Balanske

“Ik ben altijd onderweg
Ik leef onrustig en onzeker
Tussen de Liefde en de Leegte”

Stef Bos

Beste lezers,

Na zowat een maandje of 8 op schok te zijn geweest, lijkt dit blog mij een prima aanleiding om eens een balanske op te maken.

Hoe staan de zaken ervoor ?

Doen we er nog eens een maandje of 8 bovenop ?

Pak ik morgen mijne schoofzak om terug te keren naar België ?

Dat soort pertinente vragen, daar dient uw blogger in al zijn wijsheid telke male maar weer een antwoord op te verzinnen.

Dus waarom zouden we daarover niet eens wat meer uitwijden in dit tot dusverre super interessante reisblog vol leuke weetjes, ditjes en datjes ? Precies. Sommigen onder jullie denken misschien dat ik de onderwerpen voor deze blogjes zomaar los uit de pols schudt. Wat inderdaad grotendeels klopt. Maar toch.

Laten we beginnen met de overweging om terug naar België te keren. Om daar dan dag en nacht met mijn mondmasker rond te lopen en 1.000 keer per dag een nieuwe Corona-statistiek door mijn strot geduwd te krijgen. Dat dacht ik niet ! Ik zou wel behoorlijk van het loodje getikt moeten zijn. Hier loop ik hele dagen rond zonder mondmasker en geen kat die er zich een buil aan valt. Geen enkele snuiter hier op het eiland heeft het virus tot dusverre opgelopen.

Gevaarlijke praat is dit. Want als de Corona-pleuris hier morgen uitbreekt en ik hang met mijn uitgemergelde longen aan een beademingsapparaat, zie ik de bui al hangen. Dubbel en dik verdient met die franke muil van hem !

Afin, ik blijf dus hier. Daarmee zou ik dit blog dus normaliter gezien stillekesaan weer kunnen afronden.

Zij het niet dat mijn balanske er in de realiteit iets complexer uitziet.

Om te beginnen en niet in het minst, zijn er meer en meer momenten waarop ik mijn familie en vrienden intens mis.

Nemen we als voorbeeld Quintje, het zoontje van mijn broer. Mijn petekind en in alle objectiviteit, tevens het mooiste kindje van heel de wereld. Een eigenschap die hij, daar hoeven we ook in dit blog niet flauw over te doen, geenszins van zijn papa geërfd heeft.

Welnu, als ik die kleine kornuit zie groeien als kool en voor de cam kusjes zie uitdelen dat het een lieve lust is, dan krijg ik bij wijle weleens een ferme krop in de keel.

Idem dito voor iedereen in mijn familie en de vele goede vrienden die ik zo ontzettend graag zie.

Het leven gaat verder. Ook als Biebie zo nodig een wereldreis wilt maken. Natuurlijk. En zo tikt de klok dus verder en besef ik meer en meer dat ik soms waardevolle momenten van samenzijn mis.

Mijn grootmoeder is gestorven als gevolg van het Corona-virus.

Ik heb afscheid van haar genomen voor ik vertrok en een video mee genomen waarop ze zingt, als een mooie herinnering.

Ik hield rekening met dit scenario voor ik vertrok.

En toch doet het wel veel met me dat ik op zo een moment te ver weg ben om bij mijn familie te zijn. Het doet wel veel met me dat ik Quintje enkel via de cam zie groeien als kool.

Dus toch maar stante pede terug naar België ? Nee, zover ben ik nog niet. Maar het speelt en leeft in mijn hart en zal op een dag mee de balans doen omslaan die me weer naar huis brengt.

Mijn familie van herkomst, mijn Zweethut-familie, mijn Ubuntu-familie, mijn Agape-familie, mijn Allerbeste Vriend en haar familie en veel anderen die een enorme warme plaats in mijn hart hebben.

Een andere oorzaak die de balans af en toe ferm doet kwakkelen, is het feit dat Thailand me ook meer en meer zijn andere gelaat laat zien.

Een gezicht waar ik bij tijde heel verdrietig van word. Zo is er recent beslist om het project van Happy Food on hold te zetten.

Tot dusverre konden we garanderen dat al de middelen die ingezameld werden integraal naar mensen in nood gingen. Sinds kort gaat dat niet meer. Corrupte mensen met macht eisen een deel van de koek op met gevaar voor gevangenis als we daar niet op ingaan. En dit schijnt een vrij normale aangelegenheid te zijn in Thailand en op een eiland als Koh Panghan. Dus stoppen we met onmiddellijke ingang het verzamelen van nieuwe donaties. Daarnaast zijn er Thaise mensen die vinden dat een Thaise persoon meer recht heeft op onze rijst dan een Birmese persoon. Los van wie het het meest in de penarie zit, wat wel degelijk de beslissende factor moet zijn tijdens dit verdeelproces.

En dan beste lezers, schieten woorden mij te kort hoe mijn hart in 1.000 stukken breekt. Dat mensen liever de boel naar de kloten helpen uit persoonlijk winstbejag, dan diegenen te helpen die zwaar te leiden hebben onder financiële moeilijkheden zoals bijvoorbeeld nu met de actuele Covid-situatie.

Het liefst zou ik dan ver weg kruipen in een klein hoekje. Of weg vluchten naar niemandsland waar dit soort gedrag niet aan de orde van de dag is. Maar niemandsland bestaat niet. Overal waar ik naartoe zal reizen zal ik te maken krijgen met dit soort toestanden. In meer of in mindere mate.

Dus ik heb besloten om nog een tijdje te blijven. Verder te zoeken naar het medicijn van mijn reis, vast besloten het te vinden vooraleer ik terug keer. Het onacceptabele leren aanvaarden en ondanks alles met een open hart mijn weg blijven gaan. Zonder te stoppen met het goede te zoeken en te vinden. Want dat is er ook altijd en overal natuurlijk. Zo zijn er ook ontzettend veel helpende Thaise mensen. Ook daarvoor schieten woorden mij tekort. En zo is het op elke plek in de wereld vermoed ik. Dus ik kan naar mijn gevoel niet anders dan leren hoe hierin mijn weg te vinden.

En zodoende zal ik mee blijven zoeken naar een andere manier om de mensen te steunen die het hier moeilijk hebben.

En die manier zal ik ook vinden.

Wellicht op veel kleinere schaal dan het project.

Maar alle beetjes helpen.

Dat zie ik in de ogen van de mensen als ik help waar ik kan en met wat ik kan. En daarbij interesseert het mij geen fuck of ze Birmees, Thais of iets anders zijn. Het zijn mensen voor wie hulp welkom is en niets anders dan dat is belangrijk voor mij.

En ik kan het hier mooi verwoorden. Maar geloof me, het gaat met verdomd veel vallen en opstaan. Gelukkig weet ik dat al de mensen die ik mis op dit moment en die me graag zien, me steunen op dit pad. Zonder dat te bevragen weet ik dat 200 % zeker en dat helpt me enorm !

Last en not least is er nog een reden waarom ik vooralsnog niet vertrek uit Koh Panghan. En dat is dat ik hier een tryout ga doen van wat ik het liefste deed in België. Het begeleiden van groepen en het creëren van cirkels. Een workshop over het belang van familie in de ruime zin van het woord.

Familie als een groep van mensen bij wie we welkom zijn als wie we zijn. En waar de spirit van community heerst, elkaar graag zien en het beste in onszelf en elkaar naar boven halen.

Oefenen in geven, dat even belangrijk is als ontvangen.

Ruimte creëren voor kwetsbaarheid, stilte, plezier, speelsheid, humor, steun, ceremonie, een danske en zo verder.

Ik zal kijken of het aanslaat hier, wat ik niet zeker weet. Maar ik wil het op zijn minst geprobeerd hebben voor ik dit eiland weer verlaat.

Dus helaas pindakaas kom ik nog niet naar huis.

Ik voel dat mijn reisverhaal nog niet rond is.

Wanneer wel, dat zal ik merken als het zover is. Hetzij van binnen uit. Hetzij omdat op 26 sept mijn visum hier in Thailand niet meer verlengd wordt. En tot die tijd blijf ik onderweg, onrustig en onzeker, tussen de Liefde en de Leegte …

Hartelijke groet & vurige hug voor iedereen die wilt,

Geert