Kop-koon kap

Geachte lezers,

Waar waren we alweer gebleven ?

Juist, al liftend zou ik verder trekken vanuit Mae Hong Son naar verre en onbestemde oorden …

Echter, eerst ben ik even terug naar Pai gegaan om Nieuwjaar te vieren met opnieuw een Ecstatic Dancke.

Dat was deugddoend voor uw blogger zijn lichaam, mind en sociale contacten.  Voor wie bij deze denkt dat ik reeds op jeugdige leeftijd met mijn bovenkamer naar beneden van de trap ben gekukkeld en een tijdje ben blijven botsen , heb ik bij deze een ondersteunend nieuwtje:

“Extatische dans bestaat al duizenden jaren en je vindt het overal in de wereld. Dat is niet toevallig. Mensen hebben volgens filosoof Jules Evans een diepe behoefte om af en toe buiten zichzelf te treden. Dans is daarvoor het ideale middel“

(Bron = https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/12/5-redenen-om-meer-te-dansen/)

Ah ha!  Bij tijden doet het mij weleens deugd dat mijn eigen ervaringen ook nog eens bevestigd wordt door de voltallige VRT-redactie 🙂

Bij aanvang van het nieuwe jaar ben ik dan wel degelijk fris en fruitig verder gegaan waar ik eerder gestopt was.  Via Mae Hong Song naar Khun Yuang om uiteindelijk in Mae Chaem te belanden.

Het idee om te liften was geen mis idee, al zeg ik het zelf.  Sterker nog, naderhand bleek het de beste beslissing die ik had kunnen nemen op logistiek gebied.  Nog geen enkele keer heb ik gedacht: ‘Pot vol pillepap, nu ben ik lelijk in de aap gelogeerd met dat stom plan van me om te gaan liften!’.

Dat heeft te maken met de ongelofelijk gastvrije en hartelijke houding van veel Thaise mensen tegenover mij.  Ik benoem het opnieuw omdat het me in deze kwestie ook opnieuw raakt en deugd doet.

Mensen stoppen soms om te zeggen dat ze een andere richting uitgaan, maar me wel veel geluk toewensen met het vinden van een lift.  Super toch !  En ik heb nog geen enkele keer echt lang moeten wachten, altijd stopt er wel iemand die behulpzaam is en me een stukje meeneemt richting mijn bestemming.

Eén keertje zaten ze al met zes in de auto.  Iedereen schoof een beetje dichter bij elkaar, grootmoe nam een rugzak op haar schoot, de kleindochter ging achterin liggen en weg waren we met zijn zevenen in een auto die zeker Antwerpen niet meer binnen mag!

Ik heb zeker tien keer mijn dank betuigd voor dit genereuze gebaar van alle inzittenden.  Het was heel erg fijn om samen met hen onderweg te zijn.

Hartelijk, humoristisch, eten delend, ervaringen uitwisselend, google translate gebruikend.  Sindsdien ben ik blijven liften en elke keer waren het ervaringen waar ik blij van werd.  Soms kom ik ook in de laadbak terecht, alwaar ik van het mooie uitzicht geniet !

In Mae Chaem aangekomen was het even opnieuw zoeken naar mijn plekje.  Nieuwe guesthouse, hogere temperaturen, minder toeristisch en dus ook weinig mensen die Engels praten.  Desalniettemin werd ik op mijn eerste avond daar al uitgenodigd door een gezin om met hen nog eens Nieuwjaar te vieren, zoete aardappelen te eten en whisky achterover te kantelen.

Dit alles om het jaar vlotjes uit de startblokken te laten schieten zeg maar!

De whisky heb ik gelaten voor wat het was, de zoete patatten en het gastvrije gezelschap heb ik lekker naar binnen gesmikkeld.

Als gast aan de rijk gevulde tafel gezeten merkte ik echter ook op hoe ik mijn familie en vrienden miste.  Om niet ook bij hen aan tafel te zitten, in de buurt te zijn of een dikke knuffel te kunnen geven tijdens de voorbije zes weken dat ik reeds onderweg ben.  Dit besef drong mijn bewustzijn binnen met tranen in de ogen.  Zowel omwille van het gemis als omwille van de dankbaarheid.  Dat ik thuis zo een rijk netwerk om me heen heb en dat er zoveel mensen zijn om te missen en van te houden.

En ik wenste daar ter plekke dat iedereen die verwanten mist, aan een tafel en in een gezelschap uitgenodigd zou worden om mee aan te schuiven.  Wildvreemden die me spontaan vroegen erbij te komen zitten en lieten voelen dat ik welkom was.  Volgens mijn bescheiden mening hartverwarmend en deugddoend voor heel wat mensen die de eenzaamheid van dichterbij kennen dan hun lief is.  En de oogjes van uw blogger werden nog een streepje vochtiger.

Mae betekent volgens de uitbater van mijn hostel, een zeer sympathieke jongemanskerel trouwens, moeder.  En het staat voor respect voor zij die ons het leven heeft gegeven.  Vaak een nogal ver van mijn bed show in onze westerse cultuur geloof ik.  Maar niet zo gek dat juist hier dat voorvoegsel vaak gebruikt wordt voor veel steden.  De stad en de gemeenschap die mee zorg draagt voor zij die er zijn.

En natuurlijk voer ik tijdens mijn reis eveneens gesprekken met Thaise mensen die me vertellen dat het hier ten huize ook niet allemaal pees en vree is …  Dat niet iedereen zo lief is voor elkaar in Thailand, dat ik als buitenlander soms een meer bevoorrechte behandeling krijg, er ook veel corruptie is en onvrede over de politieke gang van zaken.  Het is goed om dit ook mee te nemen in mijn verhaal, zonder het afbreuk te laten doen aan de deugdzaamheid van mijn eigen ervaringen hier ter plekke.

Enfin, dit alles in acht genomen, ben ik een paar nachten in Mae Chaem gebleven omdat ik graag mijn tijd neem om de plek goed te leren kennen.  Dat zit hem bij mij niet zozeer in het bezoeken van de toeristische trekpleisters.  Als wel in het ronddwalen in de buurt en de parels ontdekken in het leven van alle dag.  Zo speel ik hier elke avond voetbal met vier weeskinderen en een monnik die de zorg voor hen op zich neemt.

Deze toevallige ontmoetingen vind ik gek genoeg niet terug op Tripadvasor 🙂

Toch zijn het de momenten waarop ik echte rijkdom verzamel op mijn reis.  Ook al heeft de monnik me in het heetst van de strijd al eens onderuit geschoffeld dat een rood kaartje niet echt overdreven was geweest!

Onder ons gezegd en gezwegen denk ik dat bidden hem beter afgaat dan een balletje doelgericht en vakkundig in de winkelhaak te lepelen.  Maar aan enthousiasme geen gebrek in ons groepke en het is echt lachen, gieren en brullen tijdens deze ontmoetingen.  Zowel voor die gastjes als voor de monnik en mezelf.

Ik heb die gastjes al in mijn hart gesloten en ik weet dat ik dat gevoel meeneem naar mijn volgende bestemming, ondanks dat ik ze ook zal missen als ik weer opnieuw onderweg ben.

En de andere verborgen paradijsjes blijf ik vaak terugvinden als ik hele dagen in de natuur vertoef.  Achter elke bocht kan een overweldigende waterval, een adembenemend uitzicht of een prachtige rood gekleurde zonsondergang verschijnen.  Ik aanschouw het elke keer met verwondering en in dankbaarheid!

Tot dusverre de gang van zaken hier in het verre en mooie Thailand.

Langzaam maar zeker beweeg ik verder richting de grensovergang van Thailand naar Myanmar.

Want tegen uiterlijk 24 januari word ik vriendelijk, of minder vriendelijk, verzocht om mijn biezen hier te pakken en het land te verlaten.  Maar daarover later weer meer in een nieuw blogje.

Chock dee, oftewel het allerbeste toegewenst voor iedereen en graag tot een volgende keer,

Geert