Pacha Mama

“Een dwaas houdt vast aan het pad en raakt zijn weg kwijt. Een wijze verlaat het pad en vindt zijn weg” (Lao Tse)

Hallokes allemaal,

Ik beloofde aan het einde van mijn vorige blog jullie op de hoogte te houden, en hopsakidee, de maand is nog niet gepasseerd en het is al van dattum !

De Alzheimer heeft me nog net niet te pakken en dat ik een Jan-lul-de-behanger zou zijn die zijn beloftes niet na komt, die kamikaze voorzet ga ik jullie niet op een dienblaadje presenteren.

Zodus, waar zitten we ? Juist ja, nog steeds in Koh Panghan.

Waar ik in mijn vorige blog rekening met hield, geschiede. De grenzen rondom Thailand hebben zich gesloten en ik stond voor de keuze om een tijdje te blijven waar ik was, of mijn reis af te breken door terug te keren naar België, zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken me ten stelligste aanraadde. Daar heb ik zo ongeveer een weekje over gewikt en gewogen. Om vervolgens resoluut de knoop door te hakken. Dat is de meest gangbare procedure bij uw blogger. Altijd eerst eventjes twijfelen tot ik zowat een ons weeg.

Maar wat was in deze nu de meest doorslaggevende factor om te blijven ? Dat ik zo bij mezelf dacht:

‘Als dat onnozele virus denkt dat ik als een heuse broekschijter zomaar op de vlucht sla en mijn wereldreis stop zet, dan kan dat Corana dinges maar beter wat anders gaan denken. Want ik blijf hier lekker in Koh Panghan en daarmee basta !’

Nu is dat – onder ons gezegd en gezwegen – wel een beetje eufemistisch uitgedrukt. Immers, er waren ook gegronde twijfels. Geraak ik hier nog weg als het echt uit de klauwen loopt ? Zal er genoeg eten zijn voor iedereen op het eiland als er een strenge lockdown komt ? Zullen wij als Europeanen niet de zwarte Piet toegespeeld krijgen inzake deze Corona toestand ? Etc.

Nu draait de laatste pipo die mij valselijk de zwarte Piet heeft toegespeeld nog steeds een beetje uit zijne center vanwege de verbale oplawaai die ik naderhand en als wederdienst dan weer aan hem heb toegespeeld.

Maar hier ben ik toch maar ferm in de minderheid als witneus en met dat Thaiboksen als plaatselijke specialiteit kijk ik wel een beetje uit vooraleer ik een kritische kanttekening plaats bij de algemene gang van zaken alhier ter plaatse. Bij tijd en wijle is een potje nederigheid wel op zijn plaats. Begrijpt u ?

Enfin soit, dat ik dus toch maar gebleven ben. Enerzijds een stuk door intuïtie en vertrouwen.

Anderzijds omdat de angsthaas in mij me nog niet vaak in situaties gebracht heeft waar ik echt gelukkig van word. Dus ik heb maar geleerd om risico’s te nemen in mijn leven. Soms zit ik naderhand op de blaren. Andere keren brengt het met op mooie plekken waar ik echt graag wil zijn. Zo ook deze keer.

Nu hoor ik de meer kritische lezers onder ons al denken: ‘En het is ook wat een recalcitrant bazeke. Dus als bijna iedereen vertrekt, heeft hij weer juist de neiging om te blijven !’

Dat zou eventueel misschien ook een heel klein beetje meegespeeld kunnen hebben.

Wat deze keuze me tot nu toe gebracht heeft is dat ik hier erg geniet van een leven in alle eenvoud.

Kamperend in een tentje langs het strand.

Dicht bij de natuur en altijd buiten zijnde, iets waar ik altijd van gedroomd heb. Het binnenland bestaat uit jungle waar ik graag in rond trek. Een fantastische omgeving en occasioneel kom je al eens een aap tegen, een slang, een gekko of een ander leuk diertje.

De mensen die hier ook gebleven zijn hebben een wat gelijkaardige inborst waardoor het vaak fijn samenleven is met hen.

Ik heb ook weer twee lieve viervoeters in mijn nieuwe vriendenkring. Kortom, ik voel me hier thuis op deze plek.

En meningen, daar kan van alles over gezegd worden.

Zo ook dat ik ze geregeld heb en dat ze in mijn geval de helft van de tijd verkeerd zijn, dat ze kant noch wal raken, niet al te best gefundeerd zijn en dies meer. Zo dien ik ook terug te komen op mijn mening uit het vorige blog, als dat de vriendelijkheid van de bevolking hier met 99 % naar beneden gekukkeld zou zijn omdat alles alleen maar om geld draait. Dat klopt niet. Nu ik hier 6 weken ben, kan ik zeggen dat ik ook al ongelofelijk veel warme en vriendelijke mensen ben tegen komen op dit eiland.

Gelukkig, want de mensen met een goed hart zijn hier momenteel broodnodig. Ook al zijn er in Koh Panghan geen zieken ten gevolge van dat Corona dinges, er worden wel keiharde mokerslagen uitgedeeld op financieel vlak. De meeste toeristen zijn vertrokken en dat betekent voor veel locals nauwelijks nog inkomsten. Met weinig sociale zekerheid zijn het ontzettend moeilijke tijden voor deze mensen.

De solidariteit is dan weer ongelofelijk groot hier. De bereidheid om elkaar te helpen is hartverwarmend. De initiatieven om gratis eten uit te delen aan zij die het moeilijk hebben schieten als paddestoelen uit de grond. Ze rekenen daarbij niet op de overheid. De Koning verblijft naar het schijnt ergens met 20 prostitués in een luxe hotel in Duitsland, dus die heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan zijn onderdanen die in nood verkeren te helpen. Maar in plaats van daar veel over te zagen tegen elkaar nemen ze het heft in eigen handen. Veel mensen geven en doen wat ze kunnen om elkaar te helpen. Formidabel om te zien !

Ik help zelf mee als vrijwilliger bij Happy Food.

Een organisatie die zich in hoofdzaak inzet voor de 500 mensen uit Myanmar die hier normaal gezien werken en wonen. Zij stonden al onderaan de ladder qua verdiensten. En veel van hen zijn ontslagen nu omdat er geen werk meer is. Ze hebben hier nergens recht op. Solidariteit is vrijwel de enige manier om te overleven. En gelukkig is die er dus ook. Elke dag is er een gratis voedselpakket om de honger te stillen van deze mensen. Sommige vrienden en familie in België hebben opnieuw gesponsord, waardoor ze voor 1500 € hebben gesteund voor deze mensen uit Myanmar. Ook via deze weg een warme dank je wel voor deze hulp !

En zo creëren we met veel geëngageerde mensen hier mee zorg voor elkaar.

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben met deze reis aan het ontdekken waar en hoe ik gelukkig kan zijn als wie ik ben. En daar hoort, eender hoe, het mee zorgen voor elkaar bij. Mooie projecten zoals ik ze hier soms zie en ervaar tijdens mijn reis, zal ik blijven opzoeken.

En zo volgt mijn reis haar eigen weg doorheen de ingrijpende toestanden in de wereld. Deze reis gaat niet zoals ik het gepland had. En toch heb ik heel sterk het gevoel dat ik nog steeds de juiste koers aan het varen ben.

Mijn visum voor Thailand is automatisch en kosteloos verlengd tot eind juli omwille van de uitzonderlijke omstandigheden. Of ik zolang hier zal blijven weet ik niet, maar wellicht lezen jullie het in de volgende blog.

Hartelijke groet voor jullie allemaal!

Geert