Return to simple

“You think you have to want
More than you need
Until you have it all you won’t be free”

Eddie Vedder 

Beste lezers,

Goed en wel gezind,  gekleed in mijn Marcelleke, begin ik hier aan de tweede blog over mijn avonturen en strapatsen in het verre Azië.

Ik schijn mij momenteel in het winterseizoen te bevinden en je gelooft het of niet, maar sommige Thaise rakkers lopen hier rond met heuse oorverwarmers op, bij een zonnetje van om en bij de 29 graden Celsius !

Als ik daar een opmerking over dorst te maken, blijven ze bij hoog en laag beweren dat het een extreem koude winter is dit jaar 🙂

Of dit blog veel gaat verschillen van het vorige dat moeten jullie nog maar even afwachten me dunkt.  De beer kent immers vele verhalen, doch ze gaan allemaal over honing.  Aldus Iemand uit mijn heel dichte vriendenkring.

Wie op een gedetailleerde beschrijving zit te wachten van allerlei tempels, watervallen, Thaise gerechtjes, etc, is er bij voorbaat al aan voor de moeite, vrees ik. Schrijven over de dingen die mij hier raken als mens terwijl ik onderweg ben, dat vind ik dan weer smikken en smullen dat het een lieve lust is …

Allez votre corridor, hop met de geit en laten we eindelijk eens van wal steken! Om meteen eens met een uitzonderlijk positieve deur in huis te vallen.  Na onze aankomst in Chiang Mai hebben mijn copain Tom en ik meteen een trekking geboekt bij ene zeker Mr.  Tannet.   Zonder onrespectvol te willen zijn, mag ik wel opperen dat er een serieus schroefke los zit in onze kameraad zijn bovenkamer.

En dan zegt mijn intuïtie: ‘Doen Supergroover, gewoon doen!’.

Gewone mensen zal je nog meer ontmoeten dan je lief is.  Veel mensen doen er immers en jammer genoeg hun stinkende best voor, om zo normaal mogelijk te zijn.  Het was eveneens duidelijk dat die man een groot en warm hart had, dat vermeld ik er eerlijkheidshalve ook graag bij.  Drie dagen zijn we met elkaar door de prachtige natuur getrokken en ik vond het zonder meer fantastisch !  Mooie uitzichten, in contact zijn met Tom, gestaag meer te weten komen over de gids en zijn leven hier in Thailand (hij is sjamaan!), in een klein bergdorp slapen en zien hoe de mensen er wonen, koken, met elkaar omgaan.  En ja, het slapen op den houten planché was niet zo comfortabel als gezapig indommelen in een kingsize bed van Auping, het was bij tijden redelijk fris aan de vis daar er meer tochtgat dan muur was in ons gammel barrakske.  En toch, ik voelde me tien keer gelukkiger dan in luxueuze omstandigheden maar dan zonder het contact met elkaar en de natuur.  Als een vis dartelde ik drie dagen rond in het frisse water zeg maar.  Tot dusverre de topervaring van mijn reis !

Clichés die door de ervaring verankerd worden in mijn zijn, dat beschouw ik als prachtige cadeaus.  Ook deze neem ik mee in mijn rugzakje als ik ooit weer naar Europa terug keer.

Nadien zijn we verder gereisd naar Pai, een leuk hippiedorpje in de bergen en dicht bij de grens met Myanmar.

Daar hebben we o.a. vlotjes en met veel passie een Extatic Danceke uit de beentjes getoverd.  Voor de leken onder de lezers, bij Extatic Dance wordt er niet gepraat.  Wat verteld wilt worden uit zich in de dans.  Alweer een mooie ervaring want nadien bleek dat ik o.a. met een kloeke Rus had gedanst, een speelse Canadese, een sensuele Française, etc.

Hoe mooi is het om te ervaren dat taal en afkomst ondergeschikt zijn aan een fundamentele taal die gesproken en begrepen kan worden door iedereen ter wereld die ervoor open staat en risico’s durft te nemen.

Een alfabet van respect, speelsheid, genieten, nieuwsgierigheid, experimenteren, ontdekken, toestaan …  Hopla, het lijstje met bijzondere ervaringen wordt opnieuw langer 🙂

Ik ervoer de openheid  zoals tijdens de Extatic dance ook nadat ik afscheid had genomen van Tom, die na 2 fijne weken samen, naar Elversele city terugkeerde.  Als vanzelf en de flow volgende kon ik voor het avondeten aanschuiven bij Cubaanse, Italiaanse en Spaanse mensen.

En het was zo fijn om het met elkaar te hebben over het leven, onze verlangens en struggles, onze gaven en onze beperkingen. Dit alles over de grenzen heen.

Ik waande me in de film van l’Auberge Espagnole …  Ik dacht bij mezelf: ‘Gelukkiger dan op dit moment kan ik nooit meer worden  …’.  Wat natuurlijk larie en apekool is.  Als mijn broereman zijn PR op de 10 km steeds kan aanscherpen, dan kan ik dat ook op het gebied van gelukkig zijn.  Een fijne gedachte 🙂

En betekent dat dat het hier allemaal rozegeur en maneschijn is ?  Nee hoor.  Ook hier breekt mijn hart soms in 1.000 stukken als ik bepaalde zaken rondom me heen zie gebeuren.  Ook hier worden mensen soms uitgesloten.  Zo bezocht ik de McKain village in Chiang Mai.  Een voormalige Lepra-kolonie waar nog mensen met geamputeerde ledematen wonen.  Weg van alles en iedereen.  Ik deed wat ik kon met een vriendelijke en hartelijke namasté, maar dat voelde uiteindelijk toch als bitter weinig wat ik kon doen voor die mensen.  Ik vermoedde dat niet de verdwenen ledematen het meest pijn deden, als wel de eenzaamheid die ik meende te zien in de ogen van die  mensen en het levensvuur dat daardoor grotendeels tot geheel gedoofd leek te zijn …  Maar ook dat soort dingen wil ik ervaren en me erdoor laten raken, het hoort evengoed bij het leven hier in Azië.  En dat het me mag inspireren om mijn steentje bij te dragen om er voor alles en iedereen een mooie wereld van te maken spreekt voor zich !

Het helpt mij ook om op een positieve manier nederig te zijn …  Het maakt me bewust dat ik een grote geluksvogel ben dat ik deze reis kan maken.  Dat het geld er is, de gezondheid, de vrijheid, de durf, de steun rondom mij heen.

Een warme dank je wel voor alle mogelijkheden die ik tot nu toe heb gekregen van het leven zelve, mijn ouders en iedereen die mij al gesteund heeft op mijn weg die me uiteindelijk hier gebracht heeft.  Ik zal mijn stinkende best doen.  Niet om zo gewoon mogelijk te zijn, wel om de mogelijkheden die ik ontvang niet te verprutsen!

Met deze ingesteldheid pak ik morgen mijn rugzakje en verhuis ik weer, deze keer naar Mae Hong Son.  Opnieuw benieuwd naar datgene dat me daar zal raken …

Met avontuurlijke groeten,

Geert