Minglaba

“Babe, I am dying to be born again. Bear’s Den, Broken Parable”

Eerwaarde lezers,

Deze keer zal ik kort van stof zijn. Niet omdat ik weinig te vertellen heb. Als wel omdat ik met een technisch euvel opgezadeld zit.

Uw blogger zijn laptop is naar de filistijnen geholpen. Hij riekt wel fris naar shampoo met munt nu, maar er een blogje met uit de vingers tokkelen, dat zit er de komende tijd even niet in.

Echter, geen paniek, met mijn goede oude Samsung J5 zal ik bij deze een beknopte verslagje neerschrijven, dewelke mijn oudere broer op WordPress zal plaatsen voor mij. Een jongere broer heb ik niet, dus daar kan ik het moeilijk aan vragen. Gelukkig is die oudere broer van mij de kwaadste nog niet. Als ik beweer dat hij het hart op de juiste plek heeft, ben ik geenszins een Pinokkio van heb ik je daar.

Om het maar even meteen op de man af te zeggen: het gaat hier waarlijk goed met me. Mijn ervaringen hier blijven heel bijzonder en deugddoend. De confrontaties met mezelve en het leven zoals het is zijn er ook nog steeds, maar de balans slaat ruimschoots door naar het positieve.

Hoe dat zo komt, illustreer ik u graag met een handvol voorbeelden. Veel geblaat, maar weinig wol, vermijd ik graag voor zover dat binnen mijn bescheiden mogelijkheden ligt.

Bij mijn aankomst in Mae Sariang voelde ik me wat verloren. Ik voelde me heel erg thuis in Mae Chaem en dan voelt het toch weer als opnieuw moeten beginnen als ik in een nieuwe stad aankom. Onbekend, alleen, niet goed wetende waar ik zoeken moet wat voor mij zo belangrijk is. Hartverwarmende contacten met mens en natuur.

In die gemoedstoestand rond dwalend in de stad zag ik een moskee waar de mensen aan het bidden waren. Ik besloot daar van op een afstandje te gaan kijken. Ik betrapte me op een vaag gevoel van angst die het tafereel bij me opriep. Ik weiger te geloven dat elke moslim het slecht met me voor heeft. En toch, hoe erg ik dat ook vind, was er iets wat een onbehagelijk gevoel bij me opriep. Ik besloot echter toch te blijven. Op een gegeven nodigde een oude man me uit om hem te vergezellen. Hij vertelde me dat hij gelooft dat alle nationaliteiten en religies gelijk zijn en dat het er voor hem om gaat hoe we daarin met elkaar kunnen samenleven in plaats van oorlog te voeren. Dat soort ontmoetingen verwarmt mijn hart op een ongelofelijke wijze. Het gaat niet om de religie, als wel om de oprechte goedheid die ik ervaar op dat moment en waar ik, ondanks mijn twijfels soms, toch in wil blijven geloven. En ik voelde me meteen al heel wat meer thuis op deze plek.

En ja, je mag je blogger van mij gerust een naïeve oelewapper vinden, er is immers ook veel geweld omwille van religies en andere zaken.

Dat doet me verdriet en pijn.

Deze ervaringen gebruik ik dan toch maar mooi om balans te creëren en te leren accepteren dat wat voor mij niet acceptabel is in de wereld. Ik heb simpelweg geen keus.

Vanuit Mae Sariang ging het richting Mae Sot. Ik heb tussen deze twee steden geslapen op campings in Nationale Parken. Met een Poolse reizigster die me gastvrij een slaapplek in haar tentje aanbood. De natuur die zich van haar schoonste kant liet zien, fijne gesprekken, veel oefeningen in samenzijn, prachtige zonsondergangen, veel overvloed en generositeit, deugddoende rust … Het was een nieuwe manier van overnachten tot nu toe op mijn reis. En wat voor één! Het beviel me, maar niet met mate 😊

In Mae Sot, waar ik de grens over kon steken naar Myanmar, was het opnieuw een tijd van afscheid nemen en los laten. Van Thailand met zijn munt, gewoontes, taal en eten.

Van mijn Poolse reisgenote en dat wat we samen gedeeld hadden de korte tijd dat we heel intens samen leefden.

Van de eerste twee maanden die ik nu reeds onderweg ben.

Na veel vijven en zessen, paspoortcontroles en een ritje van 135 km met de plaatselijke Louis Hamilton ben ik in de Birmeese stad Hpa-An aangekomen.

Bij een eerste wandeling kwam ik samen met een Nederlandse reisgenote in een arme wijk terecht. De gastvrijheid en hartelijkheid waren omgekeerd evenredig met de financiële draagkracht van deze mensen. Alle mingelaba’s (=Birmees voor goeiedag) komen één voor één terug met een stralende glimlach die me zonder meer deugd doen. Ik vermoed dat ik hier ook heel graag zal zijn en me vaak thuis zal voelen. Ik hou jullie graag op de hoogte!

Van hieruit zal ik dan naar Yangon/Rangoon reizen. Om me aan te melden voor een vrijwilligersproject.

Niet geheel zonder wat angstzweet onder de oksels. Want ik vermoed dat oog in oog komen te staan met de rauwe ellende die zich hier ook afspeelt niet van de poes zal zijn.

Maar ik wil het zien en ook leren hoe ik een bescheiden bijdrage kan leveren aan zij die het veel minder goed hebben dan ikzelf. Het zal me ook veel geven dat ik hierin iets kan betekenen met wat ik kan en als wie ik ben.

Nu ben ik van nature helaas niet gezegend met een beeld van mezelf dat ik veel kan waar anderen iets aan hebben. Maar wat het hart op de goede plek betreft, lijk ik gelukkig nogal op mijn broer, en dat neem ik graag mee naar dit project: http://www.thabarwa.org.

Ik hoop dat ik er kan doen wat ik in weze het liefste doe in mijn leven en dat is mensen graag zien, vooral diegenen voor wie dit niet zo evident is.

Tot dusverre een deel van mijn ervaringen en een blik op de nabije toekomst.

Vanuit de 33°C hier stuur ik graag een hartverwarmende hug naar iedereen in de Lage Landen die er behoefte aan heeft !

Geert