Balanske

“Ik ben altijd onderweg
Ik leef onrustig en onzeker
Tussen de Liefde en de Leegte”

Stef Bos

Beste lezers,

Na zowat een maandje of 8 op schok te zijn geweest, lijkt dit blog mij een prima aanleiding om eens een balanske op te maken.

Hoe staan de zaken ervoor ?

Doen we er nog eens een maandje of 8 bovenop ?

Pak ik morgen mijne schoofzak om terug te keren naar België ?

Dat soort pertinente vragen, daar dient uw blogger in al zijn wijsheid telke male maar weer een antwoord op te verzinnen.

Dus waarom zouden we daarover niet eens wat meer uitwijden in dit tot dusverre super interessante reisblog vol leuke weetjes, ditjes en datjes ? Precies. Sommigen onder jullie denken misschien dat ik de onderwerpen voor deze blogjes zomaar los uit de pols schudt. Wat inderdaad grotendeels klopt. Maar toch.

Laten we beginnen met de overweging om terug naar België te keren. Om daar dan dag en nacht met mijn mondmasker rond te lopen en 1.000 keer per dag een nieuwe Corona-statistiek door mijn strot geduwd te krijgen. Dat dacht ik niet ! Ik zou wel behoorlijk van het loodje getikt moeten zijn. Hier loop ik hele dagen rond zonder mondmasker en geen kat die er zich een buil aan valt. Geen enkele snuiter hier op het eiland heeft het virus tot dusverre opgelopen.

Gevaarlijke praat is dit. Want als de Corona-pleuris hier morgen uitbreekt en ik hang met mijn uitgemergelde longen aan een beademingsapparaat, zie ik de bui al hangen. Dubbel en dik verdient met die franke muil van hem !

Afin, ik blijf dus hier. Daarmee zou ik dit blog dus normaliter gezien stillekesaan weer kunnen afronden.

Zij het niet dat mijn balanske er in de realiteit iets complexer uitziet.

Om te beginnen en niet in het minst, zijn er meer en meer momenten waarop ik mijn familie en vrienden intens mis.

Nemen we als voorbeeld Quintje, het zoontje van mijn broer. Mijn petekind en in alle objectiviteit, tevens het mooiste kindje van heel de wereld. Een eigenschap die hij, daar hoeven we ook in dit blog niet flauw over te doen, geenszins van zijn papa geërfd heeft.

Welnu, als ik die kleine kornuit zie groeien als kool en voor de cam kusjes zie uitdelen dat het een lieve lust is, dan krijg ik bij wijle weleens een ferme krop in de keel.

Idem dito voor iedereen in mijn familie en de vele goede vrienden die ik zo ontzettend graag zie.

Het leven gaat verder. Ook als Biebie zo nodig een wereldreis wilt maken. Natuurlijk. En zo tikt de klok dus verder en besef ik meer en meer dat ik soms waardevolle momenten van samenzijn mis.

Mijn grootmoeder is gestorven als gevolg van het Corona-virus.

Ik heb afscheid van haar genomen voor ik vertrok en een video mee genomen waarop ze zingt, als een mooie herinnering.

Ik hield rekening met dit scenario voor ik vertrok.

En toch doet het wel veel met me dat ik op zo een moment te ver weg ben om bij mijn familie te zijn. Het doet wel veel met me dat ik Quintje enkel via de cam zie groeien als kool.

Dus toch maar stante pede terug naar België ? Nee, zover ben ik nog niet. Maar het speelt en leeft in mijn hart en zal op een dag mee de balans doen omslaan die me weer naar huis brengt.

Mijn familie van herkomst, mijn Zweethut-familie, mijn Ubuntu-familie, mijn Agape-familie, mijn Allerbeste Vriend en haar familie en veel anderen die een enorme warme plaats in mijn hart hebben.

Een andere oorzaak die de balans af en toe ferm doet kwakkelen, is het feit dat Thailand me ook meer en meer zijn andere gelaat laat zien.

Een gezicht waar ik bij tijde heel verdrietig van word. Zo is er recent beslist om het project van Happy Food on hold te zetten.

Tot dusverre konden we garanderen dat al de middelen die ingezameld werden integraal naar mensen in nood gingen. Sinds kort gaat dat niet meer. Corrupte mensen met macht eisen een deel van de koek op met gevaar voor gevangenis als we daar niet op ingaan. En dit schijnt een vrij normale aangelegenheid te zijn in Thailand en op een eiland als Koh Panghan. Dus stoppen we met onmiddellijke ingang het verzamelen van nieuwe donaties. Daarnaast zijn er Thaise mensen die vinden dat een Thaise persoon meer recht heeft op onze rijst dan een Birmese persoon. Los van wie het het meest in de penarie zit, wat wel degelijk de beslissende factor moet zijn tijdens dit verdeelproces.

En dan beste lezers, schieten woorden mij te kort hoe mijn hart in 1.000 stukken breekt. Dat mensen liever de boel naar de kloten helpen uit persoonlijk winstbejag, dan diegenen te helpen die zwaar te leiden hebben onder financiële moeilijkheden zoals bijvoorbeeld nu met de actuele Covid-situatie.

Het liefst zou ik dan ver weg kruipen in een klein hoekje. Of weg vluchten naar niemandsland waar dit soort gedrag niet aan de orde van de dag is. Maar niemandsland bestaat niet. Overal waar ik naartoe zal reizen zal ik te maken krijgen met dit soort toestanden. In meer of in mindere mate.

Dus ik heb besloten om nog een tijdje te blijven. Verder te zoeken naar het medicijn van mijn reis, vast besloten het te vinden vooraleer ik terug keer. Het onacceptabele leren aanvaarden en ondanks alles met een open hart mijn weg blijven gaan. Zonder te stoppen met het goede te zoeken en te vinden. Want dat is er ook altijd en overal natuurlijk. Zo zijn er ook ontzettend veel helpende Thaise mensen. Ook daarvoor schieten woorden mij tekort. En zo is het op elke plek in de wereld vermoed ik. Dus ik kan naar mijn gevoel niet anders dan leren hoe hierin mijn weg te vinden.

En zodoende zal ik mee blijven zoeken naar een andere manier om de mensen te steunen die het hier moeilijk hebben.

En die manier zal ik ook vinden.

Wellicht op veel kleinere schaal dan het project.

Maar alle beetjes helpen.

Dat zie ik in de ogen van de mensen als ik help waar ik kan en met wat ik kan. En daarbij interesseert het mij geen fuck of ze Birmees, Thais of iets anders zijn. Het zijn mensen voor wie hulp welkom is en niets anders dan dat is belangrijk voor mij.

En ik kan het hier mooi verwoorden. Maar geloof me, het gaat met verdomd veel vallen en opstaan. Gelukkig weet ik dat al de mensen die ik mis op dit moment en die me graag zien, me steunen op dit pad. Zonder dat te bevragen weet ik dat 200 % zeker en dat helpt me enorm !

Last en not least is er nog een reden waarom ik vooralsnog niet vertrek uit Koh Panghan. En dat is dat ik hier een tryout ga doen van wat ik het liefste deed in België. Het begeleiden van groepen en het creëren van cirkels. Een workshop over het belang van familie in de ruime zin van het woord.

Familie als een groep van mensen bij wie we welkom zijn als wie we zijn. En waar de spirit van community heerst, elkaar graag zien en het beste in onszelf en elkaar naar boven halen.

Oefenen in geven, dat even belangrijk is als ontvangen.

Ruimte creëren voor kwetsbaarheid, stilte, plezier, speelsheid, humor, steun, ceremonie, een danske en zo verder.

Ik zal kijken of het aanslaat hier, wat ik niet zeker weet. Maar ik wil het op zijn minst geprobeerd hebben voor ik dit eiland weer verlaat.

Dus helaas pindakaas kom ik nog niet naar huis.

Ik voel dat mijn reisverhaal nog niet rond is.

Wanneer wel, dat zal ik merken als het zover is. Hetzij van binnen uit. Hetzij omdat op 26 sept mijn visum hier in Thailand niet meer verlengd wordt. En tot die tijd blijf ik onderweg, onrustig en onzeker, tussen de Liefde en de Leegte …

Hartelijke groet & vurige hug voor iedereen die wilt,

Geert

In de schaduw van Koh Panghan

“Als je moet kakken, moet je kakken
Dieter De Leus – De Ronde”

Eerwaarde lezers,

Voor wie het nog niet wist, met kakken is het zoals met onze donkere kantjes als mens. Iedereen doet het of heeft ze, maar we hebben het er liefst niet al te vaak over. Al zeker niet en plein public.

Et voilà, ziehier het onderwerp van deze blog. Nee beste, ik ga het niet over kakken hebben. Als wel over de keerzijde van mijn reisavontuur.

Een keerzijde waar ik het niet zo vaak over heb in mijn blogs. De momenten dat ik mezelf hier tegenkom op een confronterende manier. De situaties waarin ik niet zo blij ben met mezelf of alleszins met het gedrag dat ik dan aan de dag leg.

Dit onderwerp werd me op een dienblaadje aangeleverd door een dierbare vriendin. Die me een bericht stuurde, dat vrij vertaald als volgt ging.

“Beste Geert. In je blogs klink je vaak als een vrolijke Frans. Echter, in onze persoonlijke communicatie klink je ook geregeld als een hoopje miserie, een ferme bak ellende oftewel een pessimist van heb ik je daar. Ik wilde het alleen maar even gezegd hebben. Bij deze. Hartelijke groet RB.”

Tja, daar stond ik wel eventjes van te kijken, met mijn grote bakkes vol tanden.

Of niet. Want ik weet natuurlijk dat ze gelijk heeft. En dat is grotendeels een keuze waar ik nog altijd achtersta. Ik heb niet de betrachting om elke keer als blog een therapeutische klachtenbrief te schrijven waar de doorsnee lezer instant depressief van wordt.

Positiviteit en humor vormen een belangrijk medicijn, de dag van vandaag. En die boodschap wil ik ook graag verder blijven uitdragen tijdens het schrijven van mijn blogs.

Waar het hem om gaat is dat ik de vrolijke pen ook deels gebruik om de schone schijn hoog te houden. Om een kant van mezelf en bepaalde aspecten van mijn reis te verbergen waar ik minder fier op ben.

Welnu, vandaag gaan we dat voor de verandering eens anders doen.

Ik heb een belofte gedaan om jullie met dit blog op de hoogte te houden van mijn reis.

Nu valt er weinig te reizen met grenzen die vooralsnog overal potdicht zitten.

Maar ik reis nog steeds binnen in mezelf. Om via mijn reiservaringen bij te leren over wie ik ben als mens en eventueel nog wat bij te sturen waar het mogelijk is. En aldusdanig zo veel mogelijk uit mijn leven te halen als wat er qua potentie in zit. Voor mezelf. Maar ook voor de mensen en de wereld rondom mij heen.

Als ik een aangenamer mens word voor mezelf, word ik dat ook voor mijn omgeving denk ik zo.

Een thema dat me hier geregeld parten speelt is mijn verlangen naar contact en community.

Waar op zich en in gezonde mate niets mis met is. Maar in mijn geval merk ik al reizend hoe groot mijn angst is om alleen te zijn.

Meer bepaald om in een bodemloze eenzaamheid terecht te komen waar ik in verdrink. Soms niet te weten hoe ik de dag moet doorkomen in mijn ééntje. Iets wat ik nog ken uit mijn jongere jaren. Nu is de toestand ondertussen wel anders.

Ik ben beter in staat om contact te maken terwijl ik onderweg ben. Maar de angst is blijkbaar nog niet verdwenen. En zo leer ik hier over mezelf dat ik meer wil gaan vertrouwen. Dat ik het goed kan hebben met mezelf, wat ook zo is als ik de angst laat varen. Dat ik me kan verbinden met de mooie natuurelementen om me heen. Dat het af en toe alleen zijn op mijn reis een dynamisch gegeven is en dat er na een tijd weer fijne mensen op mijn pad zullen komen met wie ik deugddoend contact kan aangaan.

Et bien sur mesdames et messieurs, het wordt nog straffer. Want ik zou het ook nog kunnen hebben over al die keren dat ik hier op mijn reis een fijn contact ervaar, dat waar ik zoveel behoefte aan heb. Om het daarna weer te verbreken. Omdat na een teleurstelling mijn hart op slot gaat en ik een terugtrekkende beweging maak. Niet in staat expressie te geven aan dat wat me dwarszit.

Ik weet niet welk nut dit mechanisme in zich draagt, mijn insziens is er namelijk geen enkel nut. Maar het zit diep verankerd in mijn zijn en ik ben er al ontiegelijk vaak met verloren wat ik eigenlijk net heel graag wil. Verbinding die door dik en dun blijft bestaan. Er werd reeds aan gewerkt in therapieen, workshops en opleidingen allerhande.

Maar door mijn reiservaringen hier stel ik vast dat ik er nog niet ben. Gelukkig ben ik ook koppig en zal ik blijven oefenen in openheid op momenten dat er zich een conflict aandient. En blijven leren over hoe ik ondanks een ruzie open maar ook zacht kan blijven voor mezelf en voor de ander. Zodat bruggen met mensen die ik graag zie en vice versa, niet opgeblazen hoeven te worden en de liefde altijd weer opnieuw een kans krijgt.

De Liefde. Ik geef het niet graag openlijk toe, maar het is eigenlijk het belangrijkste thema in mijn leven. Hoe rijk de ervaringen ook zijn op mijn pad. Ik denk dat ik bereid zou zijn om alles op te geven voor een liefdesrelatie die klopt. Iets waar ik na 42 jaar naar mijn gevoel nog niet al te vaak in de buurt ben geweest.

Als laatste topic voor vandaag en omdat het niet helemaal los staat van voorgaande issues speelt ook geld een aanzienlijke rol tijdens mijn reis als ik het over mijn schaduwkanten wil hebben. Hoe mooi het ook klinkt dat ik in mijn reizen op zoek ben naar het geluk in de eenvoud der dingen. Hoe romantisch het ook klinkt dat ik een fijn leven leid in mijn tentje op het strand. De andere kant die hier bijna dagelijks aan de orde is, gaat over de vraag of ik in staat ben om geld uit te geven zonder dat ik me schuldig voel of dat het pijn doet ? Helaas is het antwoord vaak nee. Er komt niets binnen op dit moment, dat klopt. Maar er staat nog voldoende op de rekening om een hele tijd vooruit te kunnen met de levensstijl die ik hanteer. En mezelf dan toch regelmatig tekort doen door bijvoorbeeld voor de zevendertigste dag op rij een goedkoop noedelsoepje te eten i.p.v. eens een lekker of gezond ander gerechtje te kiezen dat wat meer kost. Soms anderen tekort doen door niet mijn rijkdom te delen met wie me lief is of het nodig heeft.

Ik geef veel hier op gebied van vrijwilligerswerk. Hulp met mijn handen, warmte met mijn hart, vriendelijkheid met mijn gedrag. Maar niet zo vaak iets wat geld kost. Terwijl ik heel veel ontvang van de mensen rondom me heen. Ik ben er zeker niet trots op. Wat maakt dat ik hierin niet kan vertrouwen ? Dat ik ooit weer in staat zal zijn om op een fijne manier geld te verdienen. Dat er voldoende zal terugkomen als ik zelf ook voldoende geef. Wat ik kan doen is er in alle eerlijkheid over schrijven. En hopen dat ik dit nog kan draaien in mijn leven. Ik hoop op een dag alles te kunnen delen wat ik heb. En ik denk dat ik op die dag gelukkiger zal zijn dan ooit tevoren.

Met dit blog trek ik een open kaart over een aantal schaduwkanten die ook bij mijn reis horen als dagelijks onderdeel van mijn bestaan hier. Om een volledig beeld te geven van hoe het hier gaat in Ver-weg-gistan.

Het doet voor mij geen afbreuk aan wat ik schreef in mijn vorige blogs. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor de vele positieve ervaringen tijdens mijn reis. En ook voor het feit dat ik deze schaduwkanten van mezelf hier tegenkom trouwens. Want die kwam ik uiteraard ook vaak tegen in België.

Maar in de omstandigheden van het reizen voel ik meer ruimte om er naar te kijken, ze in eerste instantie te accepteren als onderdeel van wie ik ben en ook waar mogelijk nieuwe stappen te zetten in de richting van hoe ik het liever wil.

Nog steeds gebruik ik in deze context graag een uitdrukking van de noord amerikaanse Lakota Sioux indianen, Wopila ! Zijnde, ik ben een dankbaar mens voor alle ervaringen die ik in mijn leven tegen kom.

Dankbaar voor de vele cadeaus en kansen die ik telkenmale ontvang in mijn leven.

Ook al de shit accepterend in mijn leven, wetend dat deze uitdagingen me in staat stellen om te groeien en sterker te worden als mens.

En ik denk dat ik met dit blog ook wel een bescheiden bijdrage probeer te leveren aan een wereld zonder al te veel onnodige schaamte.

Noch voor onze kak, noch voor onze minder fraaie kantjes die we allemaal wel hebben.

Ik hoop dat het inspireert !

Warme groet & schaamteloze hug voor iedereen die wilt,

Geert

Pacha Mama

“Een dwaas houdt vast aan het pad en raakt zijn weg kwijt. Een wijze verlaat het pad en vindt zijn weg” (Lao Tse)

Hallokes allemaal,

Ik beloofde aan het einde van mijn vorige blog jullie op de hoogte te houden, en hopsakidee, de maand is nog niet gepasseerd en het is al van dattum !

De Alzheimer heeft me nog net niet te pakken en dat ik een Jan-lul-de-behanger zou zijn die zijn beloftes niet na komt, die kamikaze voorzet ga ik jullie niet op een dienblaadje presenteren.

Zodus, waar zitten we ? Juist ja, nog steeds in Koh Panghan.

Waar ik in mijn vorige blog rekening met hield, geschiede. De grenzen rondom Thailand hebben zich gesloten en ik stond voor de keuze om een tijdje te blijven waar ik was, of mijn reis af te breken door terug te keren naar België, zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken me ten stelligste aanraadde. Daar heb ik zo ongeveer een weekje over gewikt en gewogen. Om vervolgens resoluut de knoop door te hakken. Dat is de meest gangbare procedure bij uw blogger. Altijd eerst eventjes twijfelen tot ik zowat een ons weeg.

Maar wat was in deze nu de meest doorslaggevende factor om te blijven ? Dat ik zo bij mezelf dacht:

‘Als dat onnozele virus denkt dat ik als een heuse broekschijter zomaar op de vlucht sla en mijn wereldreis stop zet, dan kan dat Corana dinges maar beter wat anders gaan denken. Want ik blijf hier lekker in Koh Panghan en daarmee basta !’

Nu is dat – onder ons gezegd en gezwegen – wel een beetje eufemistisch uitgedrukt. Immers, er waren ook gegronde twijfels. Geraak ik hier nog weg als het echt uit de klauwen loopt ? Zal er genoeg eten zijn voor iedereen op het eiland als er een strenge lockdown komt ? Zullen wij als Europeanen niet de zwarte Piet toegespeeld krijgen inzake deze Corona toestand ? Etc.

Nu draait de laatste pipo die mij valselijk de zwarte Piet heeft toegespeeld nog steeds een beetje uit zijne center vanwege de verbale oplawaai die ik naderhand en als wederdienst dan weer aan hem heb toegespeeld.

Maar hier ben ik toch maar ferm in de minderheid als witneus en met dat Thaiboksen als plaatselijke specialiteit kijk ik wel een beetje uit vooraleer ik een kritische kanttekening plaats bij de algemene gang van zaken alhier ter plaatse. Bij tijd en wijle is een potje nederigheid wel op zijn plaats. Begrijpt u ?

Enfin soit, dat ik dus toch maar gebleven ben. Enerzijds een stuk door intuïtie en vertrouwen.

Anderzijds omdat de angsthaas in mij me nog niet vaak in situaties gebracht heeft waar ik echt gelukkig van word. Dus ik heb maar geleerd om risico’s te nemen in mijn leven. Soms zit ik naderhand op de blaren. Andere keren brengt het met op mooie plekken waar ik echt graag wil zijn. Zo ook deze keer.

Nu hoor ik de meer kritische lezers onder ons al denken: ‘En het is ook wat een recalcitrant bazeke. Dus als bijna iedereen vertrekt, heeft hij weer juist de neiging om te blijven !’

Dat zou eventueel misschien ook een heel klein beetje meegespeeld kunnen hebben.

Wat deze keuze me tot nu toe gebracht heeft is dat ik hier erg geniet van een leven in alle eenvoud.

Kamperend in een tentje langs het strand.

Dicht bij de natuur en altijd buiten zijnde, iets waar ik altijd van gedroomd heb. Het binnenland bestaat uit jungle waar ik graag in rond trek. Een fantastische omgeving en occasioneel kom je al eens een aap tegen, een slang, een gekko of een ander leuk diertje.

De mensen die hier ook gebleven zijn hebben een wat gelijkaardige inborst waardoor het vaak fijn samenleven is met hen.

Ik heb ook weer twee lieve viervoeters in mijn nieuwe vriendenkring. Kortom, ik voel me hier thuis op deze plek.

En meningen, daar kan van alles over gezegd worden.

Zo ook dat ik ze geregeld heb en dat ze in mijn geval de helft van de tijd verkeerd zijn, dat ze kant noch wal raken, niet al te best gefundeerd zijn en dies meer. Zo dien ik ook terug te komen op mijn mening uit het vorige blog, als dat de vriendelijkheid van de bevolking hier met 99 % naar beneden gekukkeld zou zijn omdat alles alleen maar om geld draait. Dat klopt niet. Nu ik hier 6 weken ben, kan ik zeggen dat ik ook al ongelofelijk veel warme en vriendelijke mensen ben tegen komen op dit eiland.

Gelukkig, want de mensen met een goed hart zijn hier momenteel broodnodig. Ook al zijn er in Koh Panghan geen zieken ten gevolge van dat Corona dinges, er worden wel keiharde mokerslagen uitgedeeld op financieel vlak. De meeste toeristen zijn vertrokken en dat betekent voor veel locals nauwelijks nog inkomsten. Met weinig sociale zekerheid zijn het ontzettend moeilijke tijden voor deze mensen.

De solidariteit is dan weer ongelofelijk groot hier. De bereidheid om elkaar te helpen is hartverwarmend. De initiatieven om gratis eten uit te delen aan zij die het moeilijk hebben schieten als paddestoelen uit de grond. Ze rekenen daarbij niet op de overheid. De Koning verblijft naar het schijnt ergens met 20 prostitués in een luxe hotel in Duitsland, dus die heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan zijn onderdanen die in nood verkeren te helpen. Maar in plaats van daar veel over te zagen tegen elkaar nemen ze het heft in eigen handen. Veel mensen geven en doen wat ze kunnen om elkaar te helpen. Formidabel om te zien !

Ik help zelf mee als vrijwilliger bij Happy Food.

Een organisatie die zich in hoofdzaak inzet voor de 500 mensen uit Myanmar die hier normaal gezien werken en wonen. Zij stonden al onderaan de ladder qua verdiensten. En veel van hen zijn ontslagen nu omdat er geen werk meer is. Ze hebben hier nergens recht op. Solidariteit is vrijwel de enige manier om te overleven. En gelukkig is die er dus ook. Elke dag is er een gratis voedselpakket om de honger te stillen van deze mensen. Sommige vrienden en familie in België hebben opnieuw gesponsord, waardoor ze voor 1500 € hebben gesteund voor deze mensen uit Myanmar. Ook via deze weg een warme dank je wel voor deze hulp !

En zo creëren we met veel geëngageerde mensen hier mee zorg voor elkaar.

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben met deze reis aan het ontdekken waar en hoe ik gelukkig kan zijn als wie ik ben. En daar hoort, eender hoe, het mee zorgen voor elkaar bij. Mooie projecten zoals ik ze hier soms zie en ervaar tijdens mijn reis, zal ik blijven opzoeken.

En zo volgt mijn reis haar eigen weg doorheen de ingrijpende toestanden in de wereld. Deze reis gaat niet zoals ik het gepland had. En toch heb ik heel sterk het gevoel dat ik nog steeds de juiste koers aan het varen ben.

Mijn visum voor Thailand is automatisch en kosteloos verlengd tot eind juli omwille van de uitzonderlijke omstandigheden. Of ik zolang hier zal blijven weet ik niet, maar wellicht lezen jullie het in de volgende blog.

Hartelijke groet voor jullie allemaal!

Geert

Van Noord naar Zuid

“Be kind whenever possible.

It is always possible.”

(Dalai Lama)

Buongiorno allemaal,

Tja, een blog schrijven over mijn reizen in tijden van chaos door het Corona virus, het is me ook wat.

Misschien is het lezen ervan een leuk verzetje voor wie van armoe troef thuis op de bank zit met een sixpack Clara pils omdat de café’s gesloten zijn, en de Jupiler alreeds weg gehamsterd is ?

Ik heb wel te doen met iedereen die betrokken is bij deze situatie en ik wens allen sterkte, vertrouwen en onderlinge steun toe, in deze chaotische tijd.

Dat wenst Bibi ook zichzelf toe trouwens. Want Vietnam heeft zijn grenzen reeds gesloten voor buitenlanders en als de omringende landen van Thailand dat voorbeeld volgen, dan zijn de rapen wel gaar, ook voor ondergetekende. Doch, zover zijn we nog niet, en als het wel zover is, dan zien we wel weer verder. De toekomst, daar hebben we momenteel niet zoveel vat op, dus laat ik mijn licht hier maar eventjes schijnen over de afgelopen etappes op mijn reis.

Om even kort door de bocht te gaan. Tijdens mijn reizen ken ik onwaarschijnlijke hoogtepunten, als ook steeds terugkomende dieptepunten.

Om er zomaar eventjes twee los uit de pols te schudden.

Tijdens mijn trektocht in Hsipaw/Myanmar vertelde onze gids dat het conflict tussen het regeringsleger en de lokale bevolkinglegers nog niet meteen zal opgelost zijn. China steunt de lokale troepen door wapens te leveren in ruil voor gunstige prijzen voor teak-hout, maïs en buffels. De Russen steunen het regeringsleger met wapens in ruil voor gunstige prijzen voor diamant. En zodus hebben beide grootmachten er alle belang bij dat het conflict nog zolang mogelijk blijft duren, want dat spijst de kas. Van dat soort verhalen zinkt de moed en het geloof in de mensheid me waarlijk en diep in de schoenen.

Op een andere dag dans ik temidden van honderden mensen van allerlei slag. Die zonder drugs en alcohol en met veel respect voor elkaar 200 % van zichzelf geven in het dansen, plezier hebben en speels zijn. Op die momenten geloof ik echt dat er meer dan voldoende liefde onder de mensen is om alle uitdagingen ter wereld aan te kunnen!

Je merkt het, de wind kan wel eens van richting veranderen, wat betreft mijn gemoedstoestand tijdens dit avontuur.

Maar voor de liefhebbers van structuur onder ons, zal ik eens overlopen hoe ik hier op mijn paradijselijke eilandje, Kho Phangan genaamd, ben beland.

Welnu, in Hsipaw heb ik heel erg genoten van de natuur door nog eens opnieuw een trekking te doen.

Heel mooi landschap, fantastische gids, fijne groep, …

De derde trekking die ik deed en opnieuw enorm veel voldoening zoals voorheen.

Daarna was het de bus op voor 21 uur richting Thailand.

Je moet er wat voor over hebben, als je het vliegtuig wil vermijden 😊

In Mae Sot / Thailand aangekomen heb ik een goedkope privé kamer gevonden en voor mezelf besloten een tijdje rust te nemen.

Zelfzorg na een intense periode van slapen in slaapzalen.

Ik ontmoette een fijne vrouw uit Frankrijk en aardige man uit Lithouwen. We hadden het goed samen. We deden zowel onze eigen dingen als dat we geregeld samen op pad waren. Een fijne combi ! Heel fijn was het gezamenlijke stoombad met de local people in een nabijgelegen Boedhistische tempel.

Vanuit Mae Sot ben ik naar Umphang gereisd. Met de scooter langs wondermooie wegen die door de bergen slingerden. De tocht naar daar was al een topattractie op zich!

Aldaar heb ik opnieuw gewandeld, dit keer zonder gids. Me, myself and I. Hier komen heel weinig toeristen. Een tijd van op mezelf zijn. Ook broodnodig op een reis als deze.

Eens mijn scooter binnen geleverd in Mae Sot, vertrok ik al liftend naar Ayutaya. Een oude stad met veel tempels. Na 5 min werd ik meegenomen door een gastvrij gezin. In één trok door 500 km naar mijn bestemming.

Boem patat en er los op ! Het lot was mij weeral gunstig gezind. Bovendien mocht ik voor het eten mee aanschuiven bij de familie en overnachten in de Moskee ter plaatse.  Echt heel bijzonder en toen ik ging slapen dacht ik bij mezelf: “Wat fantastisch dat ik dit allemaal nog mag meemaken !”

Ongelooflijk hoe ik hier gastvrije en behulpzame mensen blijf tegen komen op mijn pad.

Ik ontmoette in Ayutaya ook een straatmuzikant die zijn liederen ten berde bracht alsof hij Bono himself was. Hij ontving me met een kop thee en met een glunderende glimlach speelde hij zijn songs voor zijn éénkoppige publiek. De magere opkomst kon de pret geenszins drukken 😊

Van Ayutaya ging het naar Bangkok voor een administratieve tussenstop en als doorgang naar het Zuiden van Thailand.

Ook in Bangkok ontstond er een mooie vriendschap. Ik ontmoette er een doofstomme man die vriendelijker dan vriendelijk was en we ontmoette elkaar altijd met een enthousiasme van heb ik je daar.

Je ziet de bui al hangen, mijn hoogtepunt in een wereldstad als Bangkok 😊

Vanuit Bangkok ben ik naar het Zuiden van Thailand getrokken. Ik wilde het eerst niet doen, vanwege te toeristisch. Echter, zowel de intense hitte als een zekere nieuwsgierigheid hebben me toch naar Kho Phangan gedreven.

En inderdaad, blauwe zeeën en hagelwitte Bounty-stranden.

En inderdaad, in velden noch wegen een hartelijke local te bespeuren.

Het toerisme heeft geld hier tot prioriteit gemaakt waardoor de hartelijkheid met 99 % naar beneden is gekukkeld in vergelijking met mijn voorgaande ervaringen.

Ik geniet echter wel van de verkoeling in de zee en het snorkelen. Onder water en tussen de kleurrijke vissen voel ik me heerlijk thuis. Van het gedoe rondom virussen en geld is dan even niets te merken. Een droomwereld waar ik graag in vertoef.

Ik sta hier met mijn tentje langs het strand. Ik denk dat voor het eerst in mijn leven er echt op me neer gekeken wordt en dat laten mensen me ook merken. Ik ben hier niet welkom omdat ik weinig geld oplever. Ik ben voldoende gezegend om verder te trekken naar plekken waar het weer anders is.

Mijn gedachten gaan bij deze ervaring vaak uit naar mensen die om welke reden dan ook buiten gesloten worden en nergens welkom zijn. Dit gevoel snijdt door het hart en ziel van uw blogger.

Gelukkig zijn er wel mede kampeerders met wie het erg fijn vertoeven is. We delen veel met elkaar. Lekker fruit, vriendschap, waardering en geregeld een potje schaken met zicht op zee. Dus in deze toch ook veel redenen om dankbaar te zijn 😊

Hoe het nu verder zal gaan op mijn reis, wordt mee bepaald door de wereldwijde maatregelen rondom het Corona virus.

Ik houd jullie verder op de hoogte.

Warme en hartelijke groet,

Geert

Inspiratie pur sang

“Don’t complain about the darkness, light a candle”

(Chinees gezegde)

Dag jonge en minder jonge lui,

Ik zeg het jullie eerlijk, deze keer zal ik minder kort van stof zijn.

Simpelweg omdat ik veel te vertellen heb, meer moeten jullie er niet achter zoeken.

Soms kan het leven heel eenvoudig zijn. En bovendien, verandering van spijs doet eten. Elke keer een kort blogje, dat is me ook wat.

Bovendien is dit voor uw blogger een bijzondere editie, want het is geschreven op de trein. Zoals jullie wel of niet weten, heb ik mijn machinistenpet zo een tweetal jaar geleden aan de haak gehangen. Ik werkte niet graag voor de NMBS als organisatie. Maar het rijden vond ik doorgaans wel leuk. Altijd onderweg van hier naar daar, een aangename bezigheid voor mijn rusteloze ziel. Daarom is het fijn weer eens op de trein te vertoeven en van hieruit te bloggen.

Ik hoop voor de andere treinofielen onder ons dat ook Mevrouw Sophie Dutordoir met guitige oogjes mijn blog leest. Want ik betaal voor mijn treinrit van Mandalay naar Hsipaw, toch algauw een slordige 12 uur sporen, 4.000 kyat. Dat is los uit de pols omgerekend ongeveer 1,33€. Misschien weet ons Sophieke zich qua prijszetting geïnspireerd na het verschijnen van mijn blog?

De prijs is overigens inclusief een levensverzekering, die ik, gezien de staat van het spoorwegmateriaal -en personeel hier ter plaatse, wel nuttig acht 😊

Maar goed, een reisblog dient over reizen te gaan, dus laten we de koe maar weer eens stilletjes aan bij haar horens vatten.

Vanuit Hpa-An ben ik in Rangoon (Yangon) terecht gekomen. Dit is de voormalige hoofdstad van Myanmar, alwaar ik op mijn gemakje wat rond gedwaald heb, te voet en per velo. De belangrijkste toeristische trekpleisters heb ik opnieuw aan mij laten voorbij gaan. Ik heb er wel veel rond gekeken naar het leven van alledag. En ik werd er een eerste keer geïnspireerd door positiviteit in moeilijke omstandigheden. Myanmar en een grote stad als Rangoon toonde me meer armoede dan ik in Thailand gewend was. En dat vind ik altijd pijnlijk om te zien.

Maar op een voetgangersbrug zat altijd een jongeman zonder benen die een manier had gevonden om zich zonder rolstoel maar steeds met een glimlach op zijn gezicht te verplaatsen. Hij hield er met een borsteltje de trappen proper. Ongelofelijk mooi vond ik dat om te zien. Elke avond zocht ik hem op om wat van mijn geld en waardering te delen met hem.

En dit verhaal is meteen de aanzet naar mijn verblijf als vrijwilliger in het ThaWarBa centrum, 20 km ten Zuiden van Rangoon.

Bij mijn aankomst aldaar had ik meteen zin om weer terug naar huis te keren. Wat een beetje lastig is, daar ik momenteel geen huis heb. Laten we het erop houden dat de omstandigheden er niet van de poes waren. Het was niet meteen de Hilton waar ik terecht kwam zeg maar. Grote slaapzalen, hygiënisch ver onder het niveau van wat ik ‘normaal’ acht, chaotisch door een komen en gaan vanuit alle windrichtingen. De vleermuizen vlogen vrolijk op en neer door de slaapkamer. Net zoals mijnheer luis en mevrouw bedwants het er best naar hun zin zouden kunnen hebben vreesde ik toch wel zo een klein beetje. Doch, rustig de zaak eens verder afwachten, dacht ik zo bij mezelf. Gaan lopen van wat ik lastig vind, daar heb ik morgen ook nog tijd voor. Zodoende volgde ik er een rondleiding doorheen het centrum. En bij het zien van de niet al te florissante omstandigheden waarin de mensen daar leven en in het ziekenhuis liggen dacht ik wederom: ‘Dit trek ik echt niet’.

Toch ben ik gebleven. En eerlijk is eerlijk, in het begin was het echt overleven. Slapeloze nachten, wat taakjes doen om de dag door te komen en de eerste twee avonden overwoog ik om de volgende dag alsnog weer te vertrekken.

Echter, uiteindelijk ben ik twee weken gebleven. De omslag kwam er door te zien hoe die mensen in staat zijn om ondanks de moeilijke omstandigheden positief te blijven en bereid zijn om elkaar te helpen. Dat is ook het levensmotto van de monnik die dit gebeuren gestart is. Alle dagen mediteren zodat je mindset positief blijft en elkaar voor de rest heel veel helpen. Met plezier doen wat nodig is voor het geheel in plaats van enkel en alleen je eigen hachje te redden. En daar ook echt voldoening uit halen. Het was voor mij echt bijzonder om te zien wat een resultaat dat geeft. Het werkt gewoon daar. Elke dag wordt er eten bereid, een slaapplek voorzien en medische opvang gecreëerd voor een 900-tal mensen. Zonder subsidies. Het onmogelijke wordt daar elke dag opnieuw gerealiseerd. Door dat te zien en er onderdeel van te worden ging ik me er meer en meer thuis voelen. Ik heb er geholpen door mee eten te verzamelen in straten en op markten, Engelse les te geven aan kinderen, mee te bouwen aan een nieuwe locatie, mee te koken voor de vrijwilligersploeg, de 200 zwerfhonden die er leefden mee te verzorgen, etc. Bepaalde taken, in de medische en verzorgende hoek, vond ik te confronterend en heb ik gelaten voor zij die het zagen zitten om dat op zich te nemen. En wat heb ik veel respect voor zij die dat doen ! Elke avond werd er een schema ingevuld met elkaar en elke keer raakten alle taken ook grosso modo ingevuld met de vrijwilligers die er waren.

Mijn familie heeft het project financieel gesteund. Als er nog mensen zijn die dat graag zouden willen doen, kunnen ze het mij laten weten. Ik zorg dat het geld daar terecht komt en garandeer dat het gebruikt wordt waarvoor het dient, voor de hulpbehoevende mensen die er terecht komen. Meer info vind je hier: http://www.thabarwa.org.

Ook al ging ik me er meer en meer thuis voelen. Soms raakten de dingen me soms ook pijnlijk tot in het diepste van mijn ziel.

Zo was er Bam Bam, een kleine jongen die door zijn moeder was achter gelaten in het centrum. Wellicht omdat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.

Hoe leg je dat in hemelsnaam uit?

Gelukkig werd hij er met liefde opgevangen door de vrijwilligers en kreeg hij een slaapplek in het centrum. Maar de schade was voor mij toch al pijnlijk zichtbaar in zijn gedrag.

Liefst zou je zo een jongen dan mee in je rugzak steken en hem de liefde geven die hij verdient, maar zo werkt het niet. In de toekomst zal hij er wellicht opgevoed worden door de monniken en er zelf ook één worden. Een weg van leren aanvaarden van wat eigenlijk niet te vatten is.

Er waren ook heel fijne taferelen die ik mocht gadeslaan tijdens mijn verblijf in het ThaWarBa centrum.

Zo was er Titto, een jongen met een verstandelijke handicap, die er grenzeloos plezier in had mee te koken, de afwas te doen en graag knuffelde dat het een lieve lust was om te zien. Voeding voor mijn ziel.

‘s Avonds zat ik graag buiten op een trap.

Om op mijn gemakje te verwerken wat ik tijdens de dag zoal mee gemaakt had. Daar zat ik dan tussen een aantal straathonden en ik werd er na een tijd onderdeel van de roedel. Een fijn gevoel en tevens compensatie voor het feit dat ik daar onder mensen wat meer tijd voor nodig heb.

Dit schatje kwam geregeld bij me liggen, en ik durf te gewagen van een zekere vriendschap tussen uw blogger en dit vinnige beestje.

Na twee weken heb ik afscheid kunnen nemen met een goed gevoel. Ik liep nergens meer van weg.

Ik heb er tijdens die twee weken het beste van mezelf gegeven en me enorm laten raken door wat ik allemaal gezien heb. Ik weet zeker dat ik deze ervaring levenslang bij me zal dragen.

Dat deze herinnering me zal blijven inspireren om minder te klagen en meer te helpen daar waar ik kan.

En dat dat voldoende is om samen met gelijkgestemden het onmogelijke mogelijk te maken.

Zodoende ben ik van Rangoon naar Bagan getrokken, een oude stad in het centrum van Myanmar. Om er te genieten van de 2.000 oude tempels en de prachtige zons op -en ondergangen.

En nu ben ik dus onderweg naar Hsipaw, een mooie plek in de natuur via een spoorlijn die één van de mooiste van de wereld blijkt te zijn.

De uitzichten zijn fenomenaal! Eens aangekomen ga ik me een paar dagen onderdompelen in de rust en het mooie landschap.

Na deze trip moet ik jammer genoeg Myanmar weer verlaten omdat mijn visum verstrijkt.

Maar ik weet zeker dat ik hier nog zal terugkomen.

Ik ga van hieruit opnieuw naar Thailand, waar mijn visum nog 2 maanden geldig is.

Wat ik er precies ga doen weet ik nog niet.

“Day by day” zal dat wel duidelijk worden.

En bij wijze van afsluiting stuur ik naar iedereen aan het thuisfront een tevreden en hulpvaardige groet!

Geert

Minglaba

“Babe, I am dying to be born again. Bear’s Den, Broken Parable”

Eerwaarde lezers,

Deze keer zal ik kort van stof zijn. Niet omdat ik weinig te vertellen heb. Als wel omdat ik met een technisch euvel opgezadeld zit.

Uw blogger zijn laptop is naar de filistijnen geholpen. Hij riekt wel fris naar shampoo met munt nu, maar er een blogje met uit de vingers tokkelen, dat zit er de komende tijd even niet in.

Echter, geen paniek, met mijn goede oude Samsung J5 zal ik bij deze een beknopte verslagje neerschrijven, dewelke mijn oudere broer op WordPress zal plaatsen voor mij. Een jongere broer heb ik niet, dus daar kan ik het moeilijk aan vragen. Gelukkig is die oudere broer van mij de kwaadste nog niet. Als ik beweer dat hij het hart op de juiste plek heeft, ben ik geenszins een Pinokkio van heb ik je daar.

Om het maar even meteen op de man af te zeggen: het gaat hier waarlijk goed met me. Mijn ervaringen hier blijven heel bijzonder en deugddoend. De confrontaties met mezelve en het leven zoals het is zijn er ook nog steeds, maar de balans slaat ruimschoots door naar het positieve.

Hoe dat zo komt, illustreer ik u graag met een handvol voorbeelden. Veel geblaat, maar weinig wol, vermijd ik graag voor zover dat binnen mijn bescheiden mogelijkheden ligt.

Bij mijn aankomst in Mae Sariang voelde ik me wat verloren. Ik voelde me heel erg thuis in Mae Chaem en dan voelt het toch weer als opnieuw moeten beginnen als ik in een nieuwe stad aankom. Onbekend, alleen, niet goed wetende waar ik zoeken moet wat voor mij zo belangrijk is. Hartverwarmende contacten met mens en natuur.

In die gemoedstoestand rond dwalend in de stad zag ik een moskee waar de mensen aan het bidden waren. Ik besloot daar van op een afstandje te gaan kijken. Ik betrapte me op een vaag gevoel van angst die het tafereel bij me opriep. Ik weiger te geloven dat elke moslim het slecht met me voor heeft. En toch, hoe erg ik dat ook vind, was er iets wat een onbehagelijk gevoel bij me opriep. Ik besloot echter toch te blijven. Op een gegeven nodigde een oude man me uit om hem te vergezellen. Hij vertelde me dat hij gelooft dat alle nationaliteiten en religies gelijk zijn en dat het er voor hem om gaat hoe we daarin met elkaar kunnen samenleven in plaats van oorlog te voeren. Dat soort ontmoetingen verwarmt mijn hart op een ongelofelijke wijze. Het gaat niet om de religie, als wel om de oprechte goedheid die ik ervaar op dat moment en waar ik, ondanks mijn twijfels soms, toch in wil blijven geloven. En ik voelde me meteen al heel wat meer thuis op deze plek.

En ja, je mag je blogger van mij gerust een naïeve oelewapper vinden, er is immers ook veel geweld omwille van religies en andere zaken.

Dat doet me verdriet en pijn.

Deze ervaringen gebruik ik dan toch maar mooi om balans te creëren en te leren accepteren dat wat voor mij niet acceptabel is in de wereld. Ik heb simpelweg geen keus.

Vanuit Mae Sariang ging het richting Mae Sot. Ik heb tussen deze twee steden geslapen op campings in Nationale Parken. Met een Poolse reizigster die me gastvrij een slaapplek in haar tentje aanbood. De natuur die zich van haar schoonste kant liet zien, fijne gesprekken, veel oefeningen in samenzijn, prachtige zonsondergangen, veel overvloed en generositeit, deugddoende rust … Het was een nieuwe manier van overnachten tot nu toe op mijn reis. En wat voor één! Het beviel me, maar niet met mate 😊

In Mae Sot, waar ik de grens over kon steken naar Myanmar, was het opnieuw een tijd van afscheid nemen en los laten. Van Thailand met zijn munt, gewoontes, taal en eten.

Van mijn Poolse reisgenote en dat wat we samen gedeeld hadden de korte tijd dat we heel intens samen leefden.

Van de eerste twee maanden die ik nu reeds onderweg ben.

Na veel vijven en zessen, paspoortcontroles en een ritje van 135 km met de plaatselijke Louis Hamilton ben ik in de Birmeese stad Hpa-An aangekomen.

Bij een eerste wandeling kwam ik samen met een Nederlandse reisgenote in een arme wijk terecht. De gastvrijheid en hartelijkheid waren omgekeerd evenredig met de financiële draagkracht van deze mensen. Alle mingelaba’s (=Birmees voor goeiedag) komen één voor één terug met een stralende glimlach die me zonder meer deugd doen. Ik vermoed dat ik hier ook heel graag zal zijn en me vaak thuis zal voelen. Ik hou jullie graag op de hoogte!

Van hieruit zal ik dan naar Yangon/Rangoon reizen. Om me aan te melden voor een vrijwilligersproject.

Niet geheel zonder wat angstzweet onder de oksels. Want ik vermoed dat oog in oog komen te staan met de rauwe ellende die zich hier ook afspeelt niet van de poes zal zijn.

Maar ik wil het zien en ook leren hoe ik een bescheiden bijdrage kan leveren aan zij die het veel minder goed hebben dan ikzelf. Het zal me ook veel geven dat ik hierin iets kan betekenen met wat ik kan en als wie ik ben.

Nu ben ik van nature helaas niet gezegend met een beeld van mezelf dat ik veel kan waar anderen iets aan hebben. Maar wat het hart op de goede plek betreft, lijk ik gelukkig nogal op mijn broer, en dat neem ik graag mee naar dit project: http://www.thabarwa.org.

Ik hoop dat ik er kan doen wat ik in weze het liefste doe in mijn leven en dat is mensen graag zien, vooral diegenen voor wie dit niet zo evident is.

Tot dusverre een deel van mijn ervaringen en een blik op de nabije toekomst.

Vanuit de 33°C hier stuur ik graag een hartverwarmende hug naar iedereen in de Lage Landen die er behoefte aan heeft !

Geert

Kop-koon kap

Geachte lezers,

Waar waren we alweer gebleven ?

Juist, al liftend zou ik verder trekken vanuit Mae Hong Son naar verre en onbestemde oorden …

Echter, eerst ben ik even terug naar Pai gegaan om Nieuwjaar te vieren met opnieuw een Ecstatic Dancke.

Dat was deugddoend voor uw blogger zijn lichaam, mind en sociale contacten.  Voor wie bij deze denkt dat ik reeds op jeugdige leeftijd met mijn bovenkamer naar beneden van de trap ben gekukkeld en een tijdje ben blijven botsen , heb ik bij deze een ondersteunend nieuwtje:

“Extatische dans bestaat al duizenden jaren en je vindt het overal in de wereld. Dat is niet toevallig. Mensen hebben volgens filosoof Jules Evans een diepe behoefte om af en toe buiten zichzelf te treden. Dans is daarvoor het ideale middel“

(Bron = https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/12/5-redenen-om-meer-te-dansen/)

Ah ha!  Bij tijden doet het mij weleens deugd dat mijn eigen ervaringen ook nog eens bevestigd wordt door de voltallige VRT-redactie 🙂

Bij aanvang van het nieuwe jaar ben ik dan wel degelijk fris en fruitig verder gegaan waar ik eerder gestopt was.  Via Mae Hong Song naar Khun Yuang om uiteindelijk in Mae Chaem te belanden.

Het idee om te liften was geen mis idee, al zeg ik het zelf.  Sterker nog, naderhand bleek het de beste beslissing die ik had kunnen nemen op logistiek gebied.  Nog geen enkele keer heb ik gedacht: ‘Pot vol pillepap, nu ben ik lelijk in de aap gelogeerd met dat stom plan van me om te gaan liften!’.

Dat heeft te maken met de ongelofelijk gastvrije en hartelijke houding van veel Thaise mensen tegenover mij.  Ik benoem het opnieuw omdat het me in deze kwestie ook opnieuw raakt en deugd doet.

Mensen stoppen soms om te zeggen dat ze een andere richting uitgaan, maar me wel veel geluk toewensen met het vinden van een lift.  Super toch !  En ik heb nog geen enkele keer echt lang moeten wachten, altijd stopt er wel iemand die behulpzaam is en me een stukje meeneemt richting mijn bestemming.

Eén keertje zaten ze al met zes in de auto.  Iedereen schoof een beetje dichter bij elkaar, grootmoe nam een rugzak op haar schoot, de kleindochter ging achterin liggen en weg waren we met zijn zevenen in een auto die zeker Antwerpen niet meer binnen mag!

Ik heb zeker tien keer mijn dank betuigd voor dit genereuze gebaar van alle inzittenden.  Het was heel erg fijn om samen met hen onderweg te zijn.

Hartelijk, humoristisch, eten delend, ervaringen uitwisselend, google translate gebruikend.  Sindsdien ben ik blijven liften en elke keer waren het ervaringen waar ik blij van werd.  Soms kom ik ook in de laadbak terecht, alwaar ik van het mooie uitzicht geniet !

In Mae Chaem aangekomen was het even opnieuw zoeken naar mijn plekje.  Nieuwe guesthouse, hogere temperaturen, minder toeristisch en dus ook weinig mensen die Engels praten.  Desalniettemin werd ik op mijn eerste avond daar al uitgenodigd door een gezin om met hen nog eens Nieuwjaar te vieren, zoete aardappelen te eten en whisky achterover te kantelen.

Dit alles om het jaar vlotjes uit de startblokken te laten schieten zeg maar!

De whisky heb ik gelaten voor wat het was, de zoete patatten en het gastvrije gezelschap heb ik lekker naar binnen gesmikkeld.

Als gast aan de rijk gevulde tafel gezeten merkte ik echter ook op hoe ik mijn familie en vrienden miste.  Om niet ook bij hen aan tafel te zitten, in de buurt te zijn of een dikke knuffel te kunnen geven tijdens de voorbije zes weken dat ik reeds onderweg ben.  Dit besef drong mijn bewustzijn binnen met tranen in de ogen.  Zowel omwille van het gemis als omwille van de dankbaarheid.  Dat ik thuis zo een rijk netwerk om me heen heb en dat er zoveel mensen zijn om te missen en van te houden.

En ik wenste daar ter plekke dat iedereen die verwanten mist, aan een tafel en in een gezelschap uitgenodigd zou worden om mee aan te schuiven.  Wildvreemden die me spontaan vroegen erbij te komen zitten en lieten voelen dat ik welkom was.  Volgens mijn bescheiden mening hartverwarmend en deugddoend voor heel wat mensen die de eenzaamheid van dichterbij kennen dan hun lief is.  En de oogjes van uw blogger werden nog een streepje vochtiger.

Mae betekent volgens de uitbater van mijn hostel, een zeer sympathieke jongemanskerel trouwens, moeder.  En het staat voor respect voor zij die ons het leven heeft gegeven.  Vaak een nogal ver van mijn bed show in onze westerse cultuur geloof ik.  Maar niet zo gek dat juist hier dat voorvoegsel vaak gebruikt wordt voor veel steden.  De stad en de gemeenschap die mee zorg draagt voor zij die er zijn.

En natuurlijk voer ik tijdens mijn reis eveneens gesprekken met Thaise mensen die me vertellen dat het hier ten huize ook niet allemaal pees en vree is …  Dat niet iedereen zo lief is voor elkaar in Thailand, dat ik als buitenlander soms een meer bevoorrechte behandeling krijg, er ook veel corruptie is en onvrede over de politieke gang van zaken.  Het is goed om dit ook mee te nemen in mijn verhaal, zonder het afbreuk te laten doen aan de deugdzaamheid van mijn eigen ervaringen hier ter plekke.

Enfin, dit alles in acht genomen, ben ik een paar nachten in Mae Chaem gebleven omdat ik graag mijn tijd neem om de plek goed te leren kennen.  Dat zit hem bij mij niet zozeer in het bezoeken van de toeristische trekpleisters.  Als wel in het ronddwalen in de buurt en de parels ontdekken in het leven van alle dag.  Zo speel ik hier elke avond voetbal met vier weeskinderen en een monnik die de zorg voor hen op zich neemt.

Deze toevallige ontmoetingen vind ik gek genoeg niet terug op Tripadvasor 🙂

Toch zijn het de momenten waarop ik echte rijkdom verzamel op mijn reis.  Ook al heeft de monnik me in het heetst van de strijd al eens onderuit geschoffeld dat een rood kaartje niet echt overdreven was geweest!

Onder ons gezegd en gezwegen denk ik dat bidden hem beter afgaat dan een balletje doelgericht en vakkundig in de winkelhaak te lepelen.  Maar aan enthousiasme geen gebrek in ons groepke en het is echt lachen, gieren en brullen tijdens deze ontmoetingen.  Zowel voor die gastjes als voor de monnik en mezelf.

Ik heb die gastjes al in mijn hart gesloten en ik weet dat ik dat gevoel meeneem naar mijn volgende bestemming, ondanks dat ik ze ook zal missen als ik weer opnieuw onderweg ben.

En de andere verborgen paradijsjes blijf ik vaak terugvinden als ik hele dagen in de natuur vertoef.  Achter elke bocht kan een overweldigende waterval, een adembenemend uitzicht of een prachtige rood gekleurde zonsondergang verschijnen.  Ik aanschouw het elke keer met verwondering en in dankbaarheid!

Tot dusverre de gang van zaken hier in het verre en mooie Thailand.

Langzaam maar zeker beweeg ik verder richting de grensovergang van Thailand naar Myanmar.

Want tegen uiterlijk 24 januari word ik vriendelijk, of minder vriendelijk, verzocht om mijn biezen hier te pakken en het land te verlaten.  Maar daarover later weer meer in een nieuw blogje.

Chock dee, oftewel het allerbeste toegewenst voor iedereen en graag tot een volgende keer,

Geert

Onbeschaamd

“Who needs a heart when a heart can be broken”

(Tina Turner)

Beste lezers,

Gezeten in een hostel in Mae Hong Son, kies ik ervoor om blog-gewijs even een persoonlijke kaart te trekken. 

Het Noord-Amerikaanse Lakota-volk schijnt geen woord te kennen voor schaamte, omdat dat simpelweg niet aan de orde is in hun cultuur.

Toen ik dat vertelde aan een vriendin vermoedde ze dat daar veel onheil van zou komen bij ons in het Westen.

Omdat schaamte volgens haar het menselijke ras op het juiste spoor houdt.

Daar dacht ik zo een beetje het mijne over. Want ja, mijn mond is tijdens het bloggen nu éénmaal iets groter dan tijdens de realtime communicatie met mijn medemensen. Dan durf ik mijne kak wel eens in te houden, zoals iemand uit mijn zeer dichte vriendenkring het wel eens plastisch placht uit te drukken.

Ik zou het prachtig vinden, dacht ik zo bij mezelve, als niemand zich zou hoeven te schamen over wie die is en wat die voelt of doet. Met dien verstande dat we vanuit mooie en gedeelde waarden, waar we volledig achter staan, dingen doen of laten in ons leven en samenleven met anderen.

Zodus, even met de billetjes bloot. Ik heb vijf dagen rond getrokken met een heel fijne Cubaanse vrouw. Ik voelde meer dan vriendschap voor haar, om niet te zeggen dat ik tot over mijn dikke flaporen verliefd werd!

Zij vond mij ook wel een leuke gozer maar meer was er niet en ze besloot dan ook een andere weg in te slaan, die niet de mijne of de onze was. En dat deed pijn. Verdomd veel pijn. Want dat had ik wel eventjes heel graag anders gewild. Ik ken de visie dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor ons eigen geluk, en ik onderstreep die onafhankelijke levenshouding ook maar al te graag. En dat gaat me dan het beste af als ik me helemaal in mijn nopjes voel of als het een ander betreft. Maar op een moment als dit mocht die visie eventjes gestoken worden daar ze het zonlicht niet ziet.

En ja, zelfs op 42-jarige leeftijd kan een voorval als dit me helemaal onderuit halen. Wat de pijn dan doorgaans met me doet is dat ik heel negatief word.

En daar zit de groei die ik vaststel bij mezelf. Die fase laat ik niet zo lang meer toe als vroeger. Want deze teleurstelling is mij uiteraard niet geheel onbekend. Ik ben opnieuw in mijn positiviteit gaan staan en heb me gefocust op datgene waar ik nog steeds dankbaar voor ben op dit moment en waar ik verder naartoe wil met mijn reis.

Dit medicijn werkte wonderbaarlijk goed. Beter dan instant een aantal hectoliters bier achter de kiezen te trekken, mij in vroegere tijden helaas ook niet geheel onbekend!

Ik heb per scooter een aantal ontzettend mooie tochten gemaakt in de buurt van Mae Hong Son en over de grens met Myanmar. De natuur in het Noorwesten van Thailand is adembenemend mooi! Ik ben tijdens mijn tochten vaak tussen de lokale bevolking en dat doet me erg goed.

De gastvrijheid en hartelijkheid hier zijn van een voor mij ongekend hoog niveau. Zo heb ik heb samen met een oude vrouw een gebed gedaan.

Ze kende mij van haar noch pluim, nodigde me uit bij haar thuis en samen hebben we elkaar het allerbeste toegewenst in het leven, zij op haar manier ik op de mijne.

Ik verstond haar niet en zij mij niet, en toch was het duidelijk hoeveel goedheid en warmte in haar woorden vervat zaten.

Dit soort dingen zijn het die voor mij het reizen echt bijzonder maken. Dit is waarvoor ik het doe !

Ik heb ook wat vooruitgekeken en beslist dat ik een tijdje al liftend wil verder trekken. Ik zal wel zien hoe het gaat en waar ik uiteindelijk uitkom. En zo gaat het al sinds langere tijd in mijn leven. De behoefte om van de begaanbare wegen af te wijken en op mijn eigenzinnige manier te zoeken naar de bijzonderheid van wat ongewoon is.

Wat bij tijden wel eens onzekerheid kan opleveren voor mezelf en mijn omgeving.

En toch wil ik op geen andere manier dan dit mijn leven leiden.

Zelfs als ik op mijn oude dag onder een brug eindig, en geloof me, die gedachte spookt vaker door mijn hoofd dan me lief is sinds ik ontslag heb genomen bij de NMBS.

Dan nog zal ik rijk aan mooie herinneringen en trots op de keuzes die ik gemaakt heb ten onder gaan. Dat kan ik hier tijdens mijn reis duidelijker voelen dan ooit tevoren!

En op die manier is mijn reis toch vooral een reis naar binnen in mezelf.

Naar wie ik in essentie ben en graag wil zijn.

Af en toe stevig met mijne voorgevel tegen de grond kletsend en een hart dat radeloos is, om daarna weer recht te klauteren en verder te gaan …

Wordt wellicht vervolgd 🙂

En zo wens ik vanuit het verre Thailand iedereen fijne en verbindende feestdagen toe en dat 2020 een fantastisch jaar mag worden voor alles en iedereen!

Met avontuurlijke groeten,

Geert

Return to simple

“You think you have to want
More than you need
Until you have it all you won’t be free”

Eddie Vedder 

Beste lezers,

Goed en wel gezind,  gekleed in mijn Marcelleke, begin ik hier aan de tweede blog over mijn avonturen en strapatsen in het verre Azië.

Ik schijn mij momenteel in het winterseizoen te bevinden en je gelooft het of niet, maar sommige Thaise rakkers lopen hier rond met heuse oorverwarmers op, bij een zonnetje van om en bij de 29 graden Celsius !

Als ik daar een opmerking over dorst te maken, blijven ze bij hoog en laag beweren dat het een extreem koude winter is dit jaar 🙂

Of dit blog veel gaat verschillen van het vorige dat moeten jullie nog maar even afwachten me dunkt.  De beer kent immers vele verhalen, doch ze gaan allemaal over honing.  Aldus Iemand uit mijn heel dichte vriendenkring.

Wie op een gedetailleerde beschrijving zit te wachten van allerlei tempels, watervallen, Thaise gerechtjes, etc, is er bij voorbaat al aan voor de moeite, vrees ik. Schrijven over de dingen die mij hier raken als mens terwijl ik onderweg ben, dat vind ik dan weer smikken en smullen dat het een lieve lust is …

Allez votre corridor, hop met de geit en laten we eindelijk eens van wal steken! Om meteen eens met een uitzonderlijk positieve deur in huis te vallen.  Na onze aankomst in Chiang Mai hebben mijn copain Tom en ik meteen een trekking geboekt bij ene zeker Mr.  Tannet.   Zonder onrespectvol te willen zijn, mag ik wel opperen dat er een serieus schroefke los zit in onze kameraad zijn bovenkamer.

En dan zegt mijn intuïtie: ‘Doen Supergroover, gewoon doen!’.

Gewone mensen zal je nog meer ontmoeten dan je lief is.  Veel mensen doen er immers en jammer genoeg hun stinkende best voor, om zo normaal mogelijk te zijn.  Het was eveneens duidelijk dat die man een groot en warm hart had, dat vermeld ik er eerlijkheidshalve ook graag bij.  Drie dagen zijn we met elkaar door de prachtige natuur getrokken en ik vond het zonder meer fantastisch !  Mooie uitzichten, in contact zijn met Tom, gestaag meer te weten komen over de gids en zijn leven hier in Thailand (hij is sjamaan!), in een klein bergdorp slapen en zien hoe de mensen er wonen, koken, met elkaar omgaan.  En ja, het slapen op den houten planché was niet zo comfortabel als gezapig indommelen in een kingsize bed van Auping, het was bij tijden redelijk fris aan de vis daar er meer tochtgat dan muur was in ons gammel barrakske.  En toch, ik voelde me tien keer gelukkiger dan in luxueuze omstandigheden maar dan zonder het contact met elkaar en de natuur.  Als een vis dartelde ik drie dagen rond in het frisse water zeg maar.  Tot dusverre de topervaring van mijn reis !

Clichés die door de ervaring verankerd worden in mijn zijn, dat beschouw ik als prachtige cadeaus.  Ook deze neem ik mee in mijn rugzakje als ik ooit weer naar Europa terug keer.

Nadien zijn we verder gereisd naar Pai, een leuk hippiedorpje in de bergen en dicht bij de grens met Myanmar.

Daar hebben we o.a. vlotjes en met veel passie een Extatic Danceke uit de beentjes getoverd.  Voor de leken onder de lezers, bij Extatic Dance wordt er niet gepraat.  Wat verteld wilt worden uit zich in de dans.  Alweer een mooie ervaring want nadien bleek dat ik o.a. met een kloeke Rus had gedanst, een speelse Canadese, een sensuele Française, etc.

Hoe mooi is het om te ervaren dat taal en afkomst ondergeschikt zijn aan een fundamentele taal die gesproken en begrepen kan worden door iedereen ter wereld die ervoor open staat en risico’s durft te nemen.

Een alfabet van respect, speelsheid, genieten, nieuwsgierigheid, experimenteren, ontdekken, toestaan …  Hopla, het lijstje met bijzondere ervaringen wordt opnieuw langer 🙂

Ik ervoer de openheid  zoals tijdens de Extatic dance ook nadat ik afscheid had genomen van Tom, die na 2 fijne weken samen, naar Elversele city terugkeerde.  Als vanzelf en de flow volgende kon ik voor het avondeten aanschuiven bij Cubaanse, Italiaanse en Spaanse mensen.

En het was zo fijn om het met elkaar te hebben over het leven, onze verlangens en struggles, onze gaven en onze beperkingen. Dit alles over de grenzen heen.

Ik waande me in de film van l’Auberge Espagnole …  Ik dacht bij mezelf: ‘Gelukkiger dan op dit moment kan ik nooit meer worden  …’.  Wat natuurlijk larie en apekool is.  Als mijn broereman zijn PR op de 10 km steeds kan aanscherpen, dan kan ik dat ook op het gebied van gelukkig zijn.  Een fijne gedachte 🙂

En betekent dat dat het hier allemaal rozegeur en maneschijn is ?  Nee hoor.  Ook hier breekt mijn hart soms in 1.000 stukken als ik bepaalde zaken rondom me heen zie gebeuren.  Ook hier worden mensen soms uitgesloten.  Zo bezocht ik de McKain village in Chiang Mai.  Een voormalige Lepra-kolonie waar nog mensen met geamputeerde ledematen wonen.  Weg van alles en iedereen.  Ik deed wat ik kon met een vriendelijke en hartelijke namasté, maar dat voelde uiteindelijk toch als bitter weinig wat ik kon doen voor die mensen.  Ik vermoedde dat niet de verdwenen ledematen het meest pijn deden, als wel de eenzaamheid die ik meende te zien in de ogen van die  mensen en het levensvuur dat daardoor grotendeels tot geheel gedoofd leek te zijn …  Maar ook dat soort dingen wil ik ervaren en me erdoor laten raken, het hoort evengoed bij het leven hier in Azië.  En dat het me mag inspireren om mijn steentje bij te dragen om er voor alles en iedereen een mooie wereld van te maken spreekt voor zich !

Het helpt mij ook om op een positieve manier nederig te zijn …  Het maakt me bewust dat ik een grote geluksvogel ben dat ik deze reis kan maken.  Dat het geld er is, de gezondheid, de vrijheid, de durf, de steun rondom mij heen.

Een warme dank je wel voor alle mogelijkheden die ik tot nu toe heb gekregen van het leven zelve, mijn ouders en iedereen die mij al gesteund heeft op mijn weg die me uiteindelijk hier gebracht heeft.  Ik zal mijn stinkende best doen.  Niet om zo gewoon mogelijk te zijn, wel om de mogelijkheden die ik ontvang niet te verprutsen!

Met deze ingesteldheid pak ik morgen mijn rugzakje en verhuis ik weer, deze keer naar Mae Hong Son.  Opnieuw benieuwd naar datgene dat me daar zal raken …

Met avontuurlijke groeten,

Geert

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt”

Dag beste lezers,

Dit is mijn – gloednieuwe – blog.

M’n travelblog.

Hier zal ik vertellen over het avontuur waar ik aan ben begonnen.

Om maar met de deur in huis te vallen:

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt” (Tennessee Williams)

Na een woelige periode in het leven, waarin ik onder andere ontslag nam bij de NMBS, waarin ik als zelfstandige heb geprobeerd om een zaak te leiden inzake ceremonies en persoonlijke ontwikkeling, en het opnieuw stopzetten van die zaak (niet zonder het gevoel van mislukken), besloot ik even m’n werkplunje aan de spreekwoordelijke haak te hangen.

Ik besloot een tijdje te gaan reizen. 

Jawel beste lezers, een heuse wereldreis zou het worden.  Waarin ik de overbodigheid van geld zou aantonen en het belang van menselijke contacten in de kijker zetten.

In mei was ik in Nepal geweest om een gezin te bezoeken dat de zorg op zich nam voor 12 straatkinderen.  Ik had gezien met hoe weinig deze mensen tevreden waren.  Zonder mijn bestemming helemaal vast te leggen, besloot ik mijn reis in Azië aan te vatten.  En ter plekke te zien hoe mijn pad zich verder zou ontvouwen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Na aankoop van mijn vliegtuigticket, een reisverzekering die geldig is buiten Europa, de benodigde inentingen en een visum om Azië überhaupt binnen te komen was ik al 1.000 euro armer.  Dus doelstelling 1 kon ik nog voor ik een halve meter ver was op mijn fameuze wereldreis al meteen weer opdoeken.  Zonder geld kom je nergens …  Althans ik toch niet in Azië en zonder dat er zich mogelijks een Japanse hersenvliesontsteking onder mijn hersenpan nestelt.

Doch, ware optimist dat ik ben, de andere doelstelling bleef overeind staan!

En op dat gebied kan ik zeggen dat mijn reis al meer dan geslaagd was, nog voor ik de lucht was ingegaan.

De band met mijn ouders en broer die steeds beter werd naarmate mijn vertrek naderde, een mooie werkweek in Frankrijk waarin een fijne manier van samenwerken belangrijker was dan de hoeveelheid winst, veel laatste ontmoetingen met dierbare vrienden die me echt nauw aan het hart liggen, het besef hoe mooi het in onze Belgische Ardennen wel niet is omdat ik er een laatste keer rond reed op mijn fietske…

Wat een fantastische ontwikkelingen!  Ik ben vertrokken als een dankbaar mens (Wopila !).  Beseffend hoeveel waardevolle contacten ik in mijn leven heb, moest ik me geen zorgen meer maken over de toekomst.  Ik weet dat er ook in mijn geboorteland een plek voor me is en dat ik niet bij gebrek daaraan dan maar de hele wereldbol hoef af te zoeken naar dat besef in mezelf.

“Mes cher parents je pars, je vous aime mais je pars”,

aldus Michel Sardou.  Mooi ingeweven in de ontroerende film La Famille Bélier. 

Wat een fijne basis om te vertrekken, zonder bij voorbaat te weten hoe het allemaal zou lopen.

En zo ging ik dan het vliegtuig op met mijn eerste en enige bestemming die op voorhand vastlag, Thailand.

Na de landing in Bangkok was ik moe van de vlucht en het tijdsverschil.  Zowel de temperatuur als cultuur schok misten hun effect niet.  Eind november en een zonnetje van 32 graden op de schedelpan en zoekend in een vreemde wereldstad met een rugzak van 25 kg op de bult, dat miste zijn effect niet op de gemoedstoestand van ondergetekende.

Maar na een nachtje goed geslapen te hebben deed ook de aangename verwondering zijn gevoelsmatige intrede …

Over het algemeen heel eerlijke en vriendelijke mensen wat mij als mens altijd erg deugd doet, de aangename kant van veel zon en warmte, het eenvoudige maar lekkere eten, de vele marktjes met groenten/kruiden/bloemen, …

Ik ging er steeds meer van genieten.

Ook vond ik het aangenaam hoe vaak ik Thaise mensen buiten samen zag eten  op straat.  Geen luxe 4-gangen diner, echter wel een heel eenvoudige maaltijd overgoten met een saus van deugddoend contact en samenzijn.

Dag 2 en ik trof al inspiratie aan inzake mijn essentie om een tijdje te gaan reizen.  Het geluk wordt wat mij betreft niet vergaard in je ééntje voor de TV.  Echter wel veel meer in het eenvoudige samenzijn met elkaar aan een bescheiden doch lekkere tafel.  Dat besef heeft wellicht iedereen, maar het zo overal om me heen in de praktijk ervaren deed me veel deugd  !  En dat er onderwijl al eens gelachen mag worden, dat hoef je die Thaise rakkers niet te leren 🙂

Een andere vaststelling was dat religie, gebed en solidariteit in Thailand op een positieve manier heel aanwezig zijn in het dagelijkse leven.  Gebed doen voor, tijdens, na het werk en aan charity doen, het lijkt daar de gewoonste zaak van de wereld.  Wat het eigenlijk ook is, en ik neem me voor om me daarin positief te laten beïnvloeden.

Dat ervaren hebbende ben ik met mijn reisgenoot Tom op de nachttrein naar Chiang Mai gestapt.

Richting het Noorden van Thailand en nieuwsgierig naar wat we daar zullen aantreffen …

Hopelijk meer van dit! 🙂

Met avontuurlijke groeten,

Geert