebben, te kunnen eten en drinken als mijn buikje dat belieft, veel ontzettend waardevolle Vriendschappen en een liefdevolle Familie om me heen te hebben, een hoge mate van vrijheid te ervaren, inmiddels veel bijgeleerd te hebben over het leven, veel nieuwe mensen van over de hele wereld te leren kennen hier in Koh Phangan, etc.  De lijst is erg lang en daar prijs ik mezelf gelukkig om.

Ik zag laatst in een aflevering van ‘The gift of life’, een documentaire over een donortransplantatiecentrum in Newcastle, hoe een gezonde vrouw vrijwillig en gratis een nier afstond aan een onbekende zieke vrouw.  Die daardoor nu langer en beter kan leven samen met haar zoontje.  Dat raakte me tot tranen toe.

Enerzijds omdat ik heel goed besef dat sommige van mijn ‘blessings’ niet iedereen te beurt vallen.  Dat ik een Grote Geluksvogel ben.   Veel dingen die ik kan, zijn voor anderen helemaal niet vanzelfsprekend en ik vind het belangrijk, daarom alleen al, er dankbaar voor te zijn.  En sommige dingen die ik nu kan doen en waar ik blij van word, zullen ook voor mij op een dag niet meer vanzelfsprekend zijn.  Dus wil ik er bewust van genieten, elke dag dat het kan.  Ik wil niet op mijn sterfbed liggen en tot de conclusie komen dat ik eigenlijk veel te weinig heb genoten van de kansen die ik heb gekregen in mijn leven.

Anderzijds was ik erg geraakt door die serie omdat ik zag hoe ontzettend veel rijkdom de beslissing van die vrouw, om vrijwillig een nier af te staan aan een onbekende, creëerde.  Voor die zieke vrouw, maar ook voor de donor zelf, alle families en kinderen er omheen, zelfs de dokters en de verpleegkundigen.  Iedereen werd geraakt en ik zag veel verdriet en onzekerheid, maar ik zag ook ontzettend veel voeding voor de ziel.  Door iemand die van geven iets belangrijker maakte , dan alleen aan haar eigen hagje denken.

Dit alles maakt dat ik een belangrijk besluit heb genomen.  Ik zal binnen afzienbare tijd voor 2 of 3 maanden terug komen naar België.  In de eerste plaats om vrienden en familie te bezoeken en een tijdlang met hen te kunnen doorbrengen.  Daarnaast ga ik ook kijken of ik ergens een plek kan vinden waar ik  opnieuw een paar zweethut ceremonies zou kunnen begeleiden, ik mis deze oude liefde hier geregeld en tot in het diepste van mijn hart.

Maar daarna zal ik, met mijn onzekerheid en heel de kus-te-kloten, wel weer een tijdje naar Koh Phangan terugkeren.  De plek waar ik door toeval ben terecht gekomen, maar waar ik ook een soort geluk heb gevonden, zoals ik dat voorheen in mijn leven nooit gekend heb.  Ik heb de intentie om er als gids aan de slag te gaan.  Mensen meenemen op wandeltochten in de prachtige natuur, ze laten merkend dat ze welkom zijn als wie ze zijn, ook met hun ware gelaat.

Ik wil me ook verder blijven engageren voor het project dat ik hier opgestart ben.  Me verder wijden aan iets dat mijn eigen belangen overstijgt.  Onderdeel zijn van een community waar ik kan helpen, op mijn eigen manier en volgens mijn eigen kunnen, maar zonder dat ik mensen zomaar aan hun lot hoef over te laten als ze het moeilijk hebben en het logisch ga vinden dat een ander dat maar per definitie moet oplossen.  Waar ik samen met anderen de waarde kan ervaren van een gezonde balans tussen geven en ontvangen.  Iets wat ik nodig heb om me gelukkig en goed in mijn vel te voelen, een bijdrage leveren aan iets wat er voor mij wezenlijk toe doet.

Zo, dit is uiteindelijk een lang blog geworden, dat me eerlijk gezegd wel wat zweet en tranen heeft gekost.  Maar ik ben intens blij dat ik het geschreven en bij deze gepubliceerd heb.  In de eerste plaats voor mezelf.  En misschien dat sommigen onder jullie, ook met veel zweet en tranen, toch het einde gehaald hebben ? 😊

En zodus, ergens tussen augustus en oktober mogen jullie mij op de Zaventemse tarmac verwachten.  Helemaal klaar voor hartelijk weerzien, dikke knuffels, fijne gesprekken, mooie wandelingen, vrolijke danskes en speelse potjes UNO !

Terwijl ik nog hier ben, denk ik aan velen van jullie.  Ik hoop dat het jullie goed gaat op jullie pad, waar jullie ook met bezig zijn. 

Hartelijke groet & hug,

Geert

Kut met peren, op grootmoeders wijze

“Je hart is als een parachute, het gaat pas open als je valt.

Harlan Coben, De Levenslijn”

Beste lezers,

Hebben jullie me gemist ?  Ik mag het hopen.  Sinds 27 november 2020 heb ik niets meer van me laten horen.  Eerlijk gezegd was het een test.  Ik zou niets meer schrijven tot er tenminste 10 van mijn lezers al smekend voor mijn voeten zouden vallen om a.u.b. nog eens een prachtig schrijfsel uit mijn losse pols te schudden.

Als je niet van teleurstellingen houdt, kan je dit soort testjes best achterwege laten, ik kan het jullie vertellen.

Ik mis velen onder jullie.  En nog geen klein beetje ook.  Dat ik daarom voor jullie voeten ga vallen om waar dan ook om te smeken, daar zou ik echter niet te veel op rekenen.  Ik draag mijn gemis in waardigheid.  En daarmee basta.

Het waren pittige tijden voor jullie blogger.  Woelige watertjes werden doorzwommen.  En daarbij is het schrijven er wat bij ingeschoten.  Net op het moment dat een open hart me van pas zou kunnen komen,  doet het vaak net het tegenovergestelde.  Het is altijd wat met dat gekke hart van mij.

Wat maakte de tijden pittig en de wateren woelig voor uw blogger ?  Welnu, gaat u er even rustig bij zitten.

De relatie met Mai is geëindigd in een gevecht zonder winnaars.  Wat belangrijk was voor haar is niet gerealiseerd in onze Liefde, en idem dito voor wat belangrijk was voor mij.  Wat overbleef was een strijd, die ik uiteindelijk los gelaten heb.  Maar niet zonder verdriet om hoe het gelopen is, van een bijzondere relatie tot een situatie waar uiteindelijk onbegrip en kwaadheid de boventoon voerde.  En niet zonder teleurstelling om wat er uiteindelijk niet was, niet is en nooit zal zijn tussen mij en deze bijzondere Vrouw.  Ik wens haar echt wel het allerbeste toe in hoe het leven verder zal lopen voor haar. En ook al is dat niet geheel wederzijds, om het zacht uit te drukken, ik ben toch blij dat ik het haar wel kan blijven toewensen. 

Mijn portefeuille met daarin redelijk wat Thaise dollars, mijn identiteitscard, kredietkaarten, rijbewijs, etc is gestolen.  Niet de praktische gevolgen, als wel de schending van mijn vertrouwen in mensen raakt me daarin het meest.  Wat zou het fijn zijn als ik alle mensen kon vertrouwen die ik tegenkom op mijn pad.  En vice versa.  Maar zo is het niet, dat is niet de realiteit.  En ik zie helaas niet het verschil tussen wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen.  Soms heb ik daar wel een idee van, echter, ik heb me al vaak vergist in beide richtingen. Dus het zal misschien niet de laatste keer zijn dat mijn vrolijke vrienden van de Europabank nieuwe kredietkaarten dienen op te sturen naar Koh Phangan city.

Haven, de plek waar ik de laatste 6 maanden gratis kon verblijven en waar ik me erg thuis ben gaan voelen, is overgenomen door een nieuwe eigenaar.  We kregen een week de tijd om ons boeltje te pakken en op te hoepelen.  Voor me mezelf vond ik dat snelle vertrek best aanvaardbaar.  Maar het raakte me diep in mijn hart om te zien hoe het personeel dat daar nog werkte en woonde op een week tijd zonder inkomen op straat werd gezet.  Doorheen mijn verblijf in Haven was ik een beetje onderdeel geworden van deze Burmese familie.  Ik ga niet beweren dat ze professioneel gezien het beste personeel waren dat ik ooit meegemaakt heb, maar als mensen hebben ze zeker het hart op de goede plek.  En Linka, het zoontje van vier en nog te klein om het allemaal te vatten, zag ik met lede ogen achter de hele bende aan huppelen, een onzekere toekomst tegemoet.  Boven op dit alles baart de militaire staatsgreep in Myanmar, hun thuisland, deze mensen ontzettend veel zorgen.  Hoeveel tegelijk kan een mensen hebben denk ik dan ?  Elke week ga ik een keer langs op hun nieuwe woonplek, voor een hartelijke groet en om te helpen hoe ik kan.

Dit alles bracht me nog eens opnieuw terug naar de vraag hoe ik omga met zaken die me verdriet doen, die ik heel graag anders zou zien gaan, die mijn hart in 100 000 stukken breken, me aan het twijfelen maken over de wereld en mezelf.

Een vraag die trouwens niet alleen mezelf aanbelangt.  Momenteel krijgt zowat de hele wereldbol  ongevraagd een Corona-crisis door zijn strot geduwd met bijhorende maatregelen die iedereen danig op de proef stellen.  En er zullen ongetwijfeld ook nog wel andere zaken zijn die u graag tot heeeeeel graag anders had/zou zien gaan, niet ? 

Een tijd geleden werd mijn stiefvader ziek.  De dokters deden lange tijd wat ze konden.  Hijzelf en de mensen rondom hem heen deden dan weer lange tijd wat zij konden om de positiviteit er in te houden.  En op een dag stierf hij toch.  Zonder dat iemand eerst gevraagd heeft of we daar klaar voor waren en of we hiervan wel gediend waren.  En toch gebeurde het, zomaar op een ochtend.  Een man met een ontzettend goede inborst die stierf omdat het nu eenmaal zo ging.

En het antwoord op de vraag hoe ik, als gevoelige ziel, met dit soort tegenslagen omga is redelijk veelzijdig.  Er is geen kant en klare handleiding. 

Mijn favoriet is iets of iemand anders de schuld geven.  Echter, op mijn 43-Jarige leeftijd besluit ik om,  zoveel als voor mij mogelijk is, af te zien van deze strategie.  Zelfs als het gerechtvaardigd zou zijn, terwijl het eigenlijk vaak over perspectief of onmacht gaat, zet het in mijn leven uiteindelijk weinig zoden aan de dijk.  Net zoals mijn slachtofferschap en klaagmodus dat ook niet doen. Ik ga er me niet beter door voelen.

Dus oefen ik maar in het ontwikkelen van nieuwe strategieën, als belangrijk onderdeel van mijn reis.  Oefenen in rouwen en overgave.  Het verdriet het verdriet laten zijn, zolang het nodig is en zonder te weten hoelang het nodig zal zijn.  Zo oefen ik in relativering en humor, de ernst van de situatie niet overschatten, noch bagatelliseren.  Zo oefen ik verder in dankbaarheid voor dat wat wel goed gaat.  Zo oefen ik in een balans hanteren van grenzen proberen stellen en vertrouwen dat het wel goed komt als ik die grenzen vanuit vertrouwen toch maar achterwege laat.  Zo oefen ik verder in het niet per sé willen vermijden van risico’s, soms doet het pijn en soms is het meer dan de moeite waard.  En zo vind ik nog steeds veel medicijn in de natuur, tijdens mijn vele wandelingen en in het samenzijn met fijne mensen, al dan niet zittend rondom een deugddoend vuurtje en onderwijl mooie liederen zingend dat het een lieve lust is voor oor en hart. 

Misschien ziet u de bui al hangen, maar mijn keuze voor het woordje ‘oefenen’ impliceert dat ik ook regelmatig met mijn gebruinde bakkes tegen de Koh Phanganse grond klets.  Dus ook het accepteren van wie ik ben en wie ik niet ben, wat ik kan en niet kan, is onlosmakelijk met dit proces verbonden.  Er zijn dingen waar ik goed in ben en er zijn dingen waar ik slecht in ben.  Er is mijn vrijgevigheid en er is ook mijn gierigheid.  Mijn open mind en mijn bekrompen mind.  Mijn haat en mijn liefde.  Mijn vergevingsgezindheid en mijn rancune.  Etc.  Ik heb er een hele kluif aan, neemt u het van mij aan.  Maar het loont de moeite, daar geloof ik nog steeds in.  En ik zal hierin anders van mijn reis terugkomen dan ik vertrokken ben.  Dat staat vast.

Geregeld speel ik hier de laatste tijd ook een spelletje ping pong met vrienden, dat helpt goed om de luchtigheid en speelsheid er wat in te houden.  Voor mezelf dan toch althans.  Mijn zwaar getraumatiseerde tegenstanders zullen daar ongetwijfeld een heel ander blog over weten te schrijven, na de spreekwoordelijke onderdompeling in de emmer der vernedering.

Tenslotte breng ik nog graag even mijn nieuw project ten berde.  Omdat het een belangrijk onderdeel is van mijn leven hier, maar ook om commerciële reden.  Zonder nieuwe donaties kan ik mijn steun hier niet verder zetten.  Het project in Bangkok, waar ik in mijn vorig blog heb geschreven, heb ik gecanceld.  Enerzijds door de evolutie met Mai, die samenwerken niet meer mogelijk maakt.  Anderzijds door een recente uitbraak van Covid-19 rondom Bangkok waardoor er een tijdje een nieuwe lock down in de lucht hing.  Daarom heb ik het doel van mijn project bijgesteld en gebruik ik het ingezamelde geld voor een nieuw project.  Ik steun nu opnieuw mensen hier in Koh Phangan zelf, die geen salaris meer hebben, om hun medische kosten te betalen.  Ik richt me vooral op een doelgroep van zwangere vrouwen en families met jonge kindjes waarvan voor beide ouders het salaris weg gevallen is door het gebrek aan toerisme op dit moment.  Maar voor iedereen in nood probeer ik, in samenwerking met een fijne collega en de hulp van lokale vrijwilligers, een oplossing te vinden.  Hospitalistatiekosten, doktersrekeningen, medicijnen, basisvoedsel om gezond te blijven.  En ik zoek ook actief mee naar oplossingen voor problemen die hier moeilijk opgelost kunnen worden op het eiland.  Zo kunnen we volgende week een schat van een baby, die van kop tot teen vol uitslag staat, naar het naburige eiland Koh Samui laten gaan om geholpen te worden door een huidspecialist.  Die is hier op het eiland Koh Phangan immers niet te vinden waardoor het probleem niet opgelost geraakt.

En ik zou heel graag willen dat mijn project overbodig was, maar dat is het niet.  En dan is de dankbaarheid van mensen die geholpen worden in de moeilijke situatie waarin ze zich bevinden, misschien wel het meest efficiënte medicijn tegen mijn eigen weemoedigheid die soms de kop op steekt na een tegenslag.  Het doet me zoveel deugd om die ouders en hun (toekomstige) kleintjes te helpen waar ik kan en met steun van velen onder jullie.

Wellicht komen er nog enkele blogs vanuit Koh Phangan.  Want mijn visum gaat opnieuw verlengd worden, dit keer tot eind mei.  Zolang blijf ik zeker nog hier op deze mooie plek.  Afwachtend hoe de Corona-situatie zich in België verder ontwikkelen gaat.    

In de tussentijd denk ik veel aan wie thuis is en ik zal erg blij zijn als ik weer eens voet op Belgische/Nederlandse bodem zal zetten om vrienden en familie weer te zien.

Hasta la vista en ik wens ieder van jullie het allerbeste toe op zijn/haar pad !

Hartelijke groet & hug,

Geert