Mijn ware gelaat

“Ik vind dat dat eraan ontbreekt op school.  We leren om naar buiten toe te functioneren …  Maar we leren niet wie we vanbinnen zijn en wat het doel van het leven is.

Roger Hodson, zanger Supertramp”

Dag eerwaarde lezers,

Op de vraag: ‘Hoe gaat ie ?”, volgt clichématig en vaak a priori het antwoord: ‘Goed’.  Daar zal uw klomp wellicht niet van breken. 

Nu ben ik dit blog in de eerste plaats gestart om mijn verwanten aan het thuisfront op de hoogte te houden van hoe het mij vergaat, als ik ver weg ben van huis.  Bijvoorbeeld zo een slordige 12 000 km zoals nu, en dat al 18 maanden aan een stuk.

Ik ga dan eerlijkheidshalve ook iets anders bloggen dan: ‘Het gaat hier goed met me, don’t worry.  Zonnige groetjes vanuit Thailand !’

Mede doordat ik onlangs geraakt werd door de eerlijkheid en authenticiteit van mijn Beste Vriend.  Door te laten zien hoe ze zich voelde, ontstond er bij meer inzicht in waar ze doorheen ging.  Over haar goede bedoelingen en de teleurstellingen die haar dat soms oplevert.  En last but not least over mijn eigen gedrag en communicatie, en hoe ik daar nog graag in kan en wil bijleren.

Zelf doe ik dat nog steeds niet zo gemakkelijk in mijn dagelijks leven, eerlijk en authentiek zijn.  Terwijl het wel mijn belangrijkste doelstelling is in mijn leven denk ik.  Durven zijn wie ik ben en dat ook laten zien aan vriend en vijand, aan bekenden en onbekenden, los van verwachtingen, los van hoe mensen daar op reageren, los van wat ik daar eventueel bij te verliezen heb.  Ik ben nog steeds iemand met vele gezichten.

Zo was het opnieuw een tijdje geleden dat ik nog eens een vers blogje in de ether had gegooid.  Abusievelijk werd aangenomen door sommigen onder jullie dat ik aan het wachten was op minstens 10 smeekbedes vooraleer ik de spreekwoordelijke pen weer ter hand zou nemen.  Dat was een geintje.  De realiteit is dat ik mij elke keer ergens overheen moet zetten vooraleer ik als een wildeman op de toetsen van mijn hightech laptop begin te beuken om een nieuw blog in elkaar te flansen.  “En waar moet meneer zich dan elke keer wel weer overheen zetten als ik het even vragen mag ?  Stukske Jan-mijn-kloten van heb ik je daar !”, hoor ik sommige bij-de-handjes onder jullie al enigszins kritisch opperen.  Welnu, dat ik twijfel of wat ik schrijf wel goed genoeg is.  Interessant genoeg, grappig genoeg, rakend genoeg.  Of de lezers deze keer niet halverwege het blog in slaap gekukkeld zullen zijn.  Of mijn schrijfsels niet op het kleinste kamertje zullen belanden om na het gevoeg de kont weer in het reine te brengen.  Hopelijk in afgedrukte versie, voor jullie kont of voor jullie multimedia tools, afhankelijk van waar u zelf uw prioriteiten legt.

En kijk, zo kan een blog ook al eens een handje helpen om misverstanden uit de wereld te helpen.  Bij tijden lijkt het leven van uw blogger een beetje op dat van Oscar Crucke, de heroïsche barman uit de Vlaamse tv-serie FC De Kampioenen, voor wie de dagelijkse misverstanden met zijn Pascalleke vaak ook niet van de poes waren en met de regelmaat van de klok door mijn toendertijd jeugdige strot geduwd werden.

Natuurlijk zou het me geen ene reet moeten uitmaken, wat anderen vinden van mijn blogs of wat ze er met doen.  Zou het me worst moeten wezen dat er al eens een deftig uiltje wordt gevangen onder het lezen of dat mijn blogs het corona tekort aan WC-papier helpen op te vangen.  Ik wil schrijven wat ik schrijf, omdat het uitdrukt wie ik ben en hoe het hier met mij gaat.  Los van de reacties en de statistieken.  Maar het raakt een gevoelige snaar, met name de behoefte aan bevestiging van buitenaf.  Dat anderen in mijn plaats laten merken dat het goed genoeg is, omdat ik daar niet zo goed op durf te vertrouwen vanuit mezelf.        

En zoals mijn onzekerheid me parten speelt bij het schrijven van deze blogs, doet het dat ook op andere gebieden zoals relaties, seks, werk, geld, vriendschappen, grenzen, vertrouwen, conflicten …  In al deze zaken zorgen twijfels over mezelf vaak dat ik minder succesvol ben dan ik zou willen.  In bepaalde gevallen zet ik een grote bek op, in andere omstandigheden sluit ik mezelf af en verdwijn ik zonder te zeggen wat er in weze met me gebeurt op dat moment.  Maar in beide gevallen levert het zelden op wat belangrijk voor me is.  Zijn wie ik ben en op die manier de mensen en dingen aantrekken die echt bij me passen.

En dat is dus ook een onderdeel van hoe het mij hier vergaat in Koh Phangan, dat ik me soms verdomd alleen voel als wie ik echt ben en de dag doorkom met een groot gemis aan wat ik graag zou willen in mijn leven, in essentie de zin van mijn bestaan kunnen vatten en dat ook kunnen delen met gelijkgestemden rondom me heen.  Nu is dit niet echt iets nieuws onder de zon, in België had ik dat ook geregeld eens aan de hand.  Samen met mijn drinkebroers van weleer, van de ene dronken bui naar de andere fietsend, omdat het moeilijk voor me was om een bepaalde leegte die ik soms ervaar in mijn leven, recht in de ogen te kijken.

Dit gezegd zijnde, omdat het is hoe het is, wil ik daar verder niet teveel poespas meer van maken.   Ik heb dat te accepteren als onderdeel van mijn karakter, als wie ik ben en waar ik vandaan kom.  Misschien dat het accepteren er net voor zorgt dat het wat minder invloed zal hebben op de weg die nog voor me ligt.  En daarom is het wel fijn om er gewoon open over te kunnen schrijven, zonder het groter te maken dan nodig is, zonder het te willen verstoppen achter één of ander masker als ik blog over mezelf.

Om nieuwe misverstanden te vermijden, betekent dit nu dat het slecht met me gaat ? 

Nee, helemaal niet. Mijn karakter omvat nog veel meer aspecten dan alleen mijn onzekerheid en bepaalde andere complexe kanten.

Zo heb ik het bijvoorbeeld het vermogen ontwikkeld om dankbaar te zijn tot in het diepste van mijn ziel voor de kansen die ik krijg in mijn leven.  Die dankbaarheid is ook vandaag de dag niet al te min en maakt dat ik me de laatste twee jaren van mijn leven, met de ups en downs die erbij horen, gelukkiger voel dan ooit voorheen.  Zo is er mijn mogelijkheid om te reizen, in een ver en mooi land te leven, eindeloos door de bergen te wandelen, omgeven te zijn door veel zon en warmte, een gezond lichaam te hebben, te kunnen eten en drinken als mijn buikje dat belieft, veel ontzettend waardevolle Vriendschappen en een liefdevolle Familie om me heen te hebben, een hoge mate van vrijheid te ervaren, inmiddels veel bijgeleerd te hebben over het leven, veel nieuwe mensen van over de hele wereld te leren kennen hier in Koh Phangan, etc.  De lijst is erg lang en daar prijs ik mezelf gelukkig om.

Ik zag laatst in een aflevering van ‘The gift of life’, een documentaire over een donortransplantatiecentrum in Newcastle, hoe een gezonde vrouw vrijwillig en gratis een nier afstond aan een onbekende zieke vrouw.  Die daardoor nu langer en beter kan leven samen met haar zoontje.  Dat raakte me tot tranen toe.

Enerzijds omdat ik heel goed besef dat sommige van mijn ‘blessings’ niet iedereen te beurt vallen.  Dat ik een Grote Geluksvogel ben.   Veel dingen die ik kan, zijn voor anderen helemaal niet vanzelfsprekend en ik vind het belangrijk, daarom alleen al, er dankbaar voor te zijn.  En sommige dingen die ik nu kan doen en waar ik blij van word, zullen ook voor mij op een dag niet meer vanzelfsprekend zijn.  Dus wil ik er bewust van genieten, elke dag dat het kan.  Ik wil niet op mijn sterfbed liggen en tot de conclusie komen dat ik eigenlijk veel te weinig heb genoten van de kansen die ik heb gekregen in mijn leven.

Anderzijds was ik erg geraakt door die serie omdat ik zag hoe ontzettend veel rijkdom de beslissing van die vrouw, om vrijwillig een nier af te staan aan een onbekende, creëerde.  Voor die zieke vrouw, maar ook voor de donor zelf, alle families en kinderen er omheen, zelfs de dokters en de verpleegkundigen.  Iedereen werd geraakt en ik zag veel verdriet en onzekerheid, maar ik zag ook ontzettend veel voeding voor de ziel.  Door iemand die van geven iets belangrijker maakte , dan alleen aan haar eigen hagje denken.

Dit alles maakt dat ik een belangrijk besluit heb genomen.  Ik zal binnen afzienbare tijd voor 2 of 3 maanden terug komen naar België.  In de eerste plaats om vrienden en familie te bezoeken en een tijdlang met hen te kunnen doorbrengen.  Daarnaast ga ik ook kijken of ik ergens een plek kan vinden waar ik  opnieuw een paar zweethut ceremonies zou kunnen begeleiden, ik mis deze oude liefde hier geregeld en tot in het diepste van mijn hart.

Maar daarna zal ik, met mijn onzekerheid en heel de kus-te-kloten, wel weer een tijdje naar Koh Phangan terugkeren.  De plek waar ik door toeval ben terecht gekomen, maar waar ik ook een soort geluk heb gevonden, zoals ik dat voorheen in mijn leven nooit gekend heb.  Ik heb de intentie om er als gids aan de slag te gaan.  Mensen meenemen op wandeltochten in de prachtige natuur, ze laten merkend dat ze welkom zijn als wie ze zijn, ook met hun ware gelaat.

Ik wil me ook verder blijven engageren voor het project dat ik hier opgestart ben.  Me verder wijden aan iets dat mijn eigen belangen overstijgt.  Onderdeel zijn van een community waar ik kan helpen, op mijn eigen manier en volgens mijn eigen kunnen, maar zonder dat ik mensen zomaar aan hun lot hoef over te laten als ze het moeilijk hebben en het logisch ga vinden dat een ander dat maar per definitie moet oplossen.  Waar ik samen met anderen de waarde kan ervaren van een gezonde balans tussen geven en ontvangen.  Iets wat ik nodig heb om me gelukkig en goed in mijn vel te voelen, een bijdrage leveren aan iets wat er voor mij wezenlijk toe doet.

Zo, dit is uiteindelijk een lang blog geworden, dat me eerlijk gezegd wel wat zweet en tranen heeft gekost.  Maar ik ben intens blij dat ik het geschreven en bij deze gepubliceerd heb.  In de eerste plaats voor mezelf.  En misschien dat sommigen onder jullie, ook met veel zweet en tranen, toch het einde gehaald hebben ? 😊

En zodus, ergens tussen augustus en oktober mogen jullie mij op de Zaventemse tarmac verwachten.  Helemaal klaar voor hartelijk weerzien, dikke knuffels, fijne gesprekken, mooie wandelingen, vrolijke danskes en speelse potjes UNO !

Terwijl ik nog hier ben, denk ik aan velen van jullie.  Ik hoop dat het jullie goed gaat op jullie pad, waar jullie ook met bezig zijn. 

Hartelijke groet & hug,

Geert