Mijn tocht naar Huis

“Reizen betekent telkens weer afscheid nemen.  Nu mijn hart op zoveel plaatsen ligt, wordt het continu gebroken.  Toch heb ik liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.”

Fulltime avonturier, Over alles achterlaten en de zoektocht naar ultieme vrijheid.  Tamar Valkenier”

Dag vrienden van het avontuur,

Ah ha, eens een blogje schrijven vanuit het pittoreske Antwerpen.  Dat moet ook kunnen, nietwaar beste lezers ?  Voor één keertje dan toch, want mijn volgende blog zal naar alle waarschijnlijkheid opnieuw vanuit het mooie Thailand geschreven worden.

Zoals sommigen onder jullie reeds weten is Groofy eind september op de vlieger van Bangkok naar Frankfurt gestapt.

Na 1 jaar en 10 maanden weg te zijn geweest deed het deugd om vrienden en familie weer eens in levende lijve te ontmoeten.

Bij veel mensen was het weerzien alsof ik nooit was weg geweest. 

Misschien dat echte vriendschap niet onderhevig is aan slijtage omwille van de tijd ?  Misschien dat echt graag zien dermate in het hart verankerd is dat het niet zomaar kan verdwijnen doordat ik een jaartje of twee van huis ben geweest ?  Zo ervoer ik het alleszins vaak bij mijn thuiskomst. 

Andere vriendschappen stierven dan weer een stille dood.  Te weinig tijd, te volle planningen, te verschillende leefwerelden, gebrek aan initiatief van beide kanten … 

Alleszins is het in die optiek de belangrijkste eigenschap voor mij om me ergens Thuis te voelen, me omringd weten door mensen (en dieren) waar ik goed met overweg kan en bij wie ik vriendschap en graag zien ervaar. 

Ik gebruik dit blog graag nog eens om te onderstrepen hoe gezegend ik me hierin voel.  Aan gastvrije familie en vrienden heb ik geen gebrek gehad sinds ik weer terug in België en Nederland ben.  Op zoveel plekken word ik met open armen ontvangen en wordt er genereus met me gedeeld in hartelijkheid, een deugddoende maaltijd en een bed om in te slapen.  Dankbaarheid met een hoofdletter D valt me hieromtrent weeral te beurt.

De vraag wat ik te bieden heb om terug te geven wat ik ontvang, is een vraag waar ik me nog vaak ongemakkelijk bij voel.  Soms voelt het als te weinig en ik weet niet hoe ik meer kan geven dan wat ik momenteel doe. Niet dat het er niet is, ik weet alleen niet hoe ik het moet geven.  Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik hoop dat de dag nog komt, waarop ik in alle vertrouwen zelf meer geef dan ik hoef te ontvangen. Het lijstje met nog openstaande rekeningen is inmiddels aardig opgelopen.

In het begin toen ik terug was, had ik best een euforisch gevoel.  De vaststelling dat ik in België even gelukkig kon zijn als tijdens mijn reis in Azië, maakte me blij.

Maar eerlijk is eerlijk, na twee maanden is het schaap alweer behoorlijk de preut af. 

Ik ben positief getest op corona en bijgevolg bezig aan een quarantaine van 10 dagen.  Tien dagen binnen zitten omwille van een matchke volleyball, daar word ik niet bepaald een vrolijke Frans van.

Ik heb veel tijd om na te denken nu, maar los van al de argumenten die als een tierelier tekeer gaan in mijn kopke, komt het erop neer dat ik snel weer terug het vliegtuig op wil.

Opnieuw vertrekken richting de zon, het leven in de natuur, te midden van eenvoud en terug naar een omgeving waar ik gemakkelijker mensen ontmoet die er ook voor kiezen om gelukkig te zijn zonder veel te bezitten en zonder dat alles van A tot Z geregeld hoeft te zijn.

Ik ben momenteel een boekje aan het lezen dat me erg raakt.  Fulltime avonturier, geschreven door ene Tamar Valkenier.  Ze beschrijft voor mij heel erg herkenbaar hoe zij tijdens haar reizen geluk haalt uit andere zaken dan waar het dikwijls over gaat in onze Europese samenleving.  Met name in de mooie natuur zijn zonder al te veel technologie en onnodige spullen.  Voeg daar af en toe een bordje eten aan toe, fijn gezelschap rondom me heen en ergens een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan een mooi project …  En eigenlijk is mijn lijstje van wat ik in essentie nodig heb om gelukkig te zijn dan al compleet. Less is more.

Dus ja, dit blog over thuiskomen is er meteen ook ééntje over weer vertrekken.  Over dat ik overal gelukkig zou moeten kunnen zijn, omdat geluk in mijn hoofd en hart zit en gevoed wordt door deugddoende vriendschappen.  En toch ook weer niet.  Vrijheid, natuur, de hoge prijzen, het grenzeloze consumptiegedrag, de onuitputtelijke stroom aan negatief nieuws, etc. beïnvloeden me toch nog meer dan ik zou willen.  Helemaal onafhankelijk en van binnenuit gelukkig zijn, zover ben ik nog niet.  De wereld rondom mij heen en waar ik in te leven heb, heeft nog wel zo zijn invloed op hoe ik mij in mijn vel voel als mens.

Voor deze drang naar vrijheid en de poging om mij met mijn levensstijl zo veel als mogelijk te ontdoen van datgene dat me ongelukkig maakt, betaal ik ook een behoorlijke prijs.  Geen eigen plek, maar altijd onderweg zijn.  Geen financiële zekerheid hebben, maar hopen dat het geld dat ik nog heb goed geïnvesteerd is en er voldoende zal zijn voor een leven in eenvoud zolang ik hier rond loop.  Veel rekenen op gastvrijheid, zonder veel gastvrijheid te kunnen aanbieden aan wie mij lief is.  Geen liefdespartner hebben omdat ik altijd onderweg ben, maar overal mijn hart een beetje half geven en half laten breken omdat ik weet dat liefde en onderweg zijn doorgaans moeizaam door één deur kunnen.    

Dit alles is helemaal mijn eigen keuze. Ik schrijf het zonder enige vorm van slachtofferschap.  Het is echter wel een keuze die me soms goed af gaat, met name op momenten dat ik de wind in de zeilen heb. En die me soms intense zorgen baart, meer bepaald op momenten dat de onzekerheid genadeloos toeslaat.

Daarin is het voor mij ook een kwestie van een strijd te aanvaarden die binnen in me woedt, want ik heb ook een andere kant.  Een kant die ook graag elke maand 2000 euroflappen op zijn bankrekening zou zien verschijnen, die het ook fijn zou vinden om een eigen huisje te hebben waar ik altijd terecht zou kunnen als ik behoefte heb om even op mezelf te zijn, die graag een fijne relatie wil hebben en eigen kinderen fantastisch zou vinden.  Dus soms vraag ik me wel eens af waar ik in godsnaam met bezig ben en waarom ik niet gewoon voor een normaal leven kies dat me minder onzekerheid oplevert.  Omdat ik het niet kan, niet weet hoe dat moet en mijn pogingen tot nu toe me meer ongelukkig dan gelukkig maakte.  Dus sla ik momenteel opnieuw de weg in van het reizen, de zoektocht naar vrijheid en een manier van leven die het beste bij me past.  Misschien dat ik ‘het’ op een dag tegenkom, op de juiste plek en bij de juiste mensen. 

En, zoals Tamar het voor mij mooi beschrijft in haar boek, inderdaad toch liever een gebroken hart dan een hart dat zich nooit verloren heeft.  Toch liever een leven met veel  onzekerheid, dan een veilig leven zonder risico’s waar ik niet echt gelukkig van word.

Daarbij laat ik het dan ook maar in het midden of mijn tocht naar Huis richting België ging, dan wel opnieuw richting Azië gaat.

Als de Corona-goden mij gunstig gezind zijn, zal ik ongeveer half januari weer het vliegtuig opstappen richting Thailand.  Velen van jullie zal ik daarvoor nog zien om opnieuw afscheid te nemen en tot ziens te zeggen.  Bij anderen zal het afscheid bloggewijs verlopen, en die zie of lees ik dan wel weer eens bij een andere gelegenheid.  It’s s a small world.   

Ik wens jullie ook allemaal veel wijsheid en courage toe, om te zien waar jullie best mogelijke pad heen gaat, doorheen alle geluksmomenten, uitdagingen en onzekerheden.

Hartelijke groet & hug,

Geert