Tabula rasa

“Soms zijn de dingen zoals ze zijn, en dat is niet altijd slecht.”

Maria Vangenechten, “Van vlees en bloed”

Beste lezers,

We schrijven vandaag vrijdag 27 november 2020.

Een bijzondere dag, want slechts éénmaal in je leven zal het vrijdag 27 november 2020 zijn. Maak er dus een vrolijk feestje van zou ik zo zeggen. Laat deze dag niet verloren gaan aan besluiteloosheid, kwaadheid, verveling of een andere bezigheid waar je weinig aan hebt. Laat de Liefde hoogtij vieren, de creativiteit, de vrolijkheid, de zingeving …

Of gebruik deze dag om een kruiwagen vol geld te verdienen, of een hele dag van de ene Franse colère in de andere te schieten, zo u wilt. Het zijn per slot van rekening mijn zaken niet waar u op deze bijzondere dag uw tijd aan besteed.

Voor mezelf is het alleszins een bijzondere dag omdat ik exact één jaar geleden, tegelijk met mijn copain Tom, op de vlieger ben gestapt die me van Zaventem-city richting Bangkok gebracht heeft. Een vlucht die zonder noemenswaardige malheuren verlopen is, waarvoor mijn eeuwige dank aan de piloot van Russische makelij. Je mag van die Russen zeggen wat je wilt, bijvoorbeeld dat ze over het algemeen al eens graag een glaasje zelfgestookte wodka achterover kantelen, maar een vliegtuig van Zaventem naar Bangkok vliegen, doen ze met hun twee vingers in de neus. Stel je voor, op avontuur vertrekken en al op dag één met je ijzeren vogel en heel de kus-te-kloten in de Andamanse zee donderen, dat had geen al te beste start van mijn avontuur geweest me dunkt. Dat begrijpt u zelf ook wel.

Mijn avontuur dat min of meer begon als een tabula rasa. Blanco over hoe het lopen zou, zonder te weten waar ik eindigen zou. Klaar om als een ware held de avonturen aan te gaan waar ik ze vinden zou. De wereld te verbeteren waar me dat lukken zou. En vooral met knikkende knieën en onzeker of ik het daar allemaal wel zou redden in mijn ééntje en niet al na drie weken terug op den tarmac van Zaventem zou staan met mijn veel te zware rugzak.

Dat er al na drie maanden één of andere pandemie zou uitbreken die alle omringende grenzen met Thailand zou sluiten, stond ook niet bepaald in mijnen tabula rasa geschreven, maar dat even geheel terzijde.

Zeven keer ‘zou’ in één alinea is veels te veels. Maar ik laat het lekker staan, ik ben baas in mijn eigen blog !

Als ik zo terugblik op een jaar van huis zijn, zie ik een parcours dat me meer dan de moeite waard is geweest.

Eerst het onderweg zijn in het noorden van Thailand. Elke dag verwonderd door de prachtige natuur, de hartelijke gastvrijheid, de ontmoetingen met medereizigers uit alle uithoeken van de wereld, de vele tempels waar ik kon danken en bidden, het leven van dag tot dag, het liften van de ene mooie plek naar de andere.

Soms waren er ook momenten dat ik het lastig had. Dat ik me eenzaam voelde, het moeilijk vond om in mijn ééntje alle keuzes te moeten maken, voorspelbaarheid en structuur miste. Maar ik ben blij dat ik het ervaren heb, ik heb er veel van geleerd en had het voor geen geld ter wereld willen missen.

Ook mijn rondtrekken in Myanmar heeft me herinneringen opgeleverd die ik nooit en nooit meer zal vergeten en die me waar ik ook ben, een glimlach op mijn gezicht zullen toveren. Het meehelpen in het Thabarwa-project, de vele tempels in Bagan, het rondtrekken in de bergen van Hsipaw.

Vervolgens kwam ik vast te zitten op het zuidelijke eiland Koh Phangan, maar dat deed geen afbreuk aan de kwaliteit van mijn reis. Zaken veranderden, ik vertrok niet meer elke keer na een paar dagen. Maar het gaf me wel een ervaring van thuiskomen op een plek waar ik echt graag ben. Waar ik me oprecht gelukkig voel.

Ik kwam er thuis in de natuur omdat ik zes maanden in een tent op het strand leefde. Ik kwam er thuis bij mezelf doordat ik mezelf en het leven steeds meer accepteerde zoals het is. Ik had er fijne contacten, nam deel aan veel workshops, danste de benen van onder mijn lijf op leuke feestjes, voedde me elke dag met zon en lekker eten, tufte blij rond op mijn scooter, wandelde eindeloos door de bergen, zette mijn schouders mee onder vrijwilligersprojecten en vooral, ik had de tijd om van dit alles te genieten.

Ik denk dat mijn meest kostbare goed tijdens deze reis het hebben van tijd is. Zonder de tijd te hebben om te genieten van datgene waarvoor ik zo dankbaar ben, stelt het allemaal niet zoveel voor. En daarmee gepaard is ook het minder onder controle willen hebben een heel fijne gewaarwording.

Veel dingen op mijn reis gaan zoals ze gaan. Van dag tot dag probeer ik zoveel mogelijk mee te gaan in de flow van het moment. En daarmee val ik best met mijn gat in de boter. Want het levert me tot dusverre een gelukkig bestaan op. Ik hoef niet persé alles meer op voorhand te weten of alles in een tijdsschema vast te leggen. Er is steeds minder verlangen om steeds meer en meer te willen hebben. Wel om te genieten van wat er op dat moment is. Of evengoed om te accepteren wat op dat moment als een tegenslag op mijn pad komt.

De andere kant van deze medaille is dat ik minder doeltreffend ben dan iemand die met 200 % vastberadenheid voor zijn vooropgestelde doelen gaat. In weinig dingen zal ik de beste zijn en in veel zaken zal ik geen hoge toppen scheren. Ik weet het, ik snap het en het is ok.

Dat er nu met Mai een soulmate in mijn leven is met wie ik het fijn heb in de eenvoud van samen koken, een potje UNO spelen, samen naar de zonsondergang kijken, niet meer altijd alleen op mijn scooter rond te tuffen, is een mooie bonus. Wat ik bijzonder vind aan Mai is dat ze best een gehavend Hart heeft, maar desondanks het beste uit zichzelf en anderen probeert te halen. Ze durft ondanks alles uit haar comfortzone te komen en dat waardeer ik enorm. Ook in het vinden van een weg om te leren omgaan met onze verschillende culturele achtergronden, taal, geschiedenis, persoonlijkheid. Ik denk dat we wederzijds wel het beste in elkaar en onszelf proberen naar boven te halen in hoe we omgaan met elkaar. Met soms pijnlijk vallen en daarna weer opstaan. En zonder te hoeven weten hoe dit verhaal eindigen gaat.

Ergens rond eind december / begin januari zijn we van plan om samen af te zakken naar Bangkok. Ik ben nog steeds geld aan het inzamelen voor het goede doel. Dit keer ga ik samen met Mai met het ingezamelde geld vers eten kopen op de night market van Bangkok, er maaltijden met bereiden om die dan ‘s nachts uit te delen aan zij die dakloos zijn en op straat leven. Omwille van de COVID-situatie of welke reden dan ook. We willen op deze manier mensen proberen bereiken die volgens ons het meeste hulp van doen hebben op dit moment. We hopen dat het voeding voor een aantal lege magen oplevert, maar evenzeer ook een beetje voeding op het gebied van menselijkheid en warmte.

Om dit project in Bangkok te realiseren moet ik er wel op rekenen dat mijn goede vrienden van de Thaise immigratiedienst zich een beetje een constructieve houding aanmeten op 15 december, want dan dien ik me daar opnieuw aan te melden voor een verlenging van mijn visum tot 31 januari 2021.

Wat, net zoals vandaag, ongetwijfeld weer een bijzondere dag zal worden !

In de tijd dat ik het hier goed heb, voel ik me verbonden met mijn familie, vrienden en dat wat er allemaal gaande is in België, Nederland en de rest van de wereld.

Ik hoop dat jullie er allemaal het beste van kunnen maken, ondanks de moeilijke omstandigheden op dit moment!

Hartelijke en verbonden groet,

Geert