Kut met peren, op grootmoeders wijze

“Je hart is als een parachute, het gaat pas open als je valt.

Harlan Coben, De Levenslijn”

Beste lezers,

Hebben jullie me gemist ?  Ik mag het hopen.  Sinds 27 november 2020 heb ik niets meer van me laten horen.  Eerlijk gezegd was het een test.  Ik zou niets meer schrijven tot er tenminste 10 van mijn lezers al smekend voor mijn voeten zouden vallen om a.u.b. nog eens een prachtig schrijfsel uit mijn losse pols te schudden.

Als je niet van teleurstellingen houdt, kan je dit soort testjes best achterwege laten, ik kan het jullie vertellen.

Ik mis velen onder jullie.  En nog geen klein beetje ook.  Dat ik daarom voor jullie voeten ga vallen om waar dan ook om te smeken, daar zou ik echter niet te veel op rekenen.  Ik draag mijn gemis in waardigheid.  En daarmee basta.

Het waren pittige tijden voor jullie blogger.  Woelige watertjes werden doorzwommen.  En daarbij is het schrijven er wat bij ingeschoten.  Net op het moment dat een open hart me van pas zou kunnen komen,  doet het vaak net het tegenovergestelde.  Het is altijd wat met dat gekke hart van mij.

Wat maakte de tijden pittig en de wateren woelig voor uw blogger ?  Welnu, gaat u er even rustig bij zitten.

De relatie met Mai is geëindigd in een gevecht zonder winnaars.  Wat belangrijk was voor haar is niet gerealiseerd in onze Liefde, en idem dito voor wat belangrijk was voor mij.  Wat overbleef was een strijd, die ik uiteindelijk los gelaten heb.  Maar niet zonder verdriet om hoe het gelopen is, van een bijzondere relatie tot een situatie waar uiteindelijk onbegrip en kwaadheid de boventoon voerde.  En niet zonder teleurstelling om wat er uiteindelijk niet was, niet is en nooit zal zijn tussen mij en deze bijzondere Vrouw.  Ik wens haar echt wel het allerbeste toe in hoe het leven verder zal lopen voor haar. En ook al is dat niet geheel wederzijds, om het zacht uit te drukken, ik ben toch blij dat ik het haar wel kan blijven toewensen. 

Mijn portefeuille met daarin redelijk wat Thaise dollars, mijn identiteitscard, kredietkaarten, rijbewijs, etc is gestolen.  Niet de praktische gevolgen, als wel de schending van mijn vertrouwen in mensen raakt me daarin het meest.  Wat zou het fijn zijn als ik alle mensen kon vertrouwen die ik tegenkom op mijn pad.  En vice versa.  Maar zo is het niet, dat is niet de realiteit.  En ik zie helaas niet het verschil tussen wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen.  Soms heb ik daar wel een idee van, echter, ik heb me al vaak vergist in beide richtingen. Dus het zal misschien niet de laatste keer zijn dat mijn vrolijke vrienden van de Europabank nieuwe kredietkaarten dienen op te sturen naar Koh Phangan city.

Haven, de plek waar ik de laatste 6 maanden gratis kon verblijven en waar ik me erg thuis ben gaan voelen, is overgenomen door een nieuwe eigenaar.  We kregen een week de tijd om ons boeltje te pakken en op te hoepelen.  Voor me mezelf vond ik dat snelle vertrek best aanvaardbaar.  Maar het raakte me diep in mijn hart om te zien hoe het personeel dat daar nog werkte en woonde op een week tijd zonder inkomen op straat werd gezet.  Doorheen mijn verblijf in Haven was ik een beetje onderdeel geworden van deze Burmese familie.  Ik ga niet beweren dat ze professioneel gezien het beste personeel waren dat ik ooit meegemaakt heb, maar als mensen hebben ze zeker het hart op de goede plek.  En Linka, het zoontje van vier en nog te klein om het allemaal te vatten, zag ik met lede ogen achter de hele bende aan huppelen, een onzekere toekomst tegemoet.  Boven op dit alles baart de militaire staatsgreep in Myanmar, hun thuisland, deze mensen ontzettend veel zorgen.  Hoeveel tegelijk kan een mensen hebben denk ik dan ?  Elke week ga ik een keer langs op hun nieuwe woonplek, voor een hartelijke groet en om te helpen hoe ik kan.

Dit alles bracht me nog eens opnieuw terug naar de vraag hoe ik omga met zaken die me verdriet doen, die ik heel graag anders zou zien gaan, die mijn hart in 100 000 stukken breken, me aan het twijfelen maken over de wereld en mezelf.

Een vraag die trouwens niet alleen mezelf aanbelangt.  Momenteel krijgt zowat de hele wereldbol  ongevraagd een Corona-crisis door zijn strot geduwd met bijhorende maatregelen die iedereen danig op de proef stellen.  En er zullen ongetwijfeld ook nog wel andere zaken zijn die u graag tot heeeeeel graag anders had/zou zien gaan, niet ? 

Een tijd geleden werd mijn stiefvader ziek.  De dokters deden lange tijd wat ze konden.  Hijzelf en de mensen rondom hem heen deden dan weer lange tijd wat zij konden om de positiviteit er in te houden.  En op een dag stierf hij toch.  Zonder dat iemand eerst gevraagd heeft of we daar klaar voor waren en of we hiervan wel gediend waren.  En toch gebeurde het, zomaar op een ochtend.  Een man met een ontzettend goede inborst die stierf omdat het nu eenmaal zo ging.

En het antwoord op de vraag hoe ik, als gevoelige ziel, met dit soort tegenslagen omga is redelijk veelzijdig.  Er is geen kant en klare handleiding. 

Mijn favoriet is iets of iemand anders de schuld geven.  Echter, op mijn 43-Jarige leeftijd besluit ik om,  zoveel als voor mij mogelijk is, af te zien van deze strategie.  Zelfs als het gerechtvaardigd zou zijn, terwijl het eigenlijk vaak over perspectief of onmacht gaat, zet het in mijn leven uiteindelijk weinig zoden aan de dijk.  Net zoals mijn slachtofferschap en klaagmodus dat ook niet doen. Ik ga er me niet beter door voelen.

Dus oefen ik maar in het ontwikkelen van nieuwe strategieën, als belangrijk onderdeel van mijn reis.  Oefenen in rouwen en overgave.  Het verdriet het verdriet laten zijn, zolang het nodig is en zonder te weten hoelang het nodig zal zijn.  Zo oefen ik in relativering en humor, de ernst van de situatie niet overschatten, noch bagatelliseren.  Zo oefen ik verder in dankbaarheid voor dat wat wel goed gaat.  Zo oefen ik in een balans hanteren van grenzen proberen stellen en vertrouwen dat het wel goed komt als ik die grenzen vanuit vertrouwen toch maar achterwege laat.  Zo oefen ik verder in het niet per sé willen vermijden van risico’s, soms doet het pijn en soms is het meer dan de moeite waard.  En zo vind ik nog steeds veel medicijn in de natuur, tijdens mijn vele wandelingen en in het samenzijn met fijne mensen, al dan niet zittend rondom een deugddoend vuurtje en onderwijl mooie liederen zingend dat het een lieve lust is voor oor en hart. 

Misschien ziet u de bui al hangen, maar mijn keuze voor het woordje ‘oefenen’ impliceert dat ik ook regelmatig met mijn gebruinde bakkes tegen de Koh Phanganse grond klets.  Dus ook het accepteren van wie ik ben en wie ik niet ben, wat ik kan en niet kan, is onlosmakelijk met dit proces verbonden.  Er zijn dingen waar ik goed in ben en er zijn dingen waar ik slecht in ben.  Er is mijn vrijgevigheid en er is ook mijn gierigheid.  Mijn open mind en mijn bekrompen mind.  Mijn haat en mijn liefde.  Mijn vergevingsgezindheid en mijn rancune.  Etc.  Ik heb er een hele kluif aan, neemt u het van mij aan.  Maar het loont de moeite, daar geloof ik nog steeds in.  En ik zal hierin anders van mijn reis terugkomen dan ik vertrokken ben.  Dat staat vast.

Geregeld speel ik hier de laatste tijd ook een spelletje ping pong met vrienden, dat helpt goed om de luchtigheid en speelsheid er wat in te houden.  Voor mezelf dan toch althans.  Mijn zwaar getraumatiseerde tegenstanders zullen daar ongetwijfeld een heel ander blog over weten te schrijven, na de spreekwoordelijke onderdompeling in de emmer der vernedering.

Tenslotte breng ik nog graag even mijn nieuw project ten berde.  Omdat het een belangrijk onderdeel is van mijn leven hier, maar ook om commerciële reden.  Zonder nieuwe donaties kan ik mijn steun hier niet verder zetten.  Het project in Bangkok, waar ik in mijn vorig blog heb geschreven, heb ik gecanceld.  Enerzijds door de evolutie met Mai, die samenwerken niet meer mogelijk maakt.  Anderzijds door een recente uitbraak van Covid-19 rondom Bangkok waardoor er een tijdje een nieuwe lock down in de lucht hing.  Daarom heb ik het doel van mijn project bijgesteld en gebruik ik het ingezamelde geld voor een nieuw project.  Ik steun nu opnieuw mensen hier in Koh Phangan zelf, die geen salaris meer hebben, om hun medische kosten te betalen.  Ik richt me vooral op een doelgroep van zwangere vrouwen en families met jonge kindjes waarvan voor beide ouders het salaris weg gevallen is door het gebrek aan toerisme op dit moment.  Maar voor iedereen in nood probeer ik, in samenwerking met een fijne collega en de hulp van lokale vrijwilligers, een oplossing te vinden.  Hospitalistatiekosten, doktersrekeningen, medicijnen, basisvoedsel om gezond te blijven.  En ik zoek ook actief mee naar oplossingen voor problemen die hier moeilijk opgelost kunnen worden op het eiland.  Zo kunnen we volgende week een schat van een baby, die van kop tot teen vol uitslag staat, naar het naburige eiland Koh Samui laten gaan om geholpen te worden door een huidspecialist.  Die is hier op het eiland Koh Phangan immers niet te vinden waardoor het probleem niet opgelost geraakt.

En ik zou heel graag willen dat mijn project overbodig was, maar dat is het niet.  En dan is de dankbaarheid van mensen die geholpen worden in de moeilijke situatie waarin ze zich bevinden, misschien wel het meest efficiënte medicijn tegen mijn eigen weemoedigheid die soms de kop op steekt na een tegenslag.  Het doet me zoveel deugd om die ouders en hun (toekomstige) kleintjes te helpen waar ik kan en met steun van velen onder jullie.

Wellicht komen er nog enkele blogs vanuit Koh Phangan.  Want mijn visum gaat opnieuw verlengd worden, dit keer tot eind mei.  Zolang blijf ik zeker nog hier op deze mooie plek.  Afwachtend hoe de Corona-situatie zich in België verder ontwikkelen gaat.    

In de tussentijd denk ik veel aan wie thuis is en ik zal erg blij zijn als ik weer eens voet op Belgische/Nederlandse bodem zal zetten om vrienden en familie weer te zien.

Hasta la vista en ik wens ieder van jullie het allerbeste toe op zijn/haar pad !

Hartelijke groet & hug,

Geert