To be (convinced) or not to be (convinced) ?

“Opinion is the lowest form of human knowledge.

Plato”

Dag vrolijke vrienden van de Zon,

Hoe gaat het daar in La Belgique of in het pittoreske Nederland ?  Verloopt alles een beetje naar believen ? Ik mag het zo hopen.  Volgens wat ik hoor zeggen, kunnen de beentjes binnenkort weer eens lustig in het rond gezwierd worden op de dansvloer.  Toch iets om naar uit te kijken me dunkt.  Tenzij jullie niet van een vrolijk danske gediend zijn.  In dat geval hoop ik dat er iets anders is om naar uit te kijken.  Of dat het goed is zoals het nu is, zonder dat er persé naar iets uitgekeken hoeft te worden.

Als een solidair mens, die ik op tijd en stond weleens pleeg te zijn, neem ik de fakkel even van jullie over.  Niet geheel van harte, maar ik doe het wel.  De Covid-cijfers in Thailand swingen hier momenteel op hun gemakje  de pan uit.  Met dagelijks ongeveer 20 000 nieuwe gevallen erbij in de statistieken, zijn de restricties dan ook niet van de poes.

Dat Supergroover zijn voortreffelijke dansmoves nog eens ten berde kan brengen, zit er dus voorlopig even niet meer in.  En net zo min is het een puik idee om op dit moment naar Bangkok af te zakken om me gezellig op de vlieger naar Zaventem te nestelen.  De zaak even rustig afwachten, geduld hebben en accepteren dat het momenteel gaat zoals het gaat, is momenteel de boodschap hier in het land van de eeuwige, en bij tijd en wijle ook wel eens achterbakse, glimlach.

Voor mezelf schuilt de grootste uitdaging in deze niet in het omgaan met het Corona-virus an sich.  Daar ben ik zelf nogal relaxt in.  Ook niet in hoe het beleid zich ontwikkelt omtrent de maatregelen en vaccinaties.  Echter wel in de tegenstrijdige meningen die mensen hebben omtrent het Corona-virus en hoe daar met om te gaan.  Ik zou mezelf daar graag tussen bewegen zonder helemaal tuureluurs te worden, maar dat is tot op heden gemakkelijker gezegd dan gedaan.  Ik zou om dit euvel te vermijden in een mooie iglo kunnen gaan wonen op de Zuidpool, samen met mijn vrolijke vrienden de pinguïns.  Zij het niet dat ik een redelijk sociaal mens ben die toch graag omringd is door andere gelijkgestemde mensen.  En die loop je op de Zuidpool nu eenmaal minder gemakkelijk tegen het lijf. 

Het lastige in het vinden van mijn weg hierin, is dat de meningen nogal vaak resoluut op me overkomen en het u misschien niet onbekende verschijnsel ontstaat, dat mensen gaan strijden om hun gelijk in deze of gene te behalen.  In die gang van zaken ervaar ik weinig ruimte voor onzekerheid en het feit dat het enkel om een overtuiging gaat.  Die in mijn geval bijvoorbeeld gebaseerd is op bronnen die niet altijd gemakkelijk te checken zijn, op mijn persoonlijkheid, mijn angsten, mijn opvoeding, mijn kijk op de wereld, mijn persoonlijke levensvisie, mijn behoeftes en verlangens en ga zo maar verder.  Ik mis in de strijd die ontstaat nogal eens de ruimte dat het ‘maar’ onze mening is over iets.  Die eerst en vooral persoonlijk gekleurd is en die ook best wel eens verkeerd kan blijken te zijn en dus later bijgeschaafd dient te worden.  Ik ben bijvoorbeeld niet zo heel erg bang voor de gevolgen van het Corona-virus.  Ik ben een gezonde jongemanskerel (?) en ik vermoed dat dat virus zich maar beter een beetje gedeisd kan houden in plaats van dat het mij probeert ziek te maken.  Maar als ik morgen met mijn poten omhoog en zwaar ziek in het ziekenhuis lig, dan zal het me ook niet zoveel moeite kosten om te schrijven dat ik dat verkeerd ingeschat had.  Net zoals het me ook weinig moeite kost om te zien dat het plaatje veel omvangrijker is dan enkel en alleen mijn eigen gezondheid.  Dat ik me daar bewust van ben maakt het voor mij wat zachter.  Zo wil ik me bijvoorbeeld wel ten dele en gebruik makend van mijn gezond verstand, meebewegen in maatregelen die, gebaseerd op mijn bescheiden mening, niet persé nuttig zijn.  Ik heb immers niet de waarheid in pacht, noch voor mezelf noch voor de wereld.  Niet rondom het Corona-virus en niet rondom veel andere onderwerpen. En ik wil me ook niet gaan gedragen alsof ik dat wel heb en jawel, ik vind het nogal van de pot gerukt dat sommige hansworsten zich gedragen alsof ze de allesomvattende wijsheid voor alles en iedereen wel degelijk in pacht hebben. 

En dan zit ik hier in Koh Phangan wel op de juiste plek om te oefenen om daar met te leren omgaan.  Hier in mijn buurt lopen wel wat knakkers rond die ervan overtuigd zijn dat ze in hoogst eigen persoon het warme water hebben uitgevonden.  En die terwijl ik een kilootje mango’s aan het kopen ben, ongevraagd hun mening of advies omtrent wat dan ook door mijn strot proberen te kegelen.  Daar is Supergroover niet bepaald van gediend en vaak komen ze dan ook van een kale reis thuis na hun bezoek aan de fruitstal. 

We mogen best een andere mening hebben over dingen, maar het is de manier waarop we het op elkaars bordje gooien die me vaak doet denken: ‘Dan geef ik mijn portie toch maar liever aan de hond …’

Laatst zag ik dat twee mannen met elkaar op de vuist gingen op de parking van de supermarkt omdat ze het niet eens waren over het wel of niet dragen van een mondmasker.  En daar word ik dan intriest van.  Tegen dat soort gevoelens van wanhoop kan ik me moeilijk wapenen.  En datzelfde gevoel heb ik ook als ik het nieuws bekijk over Afghanistan, Syrië, Wit-Rusland en ga zomaar verder.  Me afvragend waar sommige mensen in godsnaam met bezig zijn. 

Maar de oplossing ligt éénder hoe binnen in mezelf, in hoe ik op dergelijke toestanden reageer.  Want ik kan de idioterie in de wereld rondom me heen vaak niet veranderen. Dus er wordt verder in geoefend hoe ik de vrede in mezelf kan bewaren terwijl ik hier op het verder paradijselijke eiland Koh Phangan vertoef, te midden van een Corona-crisis.  Ook als twee stoethaspels het nodig vinden om elkaar een klap voor hun kanis te verkopen vanwege een meningsverschil, wellicht met angst als ondertoon.

Van hieruit probeer ik wat minder waarde te hechten aan meningen allerhande, noch die van mezelf, noch die van andere oelewappers om me heen.  Over het algemeen denk ik dat 80 % van de meningen die ik heb, uiteindelijk helemaal nergens over gaan.  Althans, ze gaan vaak niet over wat mij in essentie als mens gelukkig maakt.  Dus daar kan ik maar beter met stoppen denk ik dan.  Wat ik in een opleiding mee gekregen heb en waar ik meer en meer belang aan ga hechten, zijn bepaalde waarden in mijn leven die wel mijn gevoel van gelukkig zijn en de wereld rondom me heen ten goede komen als ik daar meer van mijn energie in steek.  Vriendschap, solidariteit, autonomie, respect, diversiteit, betrokkenheid, vrijgevigheid, groei, liefde, nieuwsgierigheid, speelsheid, etc.  En de kunst is om van daaruit mijn keuzes te maken en mijn leven vorm te geven.  Wederom wordt er geoefend door ondergetekende, zonder dat de perfectie helaas al in zicht is.   

Zo heb ik hier onlangs mijn 44^ste verjaardag gevierd.  In de prachtige natuur en omringd door fijne mensen rondom me heen.  Ik hoef geen materiële cadeaus te krijgen om een gelukkige verjaardag te hebben.  Wat daar wel voor zorgde, is de schoonheid van de zee, de bergen en de jungle hier in Koh Phangan.  En me onderdeel voelen van een groep mensen die allemaal zo hun eigen kleine kantjes hebben, maar zeker ook het hart op de goede plek.  Op mijn verjaardag zelf hebben we beach volleyball gespeeld tot zonsondergang en daarna samen gezeten op het strand tot middernacht, onder een prachtige sterrenhemel.  In het weekend ben ik nog eens met een groep de bergen ingetrokken, naar een mooi viewpoint en een afgelegen strand waar we konden samenzijn en spelen.  Een fijne verjaardag die me blij en dankbaar maakte, omdat ik mijn liefde voor de natuur en verbinding met elkaar kon delen met fijne vrienden om me heen.

Diezelfde waarden probeer ik ook als ankerpunten te gebruiken in het project dat ik hier doe, omdat het niet altijd gemakkelijk werken is.  Zaken zoals jaloezie, de Covid-situatie, gebrek aan samenhorigheid, egoïsme, angst, onverschilligheid, onmacht, wanhoop, etc. maken het doel dat ik graag zou willen bereiken behoorlijk lastig.  Dat doel is dat iedereen elkaar hier zou helpen.  Maar dat gebeurt niet altijd.  En soms voel ik me heel alleen in wat ik doe en probeer te bereiken.  Veel mensen spreken de wens uit om te helpen, maar als puntje bij paaltje komt verschijnen er vaak maar weinigen echt op het appél.  En ik kan dat niet alleen, het betreft een attitude die alleen gedragen kan worden door een hele gemeenschap denk ik dan.  Ik kan ondersteunen met eten en ziekenhuiskosten met het geld dat ingezameld is.  Maar op lange termijn brengt dat geen structurele oplossing voor het armere deel van de bevolking hier op het eiland.  Zolang er geen nieuwe toeristen komen, en dat zou nog wel eens even kunnen duren, zal er armoede zijn.  Tenzij er meer gedeeld wordt, er minder angst is, er meer sociale projecten opgestart worden, er oog is voor het geheel van alle mensen op het eiland en zelfs in de wereld, dat we elkaar beschouwen als één grote familie waarin we niemand met een lege maag achterlaten.  Maar zo is het niet en ik kan dat op mijn ééntje niet veranderen met het project dat ik doe.  Dus ik doe wat ik kan momenteel, kleine dingen die de problemen niet oplossen.  Maar het zorgt er wel voor dat een gezin met kinderen een keertje extra eten op tafel krijgt.  Het maakt dat mensen die ziek zijn toch een keertje bij de dokter terecht kunnen en de medicijnen krijgen die ze nodig hebben.  Dat maakt me blij en geeft mee zin aan mijn leven, naast dat ik mijn onvermogen tegen kom in dit project.  Wanhoop en voldoening gaan bijgevolg hand in hand, wat ik hier doe met het project zal nooit voldoende zijn en tegelijk altijd goed genoeg.    

Allez vooruit, bij deze zijn jullie weer een keertje up-to-date over de zaken die hier spelen tijdens mijn verblijf op dit mooie plekje in de Golf van Thailand.

Zoals steeds voel ik me vanop afstand verbonden met mijn familie en dierbare vrienden in België/Nederland.  Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.

Hartelijke groet & big hug voor allen,

Geert