“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt”

Dag beste lezers,

Dit is mijn – gloednieuwe – blog.

M’n travelblog.

Hier zal ik vertellen over het avontuur waar ik aan ben begonnen.

Om maar met de deur in huis te vallen:

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt” (Tennessee Williams)

Na een woelige periode in het leven, waarin ik onder andere ontslag nam bij de NMBS, waarin ik als zelfstandige heb geprobeerd om een zaak te leiden inzake ceremonies en persoonlijke ontwikkeling, en het opnieuw stopzetten van die zaak (niet zonder het gevoel van mislukken), besloot ik even m’n werkplunje aan de spreekwoordelijke haak te hangen.

Ik besloot een tijdje te gaan reizen. 

Jawel beste lezers, een heuse wereldreis zou het worden.  Waarin ik de overbodigheid van geld zou aantonen en het belang van menselijke contacten in de kijker zetten.

In mei was ik in Nepal geweest om een gezin te bezoeken dat de zorg op zich nam voor 12 straatkinderen.  Ik had gezien met hoe weinig deze mensen tevreden waren.  Zonder mijn bestemming helemaal vast te leggen, besloot ik mijn reis in Azië aan te vatten.  En ter plekke te zien hoe mijn pad zich verder zou ontvouwen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Na aankoop van mijn vliegtuigticket, een reisverzekering die geldig is buiten Europa, de benodigde inentingen en een visum om Azië überhaupt binnen te komen was ik al 1.000 euro armer.  Dus doelstelling 1 kon ik nog voor ik een halve meter ver was op mijn fameuze wereldreis al meteen weer opdoeken.  Zonder geld kom je nergens …  Althans ik toch niet in Azië en zonder dat er zich mogelijks een Japanse hersenvliesontsteking onder mijn hersenpan nestelt.

Doch, ware optimist dat ik ben, de andere doelstelling bleef overeind staan!

En op dat gebied kan ik zeggen dat mijn reis al meer dan geslaagd was, nog voor ik de lucht was ingegaan.

De band met mijn ouders en broer die steeds beter werd naarmate mijn vertrek naderde, een mooie werkweek in Frankrijk waarin een fijne manier van samenwerken belangrijker was dan de hoeveelheid winst, veel laatste ontmoetingen met dierbare vrienden die me echt nauw aan het hart liggen, het besef hoe mooi het in onze Belgische Ardennen wel niet is omdat ik er een laatste keer rond reed op mijn fietske…

Wat een fantastische ontwikkelingen!  Ik ben vertrokken als een dankbaar mens (Wopila !).  Beseffend hoeveel waardevolle contacten ik in mijn leven heb, moest ik me geen zorgen meer maken over de toekomst.  Ik weet dat er ook in mijn geboorteland een plek voor me is en dat ik niet bij gebrek daaraan dan maar de hele wereldbol hoef af te zoeken naar dat besef in mezelf.

“Mes cher parents je pars, je vous aime mais je pars”,

aldus Michel Sardou.  Mooi ingeweven in de ontroerende film La Famille Bélier. 

Wat een fijne basis om te vertrekken, zonder bij voorbaat te weten hoe het allemaal zou lopen.

En zo ging ik dan het vliegtuig op met mijn eerste en enige bestemming die op voorhand vastlag, Thailand.

Na de landing in Bangkok was ik moe van de vlucht en het tijdsverschil.  Zowel de temperatuur als cultuur schok misten hun effect niet.  Eind november en een zonnetje van 32 graden op de schedelpan en zoekend in een vreemde wereldstad met een rugzak van 25 kg op de bult, dat miste zijn effect niet op de gemoedstoestand van ondergetekende.

Maar na een nachtje goed geslapen te hebben deed ook de aangename verwondering zijn gevoelsmatige intrede …

Over het algemeen heel eerlijke en vriendelijke mensen wat mij als mens altijd erg deugd doet, de aangename kant van veel zon en warmte, het eenvoudige maar lekkere eten, de vele marktjes met groenten/kruiden/bloemen, …

Ik ging er steeds meer van genieten.

Ook vond ik het aangenaam hoe vaak ik Thaise mensen buiten samen zag eten  op straat.  Geen luxe 4-gangen diner, echter wel een heel eenvoudige maaltijd overgoten met een saus van deugddoend contact en samenzijn.

Dag 2 en ik trof al inspiratie aan inzake mijn essentie om een tijdje te gaan reizen.  Het geluk wordt wat mij betreft niet vergaard in je ééntje voor de TV.  Echter wel veel meer in het eenvoudige samenzijn met elkaar aan een bescheiden doch lekkere tafel.  Dat besef heeft wellicht iedereen, maar het zo overal om me heen in de praktijk ervaren deed me veel deugd  !  En dat er onderwijl al eens gelachen mag worden, dat hoef je die Thaise rakkers niet te leren 🙂

Een andere vaststelling was dat religie, gebed en solidariteit in Thailand op een positieve manier heel aanwezig zijn in het dagelijkse leven.  Gebed doen voor, tijdens, na het werk en aan charity doen, het lijkt daar de gewoonste zaak van de wereld.  Wat het eigenlijk ook is, en ik neem me voor om me daarin positief te laten beïnvloeden.

Dat ervaren hebbende ben ik met mijn reisgenoot Tom op de nachttrein naar Chiang Mai gestapt.

Richting het Noorden van Thailand en nieuwsgierig naar wat we daar zullen aantreffen …

Hopelijk meer van dit! 🙂

Met avontuurlijke groeten,

Geert