In de schaduw van Koh Panghan

“Als je moet kakken, moet je kakken
Dieter De Leus – De Ronde”

Eerwaarde lezers,

Voor wie het nog niet wist, met kakken is het zoals met onze donkere kantjes als mens. Iedereen doet het of heeft ze, maar we hebben het er liefst niet al te vaak over. Al zeker niet en plein public.

Et voilà, ziehier het onderwerp van deze blog. Nee beste, ik ga het niet over kakken hebben. Als wel over de keerzijde van mijn reisavontuur.

Een keerzijde waar ik het niet zo vaak over heb in mijn blogs. De momenten dat ik mezelf hier tegenkom op een confronterende manier. De situaties waarin ik niet zo blij ben met mezelf of alleszins met het gedrag dat ik dan aan de dag leg.

Dit onderwerp werd me op een dienblaadje aangeleverd door een dierbare vriendin. Die me een bericht stuurde, dat vrij vertaald als volgt ging.

“Beste Geert. In je blogs klink je vaak als een vrolijke Frans. Echter, in onze persoonlijke communicatie klink je ook geregeld als een hoopje miserie, een ferme bak ellende oftewel een pessimist van heb ik je daar. Ik wilde het alleen maar even gezegd hebben. Bij deze. Hartelijke groet RB.”

Tja, daar stond ik wel eventjes van te kijken, met mijn grote bakkes vol tanden.

Of niet. Want ik weet natuurlijk dat ze gelijk heeft. En dat is grotendeels een keuze waar ik nog altijd achtersta. Ik heb niet de betrachting om elke keer als blog een therapeutische klachtenbrief te schrijven waar de doorsnee lezer instant depressief van wordt.

Positiviteit en humor vormen een belangrijk medicijn, de dag van vandaag. En die boodschap wil ik ook graag verder blijven uitdragen tijdens het schrijven van mijn blogs.

Waar het hem om gaat is dat ik de vrolijke pen ook deels gebruik om de schone schijn hoog te houden. Om een kant van mezelf en bepaalde aspecten van mijn reis te verbergen waar ik minder fier op ben.

Welnu, vandaag gaan we dat voor de verandering eens anders doen.

Ik heb een belofte gedaan om jullie met dit blog op de hoogte te houden van mijn reis.

Nu valt er weinig te reizen met grenzen die vooralsnog overal potdicht zitten.

Maar ik reis nog steeds binnen in mezelf. Om via mijn reiservaringen bij te leren over wie ik ben als mens en eventueel nog wat bij te sturen waar het mogelijk is. En aldusdanig zo veel mogelijk uit mijn leven te halen als wat er qua potentie in zit. Voor mezelf. Maar ook voor de mensen en de wereld rondom mij heen.

Als ik een aangenamer mens word voor mezelf, word ik dat ook voor mijn omgeving denk ik zo.

Een thema dat me hier geregeld parten speelt is mijn verlangen naar contact en community.

Waar op zich en in gezonde mate niets mis met is. Maar in mijn geval merk ik al reizend hoe groot mijn angst is om alleen te zijn.

Meer bepaald om in een bodemloze eenzaamheid terecht te komen waar ik in verdrink. Soms niet te weten hoe ik de dag moet doorkomen in mijn ééntje. Iets wat ik nog ken uit mijn jongere jaren. Nu is de toestand ondertussen wel anders.

Ik ben beter in staat om contact te maken terwijl ik onderweg ben. Maar de angst is blijkbaar nog niet verdwenen. En zo leer ik hier over mezelf dat ik meer wil gaan vertrouwen. Dat ik het goed kan hebben met mezelf, wat ook zo is als ik de angst laat varen. Dat ik me kan verbinden met de mooie natuurelementen om me heen. Dat het af en toe alleen zijn op mijn reis een dynamisch gegeven is en dat er na een tijd weer fijne mensen op mijn pad zullen komen met wie ik deugddoend contact kan aangaan.

Et bien sur mesdames et messieurs, het wordt nog straffer. Want ik zou het ook nog kunnen hebben over al die keren dat ik hier op mijn reis een fijn contact ervaar, dat waar ik zoveel behoefte aan heb. Om het daarna weer te verbreken. Omdat na een teleurstelling mijn hart op slot gaat en ik een terugtrekkende beweging maak. Niet in staat expressie te geven aan dat wat me dwarszit.

Ik weet niet welk nut dit mechanisme in zich draagt, mijn insziens is er namelijk geen enkel nut. Maar het zit diep verankerd in mijn zijn en ik ben er al ontiegelijk vaak met verloren wat ik eigenlijk net heel graag wil. Verbinding die door dik en dun blijft bestaan. Er werd reeds aan gewerkt in therapieen, workshops en opleidingen allerhande.

Maar door mijn reiservaringen hier stel ik vast dat ik er nog niet ben. Gelukkig ben ik ook koppig en zal ik blijven oefenen in openheid op momenten dat er zich een conflict aandient. En blijven leren over hoe ik ondanks een ruzie open maar ook zacht kan blijven voor mezelf en voor de ander. Zodat bruggen met mensen die ik graag zie en vice versa, niet opgeblazen hoeven te worden en de liefde altijd weer opnieuw een kans krijgt.

De Liefde. Ik geef het niet graag openlijk toe, maar het is eigenlijk het belangrijkste thema in mijn leven. Hoe rijk de ervaringen ook zijn op mijn pad. Ik denk dat ik bereid zou zijn om alles op te geven voor een liefdesrelatie die klopt. Iets waar ik na 42 jaar naar mijn gevoel nog niet al te vaak in de buurt ben geweest.

Als laatste topic voor vandaag en omdat het niet helemaal los staat van voorgaande issues speelt ook geld een aanzienlijke rol tijdens mijn reis als ik het over mijn schaduwkanten wil hebben. Hoe mooi het ook klinkt dat ik in mijn reizen op zoek ben naar het geluk in de eenvoud der dingen. Hoe romantisch het ook klinkt dat ik een fijn leven leid in mijn tentje op het strand. De andere kant die hier bijna dagelijks aan de orde is, gaat over de vraag of ik in staat ben om geld uit te geven zonder dat ik me schuldig voel of dat het pijn doet ? Helaas is het antwoord vaak nee. Er komt niets binnen op dit moment, dat klopt. Maar er staat nog voldoende op de rekening om een hele tijd vooruit te kunnen met de levensstijl die ik hanteer. En mezelf dan toch regelmatig tekort doen door bijvoorbeeld voor de zevendertigste dag op rij een goedkoop noedelsoepje te eten i.p.v. eens een lekker of gezond ander gerechtje te kiezen dat wat meer kost. Soms anderen tekort doen door niet mijn rijkdom te delen met wie me lief is of het nodig heeft.

Ik geef veel hier op gebied van vrijwilligerswerk. Hulp met mijn handen, warmte met mijn hart, vriendelijkheid met mijn gedrag. Maar niet zo vaak iets wat geld kost. Terwijl ik heel veel ontvang van de mensen rondom me heen. Ik ben er zeker niet trots op. Wat maakt dat ik hierin niet kan vertrouwen ? Dat ik ooit weer in staat zal zijn om op een fijne manier geld te verdienen. Dat er voldoende zal terugkomen als ik zelf ook voldoende geef. Wat ik kan doen is er in alle eerlijkheid over schrijven. En hopen dat ik dit nog kan draaien in mijn leven. Ik hoop op een dag alles te kunnen delen wat ik heb. En ik denk dat ik op die dag gelukkiger zal zijn dan ooit tevoren.

Met dit blog trek ik een open kaart over een aantal schaduwkanten die ook bij mijn reis horen als dagelijks onderdeel van mijn bestaan hier. Om een volledig beeld te geven van hoe het hier gaat in Ver-weg-gistan.

Het doet voor mij geen afbreuk aan wat ik schreef in mijn vorige blogs. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor de vele positieve ervaringen tijdens mijn reis. En ook voor het feit dat ik deze schaduwkanten van mezelf hier tegenkom trouwens. Want die kwam ik uiteraard ook vaak tegen in België.

Maar in de omstandigheden van het reizen voel ik meer ruimte om er naar te kijken, ze in eerste instantie te accepteren als onderdeel van wie ik ben en ook waar mogelijk nieuwe stappen te zetten in de richting van hoe ik het liever wil.

Nog steeds gebruik ik in deze context graag een uitdrukking van de noord amerikaanse Lakota Sioux indianen, Wopila ! Zijnde, ik ben een dankbaar mens voor alle ervaringen die ik in mijn leven tegen kom.

Dankbaar voor de vele cadeaus en kansen die ik telkenmale ontvang in mijn leven.

Ook al de shit accepterend in mijn leven, wetend dat deze uitdagingen me in staat stellen om te groeien en sterker te worden als mens.

En ik denk dat ik met dit blog ook wel een bescheiden bijdrage probeer te leveren aan een wereld zonder al te veel onnodige schaamte.

Noch voor onze kak, noch voor onze minder fraaie kantjes die we allemaal wel hebben.

Ik hoop dat het inspireert !

Warme groet & schaamteloze hug voor iedereen die wilt,

Geert