Waarom Supergroovers bloed kruipt waar het niet gaan kan

“Anderen zullen je vertellen wat je moet doen en hoe je je moet voelen.

En voor je het weet ben je je hele leven op zoek naar iets …

wat je van anderen moest zoeken.

The Queen’s Gambit, Netflix”

Dag vrienden van mijn blog,

Vele lezers zijn inmiddels afgehaakt, daar hoef ik niet flauw over te doen. De hoogtijdagen van weleer zijn gepasseerd.  De statistieken van mijn blog zien er beroerder uit dan de bloedrode cijfers tijdens de befaamde beurscrash anno 1987. Doch, diegenen die nu aan het lezen zijn, behoren nog steeds tot mijn trouwe lezerspubliek.  Hoe fijn is dat wel niet ?!? 😊

Tijdens het sporadisch nalezen van die statistieken, wat Supergroover uiteraard nog steeds doet met een brede glimlach op zijn tronie, zag ik dat er o.a. 11 Chinezen, 5 Canadezen, 2 Bulgaren en 1 Zuid-Koreaan een blikje hebben geworpen op het laatste blog over mijn vrolijke strapatsen in het levendige Bangkok.  Wat pakweg zo een Zuid Koreaanse gozer denkt van mijn gewauwel over het leven zelve, dat is mij niet geheel duidelijk, maar ik beschouw het toch maar als een compliment dat er internationale belangstelling is voor wat ik hier zoal los uit de pols neer kwak op WordPress.

Ik benader in deze de zaak graag een beetje optimistisch.  Niet dat ik daar bepaald veel aanleg voor heb.  Maar met een broer die een blog schrijft dat door zijn lezers inmiddels vlotjes 647 151 aangetikt werd (ik weet niet hoeveel keren daarvan door een Zuid-Koreaan), is het eerder een beetje noodzaak om zelf de roze bril te hanteren zeg maar.   

Maar dat gezegd zijnde, even meedelen aan vriend en vijand dat ik nog steeds in Bangkok vertoef.

Is het hier elke dag rozengeur en maneschijn ?  Dat dacht ik niet.  Is het nog steeds de moeite waard ?  Dat dacht ik wel. 

‘Begint dat daar niet een beetje uw sjokkadijzen uit te hangen beste Supergroover, daar in dat eeuwige Bangkok van jou ?’, hoor ik menige lezers zichzelf al binnensmonds mompelend afvragen …  Welnu, mijn antwoord daaromtrent is nee.

Tegensteken zal ik het zeker niet noemen.  De stad en wat hier te beleven valt, bekoren mij nog steeds. 

Wat ik wel meer heb dan tijdens mijn eerste trip in de wijde wereld, is dat de twijfels over mijn toekomst intenser aanwezig zijn. 

Hoe zal het aflopen als ik resoluut deze weg blijf inslaan ?  De weg waarin ik kies om niet voor zekerheid te gaan, maar wel voor hoe het zich ontvouwt als ik onderweg ben.  Niet als éénmalig avontuur zoals het ooit begon, maar als lange-termijn-intentie om op deze manier mijn leven te leven.

Meer dan voorheen lig ik daar wel eens wakker van.  En natuurlijk is er een deel van mij dat omwille van die onzekerheid er aan denkt om terug te keren naar België.  Aldaar een baantje, een vrouw, een huis, een hond aan te schaffen en vervolgens op mijn gemakje te leven volgens wat nog steeds als het meest ‘normaal’ wordt beschouwd.   Vooral door mezelf dan, want het is in mijn eigen mindset dat ik dit gevecht voer.

Gelukkig heb ik daar een helder bewustzijn over.  Dat waar ik tegenaan loop, ook nu ik weer terug in het land ben waar ik me goed voel, wordt in mijn eigen mind gecreëerd.  En bijgevolg is daar ook de oplossing te vinden.  In hoe ik naar mezelf kijk, het leven, mijn beperkingen en mijn mogelijkheden.  Het lukt me niet altijd om het tij onmiddellijk te keren daarboven in mijn koekenpan, maar ik weet wel dat daar de spreekwoordelijke lamp brandt.  Een belangrijk inzicht dat me weg houdt uit het slachtofferschap.

Het medicijn, en ik spreek graag voor mezelf want voor ieder van jullie kan dit misschien anders zijn, dat voor mij het beste werkt is dat ik mezelf steeds weer probeer te herinneren aan wat ik in essentie wil uitvreten op deze wereldbol, tijdens de tijd die ik hier heb.

En dat weet ik.  Ik wil zoveel mogelijk mensen graag zien.  En natuurlijk vinden veel mensen, ook uit mijn nabije omgeving, dat onzin, zweverig, drama, quatsch, gezever,  gedrag van een loepzuivere profiteur en dies meer.  De kunst is om het daarom niet zelf als onzin te gaan beschouwen.  Overal waar ik tot op heden ben geweest sinds ik 4 jaar geleden vertrok, waren er mensen om van te houden, en vice versa.  Mensen die het als hartverwarmend en ondersteunend ervoeren dat er iemand was die de tijd had om graag te zien, in een wereld waar nogal wat mensen te weinig tijd of interesse hebben om graag te zien.  Ik heb onderweg vaak mensen ontmoet die het niet gemakkelijk hadden en bij wie ik een onwaarschijnlijk ontroerende dankbaarheid in de ogen zag voor de betrokkenheid en hulp van een clown als ik die toevallig onderweg was en voorbij kwam.  En zo trof ik ook mensen die het deugd deed dat iemand niet van zijn stoel schoof van ongemakkelijkheid als er een traan of een conflict aan te pas kwam.    

Want voor alle duidelijkheid, bij mijn manier van graag zien horen ook:  eerlijk durven zijn als dat lastig is, confrontaties durven aangaan met wie ik graag zie, elkaar willen ondersteunen als dat al eens minder goed in mijn kraam past, accepteren dat dingen soms anders zijn en ik mijn zinnetje niet krijg, gekwetst worden, teleurgesteld zijn, geconfronteerd worden met mijn eigen bullshit, etc.  Dat alles hoort bij het ontzettend waardevolle proces van graag zien.  Het resultaat dat nadien uit de bus komt bij zo een wederzijds commitment, vind ik zo bijzonder. Dat koester ik en beschouw het als de belangrijkste bron van zingeving in mijn leven.

En is dit een bochtig parkoers met veel hindernissen in en buiten mezelf ?  Jazeker.  Is dit de gemakkelijkste weg, zelfs als ik daarmee in verre en mooie landen kom en niet van 08u00 tot 17u00 aan een bureau hoef te zitten ?  Zeker niet.  Kom ik onderweg vaak mensen tegen die niet bepaald het allerbeste met me voorhebben en schijt hebben aan graag zien, eerlijkheid en zorgzaamheid ?  Mijn gedacht.  Hebben veel mensen hun niet al te florissante oordeel over mijn levensstijl ? Jazekers.  Zou ik het zelf graag soms anders willen, op de momenten dat het water mij tot aan de lippen staat ?  Eerlijk gezegd, bij tijd en wijlen best wel.  Maar heb ik het gevoel dat ik het anders kan doen dan op mijn eigengereide manier waarop ik het doe ?  Nee.  Ik kan en wil mijn leven niet op een andere manier invullen dan dit.  Dit is wie ik ben en dit is waar ik voor sta.    

Ik zal tot ik mijn allerlaatste adem uitblaas en mijn biezen pak richting de eeuwige jachtvelden, geplaagd worden door niet aflatende angsten twijfels en onzekerheden.  Maar nog nooit ben ik, op liefde, menselijke verbondenheid en zelfvertrouwen te na gelaten, iets tekort gekomen in mijn leven.  En ook in de nabije toekomst zal dat niet meteen gebeuren.  Durf ik er op te vertrouwen dat als dit is wat ik hier wil doen op deze aardkloot, mij richten op menselijke warmte en verbondenheid, dat het dan ook op lange termijn wel goed zal komen met Supergroover himself ?   En zo niet, dat het toch meer dan de moeite waard zal geweest zijn ?  Dat is lastig voor me, maar ik ben vastbeslotener dan ooit tevoren dat ik het toch zal doen.  Want het is me verdomme meer dan de moeite waard.  En ik denk dat het alleszins beter voor me is dan dat ik rust zou proberen creëren door te kiezen voor een leven dat het mijne niet is en misschien ook nooit zal zijn. 

Het is gemakkelijk schrijven zo van achter mijn computerke, maar er is nog veel werk aan de winkel, geloof me.

Mijn moeder en vader zullen dit blog wellicht weeral met lede ogen aanschouwen …  Je zal het maar aan de hand hebben, graag een normale zoon willen en dan een geval als mij afgeleverd krijgen door de ooievaar.  Maar goed, gelukkig hebben ze mijn broer nog, inclusief zijn blog met 647 151 hits (https://peterdegroof.com/), dat moet toch als enige zalf op de wonde dienen, denken jullie ook niet ?  

Gelukkig word ik tijdens mijn onderweg zijn geïnspireerd door bijzondere ontmoetingen op mijn pad.  Zo sliep ik laatst in een tempel waar ik ‘s morgens mee de alms ging doen.  Een ritueel waarbij de monniken om 06u00 des morgens en barrevoets de straat op gaan om te bidden en waarbij allerlei mensen dan naar buiten komen om te geven.   Eten, geld, verzorgingsproducten, hun gebed …  Zodat zij die het moeilijk hebben ook iets hebben om zichzelf te voeden en te verzorgen.  Het is moeilijk te omschrijven, maar dan kan ik het voelen, waar het mij echt om te doen is in mijn leven.  Het loslaten van mijn zekerheden, geen schrik meer hebben om te verliezen wat ik heb, het vertrouwen hebben dat het in de Liefde is dat ik het ooit zal vinden, wat ik eigenlijk al heel mijn leven zoek.  En wellicht in niets anders dan dat.

Ook op de gaypride die hier 2 weken geleden plaats vond in Bangkok, werd ik enorm geraakt en geïnspireerd door wat ik zag.  Mensen die zich ondanks de vele vooroordelen die er anno 2022 nog steeds leven, zichzelf durven te zijn.  Ik vond het fantastisch om die levenslustige energie te ervaren en daar mijn eigen sprankeling aan toe te voegen.  Ondanks alle obstakels die anders zijn nog met zich meebrengt, kwam ik terecht in een groep van mensen die er voluit voor kiezen om op een kleurrijke manier zichzelf te zijn. I have nothing to hide.  En die ervan genieten om te zijn wie ze zijn en die waarde graag met elkaar en verdraagzame anderen delen in een vrolijk en uitbundig feest.

Afin soit, om het even kort samen te vatten:  ik heb zo mijn pittige uitdagingen hier in Bangkok-city en de ene dag gaat me al wat beter af dan de andere.  Ik ervaar het hier echter nog steeds als een ontzettend bijzondere en inspirerende plek die zich goed leent om te ontdekken wat echt belangrijk is in mijn leven en waar ik verder de moed kon verzamelen om er voor te blijven gaan.  Ondanks dat gevoel, is het ook stilletjes aan tijd om weer te veranderen van omgeving.  Ik verlang naar de schoonheid en de rust van de natuur.  Daarom zal ik begin juli het prachtige eiland Koh Phangan opnieuw opzoeken.  Een weerzien waar ik me erg op verheug.

Een oprechte dank je wel om nog steeds tot mijn lezerspubliek te behoren.  Ik hoop dat mijn blog ondanks het persoonlijke van wat ik schrijf, ook inspirerend kan zijn voor hoe jullie graag zelf in het leven willen staan.

Ik denk aan velen van jullie terwijl ik hier ben en wens iedereen het allerbeste toe.

Sawàtdii khráp (all goodness),

Geert        

Advertisement